Kurier Szafarski

Kochani, jako zapamiêta³y mól ksi¹¿kowy uwa¿am, i¿ nie sam¹ muzyk¹ ¿yje cz³owiek (aczkolwiek, jak ustaliliœmy, jest to artyku³ pierwszej i podstawowej potrzeby), i dla urozmaicenia strawy duchowej dobrze jest, by dusza w przerwach miêdzy posi³kami dostarczanymi do uszu raczy³a siê pokarmem pobieranym przez oczy:) S¹dzê, ¿e wiêkszoœÌ z nas czuje tak samo i lubi przegryŸÌ ³yk ¿yciodajnych dŸwiêków kêsem po¿ywnej lektury :)

WahaÂłam siĂŞ trochĂŞ nad rozpoczĂŞciem kolejnego wÂątku niezwiÂązanego z mottem niniejszego forum:) Jednak widzĂŞ, Âże jak najbardziej istnieje tak zwane spoÂłeczne zapotrzebowanie  :D
 
Mo¿e wiêc niech zaistnieje tu osobny, pe³noprawny k¹cik, w którym moglibyœmy dzieliÌ siê od czasu do czasu zawartoœci¹ swojej pó³ki z ksi¹¿kami, swojego miejsca w sercu wype³nionego drukowanym papierem:). Opowiedzmy sobie o ksi¹¿kach naszego ¿ycia:). Ksi¹¿kach które szczególnie lubimy, ksi¹¿kach, które wywar³y na nas wp³yw, w których coœ nas oczarowa³o. M¹drych, zabawnych, wzruszaj¹cych. I nie tylko o muzyce.:) £atwiej nam bêdzie te nasze wzajemne zachwyty i rekomendacje odszukaÌ. A myœlê, ¿e bêdzie warto:)

CzytaÂłam gdzieÂś interesujÂącÂą refleksjĂŞ dotyczÂącÂą wzglĂŞdnoÂści tego, co nazywamy stratÂą:) Jak wielkie poczucie straty musieli mieĂŚ staroÂżytni patrzÂąc na pÂłonÂące mury biblioteki Aleksandryjskiej, gdy szedÂł z dymem najwiĂŞkszy zbiĂłr myÂśli i wiedzy Ăłwczesnego Âświata. CzÂłowiek patrzÂący na tamte pÂłomienie musiaÂł czuĂŚ rozpacz ÂświadomoÂści, Âże nigdy nie pozna caÂłego piĂŞkna i mÂądroÂści, ktĂłre byÂły tam zgromadzone. DziÂś zachodzi sytuacja odwrotna, lecz nieco, paradoksalnie, podobna.:) TysiÂące tytu³ów wydawanych co roku, ocean s³ów przed ktĂłrym stajemy podobnie bezradni i czasem z podobnym uczuciem utraty. Nigdy nie bĂŞdziemy w stanie poznaĂŚ nawet czĂŞÂści opowieÂści, ktĂłrymi wszyscy ci ludzie chcieli siĂŞ z nami podzieliĂŚ, w dodatku zaÂś ryzykujemy stratĂŞ cennego czasu na czytanie historii, ktĂłre ostatecznie nas nie zaciekawiÂą. MoÂżna zaufaĂŚ specjalistom, ktĂłrzy przekopujÂą siĂŞ przez stosy lektur i wskazujÂą te ich zdaniem najbardziej wartoÂściowe, albo wÂłaÂśnie osobom, co do ktĂłrym moÂżemy sÂądziĂŚ, Âże ich smak, poczucie piĂŞkna, inteligencja, zwiĂŞkszajÂą prawdopodobieĂąstwo dobrego trafienia:)   
 

Szkoda , ze zalozyliscie ten watek. w swoim zyciu przeczytalem niestety zaledwie pare ksiazek.  ::)

Nie martw siĂŞ - uczestnictwo nie jest obowiÂązkowe   ;) a zerkanie na ten wÂątek moÂże bĂŞdzie dla Ciebie zachĂŞtÂą, Âżeby przeczytaĂŚ ich wiĂŞcej :)

ÂŚwietny temat. Forum dba nie tylko o nasz rozwĂłj duchowy, rozwĂłj naszej muzycznej wraÂżliwoÂści - ale rĂłwnieÂż o intelekt. PokaÂżmy, Âże nauka i sztuka, czasem traktowane jak fides et ratio, mogÂą dostÂąpiĂŚ syntezy. :)
BTW, wÂątek jest tak ogĂłlny, Âże nie podejmujĂŞ siĂŞ podania pierwszego tytuÂłu... ;D

Hmm..to moÂże ja.
TroszkĂŞ juÂż Was znam i wiem, Âże sÂą tu osoby, ktĂłre jak ja po prostu kochajÂą muzykĂŞ,
a nie majÂą muzycznego wyksztaÂłcenia.
Zatem polecam:

Jerzy Waldorff "Sekrety Polihymnii"

Jak to zwykle u Waldorffa, Âświetnie napisane, podstawy muzycznego alfabetu dokÂładnie
wytÂłumaczone, sÂłowniczek terminĂłw muzycznych i wÂłaÂściwie dla mnie wszystko co potrzeba.
I jednego nie rozumiem. Jerzy Waldorff napisa³ popularn¹ ksi¹¿kê o muzyce, a w mojej
szkole nie nauczyli mnie nawet czytaÌ nut.A wystaczy³oby wprowadziÌ tê ksi¹¿kê do lektur szkolnych,
porzÂądnie omĂłwiĂŚ , razem z niÂą posÂłuchaĂŚ muzyki. I niepotrzebne programy, inne uczone
podrĂŞczniki.
Szkoda, Âże Waldorffa juÂż nie ma z nami, ale jest ta nieoceniona pozycja :)


P.S A moj¹ ulubion¹ ksi¹¿k¹ jest "Przemine³o z wiatrem"

No i zapomniaÂłam o linku :)

http://www.youtube.com/watch?v=C4n1t1qetkA&feature=fvwrel

Forrest Gump - powieœÌ Winstona Grooma.

PowieœÌ lekka,
wedÂług mnie:
opisujÂąca Âżycie czÂłowieka,
ktĂłry nie zastanawia siĂŞ nad przeszÂłoÂściÂą i przyszÂłoÂściÂą,
wszystkiemu co akurat robi w Âżyciu poÂświĂŞca caÂłego siebie,
ca³y swój czas i ca³¹ energiê,
a przy tym niczego w Âżyciu nie planuje i nie oczekuje efektĂłw,
moÂże poza jednym wyjÂątkiem
marzy o zrealizowaniu siĂŞ jego miÂłoÂści do konkretnej kobiety.

I, zaskakujÂące, dajÂące do myÂślenia zakoĂączenie.

Trudno mi polecaÌ wszystkim pozycje, które lubiê czytaÌ. Wiem, ¿e lubienie jest tak mocno subiektywn¹ spraw¹. Uwielbiam czytaÌ biografie i autobiografie, jakieœ wspomnienia. ¯ycie ludzkie jest wystarczaj¹co wartoœciow¹ lektur¹, ¿eby czerpaÌ z niego garœciami prawdziw¹ m¹droœÌ ludzk¹.
Ze swojej strony polecam "Wspomnienia wojenne " Karoliny LanckoroĂąskiej. Z tej pozycjo moÂżna uczyĂŚ siĂŞ ÂżyĂŚ piĂŞknie pomimo strasznej rzeczywistoÂści.  Polecam takÂże " Ostatni mazur" Andrew Tarnowskiego. Potomek wspaniaÂłego polskiego rodu szlacheckiego, odkrywa tajemnice rodzinne, rozgrzesza siĂŞ z przeszÂłoÂściÂą, opowiada koleje losu dziadkĂłw, rodzicĂłw i swoje.  Pomimo pognĂŞbiajÂącej treÂści, ksi¹¿ka sieje ziarno nowych wartoÂści po epoce szarego PRLu.

No i oczywiœcie "Anhelli" - Juliusz S³owacki, pomimo ¿e wiesz, traktowany w liceum po macoszemu, dopiero teraz zg³êbiam siê w jego twórczoœÌ. Proponujê w miarê krótki, ale trudny do przebrniêcia poemat. Jeœli ktoœ woli luŸniejsze pozycje, to musi sie nastawiÌ, ¿e z tym nie bêdzie tak ³atwo. Tak, czy inaczej warto i polecam, bo w zalewie ró¿nych ksi¹¿ek, czasami nawet tandetnych i nie wartych druku, a w mojej opinii jest takich wiele, klasyka powinna istnieÌ jako wzorcowe filary.

Wirtualna biblioteka zaprasza: http://f.polska.pl/files/81/137/38/Anhelli.pdf

Moje ukochane ksiÂązki otwiera kultowe dzieÂło z dzieciĂąstwa: Dzieci z Bulerbyn. Do dzisiaj lubiĂŞ cytowaĂŚ niektĂłre z niej frazesy i do dziÂś uÂśmiecham siĂŞ na wspomnienie sympatycznych dziewczynek i chÂłopcĂłw. Druga wczesnoszkolna pozycja – to oczywiÂście KubuÂś Puchatek i Chatka Puchatka.
Ale prawdziwÂą pasjĂŞ do ksi¹¿ek rozbudziÂł we mnie dopiero Juliusz Verne. PrzeczytaÂłem praktycznie wszystko z jego twĂłrczoÂści, co byÂło onegdaj dostĂŞpne. Za arcydzieÂło uznajĂŞ do dziÂś TajemniczÂą wyspĂŞ i 20 tysiĂŞcy mil podmorskiej Âżeglugi (a propos: pierwowzorem kapitana Nemo miaÂł byĂŚ nie Hindus, a poczÂątkowo Polak!). UwielbiaÂłem teÂż Szklarskiego (sÂławetne Tomki, ale i inne: np. SobowtĂłr profesora Rawy), poznaÂłem ca³¹ twĂłrczoœÌ Turgieniewa (zresztÂą: w oryginale), sporo Fiedlera (z kultowym Orinoko) i oczywiÂście multum platynowych klasykĂłw, typu: Reymont, Do³êga-Mostowicz (wszystko, co ukazaÂło siĂŞ na pó³kach), Prus, Sienkiewicz, Lem, no i przede wszystkim najukochaĂąsze z najukochaĂąszych - „Noce i Dnie”. To byÂła chyba jedyna pozycja, podczas czytania ktĂłrej litery znikaÂły sprzed oczu same i niewiadomo kiedy przed oczyma jawiÂł siĂŞ i rozgrywaÂł jeszcze bardziej realistycznie niÂż w przepiĂŞknie zekranizowanej produkcji Antczaka - los rodziny BogumiÂła i Barbary na tle na tle przemian polskiego spoÂłeczeĂąstwa z koĂąca XIX wieku. Noce i Dnie – to absolutnie mĂłj elementarz i niewyczerpalne ÂźrĂłdÂło wiedzy na temat kobiecej psychiki, to poradnik Âżycia godnego i mÂądrego. To spisany niedoÂścigÂły wzĂłr wspaniaÂłego gospodarza, mĂŞÂża, czÂłowieka.
Z bardziej wspó³czesnych mistrzĂłw piĂłra – ceniĂŞ sobie ÂŁysiaka, choĂŚ bywa, Âże mnie irytuje jego uprawianie historii wspó³czesnej (Rzeczpospolita KÂłamcĂłw)). Ale tak naprawdĂŞ wspó³czesna proza - jest krainÂą wci¹¿ mi obcÂą. I pewno juÂż tak pozostanie.

ZgodzĂŞ siĂŞ
i z Januszem bo podobne ksi¹¿ki czyta³em w m³odoœci
i z MonikÂą bo teÂż
a dla mnie dodatkowo polecanie ksi¹¿ek jest  trochĂŞ bardziej intymne i wstydliwe niÂż polecanie muzyki.

Powiem te¿, ¿e lubiê ksi¹¿ki z których czerpiê garœciami m¹droœÌ ludzk¹.

Asiu,
jak trudno zaproponowaÌ komuœ ksi¹¿kê mam przyk³ad z w³asnego domu:
W danym czasie czytam inne ksi¹¿ki ni¿ ¿ona, ona ma inne zainteresowania, i w danym czasie one siê rozmijaj¹, bo ja albo czyta³em ju¿ te ksi¹¿ki bêd¹c m³odszy (albo na odwrót, te co ja teraz czytam ksi¹¿ki, ¿ona ju¿ czyta³a dawno temu), albo w ogóle nie bêdê czyta³ takich ksi¹¿ek jak ¿ona czyta (albo mo¿e bêdê czyta³ w póŸniejszym wieku), i tak samo ¿ony nie interesuj¹ te ksi¹¿ki, które ja czytam, a jeszcze innymi ksi¹¿kami zafascynowany jest syn.
Ja w ci¹gu ¿ycia w ka¿dym wieku by³em zafascynowany innymi ksi¹¿kami.

Asiu,
w tym kontekÂście
ciekawym dla mnie jest
kto, co zaproponuje.

Z pozycji klasyczny uwielbiam : Kraszewskiego i ³ykam jak leci. Uwielbiam jego narracjê, która w porównaniu z Sienkiewiczem ( którego te¿ czytujê z przyjemnoœci¹ ogromn¹) jest mniej monumentalna, mocniej plastyczna i przez to bardziej mnie wci¹ga w opowieœÌ. Powieœci Kraszewskiego, mo¿e ze wzglêdu na interesuj¹ce mnie wielce kanwy historyczne, s¹ nieprzemijaj¹co dobre, choÌ mo¿e ju¿ nie tak poczytne, bo zmieniaj¹ siê gusta i trendy.
Klasyka jednak zostanie klasyka.

Z dzieciĂŞcych fascynacji ksi¹¿kowych, tak jak Janusz, pasjami czytywaÂłam Dzieci z Bulerbyn, Braci Lwie serce, Lew Czarownica i stara szafa, TrylogiĂŞ Tolkiena, w mÂłodzieĂączym okresie fascynowaÂła mnie rodzÂąca siĂŞ dziedzina : fantazy, ktĂłrej podwaliny stworzyli  Tolkien i  Lewis.
Wbrew utartym poglÂądom, lektury szkolne i czas ich omawiania, byÂł dla mnie cudownym okresem entuzjazmu chodzenia do szkoÂły :). Lalka, Noce i Dnie, ChÂłopi, Nad Niemnem, Faraon, Potop.....
BoÂże! CzyÂż to nie cudowne byÂły czasy, kiedy godzinami siedziaÂło  siĂŞ ( szkoda, Âże na twardym :)) i opowiadaÂło o literaturze?
A teraz z kim? Kiedy i gdzie? i sk¹d na to wzi¹Ì czas....?

W Âśredniej szkole lubiÂłem
dyskutowaÌ z pani¹ od polskiego o treœci i formie ksi¹¿ek
zresztÂą jako jeden z niewielu
(w towarzystwie nadal nie nale¿ê do cichych myszek)
ale i tak pani tak egzaltowaÂła siĂŞ tym co chciaÂła nam przekazaĂŚ ze swoich wraÂżeĂą z lektur,
Âże koĂączyÂło siĂŞ tym:
dzwoni dzwonek na przerwĂŞ a pani caÂła czerwona z przejĂŞcia stwierdzaÂła z Âżalem
- jest tyle jeszcze do powiedzenia a lekcja juÂż siĂŞ skoĂączyÂła,
i znowu tylko ja mĂłwiÂłam.

Zmierzch (ang. Twilight) – ksi¹¿ka o miÂłoÂści wampira do nastolatki, autorstwa Stephenie Meyer.
Nie czyta³em, ale wiem od ¿ony (znawczyni), ¿e jest to teraz najmodniejsza ksi¹¿ka dla m³odzie¿y (¿eùskiej)
i podobno nie tylko mÂłodzieÂży.

Moniko, tu, z nami  ;D
Na wiĂŞcej czasu, to jeszcze recepty nie odkryto, a to chyba bolÂączka kaÂżdego dorosÂłego, a i juÂż powoli takÂże starszych dzieci.
Ja mam taki swĂłj maÂły pomysÂł - naleÂży wyprowadziĂŚ siĂŞ do jak najmniejszej miejscowoÂści, w takich czas pÂłynie baardzo powoli  :D
A najlepiej daleko na pó³noc, w okolice krêgu polarnego, gwarantujê czasu skolko ugodno.

Mam tak wiele do napisania w tym wÂątku, Âże chyba kiedyÂś zabiorĂŞ synowi komputer na noc i bĂŞdĂŞ pisaÂła do rana.

Aro, czytaÂłam, ale nie polecam polskiego tÂłumaczenia, jest koszmarne. JeÂśli juÂż, to przeczytajcie proszĂŞ w oryginale. Jedna uwaga, trzeba przeczytaĂŚ od razu wszystkie 4 tomy  ;D MĂłj syn, ktĂłry przyniĂłsÂł Twilight poÂżyczony od koleÂżanek, bo wszystkie czytaÂły, utkn¹³ ostatecznie po 3 tomie, ja z wypiekami na twarzy w sprinterskim tempie przebiegÂłam caÂłoœÌ. Dla pÂłci przeciwnej raczej nie do strawienia, niezaleÂżnie od wieku.

Nauczy³am siê czytaÌ w wieku lat trzech, sama. Moj¹ ukochan¹ ksi¹¿k¹ z dzieciùstwa jest Tajemnica Szyfru Marabuta Macieja Wojtyszki, ale tak¿e Dzieci z Leszczynowej Górki, komiksy Tytus Romek i A'tomek, Nowy Kiermasz Bajek z baœniami Warmii i Mazur. Potem czyta³am wszystko, co w bibliotece szkolnej zbiorczej szko³y gminnej. Januszu, Sobowtór profesora Rawy znam niemal na pamiêÌ :) W podstawówce najwiêksze wra¿enie zrobi³ na mnie Faraon. A w ogólniaku najukochaùsz¹ ksi¹¿k¹ by³y 4 pory roku w Ch³opach Reymonta, serio, do dziœ nie wiem, dlaczego.

No proszĂŞ, jak w bajce o fasoli - rzuciÂłam ziarenko, poszÂłam spaĂŚ, a rano widzĂŞ juÂż dorodny, piĂŞknie rozwiniĂŞty wÂątek :D
Agnieszko - moja pierwsza pozycja edukacyjna z dziedziny muzyki, to by³a jakaœ stara ksi¹¿eczka z obrazkami, któr¹ chyba dosta³am od babci:) Do dzisiaj pamiêtam jeszcze to zdanie, zaopatrzone w stosowne ilustracje: " S¹ buty, pó³buty, pantofle i ci¿emki. Sa nuty, pó³nuty, Ìwiartki i ósemki":) Oraz obrazki zaj¹ca biegn¹cego allegro i misia krocz¹cego moderato... Tyle jest mo¿liwoœci, by bezbolesnie wprowadzaÌ m³odego czytelnika w krainê muzyki:)) Mo¿e "Sekrety" powinny pojawiÌ siê na liœcie lektur.
Marku - zastanawiam siê nad tym, co powiedzia³eœ o polecaniu ksi¹¿ek. To mo¿e byÌ prawda, bo pokazuj¹c, jakie ksi¹¿ki kochamy ods³aniamy siê mo¿e jeszcze mocniej ni¿ przy okazji wymieniania siê muzyk¹, wystawiamy na œwiat³o swoje wewnêtrzne intymne œwiaty, budowane od dzieciùstwa, najczêœciej w samotnoœci:). Jednak myœlê, ¿e tu ze sob¹ mo¿emy czuÌ siê bezpiecznie:) Dla mnie i tak to wci¹¿ mniej osobiste ni¿ pokazywanie swoich wierszy, a przecie¿ ju¿ zaczê³am siê nimi dzieliÌ:))
Beatko - widzĂŞ, Âże szykujesz naprawdĂŞ ciĂŞÂżkÂą artyleriĂŞ;) Nie, nie dawaj nam wszystkiego naraz w jednÂą noc - pozwĂłl smakowaĂŚ powoli te delicje:))

Moja pó³ka z ulubionymi ksi¹¿kami, to tak¿e raczej rega³ :)
SiĂŞgnĂŞ trochĂŞ na chybiÂł trafiÂł (i wiadomo, z duÂżym prawdopodobieĂąstwem wypadnie na coÂś z literatury brytyjskiej:) ) i zacznĂŞ radosnym akcentem :)

Na pocz¹tek polecam ksi¹¿kê, która zawsze potrafi wprawiÌ mnie w dobry nastrój.
 To "Trzech panĂłw w ³ódce, nie liczÂąc psa" Autor - Jerome K. Jerome. Czyli angielski humor w najlepszym wydaniu.
Czy ktoœ to czyta³?? Jeœli nie mieliœcie jeszcze przyjemnoœci obcowania z t¹ lektur¹, opowiem co nieco: otó¿ rzecz jest
o podró¿y. Trzech przyjació³ Londyùczyków ( i pies!) planuje spêdziÌ urlop odbywaj¹c rejs ³ódk¹ po Tamizie. Z pocz¹tku wydaje siê to wspania³ym pomys³em, wyprawa maluje im siê w sielankowych barwach, wyruszaj¹ w drogê w radosnych nastrojach; potem jednak sprawy przybieraj¹ inny obrót, proza ¿ycia daje siê we znaki, i zapewne dobr¹ ilustracj¹ muzyczn¹ do niektórych rozdzia³ów by³aby miniatura Bartusa o rzece :)
Autor opisuje przygotowania, a nastĂŞpnie kolejne etapy podró¿y oraz wszelkie moÂżliwe puÂłapki i niedogodnoÂści czyhajÂące na nieszczĂŞsnych podró¿nikĂłw. ÂŚwietny jest kontrast pomiĂŞdzy idealistycznymi wyobraÂżeniami, a brutalnÂą rzeczywistoÂściÂą, opisywanÂą przez autora piĂŞknym, niezwykle Âżywym i barwnym jĂŞzykiem, dziĂŞki ktĂłremu najzwyklejsze sprawy urastajÂą do rangi wyjÂątkowo perfidnych przeciwnoÂści losu, i stajÂą siĂŞ niezwykle zabawne:)) JuÂż podtytuÂły rozdzia³ów mogÂą nam daĂŚ przedsmak tego, co ich czeka i oddajÂą dramatyzm sytuacji ;D "perfidia szczoteczek do zĂŞbĂłw;  pogaĂąska natura lin holowniczych;  sprzeciw wobec nafty jako ciaÂła zbyt lotnego;  zalety sera jako towarzysza podró¿y;  zapominam Âże sterujĂŞ - ciekawe skutki tegoÂż;  perfidia czajnikĂłw, jak jej zaradziĂŚ;  George i jego koszula: opowieœÌ z moraÂłem;  wysuwam hipotezĂŞ, dlaczego nie utonĂŞliÂśmy" :D
SÂą takÂże refleksje natury ogĂłlnej, jak np: "filozoficzne spostrzeÂżenia dotyczÂące dĂŞbowej boazerii i Âżycia w ogĂłle";  czy teÂż „kÂłody na drodze Âżyciowej instrumentalisty amatora".
Znajduje siĂŞ tam rĂłwnieÂż fantastyczny fragment dotyczÂący niemieckich pieÂśni romantycznych:)
Przy okazji wesoÂłych (niekoniecznie dla bohaterĂłw :D) przygĂłd dostajemy teÂż jednak piĂŞkne, czasem zaskakujÂąco romantyczne opisy mijanych okolic, i kojarzÂących siĂŞ z nimi zdarzeĂą z historii Anglii. Czyta siĂŞ to wszystko lekko i bardzo wesoÂło - naprawdĂŞ nie sposĂłb siĂŞ choĂŚby nie uÂśmiechaĂŚ. GorÂąco polecam:)

Asiu, kocham CiĂŞ jesteÂś jedynÂą mojÂą znajomÂą ktĂłra uwielbia trzech panĂłw.
A wiesz, Âże ja i moja mama zgubiÂłyÂśmy siĂŞ w labiryncie w Hampton Court?
I pewnie do dziÂś byÂśmy tam byÂły, gdybym nie przekupiÂła chÂłopaka ktĂłry doprowadziÂł nas do wyjÂścia.
Moja mama by³a anglistk¹ z wykszta³cenia tak¿e moje ksi¹¿ki z dzieciùstwa to:
KubuÂś Puchatek,, Mary Popins, Doktor Doolitle i moja ukochana Edith Nesbith,
a poza tym teÂż Verne, Tomki i Winnetou.
JeÂśli chodzi o Zmierzch to utkneÂłam w poÂłowie 3 tomu.
A wracaj¹c do trzech panów mój ulubiony kawa³ek to ten jak Harris œpiewa weso³¹ piosenkê ;D ;D ;D

Zapytano funkcjonariuszy brytyjskich sÂłuÂżb specjalnych, jaki utwĂłr XX-wiecznej literatury oddaje najlepiej charakter dziaÂłalnoÂści policji politycznej, tajnych operacji i ukrytej agentury? Wbrew oczekiwaniom zdecydowana wiĂŞkszoœÌ respondentĂłw nie wybraÂła Âżadnej z powieÂści Fredericka Forsytha czy Johna le Carre, lecz wskazaÂła jednoznacznie na utwĂłr Chestertona “CzÂłowiek, ktĂłry byÂł czwartkiem”.
Chyba najbardziej urokliwa powieœÌ angielskiego pisarza, jak¹ kiedykolwiek czyta³em. Ci¹g³e zwroty akcji, ciekawa retoryka, wspania³y humor sytuacyjny oraz g³êbokie przes³anie, dla którego wartka akcja jest tylko t³em - to wszystko sprawia, ze ka¿demu gor¹co tê ksi¹¿kê polecam. A czyta siê j¹, naprawdê, jednym tchem!

Dostrzegam podobieùstwo co do wieku i asertywnoœci w zdobywaniu wiedzy;) Trzeba by³o zrobiÌ coœ, ¿eby dobraÌ siê samodzielnie do tych skarbów:) Pierwsz¹ ksi¹¿kê trudno mi sobie przypomnieÌ - wiem, ¿e kiedy zaczê³am czytaÌ, na pewno zna³am ju¿ na pamiêÌ wiersze Brzechwy. Jakoœ zawsze ci¹gnê³o mnie do poezji ;) By³ te¿ Tuwim (Lokomotywa, ptasie radio, pan Maluœkiewicz i wieloryb), i piêkna ksi¹¿ka "Od wiosny do wiosny", z wierszami na ka¿d¹ porê roku ("na niebie jaœnieje s³oùce, dni p³yn¹, p³yn¹ miesi¹ce...":)).
Poza tym pamiêtam przepiêkne historie Szelburg-Zarembiny - "Królestwo bajki". I "Baœnie tysi¹ca mórz i oceanów". I podobnie jak Janusz wraca³am cyklicznie do "Dzieci z Bullerbyn" i Kubusia (to jest dzie³o absolutnie kultowe :D). I do Muminków - których nie uwa¿am za ksi¹¿kê dla dzieci, a raczej uniwersaln¹ opowieœÌ dla ka¿dego wieku. Jakie tam s¹ nakreœlone kapitalne portrety psychologiczne:)) I Andersen. I ksi¹¿ki o zwierzêtach. Pamiêtam, jak strasznie p³aka³am nad ksi¹¿k¹ pod tytu³em chyba "Jolly i s-ka" o zwierzakach z Warszawskiego zoo. Tzn. ksi¹¿ka by³a piêkna, ale zakoùczenie dramatyczne...
OczywiÂście wsysaÂłam niczym odkurzacz wszystko, do czego miaÂłam dostĂŞp - takÂże,  ambitnie, z "dorosÂłego" ksiĂŞgozbioru:) PamiĂŞtam, Âże nawet podobaÂł mi siĂŞ momentami Mickiewicz, natomiast polegÂłam na Antygonie  ;D
Czyta³am te¿ z przyjemnoœci¹ "W pustyni i w puszczy" i "Tomki" Szklarskiego, a chyba najukochaùsz¹ ksi¹¿k¹ z tego okresu by³a "Elza z afrykaùskiego buszu" Joy Adamson. Zna³am j¹ niemal na pamiêÌ:)

PóŸniej szkoÂła...JeÂśli chodzi o szkolnÂą bibliotekĂŞ, byÂła moim bezpiecznym schronieniem, jak oaza wÂśrĂłd piaskĂłw nieprzyjaznej pustyni:) ByÂł tam groÂźny starszy pan bibliotekarz, ktĂłry z reguÂły bardzo szorstko traktowaÂł dzieciaki, uwaÂżaÂł je za potencjalne zagroÂżenie dla ksiĂŞgozbioru, i wzbudzaÂł ogĂłlny strach:) DostÂąpiÂłam rzadkiego zaszczytu - polubiÂł mnie, rozpoznajÂąc najwidoczniej prawdziwego miÂłoÂśnika ksi¹¿ek.:) PozwalaÂł mi wchodziĂŚ miĂŞdzy pó³ki (!!) i pomagaĂŚ sobie przy okÂładaniu ksi¹¿ek szarym papierem... ba - poÂżyczaĂŚ ksi¹¿ki do domu w wiĂŞkszych iloÂściach, niÂż to byÂło przewidziane w regulaminie! Tym sposobem przekopaÂłam siĂŞ przez klasykĂŞ:) Najbardziej chyba pokochaÂłam Dickensa - myÂślĂŞ, Âże przerobiÂłam caÂłoœÌ jego twĂłrczoÂści:) LubiÂłam teÂż powieÂści Alexandra Dumas - z "Muszkieterami" na czele. A takÂże juÂż typowo kobiecÂą seriĂŞ - "Ania z Zielonego WzgĂłrza".  No i byÂł Lem - miÂłoœÌ od pierwszego czytania:) A zaczĂŞÂło siĂŞ od "Cyberiady" i "Bajek robotĂłw". TeÂż kultowe :)
W liceum wst¹pi³ we mnie ponadto duch przygody i podró¿owa³am z Londonem i Curwoodem po Dalekiej Pó³nocy. A prócz tego, z krainy bajek przesz³am p³ynnie w krainê fantastyki. Gdzie czeka³ Tolkien i Ursula le Guin:)
Ach, tyle miÂłych wspomnieĂą:))

Tak jak Agnieszka pokochaÂła AsiĂŞ, tak razu pewnego z wzajemnoÂściÂą pokochaÂłam koleÂżankĂŞ z pracy, z ktĂłrÂą nic mnie w zasadzie nie ³¹czyÂło do czasu, aÂż kiedyÂś przypadkowo zupeÂłnie odkryÂłyÂśmy, Âże obie uwielbiamy dozgonnie ksi¹¿eczkĂŞ Marcela Ayme pod tytuÂłem Przechodzimur. OdwiedziÂłam jÂą rok temu w Edynburgu, szkoda, Âże tak daleko teraz mieszka, ale kiedy wpadÂła do mnie niedawno, poleciÂła PoniedziaÂłek zaczyna siĂŞ w sobotĂŞ braci Strugackich, wiĂŞc leÂży pod rĂŞkÂą i czeka na swojÂą kolejkĂŞ razem z CzÂłowiekiem, ktĂłry byÂł czwartkiem  :D

:D

Biblia jĂŞzyka polskiego "Pan Tadeusz" wszyscy czytali ale...
JAK WYGLÂĄDAÂŁBY
Pan Tadeusz
GDYBY W PARYÂŻU W LATACH 1830
NIE BYÂŁO JESZCZE W SPRZEDAÂŻY
PROGRAMÓW KOMPUTEROWYCH
Z POLSKIMI CZCIONKAMI
Litwo, ojczyzno moja! Przypominasz zdrowie:
Jaka jest twoja cena, ten tylko odpowie,
Komu ciebie zabraknie. Uroda twa w dobie
Obecnej trwa w mym oku i pozwala sobie
Tam na zmartwychwstawanie w kompletnej ozdobie
Przy okazjach wykrycia przeze mnie w zasobie
Inspiracji pisarskich — nostalgii po tobie.
Panno sakralna, Ty, co grodek powiatowy
W Polsce Centralnej, blisko Chorzowa i Wschowy,
Wraz ze znanym klasztorem… — Tfu, co za pechowy
Traf: zaraz w pierwszych wersach, dla lepszej wymowy
Poematu w aspekcie religijnym (o, wy.
Wyroki Prowidencji!…), jestem ja gotowy
Do wymienienia nazwy tej dziury — i nowy
Problem spotykam! problem zarazem typowy,
Jeden z tych, co to przez nie urasta darmowy
Trud wieszcza: szuka, biedak, w potencjale mowy
Wszystkiego, co pozwoli mu na obrazowy
Opis owego miasta, by czytelnikowy
Mechanizm recepcyjny i skojarzeniowy
Bez wymieniania nazwy (jak hukanie sowy
Straszy w niej ten znak jeden, ten haczyk nosowy…) —
Basta! Nie jestem w stanie. Udzielam odmowy
Muzie. Nie, nie powstanie epos narodowy —
Z przyczyn technicznych: program nie nasz — polski, zdrowy —
Na tym paryskim bruku mam komputerowy!
Lecz wiem, ja, wieszcz, gdy obce czcionki wzrokiem badam:
Niech ginie epos — podpis trwa:
Mickiewicz, Adam.

Jak widaĂŚ nie jedynÂą! :D

Poruszyliœcie temat rzekê, jeœli nie lawinê! :D Czytaj¹c Was mam taki nat³ok myœli i tytu³ów, ¿e nie wiem od czego zacz¹Ì!
ZaczĂŞÂłam samodzielnie czytaĂŚ w wieku lat czterech, ale wtedy znaÂłam juÂż na pamiĂŞĂŚ Tuwima, BrzechwĂŞ, Szelburg - ZarĂŞbinĂŞ, wiĂŞc oczywiÂście zaczytywaÂłam siĂŞ w Andersenie, Kubusiu Puchatku (oczywiÂście wraz z ChatkÂą) i BaÂśniach Polskich, zbiorze, do ktĂłrego wracam do dziÂś. Z okresu przedszkolnego, pamiĂŞtam jeszcze KarolciĂŞ, Serce, Mio mĂłj Mio... ByÂłam dzieckiem astmatycznym, wiĂŞc czĂŞsto leÂżaÂłam w szpitalu, albo przebywaÂłam w sanatoriach i uciekaÂłam chĂŞtnie do innych ÂświatĂłw.
Pocz¹tek szko³y, to w³aœnie uwielbiane Dzieci z Bullerbyn, Mary Poppins, Ania z Zielonego Wzgórza i ca³a ówczesna m³odzie¿owa klasyka. Czwarta klasa, to wielka fascynacja Trylogi¹ i Sienkiewiczem w ogóle, chocia¿... tu muszê siê przyznaÌ, ¿e nigdy nie przeczyta³am W Pustynii i w Puszczy! :-[ Próbowa³am wiele razy, nawet jeszcze kilka lat temu, ale nie mogê przebrn¹Ì przez pocz¹tek i ju¿. Mo¿e dlatego, ¿e doskonale znam fabu³ê i nic mnie ju¿ w treœci nie zaskoczy? Przyznam, ¿e bardzo lubiê czytaÌ powieœci jednego autora, jednym ci¹giem, wiêc jak siê na kogoœ natknê...
W miêdzyczasie by³ oczywiœcie Nienacki dla m³odzie¿y, na studiach skandalizuj¹ce wtedy!!! (!!! :D !!!)Raz w roku w Skiro³awkach, ale dopiero po jego œmierci natknê³am siê na jego mniej znane powieœci dla doros³ych: Laseczka i tajemnica, Uwodziciel, Wielki las, etc. i piêkna opowieœÌ historyczna Dagome Judex (POLECAM!) Bo¿e, Bunsch!, ukochany Waùkowicz!, fascynuj¹cy Thorwald!
Wiecie, chyba Âłatwiej byÂłoby mi powiedzieĂŚ, czego nie przeczytaÂłam...  :D

Januszu, dobrze, ¿e wspomnia³eœ Chestertona. Jaki on ma piêkny, bogaty, poetycki jêzyk:) Ja jeszcze dorzuci³abym do pozycji wartych przeczytania "Przygody ksiêdza Browna". Z ogromn¹ przyjemnoœci¹ czyta³am te¿ niezwyk³¹ powieœÌ "Poeta i wariaci". Na zachêtê (dla tych, co nie czytali) podajê krótk¹ recenzjê: to zbiór sensacyjnych opowiadaù, których bohaterem jest Gabriel Gale - roztargniony poeta i natchniony malarz. Chocia¿ na pierwszy rzut oka wygl¹da on na cz³owieka zupe³nie oderwanego od rzeczywistoœci i ¿yj¹cego w swoim w³asnym wyimaginowanym œwiecie, to jednak dziêki swej niezwyk³ej intuicji i umiejêtnoœci twórczego myœlenia okazuje siê zdolny do rozwi¹zywania najbardziej skomplikowanych zagadek detektywistycznych. Jego przewaga nad innymi wynika z tego, ¿e nie pozostaje on wiêŸniem piêciu zmys³ów, lecz dostrzega g³êbszy, duchowy wymiar rzeczywistoœci. Niektórzy widz¹ w jego zachowaniu szaleùstwo, ale tak naprawdê jest to wolnoœÌ od schematów i konwenansów, co pozwala mu na œwie¿oœÌ spojrzenia - tak jak owemu dziecku z baœni Andersena, które jako jedyne zobaczy³o, ¿e król jest nagi. Pozna³o prawdê, gdy¿ by³o wolne od g³osu opinii publicznej i presji wiêkszoœci.
Jest teÂż "LatajÂąca gospoda"...  :D

Agnieszko, niezmiernie mi miÂło:)) Tak wÂłaÂśnie myÂślaÂłam, Âże podobaÂłby Ci siĂŞ ten fragment, jak rĂłwnieÂż o Âśpiewaniu "bardzo wesoÂłej niemieckiej pieÂśni" - juÂż widziaÂłam oczyma wyobraÂźni najbardziej chwytajÂący za serce utwĂłr Schuberta...:))
Harry Potter, owszem - ale Zmierzch raczej nie:) LubiĂŞ czarodziejĂłw, natomiast nie przepadam za wampirami. LubiĂŞ bohaterĂłw, z ktĂłrym mogÂłabym siĂŞ jakoÂś pozytywnie identyfikowaĂŚ:)
Beato, Strugackich bardzo dobry jest teÂż "Piknik na skraju drogi".

PrzypomniaÂł mi siĂŞ jeszcze "ÂŚwiat Zofii" Gaardera, lekkie wprowadzenie w historiĂŞ filozofii. Jednak jeÂśli chodzi o filozofiĂŞ, ktĂłrÂą lekko i przyjemnie siĂŞ czyta, to chyba Dialogi Platona sÂą bezkonkurencyjne:)

Najbardziej na œwiecie, kocham, chyba najbogatszy jêzyk i poezji, i prozy Jeremiego Przybory! Cudowna lekkoœÌ, finezja s³owa, dorównuje niesamowitemu poczuciu humoru, ale równie¿ liryzmowi opowiastek, wiecznego Czarodzieja.

Piknik Strugackich to po prostu koniecznoœÌ, nie mo¿na tego nie przeczytaÌ. Zaczê³o siê u nas od filmów Tarkowskiego i Stalkera, naturaln¹ konsekwencj¹ by³o nabycie ksi¹¿eczki i przeczytanie jej. Mia³am fajerwerki w mózgu :) Taka ma³a rzecz a taka wielka.
Dialogi Platona owszem, ale takÂże Pseudo-Platona, "Zimorodka i inne dialogi" nabyÂłam w antykwariacie w RADOMIU ponad 20 lat temu, po czym postanowiÂłam studiowaĂŚ filozofiĂŞ.

A czy pamiêtacie z dzieciùstwa Waszego lub dzieci seriê ksi¹¿eczek o Tapatikach? Uwielbiam te ludki, mam te ksi¹¿eczki do dziœ, niestety jeszcze nie wszystkie, w oryginalnych wydaniach.

Wspania³a powieœÌ fenomenalnego pisarza Micha³a Szo³ochowa - "Los cz³owieka".. :)

                                             „MaÂły Ksi¹¿ê” Antoine de Saint-Exupery

Nie wierzĂŞ, Âżeby ktoÂś nie czytaÂł, ale moÂże..
Krystyna, cĂłrka Lavransa Sigrid Undset, za ktĂłrÂą pisarka otrzymaÂła nagrodĂŞ Nobla.
Rzecz dzieje siĂŞ w Norwegii za czasĂłw krĂłla Haakona V i jego nastĂŞpcy Magnusa.
Dzieje Krystyny, ktĂłra przez caÂłe swoje Âżycie musiaÂła pokutowaĂŚ za swĂłj mÂłodzieĂączy
grzech,takie to byÂły czasy w ktĂłrych raz popeÂłniony grzech zostawaÂł grzechem do koĂąca Âżycia.
I piĂŞkna postaĂŚ Lavransa- jedna z najpiĂŞkniejszych mĂŞskich postaci w literaturze.
DuÂżo moÂżna siĂŞ z tej ksi¹¿ki nauczyĂŚ.W kaÂżdym razie czyta siĂŞ to wspaniale a  ostatnie rozdziaÂły ze ÂściÂśniĂŞtym sercem.

Tereso Grob, oczywiœcie, ¿e czyta³am Krystynê, ale mogê przeczytaÌ raz jeszcze. A Olaf, syn Auduna czyta³aœ? Bo ta przyjemnoœÌ dopiero przede mn¹.

Podobno ksi¹¿ek, których nie chce siê czytaÌ jeszcze raz nie warto w ogóle czytaÌ.
Olafa czytaÂłam xbw :)

Zgadzam siĂŞ  . Ostatno mam ochotĂŞ powtĂłrnie przeczytaĂŚ Kwartet Aleksandryjski. Jest co czytaĂŚ - 4 tomy - Justyna, Balthazar, Mountolive, Clea ( autor Lawrence Durrel). GorÂąco polecam, jeÂżeli ktoÂś nie czytaÂł, doskonaÂła, wciÂągajÂąca  lektura. Brat autora - Gerald Durrel - przyrodnik pisaÂł m.in doskonaÂłe opowieÂści o zwierzĂŞtach ( m.in. Moje ptaki, zwierzaki i krewni ,Moja rodzina i inne zwierzĂŞta) zaÂśmiewaÂłam siĂŞ  do Âłez czytajÂąc je wielokrotnie.

Podobno , jak ktos nie lubi ksiazek, to nie powinien ich czytac

JakiÂś czas temu dÂługo dojeÂżdÂżaÂłam do pracy i Âżeby nie traciĂŚ czasu, wpadÂłam na pomysÂł, Âże
bĂŞdĂŞ sobie sÂłuchaĂŚ audiobookĂłw.To porĂŞczniej, nie trzeba mieĂŚ siedzÂącego miejsca itp.
ZaczeÂłam od pierwszego tomu Millenium no i wÂłaÂśnie do dziÂś nie wiem,czy w moim odtwarzaczu
popl¹ta³y mi siê pliki, czy ta ksi¹¿ka rzeczywiœcie zaczyna siê w po³owie???
Chyba pozostanĂŞ przy formie tradycyjnej :)

wiesz, Terenia, takie tormenty moÂżna doÂświadczaĂŚ i z realnymi bookami.
Otó¿ przypomnia³o mi siê moje pierwsze czytanie Kariery Nikodema Dyzmy (daleko wczeœniej, nim zekranizowano serialem), gdy ma³o kto (z mojego pokolenia) zna³ fabu³ê i zakoùczenie. Pech chcia³, ¿e ksi¹¿ka nie mia³a ok³adki. Podejrzewa³em te¿, ¿e i kilku ostatnich stron tako¿. Gdy zatem dotar³em do ostatniego zachowanego akapitu, by³em wœciek³y, ¿e fabu³a urywa mi siê w najciekawszym momencie. Kl¹³em na czym œwiat stoi i uda³em siê na eskapadê do ksiêgarni i bibliotek, by odnaleŸÌ kompletny egzemplarz i doczytaÌ zakoùczenie. Gdy znalaz³em kompletny egzemplarz - zakl¹³em jeszcze bardziej. Pamiêtam nawet jak: bodajbyœ sczez³! Nie pamiêtam tylko, czy skierowa³em je do autora, czy do jego naiwnego czytelnika :) Mój niekompletny egzemplarz - by³ jak najbradziej kompletnym...

Dobre Janusz ;D ;D ;D bo klasyczna powie¶æ powinna mieæ po prostu ZAKOÑCZENIE..mo¿e dlatego ja tak
lubiĂŞ kryminaÂły, detektyw odkrywa prawdĂŞ a morderca jak ostatni idiota przyznaje siĂŞ do wszystkiego.

Krystyna córka Lawransa przypomnia³a mi Karin córkê Monsa:) opowieœÌ o mi³oœci szalonego króla Eryka XIV Wazy i prostej dziewczyny, córki stra¿nika, któr¹ w koùcu poœlubi³. Tragiczna historia mi³osna, walki o w³adzê w XVI-wiecznej Szwecji, dla nas ciekawe o tyle, ¿e brat Eryka, Jan, który usunie go z tronu i wygna z kraju jego ukochan¹, jest ojcem Zygmunta III.

Jednak to chyba trochê s³absza ksi¹¿ka Miki Waltariego.
Gdybym mia³a wybraÌ ulubion¹, waha³abym siê miêdzy Egipcjaninem Sinuhe a Mikaelem Karvajalk¹. Ale jest jeszcze Czarny Anio³, Trylogia Rzymska, Turms nieœmiertelny... Waltari ma doœÌ podobny schemat konstruowania historii: wybiera prze³omowy, krytyczny moment w dziejach: zdobycie Konstantynopola, burzliwy czas Reformacji, rewolucja Echnatona. I w te szalej¹ce wichry historii rzuca swego bohatera, który miotany niczym liœÌ musi zmierzyÌ siê z nimi, usi³uj¹c walczyÌ o swoje miejsce w niespokojnym œwiecie, o sens swego ¿ycia, o szczêœcie, i z regu³y przegrywa. Jednak jest coœ w jego bohaterach, co rodzi poczucie, ¿e pomimo przegranej zachowali w tych trudnych czasach coœ wa¿nego.

Zawsze zachwyca mnie w jego opowieœciach niezwykle precyzyjnie dopracowane t³o historyczne. Wykonywa³ za ka¿dym razem naprawdê gigantyczn¹ pracê dokumentacyjn¹. Czytaj¹c naprawdê przenoszê siê w czasy, o których pisze. Niemal widzê obrazy, czujê zapachy, s³yszê dŸwiêki. Jego postacie sprawiaj¹ wra¿enie autentycznie osadzonych w danej epoce, zachowuj¹ siê i mówi¹ w przekonuj¹cy sposób, nie s¹ po prostu wspó³czesnymi bohaterami rzuconymi w historyczne t³o. To wiarygodna podró¿ w czasie:) A jednoczeœnie te opowieœci mówi¹ tak wiele o nas, ludziach, w ka¿dym momencie historii...

Sinuhe jest chyba najlepsz¹ z jego ksi¹¿ek. Wracam od czasu do czasu do tej historii egipskiego lekarza, jego przygód, mi³oœci, spisków, podró¿y. To ksi¹¿ka która nie daje o sobie zapomnieÌ:) Smutna, pokazuj¹ca, jak czêsto dopiero po stracie czujemy, jak cenne by³o to, co straciliœmy... A jednak piêkna w ukazywaniu walki cz³owieka z losem.

:D :D..to dobre Januszu

Przyznam siĂŞ, Âże podstawĂłwce miaÂłem powaÂżny problem z czytaniem..zupeÂłnie, ale to zupeÂłnie mnie to nie interesowaÂło. JeÂżeli juÂż za coÂś chwytaÂłem, to byÂły to z reguÂły komiksy np odcinkowy Thorgal z popularnej wĂłwczas serii "Relax", Janosik (Âświetnie ilustrowany i dobrze napisany komiks) i oczywiÂście Tytus, Romek i A'Tomek - niezapomniany tomik z maszynkÂą do przemieszczania siĂŞ w czasie (obrazek na ktĂłrym po przemieszczeniu znaleÂźli siĂŞ w pracowni Kopernika w tej samej chwili, ktĂłrÂą uwiecznia sÂłynny obraz J.Matejki - do dzisiaj mam przed oczami.. :))
Tak wiêc z j.polskiego kompletny osio³, lektury czytane z wielk¹ niechêci¹ (b¹dŸ wcale nie czytane), ortografia - byk na byku, wypracowania najczêœciej przepisywane byle szybciej (na kolanie) od swojej klasowej sympatii :) Zreszt¹ w tamtym okresie na czytanie nie bardzo znajdowa³o siê czas - liczy³y siê bowiem tylko zabawy i gry wojenne, pi³ka, póŸniej zaœ poma³u zaczyna³a siê muzyczka..Nie wiele lepiej by³o i w szkole œredniej, dopiero gdzieœ pod jej koniec - nieco bardziej zainteresowa³em siê czytaniem i gromadzeniem ksi¹¿eczek (g³ównie o tematyce historycznej..)

W³aœciwie pierwszymi powa¿niejszymi ksi¹¿kami (okresu m³odzieùczego), które zrobi³y na mnie ogromne wra¿enie by³y 3 pozycje: Winnetou Karola Maya; Ma³y Bizon A.Fiedlera - piêkna opowieœÌ o losach indiaùskiego ch³opca ze szczepu Czarnych Stóp (Sihasapa) z grupy Teton Dakotów (tj Siuksów)..oraz wspania³a Trylogia indiaùska Szklarskich - Z³oto Gór Czarnych ("Orle Pióra", "Przekleùstwa z³ota" i "Ostatnia walka Dakotów") Opowiada ona o losach m³odego Indianina o imieniu Tehawanka - Przebieg³y W¹¿ i w ogóle o dziejach Santee Dakotów na przestrzeni 2-3 pokoleù..Wspania³e opisy przyrody, polowaù na bizony, zwyczajów, wierzeù, walk miêdzyplemiennych oraz póŸniejszych konfliktów z amerykaùskim najeŸdzc¹..
Najlepszy chyba t.3 Ostatnia walka Dakotów - obejmuje okres od lat 30-tych do 90-tych XIX stulecia. Zatem okres wypierania Indian, nieustannych walk, zbrodni dokonywanych na tym narodzie, wreszcie zbrojnych powstaù (1862, 1876, 1890) przeciw niechcianej okupacji.. TreœÌ wzbogacona jest ponadto licznymi i pomocnymi przypisami, które pozwalaj¹ bardziej zg³êbiÌ wiedzê w temacie..min krótkie biografie takich wielkich wodzów i wojowników jak: Dwa Ksiê¿yce, Czerwona Chmura, Deszcz w Twarzy, czy Szalony Koù..czy równie s³ynny Tatanka Yotanka (Siedz¹cy Bizon-Byk)
Po tych trzech pozycjach..noo mo¿e jeszcze Czerwonoskórym generale i Œladami Tecumseha..d³ugo u mnie nie by³o nic, a dopiero potem by³y inne ksi¹¿eczki.. :)

Unikatowe zdjêcie Szalonego Konia - os³awionego wodza plemienia Oglalów, nale¿¹cych do konfederacji Teton Dakotów (zach szczepów Siuksów)..oraz jego gigantyczny pomnik - to bodaj najwiêkszy, jeszcze nie ukoùczony pomnik na œwiecie (195m d³ i 171m szer) - jego twórc¹ jest rzeŸbiarz polskiego pochodzenia Korczak-Zió³kowski..
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/5/5a/CrazyHorse.jpeg
http://www.worldcam.pl/images/satellite_photos/max/241.jpg

krĂłtka scenka (i nie tylko) sÂłynnej bitwy pod Little Big Horn (1876)
http://www.youtube.com/watch?v=QCxcMF9yNGs&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=SU4ofrPQ1gQ&feature=related

..i moÂże jeszcze filmik ukazujÂący miejsce ostatniej walki DakotĂłw (1890) - ÂśmierĂŚ wodza Wielkiej Stopy, mĂŞÂżczyzn, kobiet i dzieci i ich grzebanie w zbiorowej mogile..(wraÂżliwi niech nie oglÂądajÂą - obrazy ofiar amerykaĂąskiego ludobĂłjstwa..)
http://www.youtube.com/watch?v=Ku8ga-krBe4
 

moim zdaniem, powinno siê czytaÌ ksi¹¿ki, których siê nie lubi, ¿eby wiedzieÌ, dlaczego siê ich nie lubi.
Powiem szczerze,jakoÂś jakoÂś nie mogĂŞ siĂŞ przekonaĂŚ do przeczytania pozycji Grossa.

WedÂług mnie nie jest to takie proste, bo jak sama piszesz
A niektórych ksi¹¿ek nie powinno siê czytaÌ!
GdyÂż sÂą groÂźne dla czÂłowieczeĂąstwa!
ZresztÂą przykÂład jaki daÂłaÂś jest dobitny:
Ostatniej ksi¹¿ki Grossa i tak nikt nie kupuje,
a poprzednie jego ksi¹¿ki zazwyczaj by³y dodawane do gazet.

Czyta³am niedawno powieœÌ z w¹tkiem kryminalnym autorki norweskiej, gdzie mordercy uchodzi na sucho, bardzo przygnêbiaj¹ce, nietypowe dla tego gatunku zakoùczenie.

Wydaje mi siĂŞ, Marku, Âże Monika akurat daÂła przykÂład na potwierdzenie przeciwnej tezy: przeczytaÂła ksi¹¿kĂŞ, Âżeby dowiedzieĂŚ siĂŞ, czy jej siĂŞ podoba, nie zaÂłoÂżyÂła z gĂłry, Âże "nie powinna" jej czytaĂŚ. DorosÂły moÂże uznaĂŚ, Âże dziecko nie powinno czytaĂŚ czegoÂś, czego moÂże nie udÂźwign¹Ì jego psychika. DorosÂły czÂłowiek moÂże zdecydowaĂŚ, czy chce czytaĂŚ, czy nie chce. JeÂśli nie zechce, skazuje siĂŞ na wydawanie sÂądu na podstawie opinii innych, nie na wÂłasnym, Âświadomym odczuciu. 

Czy jakaÂś ksi¹¿ka moÂże byĂŚ groÂźna dla spoÂłeczeĂąstwa. Pewnie tak, bo sÂłowa i niesione przez nie idee majÂą du¿¹, czasem niszczÂącÂą  moc. Zapewne sÂą ksi¹¿ki w jakiÂś sposĂłb groÂźne dla chociaÂżby istniejÂącego porzÂądku, rewolucyjne, albo zatruwajÂące umysÂły zbrodniczymi ideologiami.
SÂą teÂż ksi¹¿ki trudne. PokazujÂące sprawy, ktĂłre ciĂŞÂżko nam przyj¹Ì do wiadomoÂści, albo ktĂłrych wcale nie chcemy przyjmowaĂŚ. Bo przyjemniej jest pozostawaĂŚ w nieÂświadomoÂści,  jeÂśli ÂświadomoœÌ jest niemiÂła.
Ja czĂŞsto nie mam ochoty czytaĂŚ o przykrych rzeczach, o tym co mnie boli, co mi nie odpowiada, bo nikt nie lubi bĂłlu, bo bojĂŞ siĂŞ, Âże przez kontakt z brzydkÂą stronÂą Âświata coÂś tracĂŞ, Âże to mi burzy mojÂą idealnÂą wizjĂŞ Âświata, mĂłj wymarzony wizerunek istoty ludzkiej.
A przecie¿ czujê, ¿e jednak muszê wiedzieÌ, znaÌ te¿ tê drug¹, ciemn¹ stronê rzeczywistoœci, muszê mieÌ œwiadomoœÌ, ¿e wizja idealnego œwiata jest w³aœnie jedynie idea³em, do którego trzeba d¹¿yÌ, ale który nie istnieje. Inaczej pozostanê dzieckiem w krainie bajek.
Kocham piêkno ka¿dym nerwem cia³a, ka¿dym drgnieniem duszy. Ale nie mogê odci¹Ì siê ca³kiem od brzydoty, aby nie pozostawaÌ w b³ogim poczuciu, ¿e wszystko doko³a jest idealistyczn¹ sielank¹. Bo nie jest. Przyroda jest fantastycznym cudem, pe³nym niewyobra¿alnego piêkna. A jednoczeœnie jest przepe³niona okrucieùstwem, zbudowana na konkurencji, wzajemnym po¿eraniu siê i brutalnej walce o przetrwanie. Ludzie s¹ wspania³ym gatunkiem, zdolnym do najwy¿szych poœwiêceù i wielkich uniesieù ducha. A jednoczeœnie s¹ te¿ zdolni do przeœladowaù i okrutnych zbrodni. Co gorsze, s¹ to czêsto tacy sami, na co dzieù zwykli, przeciêtni ludzie.
Kiedy zaczniemy to zg³êbiaÌ z kolei w jednostronny sposób, mo¿emy zacz¹Ì ¿ywiÌ ca³kowicie odmienne przekonanie: zaczniemy myœleÌ, ¿e œwiat jest straszny a ludzie paskudni i Ÿli, co te¿ by³oby b³êdne. Taki sfa³szowany, wykrzywiony obraz lubi¹ podawaÌ media - pe³en katastrof, wypadków i nieszczêœÌ.

Dopiero po integracji tych dwóch obrazów jesteœmy w stanie widzieÌ ca³oœÌ.
Tylko wtedy obraz œwiata i ludzi bêdzie pe³ny. I wtedy, jeœli ten obraz przyjmiemy, naprawdê mo¿emy byÌ pogodzeni z ludzkoœci¹ i ze œwiatem. I literatura ma nie tyle szukaÌ wy³¹cznie piêkna, ale, jak to chyba napisa³ Lem, "wymierzaÌ sprawiedliwoœÌ istniej¹cemu œwiatu".

Jak siĂŞ to wszystko ma do ksi¹¿ek Grossa. Jak sÂądzĂŞ, my, Polacy, czĂŞsto mamy wÂłaÂśnie utrwalony wÂłasny idealny wizerunek i nie chcemy przyznaĂŚ, Âże, podobnie jak w kaÂżdej innej nacji, du¿¹ czêœÌ z nas stanowiÂą bynajmniej nie anioÂły. ÂŻe podobnie jak inni, mamy wÂśrĂłd nas bandytĂłw, zÂłodziei, mordercĂłw, a i du¿¹ masĂŞ ludzi takich, powiedzmy, nijakich - ani dobrych, ani zÂłych, ale Âłatwo ulegajÂących  czy to dobrym, czy zÂłym wpÂływom. Có¿, wiele siĂŞ mĂłwi i pisze o duÂżym procencie ludzi nieuczciwych w naszym kraju, o czĂŞstych kradzieÂżach, takÂże za granicÂą. Nie czytaÂłam ksi¹¿ki Grossa, o ile siĂŞ orientujĂŞ, dotyczy rozkradania mienia Âżydowskiego podczas wojny. MyÂślĂŞ, Âże przeczytam, Âżeby mieĂŚ na ten temat wÂłasne zdanie. Nie wiem, czy on jest tam tendencyjny, czy generalizuje. Rozumiem, Âże osoby, ktĂłre nigdy nie miaÂły nic wspĂłlnego z podobnymi praktykami, mogÂą czuĂŚ siĂŞ oburzone, jeÂśli czêœÌ spoÂłeczeĂąstwa postrzega siĂŞ tam i kreuje jako caÂłoœÌ. Na to trzeba by zaprotestowaĂŚ. Jednak chyba wiedza takÂże o przykrych faktach jest ogĂłlnie potrzebna. MoÂże wypowiedzenie jej jest potrzebne takÂże jemu, jeÂśli ma moÂże jakieÂś bolesne rodzinne doÂświadczenia. To chyba jest podobne uczucie, jakie mamy, czytajÂąc np. o mafiach samochodowych w Niemczech. Jest to przykre, ale có¿ by nam daÂło, gdybyÂśmy o tym nie wiedzieli, nie przyjmowali do wiadomoÂści.

To mo¿e te¿ dodam coœ od siebie.. Marku, wybacz ale niestety nie mogê siê z Tob¹ zgodziÌ. Moim zdaniem, ¿eby coœ (a w tym przypadku ksi¹¿kê) uznaÌ za tandetn¹, czy groŸn¹ dla cz³owieczeùstwa, b¹dŸ zgo³a odwrotnie - nale¿a³oby j¹ wpierw przeczytaÌ i dopiero wówczas formu³owaÌ jakiekolwiek wnioski - a w ¿adnej mierze nie ulegaÌ uprzednio jakimœ wp³ywom, czy zabiegom propagandowym, b¹dŸ z góry przyjêtemu pogl¹dowi - wynikaj¹cemu z takich, czy innych powodów..
Pierwsz¹ ksi¹¿kê Grossa ( "S¹siedzi" - zreszta autora wielu prac o podobnej tematyce) czyta³em i muszê przyznaÌ, ¿e wcale ani nie jest tandetna, ani te¿ niebezpieczna - to po prostu rzetelna praca naukowa, poparta solidnym materia³em Ÿród³owym oraz warsztatem historycznym.. Wkrótce tez zamierzam przeczytaÌ i ostatni¹ jego pracê - chocia¿ to tu, to tam (zw³aszcza w mediach) pojawiaj¹ siê g³osy, ze jest to ksi¹¿ka poruszaj¹ca dane zagadnienie w sposób jednostronny - ukazujaca jedynie ciemn¹ stronê, bez uwzglêdnienia strony drugiej..No dobrze, ale w tym miejscu równie dobrze mo¿na zadaÌ jeszcze inne pytanie. A mianowicie, dlaczegó¿ to we wczeœniejszych z kolei pozycjach poruszaj¹cych zbli¿on¹ problematykê - mówi³o siê zazwyczaj tylko i wy³¹cznie o wznios³ych, stanowi¹cych wzór do naœladowania, chwalebnych czynach...zupe³nie przy tym pomijaj¹c wystêpowanie tego drugiego - negatywnego zjawiska..?? I w³asnie w tym tkwi ca³y problem, bowiem trzeba potrafiÌ przyjmowaÌ do (ogólnej) œwiadomoœci nie jedynie wszystko to co wznios³e, ale równie¿ i to co bolesne...A nie kiedy tylko cos nie pasuje do naszego wyobra¿enia w danej kwestii - badŸ to odwracaÌ "kota ogonem", b¹dŸ nie mieÌ odwagi spojrzeÌ prawdzie w oczy (a tym samym nie potrafi¹c przyznaÌ siê do pope³nianych b³êdów) i wszystko co nie po naszej myœli, co niewygodne, zamiataÌ pod dywan..lub udawaÌ ¿e dany problem nie istnieje, lub nigdy nie istnia³..
Dlatego te¿ uwa¿am, ¿e tego rodzaju pozycje w ¿adnej mierze nie s¹ niebezpieczne dla cz³owieczeùstwa ( niebezpieczne to by³o "Mein Kampf"), bo dlaczegó¿ to takimi mia³yby byÌ - dlatego ¿e poruszaj¹ niewygodne fakty, które dot¹d by³y przemilczane, b¹dŸ œwiadomie zatajane ?? Wrêcz przeciwnie, podobnie jak ksi¹¿ki obna¿aj¹ce ogrom zbrodni bêd¹cych dzie³em Stalina, czy Hitlera, czy chocia¿by Koœcio³a dokonywanych rêk¹ Œwiêtej Inkwizycji - tak i takie s¹ jak najbardziej potrzebne, by nie ulegaÌ jedynie z³udnemu przeœwiadczeniu o swojej wielkoœci, czystoœci, nieskazitelnoœci - gdy¿ takie podejœcie do sprawy, jest w gruncie rzeczy, niczym innym jak tylko wykrzywieniem rzeczywistego obrazu, faktycznego stanu rzeczy..
Polacy, podobnie jak i inne narody nie s¹ narodem "œwiêtych krów" i podobnie jak inne maja te¿ swoje jasne i ciemne karty w historii. Oprócz pozytywnych cech, narodem nie pozbawionym wielu wad, objawiaj¹cych sie chocia¿by w samej mentalnoœci, k³ótliwoœci, chwiejnoœci, czy s³aboœci charakteru - dlatego przyk³adowo nigdy nie byliœmy (i prawdopodobnie) nigdy jako nacja nie bêdziemy zdobywcami..takimi z prawdziwego zdarzenia. Takimi którzy byliby w stanie coœ rozpêtaÌ (np wojnê) i przeÌ przed siebie do przodu niczym fala uderzeniowa - niesiona jedynie samym duchem walki, si³¹ charakterów, czy czymkolwiek innym.. Tak, tak..bo wszystkie prowadzone przez nas wojny i bitwy, to w przewa¿aj¹cej wiêkszoœci wojny i bitwy o charakterze obronnym (lub z kontry) - dzia³aù czysto ofensywnych mo¿na by policzyÌ na palcach jednej rêki.. :) A to ogromna ró¿nica, samemu odwa¿yÌ siê zaatakowaÌ, przeÌ do przodu, uderzaÌ i zwyciê¿aÌ...ni¿ tylko rozpaczliwie siê broniÌ i ka¿d¹ udan¹ obronê traktowaÌ jako swoje bezdyskusyjne zwyciêstwo..I to te¿ niestety, b¹dŸ stety jest prawda.. :)

..ale chyba nieco zaczynam odbiegaĂŚ od tematu.. :) ;) 

Nie czytaÂłam, jak na wstĂŞpie powiedziaÂłam, tej ksi¹¿ki. W mojej chĂŞci jej przeczytania  zawaÂżajÂą wypowiedzi wielu historykĂłw, ktĂłrzy negatywnie ocenili tÂą pozycjĂŞ, wielokrotnie uznajÂąc jÂą za nieobiektywnÂą, jednostronnÂą i nierzetelnÂą. Zarzucili rĂłwnieÂż swobodnÂą manipulacjĂŞ danymi.
Zreszt¹ jak œwiat, œwiatem przekaz historyczny by³ uzale¿niony od czasów i osób, które j¹ przedstawia³y. Wystarczy odrobina wyobraŸni, aby przekrêciÌ fakty i wpleœÌ je w kanwê dowodz¹c¹ w³asne tezy.
Oczywiœcie nikt nie zabroni wydawaÌ ksi¹¿ek kontrowersyjnych, mamy wolnoœÌ s³owa. Jedyne co mo¿na zrobiÌ, to wydaÌ ksi¹¿kê przeciwstawn¹, traktuj¹c¹ te same tematy, te same fakty.
Mnie nie chodzi o to, Âże takich faktĂłw nie byÂło. Nie chodzi mi rĂłwnieÂż, o to by nie oddaĂŚ prawdy zjawiskom, ktĂłre miaÂły miejsce. Ja chciaÂłabym tylko, aby fakty delikatnej materii, jakimi sÂą relacje polsko-Âżydowskie byÂły traktowane z naleÂżytÂą starannoÂściÂą, rzetelnoÂściÂą i ÂżyczliwoÂściÂą, bez przegiĂŞĂŚ w ÂżadnÂą stronĂŞ, a przede wszystkim bez uogĂłlnieĂą, ktĂłre  krzywdzÂą.

Jak zwykle z ciekawoÂściÂą wczytujĂŞ siĂŞ w sÂłowa KozioÂłka. Tchnie z nich g³êboka ÂświadomoœÌ historyczna i roztropnoœÌ wypowiedzi. Z jednej strony: kozioÂłek ma racjĂŞ. Trzeba najpierw przeczytaĂŚ, aby wiarygodnie zabieraĂŚ gÂłos w dyskusji. Tu – peÂłna zgoda. Z drugiej strony Âżyjemy w czasach, w ktĂłrych iloœÌ publikacji w dowolnej dziedzinie jest tak kosmicznie wielka, Âże nie starczy Âżycia, aby ledwie przekartkowaĂŚ, co piszÂą. Z koniecznoÂści, (tak jak czyni to na przykÂład Monika, pod ktĂłrej wypowiedziÂą jw. mĂłgÂłbym siĂŞ podpisaĂŚ) posiÂłkujemy siĂŞ wiec opiniami uznanych autorytetĂłw, znawcĂłw tematu, organizacji opiniotwĂłrczych, mediĂłw. Bo jest to jedyna droga, ktĂłrÂą moÂże sensownie poruszaĂŚ siĂŞ wspó³czesny czÂłowiek w globalnej wiosce. KwestiÂą pozostaje to, aby rozró¿niaĂŚ, co artykuÂłujemy od siebie, a co przyjmujemy za aksjomat z zewnÂątrz. Dlatego wygÂłaszajÂąc opiniĂŞ dobrze, abyÂśmy pamiĂŞtali o ÂźrĂłdÂłach naszej ÂświadomoÂści i doÂświadczenia. Dlatego wygÂłaszajÂąc jÂą – pamiĂŞtajmy, aby nie unikaĂŚ stwierdzeĂą: „moim zdaniem”, albo: „utoÂżsamiam siĂŞ z opiniÂą, w myÂśl ktĂłrej…”

Tu siĂŞ Konradzie nie mogĂŞ siĂŞ z TobÂą zgodziĂŚ. ChociaÂż zgadzam siĂŞ z poprzedniÂą czĂŞÂściÂą (pisaÂłam mniej wiĂŞcej to samo) - Âżeby nie byÂło, Âże siĂŞ zawsze k³ócimy :), jednak wedÂług mnie stosunkowo bezkonfliktowy przebieg naszej historii uwaÂżam raczej za zaletĂŞ i objaw rozumnoÂści i zdrowego rozsÂądku naszych przodkĂłw. Wybacz, ale "zdobywcy, ktĂłrzy sÂą w stanie coÂś rozpĂŞtaĂŚ i przeĂŚ przed siebie do przodu", to raczej nie jest opis dojrzaÂłej spoÂłecznoÂści.:)) Tak postĂŞpowali na ogó³ barbarzyĂący. Na pewnym poziomie rozwoju naleÂżaÂłoby juÂż zacz¹Ì doceniaĂŚ nieco inne wartoÂści i raczej zaj¹Ì rozwojem kultury, niÂż terytorium:) MoÂże nasza spokojniejsza historia w porĂłwnaniu np. do ludĂłw Wschodu polega m.in. na pochodzeniu od ludu rolniczego, przywiÂązanego od dawien dawna do swego kawaÂłka ziemi, w przeciwieĂąstwie do gnanych dokÂąd oczy poniosÂą koczownikĂłw. To faktycznie inna mentalnoœÌ, inne wartoÂści. Co nie znaczy, aby nasi przodkowie okazywali brak odwagi w obronie tego, co byÂło dla nich waÂżne. Kiedy byÂło trzeba, dzielnie bronili wolnoÂści i ojczyzny. Jak najbardziej dostrzegam w tym si³ê charakteru, a we wszczynaniu wojen – raczej chciwoœÌ i awanturnictwo. PrzecieÂż tak naprawdĂŞ zawsze g³ównie chodziÂło o ziemiĂŞ, Âłupy, niewolnikĂłw, ewentualnie zniszczenie ludzi ktĂłzy czymÂś siĂŞ ró¿nili, czy zapanowanie nad nimi, nie o ksztaÂłtowanie cnĂłt.
 
Konradzie, odnoszê wra¿enie, ¿e jesteœ w jakiœ sposób zafascynowany wojn¹. Nie znam rzecz jasna Twoich lektur, ale zastanawiam siê, czy nie przedstawia³y one obrazu wojny jako coœ w rodzaju fajnej, romantycznej przygody, niczym perypetie Franka Dolasa czy, nie przymierzaj¹c, Czterech pancernych:) Konradzie, wojna to nie jest radosne "parcie do przodu" i nie ma wiele wspólnego z si³¹ charakteru. To nie jest gra komputerowa, wirtualna rozrywka w wygodnym fotelu. Wojna to rzeczywista, potworna, straszliwa tragedia. To œmierÌ i destrukcja, bezmyœlne niszczenie dorobku cywilizacji, wszystkiego tego, co ludzie budowali sobie w spokoju przez jakiœ czas, i co po przejœciu wojski znowu w trudzie musz¹ odbudowaÌ z ruin. To b³oto, krew, g³ód, ból i strach. To matki wyj¹ce z bólu na grobach synów. Nie ma w tym absolutnie nic romantycznego. Jeœli jest ktoœ, kogo kochasz, wyobraŸ sobie, jak na przyk³ad rozrywa go granat, albo jak kona ca³¹ noc na polu bitwy. Albo co siê dzieje z ni¹, kiedy zjawia siê obce wojsko. Ludzie którzy prze¿yli wojnê nie zachwycaj¹ siê ni¹. Czêsto pozostaj¹ psychicznie okaleczeni na zawsze. Wojna nie kszta³tuje charakteru, ona go ³amie.

Polecam Ci ksi¹¿kĂŞ Ericha Marii Remarque'a "Na Zachodzie bez zmian". Tam jest wojna w stanie czystym - bez upiĂŞkszeĂą, bez ideologii, bez agitacji. Tylko grupa mÂłodych ludzi, oderwanych od normalnego Âświata, rzuconych w wir bezsensownych zmagaĂą. Ludzi ktĂłrzy mogli siĂŞ staĂŚ elitÂą, daĂŚ z siebie Âświatu coÂś dobrego, ktĂłrzy jeszcze w ogniu walki z rozpĂŞdu "kuli formuÂły fizyczne", ktĂłrych Âżycie zmarnowano. Obraz bez zbĂŞdnych komentarzy pokazuje to zjawisko takie, jakie ono w istocie jest – nie wzniosÂłe, romantyczne, poetyckie, ale okrutne, odczÂłowieczajÂące, upadlajÂące czÂłowieka, redukujÂące go do stanu reagujÂącego instynktem zwierzĂŞcia. To jeden dÂługi okrzyk protestu przeciwko wojnie. Moim zdaniem powinien jÂą przeczytaĂŚ kaÂżdy. Przynajmniej kaÂżdy mĂŞÂżczyzna. MyÂślĂŞ, Âże nam, kobietom, nie grozi oczarowanie mitem wojny jako przygody. 
Obrona siebie, swoich bliskich, swoich najwiêkszych wartoœci jest wed³ug mnie jedynym mo¿liwym do zaakceptowania powodem, dla którego mo¿na przyj¹Ì, ¿e wojna mo¿e byÌ konieczna. I jak najbardziej zwyciêska obrona jest zwyciêstwem szlachetnym.
 

Nie, nie i jeszcze raz nie Asiu.. :) To o czym mówisz (zw³.w pierwszej czêœci) niemal ca³kowicie wymija siê z prawd¹ i nijak siê nie ma do rzeczywistego stanu rzeczy, jest te¿ w du¿ym stopniu nie pozbawione nieobiektywnego spojrzenia na ca³oœÌ zagadnienia.
Po pierwsze..nasza historia wcale nie by³a spokojniejsza od historii innych narodów, lecz na równi z innymi obfitowa³a w wydarzenia, bêd¹c jednoczeœnie czêœci¹ sk³adow¹ historii tych drugich - zgodnie z przyjmowan¹ zasad¹ kszta³towania siê niemal ka¿dego procesu historycznego (bez historii jednych w du¿ej mierze nie istnia³aby historia innych, lub by³aby histori¹ w znacznym stopniu ubo¿sz¹..)..I wcale nie chodzi mi tutaj o ludy Wschodu (o których wspomnia³aœ nawi¹zuj¹c do koczowników - maj¹c prawdopodobnie na myœli Scytów, Hunów, Sarmatów, czy ludy mongolskie..) lecz chodzi³o mi o nacje z ró¿nych okresów historycznych, krêgów kulturowych..w tym tej najwa¿niejszej dla nas - cywilizacji europejskiej. To co napisa³aœ Asiu, jest wiêc krótko mówi¹c zawê¿eniem, sporym uproszczeniem (nie wiem czy czasem nie œwiadomym.. ;)) ogólnej ca³oœci..
Tak wiêc nie bardzo rozumiem..Czy zatem barbarzyùcami i spo³ecznoœci¹ niedojrza³¹ nazywasz dojrza³ych i cywilizowanych Rzymian - potrafi¹cych na drodze podboju stworzyÌ jedno z najwiêkszych Imperiów œwiata, przynosz¹cych tym samym i sobie wieczn¹ chwa³ê i postêp cywilizacyjny mniej cywilizowanym narodom, co poœrednio dotyczy te¿ ludów pierwotnie zamieszkuj¹cych nasze tereny (zdaje siê, ¿e bez ich parcia do przodu postêp cywilizacyjny przez d³ugie, d³ugie stulecia sta³by w miejscu)..Czy barbarzyùcami i spo³ecznoœci¹ niedojrza³¹ nazywasz Greków (Macedoùczyków, Spartan itd) na czele z Arystotelesem i niekwestionowanym zdobywc¹ Aleksandrem Wielkim - bez którego podbojów nigdy nie powsta³oby miasto Aleksandria wraz ze swoj¹ s³ynn¹ latarni¹ morsk¹ i bibliotek¹. Mo¿e Arabów, przynosz¹cych wraz z podbojami swoj¹ bogat¹ kulturê, zdolnoœci w wielu dziedzinach nauki, sztuki (optyka, astronomia, medycyna, geometria, matematyka - arabskie cyfry obowi¹zuj¹ u nas do dzisiaj) Dalej..Hiszpanów, Portugalczyków, Holendrów - odkrywaj¹cych i zdobywaj¹cych na drodze podboju ku swojej chwale ( i nie tylko) Nowy Œwiat, wraz z ca³ym swoim bogactwem tak bardzo potrzebnym Staremu œwiatu.. Wielkie Imperium Brytyjskie potrafi¹ce stworzyÌ najwiêksze imperium kolonialne œwiata ( a co za tym idzie przyczyniajac siê do rozwoju handlu dalekomorskiego itd..) Franków i ich cesarstwo Karola Wielkiego, zaœ d³ugo póŸniej powsta³¹ z tego tworu oœwiecon¹ i kulturaln¹ Francjê - pr¹ca do przodu i nios¹c¹ za sob¹ zdobycze Rewolucji..ale i zdobycze w dziedzinie nauki (kampania egipska Napoleona - nie tylko przyczyni³a siê do rozszyfrowania staro¿ytnego pisma egipskiego przy pomocy odkrytego przez nich kamienia z Rosetty, ale i dziêki której Europa i œwiat pozna³y piêkno i bogactwo kultury dawno pogrzebanej w piasku i zupe³nie zapomnianej cywilizacji) Szwecjê i inne kraje skandynawskie, potrafi¹ce swego czasu podporz¹dkowaÌ sobie kraje le¿¹ce po obu stronach kana³u La Manche i staÌ siê potem protoplastami tam panuj¹cych dynastii ?? Turcjê (myœl¹c o nich zawsze mam przed sob¹ obrazy z Pana Wo³odyjowskiego.. :) ;)), która swego czasu swoimi osi¹gniêciami na polu sztuki, techniki, architektury, higieny mog³aby byÌ przyk³adem do naœladowania i która nieustannie poszerzaj¹c swoja sferê wp³ywów - nie tylko zwiêksza³a swój potencja³, ale i przyczynia³a sie do rozwoju handlu miêdzynarodowego (nieustannie kr¹¿¹ce w t¹ i z powrotem karawany z wszelakimi towarami równie¿ i tymi luksusowymi jak kosztownoœci etc - dociera³y do niemal wszystkich krajów i dworów panuj¹cych Europy) Cesarstwo Austro-Wêgierskie ?? Mo¿e Niemcy, bêd¹ce w okresie Œwiêtego Cesarstwa przoduj¹cym narodem poœród innych narodów europejskich, a którzy to tylko w ci¹gu ostatniej wojny wykonali wiêcej operacji ofensywnych, ni¿ inne narody w ci¹gu ca³ej swojej historii..
Rosjê, potrafi¹c¹ w stosunkowo krótkim czasie stworzyÌ ogromny organizm paùstwowy w obrêbie którego znalaz³y siê i bogate z³o¿a surowców naturalnych wraz z ca³¹ tablic¹ pierwiastków Mendelejewa - przyczyniajac siê tym samym nie tylko do szybkiego rozwoju swojego kraju, ale i innych.. Czy w koùcu Stany Zjednoczone Ameryki - na dobr¹ sprawê istniej¹ce od nieco ponad 200 lat, a obecnie pretenduj¹ce do miana supermocarstwa (oczywiœcie wiadomo w jaki sposób pozycje tak¹ osi¹gnê³o, b¹dŸ stara siê osi¹gn¹Ì..no na pewno nie staniem w miejscu i uparcie bronieniem swojego kawa³ka ziemi.. ;)

I to w³aœnie byli, lub s¹ owi zdobywcy, których w du¿ej mierze mia³em na myœli..Jak zapewne zauwa¿y³aœ Asiu, wiêkszoœÌ z nich to narody europejskie (prócz Arabów i Stanów Zjed. - chocia¿ i tych ostatnich, korzenie wywodz¹ siê z Europy).. Czy widzisz zatem wœród tych nacji jakichœ barbarzyùców, niedojrza³e spo³ecznoœci, pr¹cych do przodu bez opamiêtania ludów koczowników..?? Bo ja nie...chyba, ¿e nasze organy wzroku ró¿ni¹ siê od siebie diametralnie, w co akurat bym w¹tpi³.. :) ;) Wœród niemal wszystkich wymienionych krajów Europy (poza nielicznymi wyj¹tkami - których nie wymieni³em) brakuje równie¿ tego jednego - Polski..
A w du¿ej mierze wi¹¿e siê to z cytowan¹ przez Ciebie czêœci¹ mojego postu, bo to co nazywasz zalet¹,, przejawem rozumnoœci, zdrowego rozs¹dku, si³¹ charakteru - w oczach innych wcale takimi nie s¹..Widz¹ w tym raczej s³aboœÌ ni¿ si³ê, chwiejnoœÌ, brak zdecydowania, nieumiejêtnoœÌ zorganizowania siê, sk³onnoœÌ do sporów, k³ótni - które by³y przecie¿ jedn¹ z przyczyn rozbiorów, których fina³em by³a d³ugoletnia niewola - by³y te¿ powodem wczeœniejszych waœni wewnêtrznych okresu rozbicia dzielnicowego, tak bardzo dla nas niekorzystnego i zgubnego..zaœ nieumiejêtnoœÌ zorganizowania siê, ponownego zjednoczenia w ¿adnej mierze nie by³a przejawem rozumnoœci i zdrowego rozs¹dku, lecz jedynie obna¿a³a nasz¹ s³aboœÌ..
Trzeba te¿ sobie zadaÌ pytanie, kto zazwyczaj wszczyna wojny (jak ju¿ o nich mówimy). Kto zdolny jest dokonaÌ agresji na inny kraj, chc¹c narzuciÌ mu swój prymat ??..A zazwyczaj ten bardziej zorganizowany, zespolony, odpowiednio przygotowany, mniej k³ótliwy...nie zdolny do zrywów jedynie w chwili ku temu wskazanej, lecz w dowolnej sytuacji, miejscu i czasie. Przekonany o swojej wielkoœci, wy¿szoœci (cywilizacyjnej), sile. Przekonany te¿ o tym (niekiedy mylnie), ¿e odwa¿aj¹c siê na podobny czyn - osi¹gnie swój cel i zwyciê¿y, bo ma przed sob¹ jedynie s³abeusza..

Co do moich fascynacji i lektur Asiu..Zapewniam Ciê, ¿e mój dosyÌ spory "ksiêgozbiór" zawiera nie tylko pozycje o tematyce wojennej, lecz obejmuj¹ce swoj¹ tematyk¹ wiele dziedzin - zarówno nauki, sztuki, epok, czy kultur..Ogólnie mówi¹c jest ró¿norodny..i na pewno nie s¹ to lektury jedynie "przygodowe'.. :) Wcale te¿ nie jestem zafascynowany wojn¹ ( bo doprawdy nie ma siê czym fascynowaÌ - tak jak sama napisa³aœ, wojna to nic dobrego), raczej bardziej samym kszta³towaniem siê ka¿dego procesu historycznego, którego czêœci¹ sk³adow¹, istotnym czynnikiem - nader czêsto bywa niestety równie¿ i wojna.. :) ;)

Asiu, niezupe³nie te¿ zgadzam siê z Tob¹ co do kwestii znaczenia "charakteru".. Otó¿ bowiem, trudno sobie wyobraziÌ kogoœ kto zdolny jest wszczynaÌ wojnê i skutecznie j¹ prowadziÌ za pozbawionego (si³y) charakteru, b¹dŸ wrêcz cechuj¹cego siê jego s³aboœci¹..
Ju¿ bowiem samo tylko usilne d¹¿enie do konfrontacji, podjêcie d³ugotrwa³ych staraù, przygotowaù (nieczêsto czynionych w tajemnicy) w postaci odpowiedniego wyszkolenia, niekoùcz¹cych siê Ìwiczeù, sta³ej gotowoœci bojowej, przyswojenia sobie nawyku lub umiejêtnoœci podejmowania szybkich decyzji w ka¿dej mniej lub bardziej trudnej sytuacji, kszta³towanie zmys³u, zdolnoœci taktycznych, operacyjnych, manewrowych jednostek, odpornoœÌ psychiczna, dobre przygotowanie i praca wywiadu, ogólnie pojêtej produkcji, logistyki i zaplecza..itd itd Ogólnie mówi¹c, zaanga¿owania w to wszystko b.wielu si³ i œrodków - nieporównywalnie wiêkszych i stosowania nieporównywalnie bardziej skomplikowanych czynnoœci, zabiegów, poczynaù..ni¿ w przypadku przyjêcia z góry za³o¿onej pozycji defensywnej..b¹dŸ opartej na wariancie wyczekiwania - na taki, czy inny obrót wydarzeù..i dopiero wówczas podjêcia jakichœ ewentualnych kroków.. :) ŒwiadczyÌ mo¿e o tym, ¿e taki w³asnie charakter jest do tego niezbêdny..
Wszystko to wymaga przecie¿ wielkiego trudu i poœwiêcenia, niejednokrotnie powi¹zanego z wieloma wyrzeczeniami na ró¿nym polu..i co istotne z regu³y dotyczy to nie jednej, czy kilku jednostek - lecz zaanga¿owania znacznej czêœci, b¹dŸ wrêcz ca³oœci danego spo³eczeùstwa, czy paùstwa..

Tak wiêc, za si³ê charakteru w du¿ej mierze rozumiem przyk³adowo - zdolnoœÌ, upór w d¹¿eniu do za³o¿onego przez siebie celu i konsekwentne realizowanie tego celu..bez wycofywania siê z niego gdzieœ w po³owie drogi - nagle zniechêcaj¹c siê, b¹dŸ wywieszaj¹c ni st¹d ni zow¹d "bia³¹ flagê", mimo ¿e mo¿na na spokojnie kontynuowaÌ to co siê rozpoczê³o. Gdy¿ z góry przyjê³o siê za³o¿enie, ¿e jest siê za s³abym i w takim razie nie jest siê w stanie - nie tylko tego czegoœ dalej ci¹gn¹Ì, ale nawet i to coœ rozpoczynaÌ..
Rzecz siê ma podobnie jak w przypadku wspinaczki na wysok¹ górê, kiedy to w trakcie jej trwania na którymœ trudniejszym odcinku dopadnie nas kryzys.. Jednostki o silnym charakterze, przetrzymaj¹ ten stan i pójd¹ dalej, zaœ te o s³abym - poczn¹ siê zastanawiaÌ, kombinowaÌ (a mo¿e by tak inna drog¹, to mo¿e znów kiedy indziej.. :))..i w koùcu zupe³nie zniechêcaj¹c siê, machaj¹ na to rêk¹ i zrezygnowani schodz¹ na dó³..
To samo równie¿ mo¿e dotyczyÌ ka¿dej dyscypliny sportowej, wykonywanej pracy, sztuki itd...czy chocia¿by nawet kwestii problemu nikotynowego zaawansowanego palacza.. :D (choÌ nie jestem pewien, czy "si³a woli" jest to¿sama, czy w jakimœ stopniu powi¹zana z si³¹ charakteru - wydaje siê jednak byÌ czymœ pokrewnym..) Zatem osoba obdarzona siln¹ wol¹ (powiedzmy charakterem.. ;)), podejmuj¹c siê rzucenia na³ogu bêdzie siê mêczyÌ, trudziÌ, prze¿ywaÌ katusze - ale mimo tego postawiony sobie cel bêdzie potrafi³a zrealizowaÌ do koùca...zaœ bez charakteru - rzadko kiedy..

Piszesz Asiu, ¿e wojna to nie radosne "parcie do przodu" i nie ma wiele wspólnego z si³¹ charakteru...i ¿e wojna nie kszta³tuje charakteru, tylko go ³amie..ByÌ mo¿e coœ w tym jest, ale na pewno niebagatelne znaczenie ma tutaj, to co mo¿emy nazwaÌ "duchem walki" - bez niego by³oby znacznie trudniej. Bo zazwyczaj w wojnach bywa³o i bywa tak, ¿e ktoœ przecie¿ do przodu przeÌ musi, a ktoœ drugi jedynie siê broniÌ.. Wydaje mi siê, ¿e wojna nie tyle ³amie charaktery, co bardziej psychikê..i w wiêkszym stopniu dotykaÌ to mo¿e tych przegrywaj¹cych i przegranych - którym dopiero z czasem przyjdzie siê na nowo pozbieraÌ i by móc ponownie stawiÌ czo³a wrogowi...ni¿ samego zwyciêzcy..
Zapewne nie jest Ci obce pojĂŞcie "wojny psychologicznej", ktĂłrej celem jest zÂłamanie morale przeciwnika, wywoÂłanie wstrzÂąsu psychologicznego - juÂż w poczÂątkowej fazie konfrontacji zbrojnej ( najbardziej sÂłynĂŞli z tego chyba Rzymianie, Arabowie, MongoÂłowie...no i niedawno jeszcze przecieÂż ci paskudni Niemce).. :) ;)

Ajj zapomniaÂłem...i jeszcze ci nie przebierajÂący w Âśrodkach AmerykaĂące - Hiroszima i Nagasaki, ale tu w wariancie przy koĂącowej fazie zmagaĂą.. ;) 

PragnĂŞ siĂŞ tylko wtrÂąciĂŚ w bogatÂą dyskusjĂŞ i napisaĂŚ na marginesie, apropos zrzuconych bomb na JaponiĂŞ. JapoĂączycy rozwaÂżali uÂżycie broni biologicznej na Stany, ale ich sumienia im na to nie pozwoliÂły. Uznali tÂą broĂą za okrutnÂą i wycofali siĂŞ z projektu.
Sami stali siĂŞ ofiarami bezwzglĂŞdnoÂści wojennej.
Co dowodzi temu, Âże gdy ktoÂś przystĂŞpuje do wojny, musi byĂŚ bezwzglĂŞdny, inaczej przegra.
MyÂślĂŞ, Âże Konrad ma duÂżo racji.
Mówicie jednak o dwóch sprawach, ró¿nych Aleksias mówi o bólu przegranych, a Konrad o chwale zwyciêzców.
Có¿, od pewnego czasu w naszej historii tak siê dzia³o, ¿e tylko przegrywaliœmy, a tereny Polski kroili dooko³a jak urodzinowy tort. Czemu? Bo byliœmy s³abi, bo królowie porozdawali swobody na prawo i lewo, a ostatni król wola³ wydawaÌ obiady i szaleÌ z Katarzyn¹. Bo nie byliœmy zdyscyplinowani, zbyt swobodni i ma³o spójni. WolnoœÌ szlachecka jednostki sta³¹ siê przyczyn¹ niewoli narodu.
Pewnie dyscyplina Narodu wiele by zmieni³a. Kto nie marzy o powiêkszanie swych terytoriów, zdradza s³aboœÌ.
I  sami moÂżemy dojœÌ do wniosku, choĂŚ to bardzo trudne do przyznania, Âże sami jesteÂśmy sobie winni, Âże zjadali nas po kawaÂłku. W naturze panuje potĂŞÂżne prawo silniejszego- ( nigdy nie myÂślaÂłam, Âże zahaczĂŞ o filozofiĂŞ Nietzshego).
Tu nasuwa mi siê nieœmia³a myœl i przypuszczenie, ¿e gdyby nie ta s³aboœÌ, przez któr¹ mieli czelnoœÌ nas grabiÌ, moglibyœmy zapobiec wielu przysz³ym wojnom ?

"...najsÂłabszy jest silny jak Samson."

Procol Harum - "As Strong As Samson"

http://www.youtube.com/watch?v=G5PKaYi2sm0&feature=related

Wydaje mi siĂŞ, Âże kozioÂłek przecenia znaczenie "cywilizacji" trochĂŞ zwÂłaszcza po drugiej wojnie
gdy historiografia zaczĂŞÂła dopuszczaĂŚ do gÂłosu ofiary.
A demokratycznie rz¹dzone paùstwa zawsze bêd¹ tymi "s³abszymi" si³¹ rzeczy.
USA po 11 wrzeÂśnia nie zdecydowaÂły siĂŞ na ograniczenie praw obywatelskich i chwaÂła im za to.
A jeÂśli chodzi Moniczko o Nietzschego to jego NadczÂłowiek byÂł kimÂś zupeÂłnie innym niÂż siĂŞ to
na ogó³ wydaje.

http://www.youtube.com/watch?v=Sm-1cfUSr70

W snach, fantazjach i co niektĂłrych piosenkach Marku...byĂŚ moÂże tak  :)

Tereniu, na ograniczenie prawd obywatelskich moÂże nie..ale za to zdecydowaÂły siĂŞ na uderzenie na w peÂłni suwerenne kraje Irak i Afganistan - nie majÂąc Âżadnych dowodĂłw na ich udziaÂł w zamachu..i to tylko pod pretekstem rzekomego posiadania broni masowego raÂżenia..DoprowadzajÂąc jeden kraj do kompletnej ruiny i ogĂłlnego chaosu..Z drugiego zaÂś, czyniÂąc sobie poligon ĂŚwiczebny.. W obu natomiast bĂŞdÂąc odpowiedzialnym za ÂśmierĂŚ dziesiÂątek, jak nie setek tys ludzkich istnieĂą..
Tylko nie przypominam sobie jednego, czy pÂłonÂące szyby ropy naftowej zostaÂły juÂż tam ugaszone i zdoÂłali przej¹Ì nad nimi kontrolĂŞ..czy moÂże jeszcze nie..??  :) ;)   

No i wracamy do tego o czym pisaÂła Asia. Wojna to brudy, nieszczĂŞÂścia i cierpienia.

ÂŚwiĂŞta racja Terenia.. :)

I bardzo dobrze, Âże zapragnĂŞÂłaÂś siĂŞ wtrÂąciĂŚ Monisiu.. :) CaÂłkowicie zgadzam siĂŞ z tym co napisaÂłaÂś..PowtarzajÂąc za TobÂą dodam tylko, Âże z jednej strony sami sobie jesteÂśmy winni..zaÂś z zewnÂątrz niejednokrotnie zdarzaÂło siĂŞ i tak - Âże zamiast otrzymywaĂŚ jakÂąkolwiek pomoc, wsparcie ( w tym teÂż duchowe.. ;)), to zazwyczaj spotykaliÂśmy siĂŞ jedynie z obÂłudÂą, zakÂłamaniem, ukÂładami poza naszymi plecami..i z najzwyklejszym brakiem wdziĂŞcznoÂści..
Chocia¿by ze strony Austrii, której tak piêknie pomogliœmy nie tylko uratowaÌ oblegany miesi¹cami Wiedeù..ale i w ogóle zatrzymaÌ dalszy pochód zaprawionych w bojach korpusów Janczarów.. Za co nieca³e 100 lat póŸniej Austria odwdziêczy³a siê nam podwójnie dokonanym zaborem.. :o
W przeciwieĂąstwie do Turcji, ktĂłra zachowaÂła siĂŞ b.przyzwoicie i nigdy nie uznaÂła zaborĂłw, a nawet udzielaÂła pomocy naszym uchodÂźcom (np Mickiewicz, czy Czajkowski-Sadyk Pasza i Zamojski - ktĂłrzy byli potem generaÂłami armii tureckiej, dowodzÂąc Dyw.KozakĂłw otomaĂąskich i polskÂą Dyw.KozakĂłw SuÂłtaĂąskich), ale nie oszukujmy siĂŞ - bo jednak po czĂŞÂści mogÂło to teÂż mieĂŚ zwiÂązek (i zapewne miaÂło) z WojnÂą KrymskÂą, ktĂłrÂą Turcja prowadziÂła z RosjÂą..

WychodziÂłoby wiĂŞc na to, Âże prawdopodobnie gdyby nie MY..to byĂŚ moÂże nie byÂłoby ani Mozarta, ani Beethovena, Schuberta i innych..a tym samym Âświat nigdy nie poznaÂłby ani jednego z tyleÂż wspaniaÂłych dzieÂł, ktĂłrymi teraz moÂże siĂŞ zachwycaĂŚ..

zreszt¹ nie ma co siê rozpisywaÌ, to s¹ niezwykle przykre i trudne tematy.. :D, a tu przecie w¹tek o ksi¹¿kach.. :)
A propos nich..W ostatnich dniach znów zaczytujê siê z pasj¹ - bo ponownie siê wzi¹³em za "Trylogiê Indiaùsk¹".. :D ;)

Aha..w ksiêgarniach jest ju¿ ksi¹¿ka Grossa "¯niwa" - tak tylko przelecia³em po ³ebkach..Niemal pod ka¿d¹ stron¹, znajduj¹ siê liczne przypisy odn.Ÿróde³, sygnatur akt, objaœnienia itd..Wygl¹da wiêc na to, ze autor istotnie opiera³ siê na konkretnych danych, a nie jakichœ wyci¹gniêtych z kapelusza..Mo¿e wiêc siê skuszê

SiÂła czÂłowieka jest w wyznawaniu wÂłaÂściwej hierarchii wartoÂści.
Bardzo dobrze
zakÂłamywanie hierarchii  wartoÂści i wyznawanie swojej hierarchii wartoÂści
we wszystkich pÂłaszczyznach i aspektach Âżycia
przedstawione jest
w sztuce teatralnej Gabrieli Zapolskiej
 „MoralnoœÌ pani Dulskiej”.
Wszyscy tracÂą.

Studium moralnoœci, rozprawa o wartoœciach? Mro¿kowe "Tango". Arcydramat, który pokazuje nam, ludziom XX/XXI wieku, do jakiej etyczno-artystycznej degrengolady doszliœmy. To warto rozwin¹Ì (dziœ czas mi nie pozwala)... :)

http://www.youtube.com/watch?v=W8Ud0PS0H_k

Ja przymierzam siĂŞ do Grossa juÂż jakiÂś czas i pewnie teÂż siĂŞ w koĂącu skuszĂŞ.
Bo takie ksi¹¿ki s¹ potrzebne choÌby dlatego, ¿e wywo³uj¹ dyskusjê. A to zawsze lepsze niz
milczenie.Przypomina mi siĂŞ taki cytat (chyba z Brunona JasiĂąskiego)
" nie bĂłj siĂŞ wrogĂłw najwyÂżej mogÂą ciĂŞ zabiĂŚ,
nie bój siê przyjació³ najwy¿ej mog¹ ciê zdradziÌ,
strzeÂż siĂŞ obojĂŞtnych bo dziĂŞki nim i zdrada i zabĂłjstwa sÂą moÂżliwe"(cyt. z pamiĂŞci)

Konradzie, chciaÂłabym Ci odpowiedzieĂŚ, bo poruszamy, jak sÂądzĂŞ, waÂżne tematy, chociaÂż zrobiĂŞ to w kawaÂłkach, bo czasu maÂło.
Przede wszystkim, jeÂśli chodzi o moje wspomnienie lektur, wybacz, jeÂśli mogÂło to jakoÂś CiĂŞ uraziĂŚ, bo moÂże zabrzmiaÂło jakoÂś niezbyt Âładnie. ChodziÂło mi nie o lektury Twe w ogĂłle, ani nawet nie o te ogĂłlnie historyczne, a dokÂładnie te wÂłaÂśnie, ktĂłre dotyczyÂły wojen. I to, Âże zdaÂło mi siĂŞ, iÂż moÂże byÂły one w jej obrazie zbyt jednostronne, to nie powinna teÂż byĂŚ jakaÂś osobista wobec Ciebie przygana. Jestem Âświadoma, Âże to podejÂście do wojen jako do czynnika w jakiÂś sposĂłb twĂłrczego, nicjujÂącego pozytywne przemiany cywilizacyjne, jest ogĂłlnie przyjĂŞte. PrzecieÂż to jest ta historia, jakiej kazano nam siĂŞ uczyĂŚ w szkole. Historia dziejĂłw jako jednej wielkiej, krwawej potyczki, ktĂłrÂą naleÂżaÂło podziwiaĂŚ, a jeÂśli dotyczyÂła najbliÂższych genetycznie ludĂłw, z ktĂłrej naleÂżaÂło dodatkowo byĂŚ dumnym. :) Amber wydaÂł jakiÂś czas temu seriĂŞ "Wielcy historii". ZnajdujÂą siĂŞ tam, obiektywnie rzecz biorÂąc, liczÂąc, do ilu Âśmierci siĂŞ przyczynili, bodajÂże najbardziej krwawi zbrodniarze w historii Âświata  ;)
Piszesz, ¿e nie jestem obiektywna, i có¿, zapewne masz racjê. Nie jestem zawodowcem, przeto moje widzenie œwiata i jego dziejów mo¿e byÌ i jest subiektywne, osobiste, mo¿e momentami bardziej uczuciowe ni¿ czysto racjonalne, mo¿e te¿ w jakiœ sposób heretyckie :)
Nie twierdziÂłabym jednak, Âże nie odpowiada ono prawdzie. W ocenach zjawisk nie ma przecieÂż jednej stuprocentowej prawdy.
Widzisz, ja jestem œwiadoma dwoistej natury naszego gatunku, który ma w sobie jednoczeœnie i zdolnoœÌ do tworzenia niezwyk³ego piêkna i du¿¹ dozê agresji, która przez wiêksz¹ czêœÌ naszych dziejów by³a promowana i przynosi³a korzyœci. Jednak dla mnie historia naszych wzajemnych bratobójczych walk nie jest histori¹ chwalebn¹ i wart¹ szczególnego zachwytu. Widzê w niej nie rozwój, a g³ównie destrukcjê. Dzielimy agresjê i walki o terytorium z innymi gatunkami zamieszkuj¹cymi nasza planetê i to nie one wyró¿niaj¹ nas spoœród nich wszystkich. Interesuje mnie natomiast i zachwyca historia budowania. Wszelkie przejawy tego, w czym jesteœmy wyj¹tkowi :)
Dlatego uderzyÂło mnie, kiedy do najwaÂżniejszych wynalazkĂłw ludzkoÂści zaliczyÂłeÂś Âłuk i proch:) Rozumiem zresztÂą, Âże chodziÂło Ci o przeÂłom w sposobie prowadzenia wojen, zapewne powodujÂący przewagĂŞ jakiejÂś grupy ludzi, nad innÂą. Jednak nie mogĂŞ bez oporu nazwaĂŚ jednym z najwaÂżniejszych wynalazku, ktĂłry nie przyczynia siĂŞ do tworzenia Âżadnego dobra poza zwiĂŞkszeniem iloÂści nieboszczykĂłw.
Dla mnie historia – ta cenna, waÂżna, wartoÂściowa, ta z ktĂłrej moÂżemy byĂŚ dumni - jest przede wszystkim historiÂą czÂłowieka, ktĂłry stara siĂŞ staĂŚ czymÂś wiĂŞcej niÂż bystrym zwierzĂŞciem z gromady naczelnych. To historia sztuki, nauki, muzyki, literatury. To takÂże choĂŚby historia rolnictwa.

WÂłaÂśnie rolnictwo uwaÂżam za istotnÂą czêœÌ historii naszej cywilizacji. Przez tysiÂące lat nasi przodkowie polowali na zwierzĂŞta i Âłowili ryby, zbierali zioÂła i owoce. DopĂłki tak byÂło, ludzie Âżyli w maÂłych grupkach, ograniczeni iloÂściÂą poÂżywienia. PóŸniej stopniowo, metodÂą prĂłb i b³êdĂłw, nauczyli siĂŞ oswajaĂŚ zwierzĂŞta i uprawiaĂŚ coraz bardziej udoskonalone roÂśliny, odkryli osiadÂły tryb Âżycia. Rolnictwo pozwoliÂło ludziom ksztaÂłtowaĂŚ Âśrodowisko, nauczyÂło ich zbieraĂŚ zapasy na okresy nieurodzaju. UczyÂło wykorzystywaĂŚ przyrodĂŞ do swoich celĂłw. Kiedy nasi przodkowie zmienili tryb Âżycia, mogli pozwoliĂŚ sobie na specjalizacjĂŞ pracy,  ich liczba mogÂła wzrosn¹Ì. Wtedy maÂłe, pierwotne grupki urosÂły w narody. Uprawa ziemi byÂła podstawÂą do tworzenia siĂŞ i rozwoju osad, ktĂłre urosÂły w miasta. To praca tych wszystkich ludzi daÂła poczÂątek naszej cywilizacji. 
Ja widzĂŞ to tak, Âże  to bez tej pracy nie byÂłoby cywilizacji takiej, jakÂą mamy dzisiaj, niezaleÂżnie od iloÂści potyczek, jakÂą stoczylibyÂśmy miĂŞdzy sobÂą. CaÂły czas w cieniu przewalajÂących siĂŞ w tĂŞ i nazad wojĂłw pracowali w zapomnieniu i ciszy bezimienni geniusze, prawdziwi bohaterowie cywilizacji. I to oni tworzyli historiĂŞ CzÂłowieka.
Dla mnie, historia CzÂłowieka jest historiÂą selekcji ziarna, powstania z pierwotnych traw pszenicy i jĂŞczmienia, udomowienia zwierzÂąt, wynalazku sierpa i pÂługa, budowy wiatrakĂłw, mÂłynĂłw, a potem traktorĂłw i kombajnĂłw. :) Jest takÂże historiÂą powolnego odkrywania leczniczego dziaÂłania zió³, budowy ludzkiego ciaÂła,  bakterii, znieczulenia, penicyliny. Pitagorasa, Archimedesa, Newtona, Pascala. Afrodyty z Melos, katedry w Kolonii, freskĂłw w Kaplicy SykstyĂąskiej.
To wszystko jest budowaniem. I to zostaje. Imperia upadajÂą w gruzy. Po pysze wÂładcĂłw nie zostaje Âślad, ich wzajemne walki czĂŞsto w rezultacie nie prowadzÂą donikÂąd. Zostaje po nich tylko to, co w miĂŞdzyczasie zrobili dobrego.
 
Co do naszych przodkĂłw, przeciwstawiÂłam pierwotnÂą opozycjĂŞ rolnikĂłw i pasterzy, bo wydaÂło mi siĂŞ, Âże w ludach osiadÂłych jest juÂż pewien stopieĂą wiĂŞkszej ÂłagodnoÂści (ró¿nie to zresztÂą bywaÂło).  OdniosÂłam wraÂżenie, czytajÂąc np. JasienicĂŞ, Âże nasi Piastowie, wywodzÂący siĂŞ z rolnikĂłw, byli jako dynastia w miarĂŞ spokojni w porĂłwnaniu do tego, co dziaÂło siĂŞ w innych krajach (patrz np. KrĂłlowie przeklĂŞci:)). ChoĂŚ przecieÂż nadal byli w duÂżej mierze barbarzyĂącami. Potem natomiast i poÂśrĂłd tych osiadÂłych juÂż grup niektĂłre wykazywaÂły wiĂŞksze zakusy terytorialne. I tutaj zgadzam siĂŞ,  Âże rozpatrujÂąc sprawĂŞ w kategoriach biologicznych, wiĂŞksze parcie do zwiĂŞkszania terytorium moÂże byĂŚ oznakÂą wiĂŞkszej witalnoÂści danego gatunku czy odmiany. Tylko Âże w rodzaju ludzkim chcĂŞ widzieĂŚ wiĂŞcej, niÂż biologiĂŞ. Jej mam wystarczajÂąco duÂżo w  milionach innych gatunkĂłw zasiedlajÂących ZiemiĂŞ.
Nic nie poradzê na takie moje widzenie œwiata. Nie chcê zaprzeczaÌ naszej u³omnoœci, jesteœmy czêœci¹ przyrody i produktem ewolucji, jednak nie chcê te¿ robiÌ z niej zalety. Uwa¿am, ¿e bez tej naszej agresji, chêci rywalizacji i wojowniczoœci nasz rozwój postêpowa³by szybciej i dziœ bylibyœmy dalej. Nie mówi¹c o ca³ym tym niewyobra¿alnym bogactwie dzie³ r¹k i umys³ów które pad³o ofiar¹ naszych walk i nienawiœci, chocia¿by u schy³ku staro¿ytnoœci. Uwa¿am, ¿e nawet jeœli uznamy, ¿e to jest nieod³¹czna cecha naszego gatunku, to raczej nie nale¿y jej gloryfikowaÌ, a podchodziÌ do tego z ubolewaniem:) "Wielkim historii" we wspomnianej serii powinien byÌ nie, powiedzmy, Napoleon, a np. Fleming, który uratowa³, i nadal ratuje, miliony istnieù.
Nawiasem mĂłwiÂąc, nie wiem czy ta rozmowa nie powinna byĂŚ przeniesiona do rozwaÂżaĂą historycznych, bo zapewne  nie pasuje do wÂątku ksi¹¿kowego:))

Asiu..w ¿aden sposób mnie nie urazi³aœ, a nawet po czêœci (choÌ tylko po czêœci ;)) napisa³aœ prawdê..bowiem do dnia dzisiejszego le¿¹ gdzieœ tam u mnie "Ch³opcy z placu broni" Molnara.. :D


Joanno droga, a w jakiÂż to sposĂłb nasi najdawniejsi przodkowi zdoÂłaliby upolowaĂŚ zwierzynĂŞ..i tym samym wykarmiĂŚ swoje rodziny - goÂłymi rĂŞkoma..?? :D ;) Poza tym Âłucznictwo to bardzo piĂŞkny sport.. :)

Nie ma niebezpiecznych ksi¹¿ek. O czymkolwiek nie traktowaÂłaby ksi¹¿ka istotne jest to co ja – czytelnik zrobiĂŞ z tym, co autor chciaÂł mi przekazaĂŚ. MogĂŞ potraktowaĂŚ temat bezkrytycznie i „przyj¹Ì do wierzenia, co autor rzekÂł” , albo w ogĂłle nie przyj¹Ì do wiadomoÂści tego, co zostaÂło z ksi¹¿ce zawarte, mimo Âże miaÂło swojÂą wartoœÌ.  MogĂŞ zinterpretowaĂŚ sÂłowa tak, by pasowaÂły do idei, ktĂłra przystaje do wyznawanej przeze mnie ideologii . MogĂŞ wyrwaĂŚ z kontekstu parĂŞ s³ów i uczyniĂŚ z nich broĂą do walki … nawet z samym autorem (bo przecieÂż lepiej wiem, co chciaÂł powiedzieĂŚ, kiedy napisaÂł to, co przeczytaÂłam!). MogĂŞ nauczyĂŚ siĂŞ kilku cytatĂłw na pamiĂŞĂŚ i potem posÂługiwaĂŚ siĂŞ nimi, Âżeby ogó³ uznawaÂł mnie za „siostrĂŞ w literaturze”. MogĂŞ wreszcie tylko (ale i aÂż!) przy ksi¹¿ce odpocz¹Ì. Cokolwiek zrobiĂŞ – to moja decyzja, kwestia mojej rozwagi. Tak jak – porĂłwnanie moÂże nie do koĂąca dobre – jak z noÂżem. MoÂżna pokroiĂŚ nim chleb i siĂŞ dzieliĂŚ, moÂżna wykonaĂŚ nim operacjĂŞ i uratowaĂŚ czÂłowieka ale moÂżna teÂż skaleczyĂŚ i moÂżna teÂż zabiĂŚ. I dlatego nie ma zÂłych ksi¹¿ek, nie ma ksi¹¿ek niebezpiecznych – to tylko czÂłowiek czyni je niebezpiecznymi i czasem powoÂłujÂąc siĂŞ na ich treœÌ, wyrzÂądza zÂło. Nie ma nawet ksi¹¿ek tandetnych – nawet w kiepskiej ksi¹¿ce znajdzie siĂŞ czĂŞsto to jedno zdanie, ktĂłre warto przeczytaĂŚ. A moje lektury? Od Sasa do lasa. Od ukochanych bajek i baÂśni, po traktaty naukowe, od romansideÂł po wysublimowanÂą poezjĂŞ. DuÂżo mam tych ulubionych. Oto muzyczny cytat z jednej z nich: „Czy moÂżna mieszkaĂŚ w muzyce? Nie w fortepianie, w skrzypcach, w organkach czy w gwizdku ale w samej muzyce, w dÂźwiĂŞkach, ktĂłre kr¹¿¹, w tonach, ktĂłre dÂźwiĂŞczÂą, w piosenkach, ktĂłre brzmiÂą dookoÂła? Ryby mieszkajÂą w wodzie, ptaki w powietrzu, bakterie mogÂą mieszkaĂŚ w spleÂśniaÂłym chlebie (…), natomiast Glisando mieszka w muzyce. OczywiÂście nie kaÂżdy moÂże zauwaÂżyĂŚ jego obecnoœÌ, ale zawsze, kiedy dÂźwiĂŞki podskakujÂą jak pÂłaski kamieĂą umiejĂŞtnie rzucany po wodzie, kiedy przeÂślizgujÂą siĂŞ jakby na niewidocznych ÂłyÂżwach, oznacza to, Âże w Âśrodku siedzi Glisando. Glisando przepada za nurkowaniem i wynurzaniem siĂŞ z dÂźwiĂŞkĂłw a jego ulubionÂą zabawÂą jest wyÂłapywanie i poÂłykanie dÂźwiĂŞkĂłw faÂłszywych, zanim dotrÂą one do sÂłuchaczy.”
Wiecie skÂąd ten cytat?

Ceniê sobie humanistyczne i pacyfistyczne podejœcie Alaksias do zagadnienia. Marzenie o dobrym, o chocia¿ lepszym œwiecie by³o zawsze podpor¹ ludzkoœci i rodzi³o piêkn¹ sztukê, literaturê i ideê. Z ide¹ jak wiadomo bywa ró¿nie. Prêdzej, czy póŸniej z³oœliwiej¹ i szkaradniej¹.
Natomiast wracaj¹ do budownictwa, przecie¿ najwiêksz¹ uwagê konstruktorów skupia³y plany i projekty wspania³ych, warownych zamków, cudów techniki in¿ynieryjnej na ca³ym œwiecie. Du¿o, du¿o póŸniej zaczê³y konkurowaÌ z nimi koœcio³y. Jednak zbudowanie mocnych, solidnych budowli daj¹cych odpór najazdom, by³o priorytetem. Owszem, w miarê rozwoju, zamki i warownie, zyskiwa³y na wykwintnoœci i wygodzie, ale spe³nia³y g³ównie funkcjê u¿ytkowe.

Rozwój rolnictwa tak¿e by³ napêdzany poprzez wzrost liczebnoœci spo³eczeùstwa, a zatem armii, która bêdzie to spo³eczeùstwo broniÌ. Bo przecie¿ ¿o³nierz sam nie bêdzie oraÌ i siaÌ. Rosn¹ce zapotrzebowanie na tego typu ¿ywnoœÌ by³a motorem, do znajdywania nowych, szybszych, sprawniejszych narzêdzi, sposobów magazynowania i transportu.

Z medycynÂą byÂło podobnie, to wÂłaÂśnie wojny spowodowaÂły rozwĂłj pielĂŞgniarstwa. SÂławna  Florence Nightingale, niosÂąca pomoc rannym ÂżoÂłnierzom na Wojnie Krymskiej, zorganizowaÂła nowoczesny szpital polowy. StworzyÂła podwaliny wspó³czesnego pielĂŞgniarstwa, zdefiniowaÂła wszystkie potrzeby chorego czÂłowieka. Nie tylko te fizyczne, psychiczne rĂłwnieÂż.
StworzyÂła pierwszy podrĂŞcznik pielĂŞgniarski, stworzyÂła techniki i metody pielĂŞgnacji rannych i chorych. Wszystko to z doÂświadczeĂą przy pielĂŞgnacji ÂżoÂłnierzy.

Jednym sÂłowem nie mogĂŞ podpisaĂŚ siĂŞ pod tym, Âże wojny tylko rujnowaÂły. ChcĂŞ byĂŚ zrozumiana dobrze. Nie popieram ÂŻADNYCH wojen. DyskusjĂŞ uznaÂłam za akademickÂą. Wojny w ogromnym stopniu przyczyniÂły siĂŞ do rozwoju ludzkoÂści, to bardzo mocno udowodniony fakt.
PominĂŞÂłam jeszcze Wyprawy KrzyÂżowe....

WartoÂściami najniÂższymi sÂą wartoÂści hedonistyczne, to jest wartoÂści przyjemnoÂściowe, iluzja Âłatwego i przyjemnego Âżycia.
WyÂższe od wartoÂści hedonistycznych sÂą wartoÂści utylitarne, cywilizacyjne, to znaczy przynoszÂące poÂżytek dla jednostki i spoÂłeczeĂąstwa.
Nad wartoÂściami utylitarnymi gĂłrujÂą wartoÂści witalne, zwane teÂż biologicznymi czyli prawo do Âżycia, zdrowie, siÂły Âżyciowe.
Na najwy¿szym szczeblu znajduj¹ siê wartoœci duchowe, tzn. prawda, dobro, piêkno, mi³oœÌ.

CzÂłowiek potrzebuje wÂłaÂściwej hierarchii wartoÂści dla swojego zdrowego rozwoju, normalnego, prawidÂłowego funkcjonowania w Âżyciu,
dla dawania sobie rady z problemami dnia codziennego.
Tych najwyÂższych wartoÂści trzeba broniĂŚ.

Wzorem Tadeusz KoÂściuszko.
JuÂż jutro 215 rocznica PrzysiĂŞgi KoÂściuszki na Rynku w Krakowie.
Tadeusz Koœciuszko przeciwstawi³ siê w³adzy prawowitego króla polskiego i na okolicznoœÌ powstania przej¹³ w³adzê nad Polsk¹.
24 marca 1794 na rynku krakowskim z³o¿y³ narodowi uroczyst¹ przysiêgê i obj¹³ formalnie przywództwo insurekcji jako
NajwyÂższy Naczelnik SiÂły Zbrojnej Narodowej:
„Ja, Tadeusz KoÂściuszko, przysiĂŞgam w obliczu Boga caÂłemu Narodowi Polskiemu,
iÂż powierzonej mi wÂładzy na niczyj prywatny ucisk nie uÂżyjĂŞ,
lecz jedynie jej dla obrony caÂłoÂści granic, odzyskania wielowÂładnoÂści Narodu
i ugruntowania powszechnej wolnoÂści uÂżywaĂŚ bĂŞdĂŞ.
Tak mi Panie BoÂże dopomó¿ i niewinna mĂŞka Syna Jego.”

PamiêÌ o Koœciuszce pozwala³a zachowaÌ Polakom ci¹g³oœÌ narodow¹ w czasie 123 lat zaborów
i by³a inspiracj¹ dla d¹¿eù powstaùczych.

Masz racjĂŞ Marku, Tadeusz KoÂściuszko to jedna z niewielu postaci historycznych bez skazy.

http://www.youtube.com/watch?v=0WvTd84-Efc

KiedyÂś czytaÂłem, Âże KoÂściuszko nie byÂł az takim ÂświĂŞtoszkiem, za jakiego siĂŞ go powszechnie uwaÂża, przynajmniej w sferze obyczajowej i Âże jego wyjazd do Ameryki bardziej byÂł salwowaniem siĂŞ ucieczkÂą przed zemstÂą mĂŞÂża, ktĂłremu przyprawiÂł rogi, niÂż patriotycznÂą pobudkÂą. Ale moÂże coÂś mi siĂŞ pomieszaÂło...

Maciej Wojtyszko :) Opowieœci o Brombie i innych "wojtyszkowych" stworkach nale¿¹ do moich najlepszych wspomnieù z dzieciùstwa.

Taki ma³y miks ksi¹¿kowo-filmowo-ksi¹¿kowo-muzyczny "zaistnia³" w moim pobli¿u w ostatnich dniach.

Kiedyœ ktoœ zarazi³ mnie ksi¹¿kami Charlesa Bukowskiego, jedna z nich to Factotum.
Ktoœ kiedyœ zrobi³ z Factotum film, który stoi na pó³ce, podobnie, jak ksi¹¿ki Bukowskiego, niemal wszystkie.
Ale nie mogÂłam oprzeĂŚ siĂŞ pokusie i kiedy Factotum leciaÂło niedawno w TV, obejrzaÂłam ponownie i muzyka z tego filmu osnuÂła mnie, jak zwykle.
Na fali czytania powieœci francuskich (czysty przypadek) wpad³ mi w rêce, po raz drugi czy trzeci "Fakultet Snów" Georges-Olivier Chateaureynaud, jedna z moich ulubionych ksi¹¿ek w ogóle. Nie wiem czemu, ale koùcz¹c jej czytanie us³ysza³am ponownie muzykê z filmu Factotum, jakby to w³aœnie ta piosenka by³a ilustracj¹ "Fakultetu".

http://www.youtube.com/watch?v=5AB6cd4z-wc&feature=related

Masz racjĂŞ Januszu nie byÂł ÂświĂŞtoszkiem, ale taktykiem niestety teÂż nie byÂł najlepszym.. :D (za to mistrzem w doborze pozycji pod wzgl.terenu i stawiania na nich fortyfikacji).
Wszystkie swoje bitwy jakie rozegra³ w karierze, osobiœcie w nich dowodz¹c..a by³o ich w sumie 4-y tj Dubienka, Rac³awice, Szczekociny i Maciejowice - by³y typowymi bitwami obronnymi. Tak wiêc sk³onny by³ raczej nie do atakowania, a bardziej obronnego dzia³ania - odpowiedni dobór pozycji, przewlekanie i d¹¿enie do stopniowego zu¿ycia przeciwnika (poprzez ostrza³ artyleryjski i skuteczne odpieranie), by w rozstrzygaj¹cym punkcie dokonaÌ decyduj¹cego uderzenia (czyli coœ jakby z kontry.. ;))
Warto przy tym zwróciÌ uwagê, ¿e przynajmniej 2-e z nich, to bitwy przegrane..Wprawdzie przyjmuje siê, ¿e bitwa pod Dubienk¹ by³a nierozstrzygniêt¹ - jednak jest to sprawa dyskusyjna (w historiografii ró¿nie siê o niej mówi³o)..

http://pl.wikipedia.org/wiki/Bitwa_pod_DubienkÂą
Na dobrÂą sprawĂŞ wiĂŞc, w caÂłej swojej karierze odniĂłsÂł tylko jedno zwyciĂŞstwo i dziĂŞki temu zwyciĂŞstwu zostaÂł ulubieĂącem narodu - pod RacÂławicami.. :)
Jednak i pod Rac³awicami o ma³y w³os a Ÿle by siê to skoùczy³o, gdyby w pe³ni powiód³ siê manewr oskrzydlaj¹cy Pustowa³owa - by³a to niezale¿na akcja od poczynaù w centrum ( tak ³adnie przedstawionych na Panoramie Rac³awickiej) wtedy to niektóre nasze oddzia³y z naszego lewego skrzyd³a uciek³y z miejsca boju a¿ do Krakowa, siej¹c przy tym niema³¹ panikê w postaci wieœci, ¿e Naczelnik bitwê przegra³.. Ca³e szczêœcie w krytycznym momencie Koœciuszko wykaza³ siê refleksem i zdecydowa³ na uderzenie w centrum si³¹ 300 paru kosynierów..i na tym odcinku odnosz¹c pe³ny sukces, odci¹³ tym samym kolumny Pustowa³owa i dopiero zmierzaj¹ce na pole bitwy si³y Denisowa z naszej prawej - w celu wziêcia nas w kleszcze i ich zaciœniêcia. Grupa Denisowa znajdujaca siê w odleg³. jakichœ 6 km od miejsca boju, widz¹c co siê sta³o nie przyst¹pi³a do dzia³ania i wycofa³a siê bez boju..Tak wiêc Koœciuszko odnosi zwyciêstwo, ale szczerze powiedziawszy nie by³a to szczególnie du¿a bitwa, bardziej bitwo-potyczka, walczy³o w niej ledwie po 6 tys ch³opa po obu stronach..

Ale ju¿ w drugim starciu pod Szczekocinami pope³nia fatalny b³¹d taktyczny - g³ównie na wskutek s³abego rozpoznania i oceny si³ przeciwnika. W koùcowej fazie bitwy decyduje siê na podobn¹ akcjê jak pod Rac³awicami, podejmuj¹c ca³k.b³êdn¹ decyzjê rzucenia tym razem ca³ego regimentu kosynierów..i to jeszcze na artyleriê konn¹ wroga (która przecie¿ potrafi manewrowaÌ na wszystkie strony, ³atwo zmieniaj¹c pozycjê) - ta zatem w ostatniej chwili zmienia front i ogniem z bliska dos³ownie zmiata ca³y regiment (min ginie tu z odniesionych ran, bohater spod Rac³awic - Bartosz G³owacki) Na wskutek tej przegranej Kraków zosta³ odciêty i w konsekwencji wpad³ w rêce przeciwnika.. :)
Zaœ pod Maciejowicami pope³nia jeszcze wiêkszy b³¹d. W trakcie bitwy os³abi³ jedno ze skrzyde³ przerzucaj¹c si³y gdzie indziej, bêd¹c przekonanym, ¿e Rosjanie nie przejd¹ od tamtej strony przez bagnisty teren. Ale Rosjanie dokonali niestety g³êbokiego manewru oskrzydlaj¹cego i uderzenia w³aœnie przez bagna. Bitwa zakoùczy³a siê kompletn¹ klêsk¹ - mimo bohaterskiego oporu linia naszej obrony zosta³a z³amana, zaœ czêœÌ rzuci³a siê do ucieczki..

OgĂłlnie jednak to co go cechowaÂło, to bez wÂątpienia nieugiĂŞta wola, wiara w zwyciĂŞstwo, czy chociaÂżby dar porywania wojska..w tym nie miaÂł sobie rĂłwnych.. :)
Zastanawiaj¹ca jest natomiast jego postawa w niewoli i po uwolnieniu z niewoli. Wiêzienie w twierdzy Pietropaw³owskiej nie by³o zreszt¹ zbyt uci¹¿liwe (przynajmniej dla niego) - sta³a, niemal codzienna opieka zdrowotna, a nawet wizyty samego cara Paw³a I, jakieœ jego (cara) prezenty w postaci przekazów pieniê¿nych na tysi¹ce rubli i nadanie aktu donacyjnego na tysi¹c dusz w guberni litewskiej - to wszystko trochê jednak dziwne.. :) ;) Z³o¿y³ te¿ przecie¿ przysiêgê (tym razem t¹ drug¹ w odró¿nieniu od tamtej na Rynku Krakowskim) przysiêgê wiernoœci wobec cara i zadeklarowa³, ¿e ju¿ nigdy nie podniesie rêki przeciw Rosji i jej prawowitemu w³adcy - car siê odwzajemni³ i specjalnym dekretem "obdarzy³" wolnoœci¹ 12 tys polskich jeùców..
Mo¿e to w³aœnie by³o powodem jego dwuznacznego zachowania w póŸniejszym okresie napoleoùskim, odrzucaj¹c propozycjê wspó³pracy ze strony Napoleona..W ka¿dym razie bardzo dziwna postawa.. :)

Polecam Wam dwie œwietne ksi¹¿ki o Koœciuszce: "Z czym do nieœmiertelnoœci" Bratkowskiego i "Koœciuszko po Insurekcji" Pachoùskiego - opisuj¹ca losy od niefortunnej bitwy maciejowickiej do ostatnich chwil "samotnika" z Berville i Suloru..

Natomiast jedno nie ulega w¹tpliwoœci, ¿e podjêta przez Koœciuszkê próba walki o wolnoœÌ, zapocz¹tkowa³y okres walk niepodleg³oœciowych - wywo³uj¹c wstrz¹s w psychice narodowej, co pobudzi³o mêstwo i odnowi³o wiarê w to, ze istnieje jednak szansa na tej walki powodzenie..

Marku w swoim poscie zacytowaÂłem tekst przysiĂŞgi jakÂą zÂłoÂżyÂł Tadeusz Bonawentura :D KoÂściuszko na Rynku Krakowskim...Z kolei moÂże ja zacytujĂŞ tekst tej drugiej mniej znanej przysiĂŞgi..

Oto peÂłny oryginalny tekst przysiĂŞgi zÂłoÂżonej carowi i podpisanej przez KoÂściuszkĂŞ:

"Ja, niÂżej podpisany, obiecuiĂŞ y przysiĂŞgam
przed Wszechmocnym Bogiem na Âświetey iego Ewangelii,
iÂż powinienem y chcĂŞ byĂŚ poddanym dobrym, wiernym
y posÂłusznym Jego Imperatorskiego Maiestatu PawÂłowi
Piotrowiczowi, memu prawdziwemu y prawemu Hosudarowi
Samo-WÂładcy caÂłej Rosyi y Naymilszemu Jego Synowi
Wielkiemu Xsi¹¿êciu Aleksandrowiczowi Paw³owiczowi,
Imperatorstwa prawemu Dziedzicowi: utrzymywaĂŚ y broniĂŚ,
ile bĂŞdĂŞ mĂłgÂł, prawa i przedostoynoÂści ninieysze y nastĂŞpne,
ktĂłre siĂŞ ciÂągaiÂą do wÂładzy y powagi Jego Imperatorskiego
Maiestatu, a dlaczego w potrzebie zawoÂłany krwiÂą wÂłasnÂą
utrzymywaÌ y moi¹ si³¹ pos³ug mo¿noœci do us³ugi y po¿ytku
tegoÂż Imperatorstwa we wszystkich przypadkach obstawaĂŚ.
Tak przysiĂŞgam przed Bogiem y przed iego NaywyÂższym SÂądem,
w czym mi Bo¿e dopomó¿. Ca³uiê œwiêt¹ iego Ewangeliê y Krzy¿
Zbawiciela moiego"

Nie wiem czy jest wzór godny do naœladowania, ale faktem jest ¿e w pewnym momencie wygl¹da³o to tak jakby stali siê dobrymi przyjacielami..Wzajemnie czynione sobie serdecznoœci, wzajemne wizyty, uœciski, pogawêdki itd.. ByÌ mo¿e Koœciuszce chodzi³o o uwolnienie wszystkich jeùców wziêtych do niewoli w trakcie i po Insurekcji (wielu z nich przecie¿ zasili³o potem szeregi Legionów polskich we W³oszech i wojskach Ksiêstwa Warszawskiego.. :D) Po z³o¿eniu tej przysiêgi wolnoœÌ otrzyma³ równie¿ sam Koœciuszko..

Mimo wszystko jednak byÂł to wielki bohater, bo zdobyĂŚ siĂŞ na coÂś w rodzaju zamachu stanu i z pstrokatym wojskiem stawiĂŚ czoÂła regularnej i dobrze wyszkolonej armii przeciwnika - to rzeczywiÂście trzeba mieĂŚ wielkÂą odwagĂŞ i rĂłwnie wielka wiarĂŞ w sens i powodzenie takiej walki..

kurczĂŞ oczywiÂście.."zacytowaÂłeÂś", sorry za byka.. ;)

Moniko, dziĂŞki za zrozumienie dla pacyfistki :) ZdajĂŞ sobie sprawĂŞ, Âże tak juÂż jesteÂśmy skonstruowani Âże siĂŞ w nas przeplatajÂą te bardziej i mniej Âłagodne cechy i emocje, i nie sposĂłb tego w Âżaden sposĂłb rozdzieliĂŚ.  Nic dziwnego, Âże wojna byÂła dla nas i motywacjÂą i poligonem doÂświadczalnym przeró¿nych wynalazkĂłw - wojaczka zajmowaÂła ogromnie duÂżo czasu naszym mĂŞÂżczyznom przez wiĂŞkszoœÌ historii:) Z pewnoÂściÂą teÂż sytuacje stresowe mogÂą pobudzaĂŚ inwencjĂŞ. Ale to nie powĂłd, Âżeby je zbytnio ceniĂŚ:) PrzykÂłady jakie podajesz pokazujÂą po prostu, Âże wojna wymuszaÂła skuteczne radzenie sobie z problemami, ktĂłre sama wywoÂływaÂła :) 
Wyrywa mi siê czasem westchnienie na myœl, jak móg³by wygl¹daÌ œwiat, gdybyœmy potrafili ca³kowicie zapanowaÌ nad swoj¹ ciemn¹ stron¹. Chcia³oby siê, by wszystko, co wypracowali ludzie mog³o nieœÌ postêp cywilizacyjny nie si³¹, nie przy okazji konfrontacji. ¯eby handel, podró¿e, studia na zagranicznych uczelniach czy terminowanie u mistrzów w innych krajach, wêdrówki w poszukiwaniu pracy, mog³y rozprzestrzeniaÌ te zdobycze w przyjazny ludziom, pokojowy sposób, tak jak np. podró¿ Marco Polo, jak karawany kupców, przecie¿ nie szukaj¹cych zwady, tylko rynków zbytu. Przecie¿ budowano by i domy i koœcio³y, a zamki najwy¿ej nie by³yby warowne. Przecie¿ i tak zrodzi³aby siê specjalizacja, bo trzeba by³oby i kupców, i uczonych , i rzemieœlników... Przecie¿ i epidemie wymusi³yby rozwój pielêgniarstwa, a Florence zapewne litowa³aby siê nad ka¿dym nieszczêœciem. A tak barbarzyùcy nieœli ze sob¹ dorobek ludzi œwiat³ych, ale przy okazji nieœli te¿ zniszczenie. ByÌ mo¿e stanowili w ka¿dym z tych narodów wiêkszoœÌ, a mo¿e po prostu byli silniejsi. Ale to nie oni tworzyli to, co warto by³o nieœÌ. Ale bardziej chodzi³o mi o chwilê obecn¹, o proporcje, o to, ¿e nadal czasem zbyt lekko podchodzi siê do kwestii wojny, mimo ¿e oficjalnie jest uznana za kataklizm i z³o. Wszystkie te filmy, gry, nawet dzieciêce zabawki stwarzaj¹ce wra¿enie, jakby chodzi³o o przygodê... Mo¿e to dlatego, ¿e minê³o ju¿ u nas tyle czasu od wojny i sta³a siê dla nas abstrakcj¹.
W zasadzie nie mam nic przeciwko akademickim dyskusjom - caÂłkiem miÂło jest porozmawiaĂŚ na czysto teoretyczne tematy, niekoniecznie po to, Âżeby kogoÂś do czegoÂś przekonaĂŚ, ale przedstawiĂŚ, i przy okazji wyklarowaĂŚ swĂłj punkt widzenia i poznaĂŚ poglÂądy innych. Jednak zgadzam siĂŞ, Âże temat nie jest z tych najbardziej twĂłrczych :D Z przyjemnoÂściÂą zmieniĂŞ go na inny :)

Krakowiak „Bartosu, Bartosu”, ktĂłrego sÂłowa
(tak uwaÂżano w mojej rodzinie od strony matki i wÂśrĂłd jej sÂąsiadĂłw, ktĂłra pochodziÂła ze wsi RzĂŞdowice powiat Proszowice gmina Koniusza )
napisaÂł mĂłj praprapradziadek Kozik.

Oto jego sÂłowa:
http://www.bibliotekapiosenki.pl/Krakowiak_Kosciuszki

i autor ktĂłremu przypisujÂą prawdopodobieĂąstwo ich napisania:
http://www.bibliotekapiosenki.pl/Skalkowski_Marceli

i przykÂład wielkiej noÂśnoÂści tradycji polskiej i obrzĂŞdĂłw rocznicowych
http://www.czuwaj.org/KZ3.pdf

Beatko, tytu³ "Fakultet snów" brzmi ca³kiem zachêcaj¹co:) Mog³abyœ trochê to rozwin¹Ì, powiedzieÌ kilka s³ów na temat treœci, ¿eby jezcze bardziej zachêciÌ mnie do poczytania?:)

Pat, MroÂżek jest Âświetny, bardzo chĂŞtnie porozmawiam o przemianie pokoleĂą i granicach wolnoÂści. OczywiÂście, kiedy znajdziesz czas:)

Mo¿e wspomnê jeszcze jedn¹ z ulubionych moich ksi¹¿ek i ukochanych par bohaterów, mianowicie Trurla i Klapaucjusza.:) Uwielbiam Cyberiadê i Bajki robotów:) To jest absolutne arcydzie³o. I jako popis niezwyk³ej sprawnoœci jêzykowej, i jako œwietny portret psychologiczny, i ze wzglêdu na podejmowane tematy filozoficzne :) Jedyne w swoim rodzaju genialne po³¹czenie œredniowiecza z wysokimi technologiami:) I uniwersalnoœÌ. Mo¿e to czytaÌ dziecko, ciesz¹c siê z galerii smoków, elektrorycerzy i ksiê¿niczek, nawet nie domyœlaj¹c siê g³êbszych treœci, które siê za tym kryj¹. Jak np. bardzo pouczaj¹ce refleksje Lema na temat idealnego spo³eczeùstwa i trudnoœci w tworzeniu projektów uszczêœliwianiu ludzkoœci :D
Jest coœ i o muzyce, przy okazji z³ego króla (a w³aœciwie gróla:)) Zbawnucego, gdzie wprowadzano Harmoniê Sfer, a po królewskiej filharmonii kr¹¿y³o Goryllium po¿eraj¹ce krn¹brnych muzyków . Patrzê, coœ ku nam cz³apie z wolna, my siê w melodyi chowaÌ staramy, a tu od £apy cieù, i najpierw tego ma³ego Dzwonkarza, co pierwszy zacz¹³, Cap, za hajdawery, a drug¹ ³ap¹ czellistê, co przeciw cwikierowemu tyle siê naha³³akowa³, Hap, za kubrak, i obu, nogami majtaj¹cych, niesie i zamyka siê w szafie i s³yszê przez Andante nasze Maestoso Chrup, Chrup, Niam, Niam! I tyleœmy obu widzieli.. :) Po czym idzie forte, grzmi miedŸ, ale jakby dygotk¹ podszyta, a Goryllium szafê otwiera, wietrzy, na progu siada, beka g³oœno, odbi³o mu siê Dzwonkarzem, o mocny Bo¿e, o Harmonio Sfer!:) Dobrze, ¿e nikt nie wprowadzi³ w naszych orkiestrach tego patentu ;) Jednak chyba najbardziej lubiê opowiadanko "Jak ocala³ œwiat" :)

Asiu, tytu³ brzmi poetycko, ulotnie i ponêtnie, ale sama ksi¹¿ka jest raczej ciê¿ka w wymowie. Opowiada o losach trzech panów w ró¿nym wieku (robotnika po maturze, bibliotekarza i urzêdnika paùstwowego), których ³¹czy nieprzystosowanie ogólnie pojête, nieradzenie sobie z rzeczywistoœci¹ i na koùcu przypadek, dziêki któremu ich losy splataj¹ siê na pewnym placu wstrzymanej budowy. Do³¹cza do nich dziewczyna z gitar¹ "zbzikowana na punkcie melancholii", "w³ócz¹ca siê po marginesie epoki", która "lepiej ni¿ ktokolwiek wyœpiewywa³a rozczarowanie". S¹ te¿ urocze chow-chow i ciê¿kie sny nêkaj¹ce bohaterów. Myœlê, ¿e to ksi¹¿ka, która u ka¿dego czytelnika powoduje inne reakcje i ró¿ny odbiór, w zale¿noœci od tego, co czytelnik w sobie "nosi", jak wiele i jakiego typu doœwiadczeù dozna³, mo¿e trochê na zasadzie "kto nie prze¿y³, ten nie zrozumie".

Beatko, opis wcale nie jest zniechêcaj¹cy;) Jeœli ksi¹¿ka odbija echem g³os czytaj¹cego, znaczy, ¿e ma w sobie g³êbiê :) A czyta³aœ mo¿e "Serce to samotny myœliwy" Carson McCullers? To te¿ o kilku samotnych, niezbyt przystosowanych ludziach, ¿yj¹cych w œwiecie marzeù, bardzo "klimatyczne":)

Asiu, Carsona McCullersa jeszcze nie czytaÂłam, ale dopisujĂŞ do listy, dziĂŞki.

Stefan Garczyùski, poeta romantyczny, wspó³czesny Mickiewiczowi, zmar³ przedwczeœnie zostawiaj¹c po sobie niezbyt wiele, nie zd¹¿y³. Dziêki Adamowi Hanuszkiewiczowi i ksi¹¿ce Psy, hondy i drabina dowiedzia³am siê o Garczyùskiego istnieniu i pozna³am fragmenty twórczoœci, które w swojej ksi¹¿ce cytuje Hanuszkiewicz. Tak bardzo zapad³y mi w pamiêÌ, ¿e muszê siê tu nimi z Wami podzieliÌ. Najbardziej uderza mnie ich ponadczasowoœÌ.

"Biada tym nikczemnikom, w ktĂłrych duszy, jako
 w stepach pó³nocnych krajĂłw, czy sÂłoĂące zaÂświeci
 czy wicher skrzydÂłem nocy z mrozem w paszczĂŞ wleci,
 zawsze gÂłucho - samotnie - spokojnie - jednako,
 bo przyjdzie dzieĂą jasnoÂści dla jasnoÂści powiek;
 czas nocy - jeÂśli w nocy duszÂą zagrzÂązÂł czÂłowiek!
 Biada obroĂącom wiary! KtĂłrzy broniÂą wiary,
 jako dawnych zwyczajĂłw niedo³ê¿nik stary!
 Ale spojrzyj w ich czyny, w ich zabiegi, cele -
 podÂłe, wierutne Âłotry to ich przyjaciele!
 Ich celem ziemskie tylko bÂłyskotki i zyski;
 zabawÂą na bliÂźniego rzucane pociski,
 a wiarÂą ich wÂłaÂściwa ton jest towarzyski.
 MiĂŞdzy gÂłupimi mÂądrzy, szczĂŞÂśliwi, spokojni.
 Nigdy im niedostatek nauk nie dokuczyÂł!
 Nigdy g³ód celĂłw wyÂższych nie cieĂączyÂł im duszy,
 uczÂą drugich, czego siĂŞ kaÂżdy z nich nauczyÂł!
 I co dawniej sÂłyszeli, uczniom trÂąbiÂą w uszy.
 Przyjdzie czas, ich nauki jako mgÂła na wietrze
 rozchwiejÂą siĂŞ, gÂłos prawdy w proch ich gÂłowy zetrze.
 I BĂłg wyrok pism ÂświĂŞtych wszechwÂładnie dokona,
 mĂŞdrzec w gÂłupca siĂŞ zmieni - gÂłupiec w Salomona."

Beatko, to byÂła Ms MacCullers  ;)
ZachĂŞcona przez Ciebie wyszperaÂłam w Sieci to:
http://books.google.pl/books?id=COUOAQAAIAAJ&pg=RA1-PA130&lpg=RA1-PA130&dq=stefan+garczy%C5%84ski+my%C5%9Bli&source=bl&ots=wv8agQWcLk&sig=d1aPm6dFy5SOnW3NUg5AZVtyE_Y&hl=pl&ei=sD6OTdvcC8egOqvYtKAC&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=7&ved=0CEAQ6AEwBg#v=onepage&q&f=false
G³ównie siê kojarzy z Redut¹ Ordona.:) A mo¿na by by³o prezentowaÌ i inne wiersze. Ale¿ to by³ romantyczny, zbuntowany duch:)

Obcowanie z islandzkimi imionami pokierowaÂło mnÂą automatycznie, skoro CarsON, to pewnie ON  ;D

Islandia... czy obcowa³aœ z uwodzicielskim duchem pó³nocy w postaci panów Indridasona i Thorarinssona? :)
Skandynawska proza ma niepowtarzalny klimat i duÂżo mrocznego romantyzmu:)

A lubisz mo¿e ksi¹¿ki sióstr Bronte - tê niesamowit¹ atmosferê, niezwyk³ych bohaterów, magiê i malownicze krajobrazy wichrowych wzgórz i zamglonych wrzosowisk?:)

Arnaldur Indriðason oraz Yrsa SigurðardĂłttir, a ostatnio nawet HallgrĂ­mur Helgason. Nie sposĂłb nie odró¿niĂŚ pÂłci  ;)


Chyba musiaÂł opaœÌ na mnie popió³ wulkaniczny z EyjafjallajĂśkull  ;D

Czytam AsiĂŞ i BeatkĂŞ
przedstawiajÂą
ciekawe ksi¹¿ki
(m.in. zainteresowaÂł mnie Lem)

Witam Marku na wspania³ej drodze jak¹ jest twórczoœÌ Lema, i ja zacytujê wiersz:

ApentuÂła niewdziosek, te bĂŞdy gruwaÂśne
W koĂŚ turmiela weprzÂąchnie, kostrÂą bajtĂŞ spoczy
OproszĂŞdÂły znimĂŞci, wyÂświrle uwzroczy,
A korÂśliwe porsacze dogremnie wyczkaÂśnie!

Asia wspomnia³a tu o siostrach Bronte, nie wiem czy czytaliœcie wspania³¹ biografiê
rodzeĂąstwa Bronte " Na plebanii w Haworth" Anny PrzedpeÂłskiej-Trzeciakowskiej.
Ksi¹¿ka pasjonuj¹ca choÌ w tak zwanym realnym ¿yciu bochaterom nie wiele siê
przydarza ale za to w duchowym i intelektualnym Âświecie ÂżyjÂą peÂłniÂą Âżycia.

O tak, ja czyta³am i rozkoszowa³am siê nie mniej, ni¿ samymi dzie³ami pisarek:) Autorka ma dobre pióro i potrafi³a oddaÌ to niesamowite natê¿enie emocji, myœli, doznaù skupione w tak wydawa³oby siê statycznej ich egzystencji na zagubionej na odludziu plebanii (z wyj¹tkiem mo¿e tragicznego w¹tku Branwella, który dostarcza³ tam jednak sporej dozy bardzo realnych k³opotów). Po przeczytaniu tego pokaŸnego tomu ca³a rodzina nabiera realnych kszta³tów i staje siê niezwykle bliska. Zreszt¹ w ogóle lubiê biografie, lubiê poznawaÌ ludzi o piêknych, ciekawych duszach. Czasem bardziej przemawiaj¹ do serca prawdziwe postacie, a przecie¿ i fikcyjni bohaterowie s¹ niczym wiêcej, jak sokiem wyciœniêtym z mi¹¿szu realnego œwiata:)
 
   

Specjalnie dla Eli (Anelik) :)

"Kajetan podszed³ do aparatury odtwarzaj¹cej i nacisn¹³ klawisz.

  Z gÂłoÂśnikĂłw popÂłynĂŞÂła muzyka klasyczna.

  ByÂł to jeden z tych utworĂłw, ktĂłre nazywa siĂŞ symfoniami.

  ZaczĂŞli siĂŞ wsÂłuchiwaĂŚ.

  DÂźwiĂŞki tworzyÂły melodiĂŞ, wspó³brzmiaÂły, harmonizowaÂły ze sobÂą, opadaÂły i wznosiÂły siĂŞ, i z ca³¹ pewnoÂściÂą oddziaÂływaÂły na wraÂżliwoœÌ odbiorcĂłw.

ByÂł w tych dÂźwiĂŞkach jakiÂś czar i tajemnica, choĂŚ przecieÂż nie przenosiÂły Âżadnych wyraÂźnych znaczeĂą i mogÂły byĂŚ interpretowane na wiele sposobĂłw.

  "WiĂŞc choĂŚ bez s³ów a jednak... - pomyÂślaÂł kot delikatnie, dyrygujÂąc ÂłapkÂą.

- A jednak co..." - zastanowiÂł siĂŞ po chwili.

  I nie udzieliÂł sobie odpowiedzi.

  ZasÂłuchany wy³¹czyÂł siĂŞ z nurtu codziennoÂści i przeniĂłsÂł w krainĂŞ dÂźwiĂŞkĂłw.

  Oto podbiegÂły do niego uÂśmiechniĂŞte Glisanda i  razem z nim zaczĂŞÂły radoÂśnie ÂślizgaĂŚ siĂŞ po szczytach i dolinach koÂłysanych przez rytmiczne brzmienie.

  Oto uczestniczyÂł w jakimÂś dramacie, ktĂłry najpierw skradaÂł siĂŞ niepokojÂąco, by potem przemieniĂŚ siĂŞ w radosne wyzwolenie, oto wreszcie muzyka wciÂągnĂŞÂła go w tryumfalny taniec, choĂŚ tak naprawdĂŞ siedziaÂł w wiklinowym fotelu i nie poruszaÂł siĂŞ zbyt gwaÂłtownie, by skrzypienie nie zak³óciÂło mu odbioru.

  A gdy wreszcie zabrzmiaÂły koĂącowe akordy i w norce zapanowaÂła zdumiewajÂąca cisza, przerywana tylko cichutkim skwierczeniem dopalajÂących siĂŞ Âświec, nie tylko Makawity, ale wszyscy uczestnicy tego wieczoru mieli dziwne odczucie.

  Nie bardzo mieli ochotĂŞ formuÂłowaĂŚ jakieÂś wnioski, precyzowaĂŚ pojĂŞcia, dopowiadaĂŚ uczucia, ktĂłre nimi targaÂły.

  A rĂłwnoczeÂśnie byli pewni, Âże to byÂło przeÂżycie wspĂłlne, Âże wszyscy sÂłuchacze ulegli potĂŞdze i wdziĂŞkowi muzyki (...). Ech! Muzyka! Muzyka!"

fragment ksi¹¿ki Macieja Wojtyszki "Bromba i filozofia"

Beatko
nie wiem czy to szyfr do Eli
ale dla mnie ten fragment
jest piĂŞkny.

No, mo¿e trochê szyfr, tajemniczy szyfr Marabuta ;) Anelik ju¿ wczeœniej w tym w¹tku zacytowa³a inny fragment ksi¹¿ki Macieja Wojtyszki, te¿ "muzyczny".

Z szyframi te¿ mi siê coœ skojarzy³o.."Twierdza szyfrów" - bardzo dobra ksi¹¿ka Wo³oszaùskiego, choÌ niekiedy nieco naci¹gana..

Upolowa³am ksi¹¿kê polecan¹ tu przez Asiê i jestem ni¹ zachwycona coraz bardziej. Lata czterdzieste XX wieku, upalne po³udnie Stanów, czternastoletnia dziewczynka marzy o kupnie fortepianu. W miasteczku pods³uchuje pod drzwiami, pod oknami, zakradaj¹c siê do ogrodów - wy³apuje muzyczne audycje radiowe, poznaje Mozarta, uczy siê na pamiêÌ jego utworów, odtwarza je sobie potem z pamiêci, samodzielnie usi³uje skonstruowaÌ skrzypce (!). Któregoœ wieczoru prze¿ywa szok, s³yszy po raz pierwszy III symfoniê Beethovena i znika czas... To tylko jeden z wielu w¹tków, ale wiem, ¿e mogê za Asi¹ œmia³o ksi¹¿kê poleciÌ. Carson McCullers, Serce to samotny myœliwy.

http://www.youtube.com/watch?v=tHvztnHOWEQ&feature=related

Niestety, nie znalazÂłam niepociĂŞtej.

Beatko, bardzo siĂŞ cieszĂŞ, Âże Ci siĂŞ podoba :)

Dziœ kupi³am sobie coœ lekkiego do poczytania w poci¹gu :D Ksi¹¿eczka taka, jakie lubiê, choÌ nie mam czasu czytaÌ - ponad 700 stron:)) (chocia¿ 100 to przypisy). Jeszcze nie zaczê³am, ale ju¿ wiem, ¿e to bêdzie pasjonuj¹ca lektura.
Charless Nicholl. Leonardo da Vinci. Lot wyobraÂźni (The Flights of Mind). Czy biografia kogoÂś takiego moÂże nie byĂŚ pasjonujÂąca?:)
NiezwykÂły umysÂł, wyprzedzajÂący epokĂŞ na tyle, Âże w pewnym sensie moÂżna rzec, Âże siĂŞ w niej marnowaÂł, mimo Âże tyle po sobie pozostawiÂł. Gdyby urodziÂł siĂŞ w XIX, a choĂŚby w XVIII wieku, miaÂłby wiĂŞksze pole dla swojej niestrudzonej pasji tworzenia.
Ze wstêpu wynika, ¿e autor ma ambicje przedstawiÌ Leonarda nie tylko z perspektywy wysokich lotów jego wyobrani i wy¿yn intelektu "najbardziej ciekawskiego cz³owieka w dziejach", ale jako cz³owieka z krwi i koœci, ¿yj¹cego w konkretnym czasie, w epoce zmian, zamêtu, burzenia starych porz¹dków i tworzenia nowych - mo¿e nieco podobnej do naszych czasów. Bêd¹ opisy jego losów, otoczenia, kulisy powstawania najs³ynniejszych dzie³. Podró¿ zapowiada siê ciekawie:)

Poezja w Wielki TydzieĂą

Liryka miÂłosna Krzysztofa Kamila BaczyĂąskiego

15. VI. 1943 r. "Niebo zÂłote ci otworzĂŞ..."

Niebo zÂłote ci otworzĂŞ,
w ktĂłrym ciszy biaÂła niĂŚ
jak ogromny dÂźwiĂŞkĂłw orzech,
ktĂłry pĂŞknie, aby ÂżyĂŚ
zielonymi listeczkami,
Âśpiewem jezior, zmierzchu graniem,
aÂż ukaÂże jÂądro mleczne
ptasi Âświt.

ZiemiĂŞ twardÂą ci przemieniĂŞ
w mleczĂłw miĂŞkkich pÂłynny lot,
wyprowadzĂŞ z rzeczy cienie,
które pr꿹 siê jak kot,
futrem iskrzÂąc zwinÂą wszystko
w barwy burz, w serduszka listkĂłw,
w deszczĂłw siwy splot.

I powietrza dr¿¹ce strugi
jak z anielskiej strzechy dym
zmieniĂŞ ci w aleje dÂługie,
w brzĂłz przejrzystych Âśpiewny pÂłyn,
aÂż zagrajÂą jak wiolonczel
¿al - ró¿owe œwiat³a pn¹cze,
pszczelich skrzydeÂł hymn.

Jeno wyjmij mi z tych oczu
szkÂło bolesne - obraz dni,
ktĂłre czaszki biaÂłe toczy
przez p³on¹ce ³¹ki krwi.
Jeno odmieĂą czas kaleki,
zakryj groby pÂłaszczem rzeki,
zetrzyj z wÂłosĂłw pyÂł bitewny,
tych lat gniewnych
czarny pyÂł.

Specjalnie dla Eli (Anelik) :)
 :) :) :)

Podzielê siê innym cytatem, z innej zupe³nie autorki. Zaczê³am j¹ czytaÌ dawno, dawno temu (choÌ nie za górami, za lasami) i czytam do dziœ, starzej¹c siê z bohaterami. Kocham jej ksi¹¿eczki dla wielu powodów. Tak¿e dlatego, ¿e piêknie pisze o muzyce.
"Nagle wÂśrĂłd tych powszednich, spokojnych dÂźwiĂŞkĂłw zajaÂśniaÂła muzyka - i to tak, jakby szarÂą uliczkÂą pomknĂŞÂła zÂłota bÂłyskawica: ktoÂś zacz¹³ graĂŚ na skrzypcach - Mozarta! Po chwili do skrzypiec do³¹czyÂła altĂłwka, oplatajÂąc ich skargĂŞ powolnymi, aksamitnymi zawijasami. (...) RuszyÂła za muzykÂą, jakby pociÂągniĂŞta na zÂłotej nici. WyszÂła szybko z cienia uliczki na ostre sÂłoĂące i , mru¿¹c oczy, patrzyÂła wprost przed siebie: to tu grano, na zacisznym, maÂłym placyku pod koÂścioÂłem. Oddzieleni od niej trĂłjkÂątem ukoÂśnego ÂświatÂła, muzycy stali pod murem, w cieniu obok portalu. Byli parÂą niemÂłodych ludzi. Bardzo powaÂżnie, skupieni, grali Andante ze spokojem i klasÂą profesjonalistĂłw:ona na skrzypcach, on - na altĂłwce. OtaczaÂł ich zasÂłuchany tÂłumek. Grali wspaniale. Po pierwsze, mieli doskonaÂłe instrumenty o dÂźwiĂŞku peÂłnym, bogatym i miĂŞkkim. Po drugie, ich technice takÂże nie moÂżna byÂło niczego zarzuciĂŚ. Ale chyba umieli teÂż g³êboko czuĂŚ - i w wyjÂątkowy sposĂłb potrafili przekÂładaĂŚ emocje na mowĂŞ dÂźwiĂŞkĂłw. Laura znaÂła ten utwĂłr. W czĂŞÂści drugiej, jedenastominutowego Andante, dwa intrumenty, na dyskretnym tle orkiestry prowadziÂły rozmowĂŞ: skrzypce siĂŞ skarÂżyÂły, altĂłwka odpowiadaÂła Âżarliwym uczuciem. Granie tego dialogu bez wsparcia innych instrumentĂłw byÂło dosyĂŚ ryzykowne, jednak uliczni muzycy Âświetnie sobie z tym poradzili. Laura obserowaÂła ich z zawodowÂą ciekawoÂściÂą, lecz z wolna jej umysÂł siĂŞ wy³¹czaÂł. Przy tak piĂŞknej muzyce moÂżna byÂło tylko siĂŞ poddaĂŚ tej miÂłosnej rozmowie, pozwoliĂŚ jej siĂŞ ogarn¹Ì jak powolnej fali, pÂłynÂącej z dwĂłch ÂźrĂłdeÂł i ³¹czÂącej siĂŞ w jeden nurt. (...) JedenaÂście minut czystego piĂŞkna. Dialog, peÂłen potĂŞÂżnych, bogatych emocji, trwaÂł i nasilaÂł siĂŞ. Ludzie stali przed muzykami bez ruchu,  zasÂłuchani, zagapieni. Na ich twarzach malowaÂło siĂŞ - aleÂż tak: szczĂŞÂście. Jak wspaniale byÂło czuĂŚ tĂŞ jednoœÌ z innymi ludÂźmi! MoÂże to wÂłaÂśnie o takie poczucie wspĂłlnoty chodziÂło(...) MoÂże najwspanialsze w muzyce jest to, Âże jednoczy ludzi i Âże potrafi po³¹czyĂŚ ich ubogi Âświat z nieskoĂączonoÂściÂą wiecznego piĂŞkna."

Chyba warto w tym miejscu pusÂłuchaĂŚ samego Andante:
http://www.youtube.com/watch?v=OKgS5LoSQPw

Elu a gdzie tytuÂł???Co to tortury pierwszego stopnia???

No dobra, dobra - juÂż siĂŞ nie draÂżniĂŞ!  MaÂłgorzata Musierowicz i jej "JeÂżycjada". Ten konkretny fragment z ostatniego tomu serii pt. "SprĂŞÂżyna". NapisaÂło siĂŞ MaÂłogorzacie Musierowicz caÂłkiem sporo naprawdĂŞ Âświetnych fragmentĂłw, nie tylko zresztÂą muzycznych. Wracam do tych ksi¹¿ek wci¹¿. TworzÂą takÂą niszĂŞ peÂłnÂą ciepÂła, humoru, dobrych ludzi i zwykÂłej, codziennej mÂądroÂści, mimo Âże nie zawsze traktujÂą o rzeczach prostych, Âłatwych i przyjemnych. Polecam. MoÂżna przy nich odsapn¹Ì, kiedy rzeczywistoœÌ nie chce trzymaĂŚ harmonii. 

Czytam Musierowicz od wczesnej mÂłodoÂści ale o tym tytule jeszcze nie sÂłyszaÂłam,dzieki Elu.
Ta Laura to PyziakĂłwna??LecĂŞ do ksiĂŞgarnii.. :-*

Ano Tygrys we wÂłasnej tajemniczej i draÂżniÂącej osobie. SprawdÂź Tereniu czy czytaÂłaÂś poprzednie jeszcze tomy, bo oprĂłcz tej serii z  czasĂłw naszych szczĂŞniĂŞcych w ciÂągu ostatnich paru lat wyszÂło kilka nowych tomĂłw. Poprzednio seria koĂączyÂła siĂŞ na tomie "Tygrys i RoÂża". Potem pojawiÂły siĂŞ jeszcze: "JĂŞzyk Trolli", "ÂŻaba", "Czarna polewka" i wÂłaÂśnie "SprĂŞÂżyna". Dodatkowo wyszedÂł tomik "Kalamburka" - trochĂŞ w innej konwencji, retrospektywny, pokazujÂący w obrazkach Âżyciorysy Mili i Ignacego Borejko na tle burzliwej historii kraju. Warto przeczytaĂŚ (jesli nie czytaÂłaÂś :)). W przygotowaniu jest teraz "McDusia".

Nie kojarzĂŞ "Czarnej polewki" bo "ÂŻaba" jest o Hildegardzie??
LubiĂŞ te muzyczne chwile u Musierowicz, jej ulubiony kompozytor to Mozart, ale mam u niej dÂług
wdziêcznoœci. Poniewa¿ Borejkowie mieli na pó³ce ksi¹¿kê Riegera "Glenn Gould albo sztuka fugi"
nabyÂłam tĂŞ pozycjĂŞ a to otworzyÂło przede mnÂą zupeÂłnie nowy Âświat muzyki.
Lubiê jak tak ksi¹¿ki sobie rozmawiaj¹ z ksi¹¿kami :)

I Senekê, i Marka Aureliusza. Ale te¿ i "Dziwne losy Jane Eyre", które p³omiennow³osa oraz wyraŸnie jêzyczna (jak powiedzieliby w Lipcach) Ida czytywa³a pomiêdzy fasolk¹ szparagow¹ odgrzewan¹ z makaronem kolanka a wizytami na targowisku z w³asnorêcznie zrobion¹ bi¿uteri¹. A "Czarna polewka" to benefis Tygrysa, który postanowi³ w przyp³ywie maturalnie dojrza³ych uczuÌ oraz jak zwykle wbrew rodzinie wyjœÌ za m¹¿ za Wolfganga Amadeusza. I trochê te¿ o Januszu Wrednym Typie Pyziaku. Mo¿e nie najlepszy z tomów ale wart przeczytania raz dla kontynuacji, dwa jako preludium do "Sprê¿yny".

JakoÂś nigdy nie trafiÂłam na ÂżadnÂą ksi¹¿kĂŞ z tego cyklu, i jak widzĂŞ, pewnie szkoda. NajwyraÂźniej bohaterowie majÂą bardzo dobry gust  :D
Stoicy wywarli na mnie bardzo du¿y wp³yw, i "Myœli" i "Rozmyœlania" stoj¹ na mojej pó³ce, jednej z wa¿niejszych:))
Co do Marka Aureliusza, wÂłaÂśnie niedawno w DwĂłjce byÂła o nim bardzo sympatyczna pogadanka.
http://www.polskieradio.pl/8/22/Artykul/351979,Dopoki-zyjesz-badz-dobry

Tak mi siĂŞ przypomniaÂło jak to cĂłrka paĂąstwa BorejkĂłw, maÂła wtedy Nutria(dziecko o przyÂśpieszonym
rozwoju) czyta³a ksi¹¿ke o pewnym ksiêciu, która w tytule ma nieprzyzwoite s³owo :)i w której bohaterka
wrzuca do kominka 100 tys.rubli(walutê kraju naszych bratnich przyjació³) :)

Ciekawe co Dostojewski powiedzia³by, gdyby dotar³o do niego, ¿e czytuj¹ go nieletnie panienki. Nutria by³a mi bliska z wielu powodów. Tak¿e z powodu Dostojewskiego. Nie przeczyta³am wprawdzie "Idioty" w tym wieku co Natalia, za to maj¹c lat dziewiêÌ skonsumowa³am "Zbrodniê i karê". Z tego zreszt¹ samego, co Nutria powodu. W stareùkim domku mojej cioci nie by³o ju¿ innych ksi¹¿ek do przeczytania.

Aleksias - przeczytaj - dam gÂłowĂŞ, Âże caÂła seria CiĂŞ zauroczy. A zacz¹Ì naleÂży od "SzĂłstej klepki". Pokochasz Bobcia - dzieciĂŞ o barwnej wyobraÂźni i peÂłne inwencji - od pierwszych stronnic.  A  w kolejnych tomach  Ignacy Borejko stanie siĂŞ z pewnoÂściÂą Twoim faworytem.

WÂłaÂśnie sobie uÂświadomiÂłam, Âże pierwszy raz o PieÂśni dziewicy czytaÂłam u Czechowa w Trzech siostrach, juÂż dawno temu, a z przypisĂłw dowiedziaÂłam siĂŞ o istnieniu Tekli BÂądarzewskiej.

Czyta³am wczoraj pewnemu piêciolatkowi bardzo fajn¹ ksi¹¿eczkê, któr¹, jeœli macie jakiekolwiek dzieci w pobli¿u, chcia³am poleciÌ. Afryka Kazika - w bardzo fajny sposób opisuje autentyczne losy pewnego polskiego podró¿nika, który na pocz¹tku XX wieku przemierzy³ samotnie Afrykê - na rowerze... Ciekawy cz³owiek, warto pamiêtaÌ o jego istnieniu. Polecam temat.

http://www.kazimierznowak.pl/afryka-kazika/

http://www.youtube.com/watch?v=lh6HsC29DoM&feature=player_embedded#at=14

 ;D

Jesli ktos ma ochote poczytac, co mysle o niektorych ksiazkach, to zapraszam do mojej wczesniejszej pisaninki:

http://xbw.blog.onet.pl/Elia-Kazan-Uklad,2,ID213756415,DA2007-05-30,n
http://xbw.blog.onet.pl/Babska-ksiazka-Cappuccino,2,ID213760702,DA2007-05-31,n
http://xbw.blog.onet.pl/Ensemble-c-est-tout,2,ID262309075,DA2007-10-28,n
http://xbw.blog.onet.pl/Fight-Club-koniecznie,2,ID318542293,DA2008-05-22,n
http://xbw.blog.onet.pl/mewa,2,ID346653937,DA2008-10-18,n
http://xbw.blog.onet.pl/Grenouille-czlowiekiem-pachnac,2,ID379272593,DA2009-06-01,n
http://xbw.blog.onet.pl/ksiazka-ktora-wciaga,2,ID391869884,DA2009-09-26,n
http://xbw.blog.onet.pl/piknik-na-skraju-drogi,2,ID401399376,DA2010-02-25,n
http://xbw.blog.onet.pl/przeczytalam-Kobieta-ze-sniegu,2,ID408154690,DA2010-06-14,n
http://xbw.blog.onet.pl/przeczytalam-Herbaciarnia-pod-,2,ID408520226,DA2010-06-19,n
http://xbw.blog.onet.pl/przeczytalam-Tawerna-przy-Klon,2,ID410410404,DA2010-07-12,n
http://xbw.blog.onet.pl/przeczytalam-Rewanz,2,ID410711080,DA2010-07-17,n
http://xbw.blog.onet.pl/dramat-w-strugach-islandzkiego,2,ID411318444,DA2010-07-26,n
http://xbw.blog.onet.pl/zaczelo-sie-od-Wallandera,2,ID411449757,DA2010-07-28,n
http://xbw.blog.onet.pl/Krajina-znaczy-Pogranicze,2,ID411601934,DA2010-07-30,n
http://xbw.blog.onet.pl/staroc-sprzed-prawie-pol-wieku,2,ID411718348,DA2010-08-01,n
http://xbw.blog.onet.pl/Kuchnia-Franceski,2,ID416297120,DA2010-10-27,n
http://xbw.blog.onet.pl/islandzkie-dochodzenie,2,ID417017500,DA2010-11-12,n
http://xbw.blog.onet.pl/islandzka-kobieta-wspolczesna,2,ID417022503,DA2010-11-12,n
http://xbw.blog.onet.pl/islandzki-swiat,2,ID428302556,DA2011-06-03,n
http://xbw.blog.onet.pl/za-kolem-podbiegunowym,2,ID428303889,DA2011-06-03,n

Zaiste mól ksi¹¿kowy.. ;D

"...z tych lepszych lektur, tych ktĂłrych lepszych znanych aktorĂłw, pisarzy znaczy...znaczy pisarzy" :D

komentarze pod spodem rĂłwnie ciekawe..

"a gdzie ostatni raz widzia³ pan ksi¹¿kê - na polsacie"

"uczepili siĂŞ goÂścia, a on teÂż gÂłupa rÂżnie zamiast od razu powiedzieĂŚ - nie czytam i ch..."

"A ja podziwiam tego reportera. Tez musiaÂł on zachowaĂŚ pokerowÂą twarz, rozmawiajÂąc z tym przygÂłupem.."

Nie noo, nie mogĂŞ..nie mam siÂły dalej cytowaĂŚ  ;D

Ten link te¿ jest niez³y, choÌ nie na temat zwiazany z ksi¹¿kami..WidaÌ, ¿e facet bardzo siê otworzy³ - daj¹c wyczerpuj¹c¹ 40 s odpowiedz..
http://www.youtube.com/watch?v=L9yyBICQKTs&feature=related

KozioÂłku, podrzucony przez Ciebie na fejsie link skojarzyÂł mi siĂŞ od razu z tym zÂłotoustym  molem ksi¹¿kowym i dodaÂłam go niejako w odpowiedzi, a tu proszĂŞ okazuje siĂŞ, Âże Beatka mnie  ubiegÂła :D
 

I ja tez z FB tego mola wzieÂłam, ze stronki zaprzyjaznionego antykwariatu :)

Ten elokwentny jegomoœÌ ma zadatki na dobrego dyplomatê b¹dŸ polityka - to te¿ jest sztuka, aby jak najd³u¿ej mówiÌ, a jak najmniej powiedzieÌ :) A ten drugi biedak pewnie nawet nie przypuszcza³, ¿e zyska tak¹ popularnoœÌ - choÌ nie jest zapewne ewenementem, a przedstawicielem du¿ej czêœci rodaków:)

Melisko, przyznam siĂŞ Âże to ja ÂściÂągn¹³em od Beatki w trakcie kiedy przeglÂądaÂłem Forum...tzn nie mola, ale tego drugiego "po prostu" :) ktĂłry byÂł widoczny w linkach z boku..Tak wiĂŞc po prostu skorzystaÂłem z nadarzajÂącej sie okazji  :D ;)

Beatko, to dobrze Âże zareklamowaÂłaÂś sie na Forum - wczeÂśniej nie miaÂłem pojĂŞcia, Âże podobnie jak Monika posiadasz bloga.. :) (a przyznaĂŚ trzeba, Âże fajna jest ta Twoja "pisaninka"  :))

Dziekuje KozioÂłku :)

Odnosnie "po prostu" nie ma sie co nabijac, sytuacja ekstremalna placze jezyk, albo i w koÂłek zamienia. Pan przynajmniej sie staral pokonac stres  ;D
Kiedys za czasow studenckich zadzwoniÂłam do radia do programu na zywo, pierwszy raz. Bylam przerazona, kiedy usluszalam siebie, nie to co mowie, ale JAK! Otoz wlasnie caÂły czas mowiÂłam  "po prostu" uzywajac jak przecinka, przerwy na oddech, nie wiem skad mi sie to wzieÂło...

A co do Dänikena (poprzednio watek mozartowski) to tez lubie chyba, w kazdym razie dawno temu sie zaczytywaÂłam traktujac go troche jak pisarza SF. Kiedys lezaÂłam w szpitalu, jeszcze w ogolniaku, nie spadaÂła mi wysoka temperatura i lekarze widzac co czytam, machneli reka na przyczyny fizjologiczne stwierdzajac, ze goraczke mam na pewno od ksiazki Dänikena  ;D

 :D I byc moÂże mieli sÂłusznoœÌ, bo faktycznie niektĂłre z hipotez tego pana mogÂą wywoÂływaĂŚ w organizmie, podwyÂższone stany temperatury  ;) (np takowa o gigantycznych kosmicznych miastach-habitatach, wĂŞdrujÂących przez tysiÂąclecia po najdalszych zakamarkach nieskoĂączonego WszechÂświata.. :))

ArtukuÂł o NIE-czytaniu:

http://wyborcza.pl/1,115412,9763281,Czytajmy_w_Polsce_.html

OgladaÂłam wczoraj przecudne nowe wydanie dzieÂł wszystkich WaĂąkowicza. Na nowo zredagowane, pozbawione ingerencji cenzorĂłw. PiĂŞkne ale cena zabĂłjcza! :'(

ArtykuÂł (filozoficzno?) refleksyjny :)

http://wyborcza.pl/1,115412,9796063,Hartman__Czytanie_to_blaga.html?as=1&startsz=x

Uroczy wiersz Henryka Heine'go wprawdzie o koncercie, ale trochĂŞ innym
niÂż ten ktĂłry nas dziÂś czeka :)


Mimi

"Nie mieszczaĂąskie ja kociÂątko,
Co mruczÂąc grzecznie zachwyca.
Jam sobie na dachu wolna
I niezaleÂżna kocica!

Kiedy w letniÂą noc po rynnie
Rozmarzona spacerujĂŞ,
To muzyka wzbiera we mnie,
No i Âśpiewam, to co czujĂŞ."

Tak rzekÂła. Z jej piersi bucha
Pieœù rozkosznych krzyków, szmerów,
I ÂściÂąga ten luby zew
Wszystkich kocich kawalerĂłw.

CaÂłe towarzystwo kocie
MruczÂąc, fuczÂąc mknie w porywie,
By pomuzykowaĂŚ z Mimi
Lubie¿nie a po¿¹dliwie.


To nie wirtuozi, ktĂłrzy
Przed mamonÂą bijÂąc czoÂłem
MuzykĂŞ bezczeszczÂą. Tu
KaÂżdy jest jej apostoÂłem.

InstrumentĂłw im nie trzeba,
Sami sÂą altĂłwkÂą, fletem,
Za bĂŞben im sÂłuÂży brzuch,
Nos jest trÂąbkÂą lub kornetem.

DziÂś zbiorowy dajÂą koncert
I juÂż tchu nabraÂły nieco.
Oto fugi godne Bacha
Albo Gwidona z Arezzo!

WÂściekÂłe, dzikie ich symfonie,
Jak kaprysy Beethovena
Czy Berlioza, ktĂłre bije
MruczÂących, miauczÂących wena.

Czarowna potĂŞga tonĂłw!
SiÂła dÂźwiĂŞkĂłw bezprzykÂładna!
WstrzÂąsasz niebem! AÂż z pobladÂłych
Gwiazd siĂŞ nie ostanie Âżadna!

SÂłyszÂąc te cudowne dÂźwiĂŞki,
Tony, co tak brzmiÂą wspaniale,
Selene zatula twarz
W pow³óczyste chmur woale.

Tylko starej Filomele
WystĂŞp Mimi coÂś nie wzrusza,
KrĂŞci noskiem, cmoka, Âświszcze,
Primadonna, zimna dusza!

KichaĂŚ na to! Niech trwa koncert,
ChoĂŚ zazdroÂści im signora,
A¿ uœmiechem zaró¿owi
Nieba skraj wró¿ka Aurora.

 :D :D :D
ÂŁadnie sie to tu nazywa! MUZYKOWANIE!
 :D :D :D

Dzisiaj mija dziesiÂąta rocznica Âśmierci Tove Jansson, autorki, bez ktĂłrej dzieciĂąstwo wielu z nas nie byÂłoby takie samo;)
Któ¿ nie zna wspania³ej Doliny Muminków, ze wszystkimi jej niezwyk³ymi mieszkaùcami? Kto nie pamiêta rodziny Muminków, Panny Migotki, W³óczykija, Ma³ej Mi, Paszczaków, Filifionki, i ca³ej kolekcji bezimiennych stworzeù? Te ksi¹¿ki to jednak nie tylko urocze opowiadania dla dzieci. To, jak wspominaj¹ w Dwójce, ca³a filozoficzna opowieœÌ, œwiat wype³niony postaciami o niezwykle trafnych, wspaniale zarysowanych osobowoœciach, œwiat wyra¿aj¹cy têsknotê do idealnej koegzystencji najró¿niejszych charakterów w œwiecie, który nie jest ca³kiem bezpieczny, a jednak czarodziejski i piêkny, i który mo¿e jednak zostaÌ oswojony.
ÂŚwiat Tove Jansson to Âświat sÂłoneczny i ciepÂły. ÂŚwiat, do ktĂłrego chce siĂŞ wracaĂŚ, i jest po co wracaĂŚ, rĂłwnieÂż bĂŞdÂąc dorosÂłym.
http://www.polskieradio.pl/8/22/Artykul/392245,Dzien-w-ktorym-odeszla-Tove-Jansson

Asiu..co Ty tak dzisiaj z tym "oswojeniem"  ;) - dwa posty pod rzÂąd to chyba jednak nazbyt wiele.. :D ;)

Nomen omen... Nie wiem, Konradzie. ByĂŚ moÂże sÂą takie chwile, kiedy Âświat bardziej niÂż zwykle wydaje siĂŞ miejscem maÂło bezpiecznym; wÂłaÂśnie jak dzikie zwierzÂątko, trochĂŞ groÂźne i nieprzewidywalne; piĂŞkne, ale gotowe w kaÂżdej chwili pokazaĂŚ zĂŞby. I moÂże wtedy podÂświadomie tĂŞskni siĂŞ do tego, by byÂło oswojone :))

Nie rozumiem..czyÂżby zanosiÂło sie na kolejnÂą wojenna zawieruchĂŞ..?? - ja w kaÂżdym razie o czymÂś podobnym nie sÂłyszaÂłem..i choĂŚ jest na Âświecie kilka punktĂłw zapalnych, to jak na razie wydaje siĂŞ on byĂŚ jak najbardziej bezpiecznym..nie czujĂŞ teÂż jakiegoÂś szczegĂłlnego zagroÂżenia, czy braku bezpieczeĂąstwa, bo i sam w pewnym sensie miaÂłem i mam poniekÂąd trochĂŞ wspĂłlnego z tym terminem..(zresztÂą podobnie jak i moi najbliÂżsi: brat, tatuchno, czy choĂŚby jeden z wujkĂłw - rodzinne takie mozna by rzec.. :) ;))

Jutro
 
s e t n a

rocznica urodzin
CzesÂława MiÂłosza

(ur. 30 czerwca 1911 w Szetejniach,
zm. 14 sierpnia 2004 w Krakowie, pochowany w Krypcie ZasÂłuÂżonych na SkaÂłce)
– polski poeta, prozaik, eseista, historyk literatury, tÂłumacz;
w Polsce do 1980 obÂłoÂżony cenzurÂą;
w latach 1951–1989 na emigracji,
do 1960 we Francji, nastĂŞpnie w Stanach Zjednoczonych;
 laureat:
Neustadt International Prize for Literature (1978) i
Nagrody Nobla w dziedzinie literatury (1980).

Nikt mnie nie przekona, ¿e Mi³osz wielkim poet¹ by³. Ani mnie jego twórczoœÌ nie zachwyca, ani nie przekonuje. Dla mnie to przyk³ad poezji "przegadanej".

Mam to samo Niebieskooki..doprawdy "dziwna" to poezja jest  ;)

MogĂŞ siĂŞ zapisaĂŚ do Waszego klubu? :D

Ja tez, please

Marku, najwyraÂźniej poeta za duÂżo pisaÂł nie na temat.. :)  wydaje sie teÂż, Âże wiĂŞkszoœÌ z nas raczej w miarĂŞ dobrze zna jego Âżyciorys - chyba nawet bardziej niÂż pozycje ktĂłre napisaÂł..Moze wiĂŞc przy tej okazji, wypadaÂłoby nadmieniĂŚ cosik o kilku z nich, mnie osobiÂście przypadÂł do gustu "Zniewolony umysÂł" (nawet niezÂłe, polecam)..i "PrzekÂłady Biblii" z oryginaÂłu hebrajskiego i greckiego - bez znacznie póŸniejszych dodatkĂłw i przeinaczeĂą - dosyĂŚ ciekawa pozycja.. :)

p.s. nijak jednak nie moge sobie przypomnieĂŚ za ktĂłre to z dzieÂł, poeta MiÂłosz otrzymaÂł LiterackÂą NagrodĂŞ Nobla..a moÂże chodziÂło o caÂłoksztaÂłt  ;)

W poezji Mi³osza jest i piêkno i m¹droœÌ. Ten wiersz kiedyœ mn¹ wstrz¹sn¹³:
Campo di Fiori

W Rzymie na Campo di Fiori
Kosze oliwek i cytryn,
Bruk opryskany winem
I odÂłamkami kwiatĂłw.
Ró¿owe owoce morza
SypiÂą na stoÂły przekupnie,
NarĂŞcza ciemnych winogron
PadajÂą na puch brzoskwini.

Tu na tym wÂłaÂśnie placu
Spalono Giordana Bruna,
Kat p³omieù stosu za¿egn¹³
W kole ciekawej gawiedzi.
A ledwo p³omieù przygasn¹³,
ZnĂłw peÂłne byÂły tawerny,
Kosze oliwek i cytryn
NieÂśli przekupnie na gÂłowach.

WspomniaÂłem Campo di Fiori
W Warszawie przy karuzeli,
W pogodny wieczĂłr wiosenny,
Przy dÂźwiĂŞkach skocznej muzyki.
Salwy za murem getta
GÂłuszyÂła skoczna melodia
I wzlatywaÂły pary
Wysoko w pogodne niebo.

Czasem wiatr z domĂłw pÂłonÂących
PrzynosiÂł czarne latawce,
ÂŁapali skrawki w powietrzu
JadÂący na karuzeli.
RozwiewaÂł suknie dziewczynom
Ten wiatr od domĂłw pÂłonÂących,
ÂśmiaÂły siĂŞ tÂłumy wesoÂłe
W czas piĂŞknej warszawskiej niedzieli.

MoraÂł ktoÂś moÂże wyczyta,
Âże lud warszawski czy rzymski
Handluje, bawi siĂŞ, kocha
MijajÂąc mĂŞczeĂąskie stosy.
Inny ktoÂś moraÂł wyczyta
O rzeczy ludzkich mijaniu,
O zapomnieniu, co roÂśnie,
Nim jeszcze p³omieù przygasn¹³.

Ja jednak wtedy myÂślaÂłem
O samotnoÂści ginÂących.
O tym, Âże kiedy Giordano
WstĂŞpowaÂł na rusztowanie,
Nie znalazÂł w ludzkim jĂŞzyku
Ani jednego wyrazu,
Aby nim ludzkoœÌ po¿egnaÌ,
Tê ludzkoœÌ, która zostaje.

JuÂż biegli wychylaĂŚ wino,
SprzedawaĂŚ biaÂłe rozgwiazdy,
Kosze oliwek i cytryn
NieÂśli w wesoÂłym gwarze.
I byÂł juÂż od nich odlegÂły,
Jakby minĂŞÂły wieki,
A oni chwilĂŞ czekali
Na jego odlot w poÂżarze.

I ci ginÂący, samotni,
JuÂż zapomniani od Âświata,
JĂŞzyk nasz staÂł siĂŞ im obcy
Jak jĂŞzyk dawnej planety.
AÂż wszystko bĂŞdzie legendÂą
I wtedy po wielu latach
Na nowym Campo di Fiori
Bunt wznieci sÂłowo poety.

Warszawa - Wielka

I fragment wiersz "Walc"


Rozumiesz. Jest taka cierpienia granica,
Za ktĂłrÂą siĂŞ uÂśmiech pogodny zaczyna,
I mija tak czÂłowiek, i juÂż zapomina,
O co miaÂł walczyĂŚ i po co.

Jest takie olÂśnienie w bydlĂŞcym spokoju,
Gdy patrzy na chmury i gwiazdy, i zorze,
ChoĂŚ inni umarli, on umrzeĂŚ nie moÂże
I wtedy powoli umiera.

Zapomnij. Nic nie ma prĂłcz jasnej tej sali
I walca, i kwiatĂłw, i ÂświateÂł, i ech.
ÂŚwiecznikĂłw sto w lustrach koÂłyszÂąc siĂŞ pali,
I oczy, i usta, i wrzawa, i Âśmiech.

NaprawdĂŞ po ciebie nie siĂŞga dÂłoĂą Âżadna,
Przed lustrem, na palcach unoszÂąc siĂŞ, staĂą.
Na dworze jutrzenka i gwiazda poranna,
I dzwoniÂą wesoÂło dzwoneczki u saĂą.

Z poezjÂą - trochĂŞ jak z winem: kaÂżdy jej kiedyÂś zakosztowaÂł (choĂŚby najpospolitszego sortu) , ale maÂło kto tak naprawdĂŞ jest znawcÂą. Ja, w kaÂżdym razie do nich siĂŞ nie zaliczam, a juÂż tym bardziej, gdy mowa o sortach z najwyÂższych pó³ek. MiÂłosza zostawiam wiec znawcom i rozsmakowanym w polszczyÂźnie koneserom. Niech oprawiajÂą go w ramki, albo rzucajÂą MIÂŁOSZOWE eszyty na pÂłonÂące stosy historii. Do klubu wiĂŞc nie przystÂąpiĂŞ, ale i jego wyznawcĂłw z pewnoÂścia nie bede kontestowaÂł  ;)

Tymczasem wakacjuj¹c sobie pod palmami zaczyta³em siê w dwóch ksi¹¿kach - jedna: traktowa³a o Chopinie (Lucyna Olejniczak - "Dagerotyp - Tajemnica Chopina"), a w³aœciwie o romansie Fryderyka, który panience z dobrego domu, pozostawi³ potomka...z czego juz mo¿ecie wnioskowaÌ, ¿e to bajeczka, a druga -zdecydowanie bardziej wartoœciowa, ciekawa i autentyczna - bo bêd¹ca prawdziw¹ relacj¹ z egzotycznej wyprawy dwojga m³odych ludzi (jak siê dopiero z przypisów dowiedzia³em: ma³¿eùstwa w podró¿y poœlubnej), którzy na motorze przemierzyli kilkanaœcie tysiêcy km na trasie Warszawa-Szanghaj. ¯ywej i wartkiej relacji o trudach i znojach tej kilkunastomiesiêcznej eskapady dodaje pikanterii smaczek, ¿e odby³a siê prawie 80 lat temu, a ksi¹¿ka jest ¿ywym przeniesieniem znakomicie sporz¹dzonych notatek m³odej kobiety (tu: uczestniczki wyprawy) i wspania³ych (licznych!) zdjêÌ jej mê¿a (zarazem kierowcy motoru). Od wielu lat oboje ju¿ nie ¿yj¹. Na szczêœcie ich notatki ocala³y i pos³u¿y³y wspó³czesnemu wydawcy jako materia³ do piêknej i m¹drej ksi¹¿ki o mi³oœci do ¿ycia, do ludzi, do przygody (Halina Korolec-Bujakowska "Mój ch³opiec, Motor i Ja"). Nie muszê dodawaÌ, ¿e jej lekturê polecam ka¿demu (a ju¿ nasza Monika, jeœli do tej pory jej nie zna³a - jestem pewien, ¿e bêdzie ni¹ zachwycona). A tê pierwsza ksi¹¿kê - w zasadzie te¿ mo¿na przeczytaÌ (ma wiele ro¿nych autentycznych odniesieù do epoki i faktów), byleby traktowaÌ j¹ z w³aœciwym i lekkim przymru¿eniem oka. :)

Mi³osz - moje ulubione to Wiara, Nadzieja, Mi³oœÌ, wiêc do klubu nie przystêpujê.

CieszĂŞ siĂŞ, Âże o niej wspomniaÂłaÂś, Asiu. Jej Muminki to magiczny Âświat, jej ksi¹¿ki - niezwykÂłe refleksje nad Âżyciem - to pozycje - moim zdaniem - przeznaczone dla dorosÂłych - wiekiem, ale przede wszystkim umysÂłem, ktĂłry z dojrza³¹ wraÂżliwoÂściÂą pojmuje Âświat .  ;)

Z ksi¹¿ek dla dzieci czyta³am ostatnio Most do Terabithii, strasznie siê sp³aka³am przy koùcówce, podobnie jak przy filmie. Cudne obie ods³ony, i ksi¹¿kowa, i filmowa.

Kazdy ma prawo przekazac swoja opinie o wierszu (o muzyce)
Januszu nie trzeba zamykac usta ludziom (sobie), ktorzy chca podzielic sie tym co czuja.

Juz na tym forum czytalem bardziej przekonujace mnie wiersze od miloszowskich.
Wiersz dla mnie, to przede wszystkim rytm, ktorego jakos nie wyczuwam u Milosza.

Dobry wiersz nie musi mieÌ rytmu ani rymów. Ale wiersz wolny, jeœli jest zbyt d³ugi, nieuchronnie przestaje odró¿niaÌ siê od prozy. I takie s¹ w³aœnie wiersze Mi³osza - doœÌ szybko przestaj¹ byÌ poezj¹, a staj¹ siê traktatami. Podobnie poezje Herberta, ale on przynajmniej nadrabia³ innymi walorami. Z kolei wiersze z rymami nie s¹ obecnie zbyt popularne. Problem polega na tym, ¿e poeci programowo trzymaj¹ siê jakiejœ metody tworzenia poezji, nie zauwa¿aj¹c, ¿e jej zmiana mog³aby byÌ korzystna i lepiej s³u¿yÌ wyra¿eniu pewnych treœci. Czu³a to np. Szymborska, któr¹ ceniê za talent, ale nie za g³oszone treœci.

oj, bartus, bartus... co Ty jeszcze, poczciwino, ludziom zarzucisz?
JeÂśli juÂż komentujesz moje posty (co jest dla mnie bardzo miÂłe) to jednak, sugerujĂŞ, czytaj je wnikliwiej. W przeciwnym wypadku zacznĂŞ mniemac, ze bartusowÂą retorykÂą odprawiasz jakieÂś januszowe egzorcyzmy   ;) :D

To nie byl zarzut. Przeczytaj troche inaczej, moze zrozumiesz.

 Zgadzam sie, nie musi. Jednak rytm w wierszu jest dla mnie istotny.

Chyba nie dorastam, chyba nie nad¹¿am za bartusowym szybujÂącym lotem  ::) >:(

I ja jakoœ nie mogê sobie z Mi³oszem poradziÌ. Zgadzam siê z Niebieskookim. S¹ utwory tr¹c¹ce traktatem. I jest ich wiele. Ktoœ kiedyœ postawi³ mi zarzut, ¿e idê na ³atwiznê i nie ceniê trudnej poezji. Wydaje mi siê jednak, ¿e to nie trudnoœÌ tej twórczoœci mnie odstrêcza. Jest w niej dla mnie coœ ... nieszczerego. Nie wiem zreszt¹ nawet czy takie okreœlenie jest tym, które oddaje to, co myœlê o poezji Mi³osza. Mi³osz nie nadawa³ widocznie na mojej fali.


Asiu - witaj na pok³adzie! O Muminkach ju¿ pisaliœmy, gdzieœ tam na pocz¹tku naszego forumowego spotkania. Dolina Muminków jest rzeczywiœcie TYM miejscem, atmosfera którego otacza cz³owieka jak ciep³ym szalem, mimo ¿e - jeœli siê tak uwa¿niej przyjrzeÌ - spotykamy tam porzucone i podrzucone dzieci, fale tsunami, nadlatuj¹ce komety i gorsze od komet ciotki Paszczaka i Wuja Truja, uciekaj¹cego od krewnych i neurotycznych samotników. A mimo to, z jakiegoœ zupe³nie niezdefiniowanego powodu, ksi¹¿ki te przynosz¹ spokój

Pat, zatem dzielimy i tĂŞ krainĂŞ :)  :) Tak, teÂż myÂślĂŞ, Âże to kwestia wraÂżliwoÂści. NajpiĂŞkniejsze ksi¹¿ki sÂą pisane dla dzieci o umyÂśle dorosÂłych i dorosÂłych o duszy dziecka :D - a moÂże wÂłaÂśnie po prostu dla tej czÂąstki w nas, ktĂłra - jeÂśli jest - nie zmienia siĂŞ, a tylko doznaje nowych wraÂżeĂą, bada nowe lÂądy:)
Czêsto tego typu pisane prostym jêzykiem, g³êbokie teksty s¹ mylnie przypisywane wy³¹cznie dzieciêcej lekturze, ze wzglêdu na ich z³udn¹ prostotê:) A pod ni¹ s¹ takie przestrzenie m¹droœci, wiedzy:)
Nigdy nie odeszÂłam z Doliny. Wci¹¿ znajdujĂŞ tam Âświat, ktĂłry pokochaÂłam, moÂże nawet wyczytujĂŞ z niego wiĂŞcej, a moÂże tylko formuÂłujĂŞ nieco bardziej wprost to, co zawsze w nim odczuwaÂłam:) 


Elu, tak, jak ja to czujĂŞ, ten Âświat jest w pewnym sensie naszym wÂłasnym Âświatem, przefiltrowanym jedynie przez niesamowitÂą wyobraÂźniĂŞ Tove, nasycony ciepÂłym ÂświatÂłem. To jest Âświat, jaki wÂłaÂściwie jest, jaki moÂże byĂŚ - jeÂśli tylko zechcemy. To tak naprawdĂŞ nie jest Âświat z bajki, choĂŚ bajkowy - jak i nasz, jeÂśli przyjrzeĂŚ mu siĂŞ w odpowiedni sposĂłb :)
My teÂż moÂżemy ÂżyĂŚ w Dolinie :)

Muminki, mo¿e to dziwne, ale dla mnie to przede wszystkim W³óczykij.

Och, wcale siê tak bardzo nie dziwiê - W³óczykij rzuca siê w oczy :D To prawdziwy artysta - niewiele siê dla niego liczy poza tworzon¹ muzyk¹:) Chcia³oby siê mieÌ wiêcej jego wolnoœci, niezale¿noœci. Podejrzewam, ¿e sama wiêcej mam w sobie z Homka:))

Ha, mnie rĂłwnieÂż W³óczykij byÂł chyba najbliÂższy. NiezwykÂła osobowoœÌ - lubiĂŞ indywidualistĂłw.  JednoczeÂśnie przypomina mi siĂŞ w tym miejscu Ăłw sÂłynny wers Konradowy: "SamotnoœÌ! – có¿ po ludziach, czym Âśpiewak dla ludzi?"...

O tak, to do mnie przemawia...:) A jednak... co innego t³umy, co innego ci, którzy zrozumiej¹... W³óczykij, choÌ lubi³ samotnoœÌ, kiedy ju¿ u³o¿y³ melodiê, wyobra¿a³ sobie, jakie zachwycone oczy bêdzie mia³ Muminek, kiedy mu j¹ zagra :D

Jak ja lubiĂŞ romantyzm i romantykĂłw...  :D 

Z pewnoÂściÂą nie jesteÂś odosobniony w tej sympatii :)
I nie tylko polski romantyzm. Jasne, Goethe, Schiller - ale  jacy wspaniali sÂą angielscy romantycy:)

Pewnie nie wszyscy znajÂą tĂŞ balladĂŞ Keatsa, o ÂżeĂąskim odpowiedniku KrĂłla olch (czyli elfĂłw;))

O, có¿ ci jest, Rycerzu blady,
Dok¹d ciê b³êdne wiod¹ szlaki?
Na brzegach jezior ¿ó³kn¹ trawy
I milknÂą ptaki.

O, có¿ ci jest, Rycerzu m³ody
Z twarz¹ zapad³¹, nieszczêœliw¹?
WiewiĂłrka peÂłnÂą ma spiÂżarniĂŞ,
Z pĂłl znikÂło Âżniwo.

Rosa gorÂączki i udrĂŞki
SkropiÂła lilie twoich skroni
A twój policzek rzeœk¹ ró¿¹
JuÂż siĂŞ nie pÂłoni.

- Spotka³em Pani¹, córkê wró¿ki:
Przez ³¹kê sz³a jak zwid uroczy;
WÂłos miaÂła dÂługi, stopĂŞ lekkÂą
I dzikie oczy.

UwiÂłem jej na wÂłosy wianek,
OplotÂłem kwieciem przegub cienki;
OmotaÂł mnie jej wzrok wabiÂący
I sÂłodkie jĂŞki.

Na siod³o wzi¹³em i w objêciach
TrzymaÂłem czar, co tak mnie urzekÂł:
KoĂą szedÂł, a ona mi nuciÂła
Piosenkê wró¿ek.

SÂłodkie korzenie znajdowaÂła,
LeÂśny miĂłd, krople rosy ÂświeÂże,
SzeptaÂła w swojej obcej mowie:
"Kocham ciĂŞ szczerze".

SpoczĂŞliÂśmy w jej skalnej grocie:
WzdychaÂła i spÂływaÂła Âłzami;
Zamkn¹³em dzikie, dzikie oczy
PocaÂłunkami.

Zasn¹³em przy jej ko³ysance
I ÂśniÂłem - o, nieszczĂŞÂście moje! -
Sen dziwny, zimny jak te skaÂły
I gĂłrskie zdroje.

ÂŚmiertelnie bladzi, w Âśnie woÂłali
W³adcy, Ksi¹¿êta i Rycerze:
"StrzeÂż siĂŞ - La Belle Dame Sans Merci
W jasyr ciĂŞ bierze!"

W mroku ich wygÂłodniaÂłe usta
PrzestrogÂą przeraÂźliwÂą ziaÂły:
Ockn¹³em siê - ju¿ sam - na zboczu
Tej zimnej skaÂły.

Oto dlaczego tu siê b³¹kam
I, blady, zwiedzam b³êdne szlaki,
ChoÌ wokó³ jezior z¿ó³k³y trawy
I milczÂą ptaki.
(PrzeÂłoÂżyÂł StanisÂław BaraĂączak)

Keats to te¿ ³adnie uj¹³:
O SOLITUDE! if I must with thee dwell,
Let it not be among the jumbled heap
Of murky buildings; climb with me the steep,-
Nature’s observatory - whence the dell,
Its flowery slopes, its river’s crystal swell,
May seem a span; let me thy vigils keep
’Mongst boughs pavillion’d, where the deer’s swift leap
Startles the wild bee from the fox-glove bell.
But though I’ll gladly trace these scenes with thee,
Yet the sweet converse of an innocent mind,
Whose words are images of thoughts refin’d,
Is my soul’s pleasure; and it sure must be
Almost the highest bliss of human-kind,
When to thy haunts two kindred spirits flee.


O samotnoœci! Chc¹c z tob¹ wieœÌ ¿ycie,
Nie w miejskich gmachĂłw pomieszane mury,
Jeno, by ÂśledziĂŚ wÂładanie Natury,
SzedÂłbym na gĂłrskim wypoczywaĂŚ szczycie.

Tu stÂąd patrzaÂłbym na kwietne pokrycie
Dolin, na strumieĂą, tryskajÂący z gĂłry
Fal¹ kryszta³ów, i jak jeleù bury
Wypêdza pszczo³ê z naparstnic. W tym bycie

ChoĂŚ rozmiÂłowan, rad bym przecieÂż w twojem
IœÌ towarzystwie miêdzy wielkie duchy,
By na mÂądroÂści ich sÂłowa niegÂłuchy,
OdczuĂŚ, Âże oni sÂą rozkoszy zdrojem:
SzczĂŞÂście, gdy k'tobie przepeÂłne otuchy
Dwa bratnie serca spieszÂą ze swym znojem.
(tÂłum. Kasprowicz)

Chyba maÂło znany jest u nas, zbyt maÂło. MoÂże teraz bardziej, po "JaÂśniejszej od gwiazd".

JeÂśli "La Belle Dame.." to i oczywiÂście mĂłj ukochany Heine "Lorelei"

Sam nie wiem, co mnie tak gnĂŞbi,
Czemu mi smutno dziÂś.
Wspomnieniem dawnej legendy
NatrĂŞtna powraca myÂśl.

Coraz to ciemniej i chÂłodniej,
Spokojny pÂłynie Ren -
Szczytom ostatnie Âśle ognie
DogasajÂący dzieĂą.

Dziewica cudna – wysoko
Na skalny wyszÂła gÂłaz,
PÂłonie klejnotĂłw jej zÂłoto,
LÂśni zÂłotych wÂłosĂłw blask.

Czesze je zÂłotym grzebieniem
I w tĂŞskny zawodzi ton:
Bije melodia nad Renem
Jak czarodziejski dzwon.

¯eglarza, co ³ódk¹ sunie,
ZniewoliÂł dziki jej Âżal:
JuÂż patrzy do gĂłry, ku niej -
Oddany na ÂłaskĂŞ fal.

ÂŻeglarzu – twa ³ódka w koĂącu
PryÂśnie o gÂłazu skraj:
SwÂą pieÂśniÂą urzekajÂącÂą
Zabija Lorelei…

KtĂłraÂś z ballad Chopina byÂła ponoĂŚ zainspirowana tym wierszem, ale nie pamiĂŞtam ktĂłra

Do La Belle Dame nikt chyba nie napisa³ muzyki - Goethe mia³ wiêcej szczêœcia w tym wzglêdzie, Heine równie¿. No có¿ - wielkim romantycznym kompozytorom by³o do nich najbli¿ej:)

Dobranoc, czy u Was tez tak:


O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny

I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny,

DÂżdÂżu krople padajÂą i tÂłukÂą w me okno...

JĂŞk szklany... pÂłacz szklany... a szyby w mgle moknÂą

I ÂświatÂła szarego blask sÂączy siĂŞ senny...

O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny...

 

Wieczornych snĂłw mary powiewne, dziewicze

Na pró¿no czeka³y na s³oùca oblicze...

W dal poszÂły przez chmurnÂą pustyniĂŞ piaszczystÂą,

W dal ciemnÂą, bezkresnÂą, w dal szarÂą i mglistÂą...

Odziane w Âłachmany szat czarnej ÂżaÂłoby

SzukajÂą ustronia na ciche swe groby,

A smutek cieĂą kÂładzie na licu ich miodem...

Powolnym i dÂługim wÂśrĂłd dÂżdÂżu korowodem

W dal idÂą na smutek i Âżycie tuÂłacze,

A z oczu im lecÂą Âłzy... Rozpacz tak pÂłacze...

 

To w szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny

I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny,

DÂżdÂżu krople padajÂą i tÂłukÂą w me okno...

JĂŞk szklany... pÂłacz szklany... a szyby w mgle moknÂą

I ÂświatÂła szarego blask sÂączy siĂŞ senny...

O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny...

 

KtoÂś dziÂś mnie opuÂściÂł w ten chmurny dzieĂą sÂłotny...

Kto? Nie wiem... KtoÂś odszedÂł i jestem samotny...

Ktoœ umar³... Kto? Pró¿no w pamiêci swej grzebiê...

KtoÂś drogi... wszak byÂłem na jakimÂś pogrzebie...

Tak... Szczêœcie przyjœÌ chcia³o, lecz mroków siê zlêk³o.

KtoÂś chciaÂł mnie ukochaĂŚ, lecz serce mu pĂŞkÂło,

Gdy pozna³, ¿e we mnie skrê roztliÌ chce pró¿no...

ZmarÂł nĂŞdzarz, nim ludzie go wsparli jaÂłmuÂżnÂą...

GdzieÂś poÂżar spopieliÂł zagrodĂŞ wieÂśniaczÂą...

SpaliÂły siĂŞ dzieci... Jak ludzie w krÂąg pÂłaczÂą...

 

To w szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny

I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny,

DÂżdÂżu krople padajÂą i tÂłukÂą w me okno...

JĂŞk szklany... pÂłacz szklany... a szyby w mgle moknÂą

I ÂświatÂła szarego blask sÂączy siĂŞ senny...

O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny...

 

Przez ogrĂłd mĂłj szatan szedÂł smutny Âśmiertelnie

I zmieniÂł go w strasznÂą, okropnÂą pustelniĂŞ...

Z ponurym, na piersi zwieszonym szedÂł czoÂłem

I kwiaty kwitnÂące przysypaÂł popioÂłem,

Trawniki zarzuciÂł bryÂłami kamienia

I posiaÂł szaÂł trwogi i ÂśmierĂŚ przeraÂżenia...

AÂż, strwoÂżon swym dzieÂłem, brzemieniem oÂłowiu

PoÂłoÂżyÂł siĂŞ na tym kamiennym pustkowiu,

By w piersi ÂłkajÂące przytÂłumiĂŚ rozpacze,

I smutkĂłw potwornych pÂłomienne Âłzy pÂłacze...

 

To w szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny

I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny,

DÂżdÂżu krople padajÂą i tÂłukÂą w me okno...

JĂŞk szklany... pÂłacz szklany... a szyby w mgle moknÂą

I ÂświatÂła szarego blask sÂączy siĂŞ senny...

O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny...

Agnieszko - wÂłaÂściwie u mnie nie jest aÂż tak Âźle :), a mianowicie tak:
 
Jak wesoÂły milion drobnych wilgnych muszek,
Jakby z worków szarych mokry, m¿¹cy maczek,
Sypie siĂŞ i skacze dÂżdÂżu wodnisty puszek,
RoÂśny pyÂł jesienny, siwy kapuÂśniaczek.

SÂłabe to, maleĂąkie, ledwo samo kropi,
Nawet w blachy bĂŞbniĂŚ nie potrafi jeszcze,
Ot, mÂłodziutki deszczyk, fruwajÂące kropki,
Co by strasznie chciaÂły byĂŚ dorosÂłym deszczem.

Chcia³yby ulew¹ lun¹Ì w gromkiej burzy,
Miasto siec na ukos chlustajÂącÂą chÂłostÂą,
W rynnach siĂŞ rozpluskaĂŚ, rozlaĂŚ siĂŞ w kaÂłuÂży,
Szyby dziobaÌ ³zaw¹ i zawi³¹ osp¹...

Tak to sobie marzy kapanina biedna,
SiÂł ostatkiem puszÂąc siĂŞ w ostatnim deszczu...
Lecz có¿? Spójrz: na drucie jeŸdzi kropla jedna
JuÂż jÂą wrĂłbel strzÂąsn¹³. JuÂż po caÂłym deszczu.  :)

Nie martwcie siĂŞ kochane!

PrzestaÂł padaĂŚ deszcz,
sÂłyszysz – juÂż nie pada.
Tylko rynna gdzieÂś
trochĂŞ jeszcze biada.

Ale rynnie teÂż zabraknie Âłez,
zÂłej pogody nadszedÂł wreszcie kres.
Nie bĂŞdzie padaÂł deszcz,
juÂż nie bĂŞdzie padaÂł.

BaÂłaÂś siĂŞ, Âże deszcz
padaĂŚ nie przestanie.
PrzestaÂł padaĂŚ deszcz –
powiesz „Czas juÂż na mnie”.

Ja ci za z³e s³ów nie wezmê tych,
jestem kimÂś od pogĂłd raczej zÂłych,
a chmury znikÂły
i koniec z tym padaniem.

PrzyniĂłsÂł komuÂś deszcz
przed samym lata koĂącem.
PrzyniĂłsÂł komuÂś deszcz,
to co ma zabraĂŚ sÂłoĂące.

PrzestaÂł padaĂŚ deszcz,
schnÂą na sÂłoĂącu drogi.
ZesÂłaÂł komuÂś deszcz
jednÂą z lata bogiĂą,

co na stopach gwiezdny miaÂła pyÂł.
On przydroÂżnym ÂświÂątkiem tylko byÂł,
zwyczajnym ÂświÂątkiem i
nie tak bardzo ÂświĂŞtym.
 :)

Czekaj¹c na znajomych i przechadzaj¹c siê po dworcowych butikach natkn¹³em siê za witryn¹ na œliczn¹ ksi¹¿eczkê. Tytu³ jej: Puszek i przyjaciele.
PozwĂłlcie, ze krĂłtko Wam jÂą zaprezentujĂŞ...

Puszek i przyjaciele. To piĂŞkna ksi¹¿eczka. Opowiada o prawdziwej przyjaÂźni miĂŞdzy Puszkiem a jego przyjació³mi. Wskazuje, jak waÂżnym dla przyjació³ byÂł Puszek i jak dla Puszka najwaÂżniejsi byli jego przyjaciele. Bez przyjació³ Puszek byÂłby osamotniony. Ale i przyjaciele bez Puszka nie byliby tymi samymi przyjació³mi. Bo tylko Puszek z przyjació³mi mĂłgÂł byĂŚ tym samym Puszkiem, o ktĂłrym jego przyjaciele wiedzieli, Âże to jest nie jakiÂś Puszek, a ich Puszek. W ksi¹¿eczce zawarta jest wielka ,uniwersalna prawda  o przyjaÂźni: Puszek nie jest sam, bo przyjaŸù czyni, Âże jest z przyjació³mi. Dlatego przyjaciele teÂż sÂą z ich Puszkiem, skoro Puszek jest poÂśrĂłd przyjació³.
Ten uczciwy w wymowie tytuÂł ksi¹¿eczki – to pochwaÂła mÂądrej, czystej przyjaÂźni, ktĂłra szczodrze zaistniaÂła miĂŞdzy Puszkiem a jego przyjació³mi.
Polecam gor¹co tê ksi¹¿eczkê ka¿demu.

Moi drodzy, jestem bardzo zmartwiony. Wzruszaj¹ca opowieœÌ o przyjaŸni Puszka i o jego przyjacio³ach przeœlizgnê³a siê po forumijnych szpaltach - dla Waszych oczu bez œladu. Oznacza to, ¿e w Waszym mniemaniu przyjaŸù, któr¹ Puszek obdarzy³ swoich przyjació³ jest niewarta refleksji a byÌ mo¿e nawet skórki od wyprawki.

A tymczasem to przecie¿ przyjaŸù, która tak piêknie, ale i tak zwyczajnie zawi¹za³a siê miêdzy przyjació³mi Puszka a Puszkiem jest zapowiedzi¹, ze wszelka przyjaŸù nigdy nie zginie, jeœli z jednej strony przyjaciele s¹ prawdziwymi przyjació³mi - i z drugiej: ich przyjaciel prawdziwym przyjacielem, który dla przyjaŸni nie zawaha siê byÌ wœród przyjació³.

„Puszek i Przyjaciele” to maÂła ksi¹¿eczka. Ale, jak to siĂŞ czasem mawia: wielka sercem i duchem. Bo przecieÂż wielkie serce Puszka, jak dzwon bijÂące dla przyjació³ idzie przez Âżycie wsparte ramieniem jego wielkiego puszkowego ducha przyjaÂźni. Duch przyjaÂźni jest uniwersalnym probierzem prawdy o przyjaÂźni dusz. Dlatego stajÂąc przed lustrem w poszukiwaniu wÂłasnego ducha – przeczytajcie tĂŞ ma³¹, piĂŞknÂą ksi¹¿eczkĂŞ. MoÂże wĂłwczas zrozumiecie samych siebie a Wasi przyjaciele otworzÂą schowane przed promieniami radosnej przyjaÂźni swoje wÂłasne, radujÂące siĂŞ przyjaÂźniÂą i serca, i dusze. I moÂże wreszcie przyjaŸù Wasza nabierze nowych nieznanych dotÂąd Wam treÂści. Takich byĂŚ moÂże i samych, jak szczĂŞÂśliwa przyjaŸù Puszka i jego szczĂŞÂśliwych z Puszkiem przyjació³.
Puszek i przyjaciele... Czy i Ty podobnÂą ksiÂązeczkĂŞ mĂłglbys napisaĂŚ o sobie? Nie dowisz siĂŞ, dopoki samemu nie przeczytasz i nie wzruszysz siĂŞ jej prawdÂą i przesÂłaniem.

Widzê Januszu, ¿e historia przyjaŸni Puszka poruszy³a Ciê do g³êbi. Niestety, chyba nikt z nas nie czyta³ tej ksi¹¿eczki, nie mo¿emy wiêc podj¹Ì na jej temat dyskusji. Co innego nasze w³asne przyjaŸnie! To temat rzeka, ale raczej na pogawêdkê przy kawie, ni¿ na forum. Mam nadziejê, ¿e przyjdzie czas na poruszenie tego tematu na naszym wspólnym spotkaniu. Wszak na forum (przynajmiej ja!), czujemy siê otoczeni ciep³ymi przyjació³mi! ;D

Chyba najpiĂŞkniejszy opis recitalu fortepianowego w naszej
literaturze.Jak dobrze, Âże Âżyjemy w epoce fonografii :)

Mochnacki jak trup blady siadÂł przy klawikordzie
I z wolna j¹³ próbowaÌ akord po akordzie.
Ju¿ œciany pe³nej sali w ¿ó³tym ton¹ blasku,
A tam w kÂącie kirasjer w wyzÂłacanym kasku,
A tu bliÂżej woĂą perfum, dam strojonych sznury,
A wyÂżej na galerii - milcz serce! - mundury.
Tylko jeden krok maÂły od sali go dzieli,
Krok jeden przez wg³êbienie dla miejskiej kapeli -
On wie, Âże okop hardy w tej przepaÂści roÂśnie,
WiĂŞc skryÂł siĂŞ za okopem i zagra o wioÂśnie.

RozpĂŞdziÂł blade palce Âświergotem w wiolinie,
I maÂły, smutny strumieĂą spod rĂŞki mu pÂłynie.
Raz w raz rosa po biaÂłej pryska klawiaturze,
I raz po raz w wiolinie kwitn¹ polne ró¿e.
RosnÂą. WiĂŞksze, smutniejsze, peÂłniejsze czerwieniÂą,
Coraz niÂżej i niÂżej, uschnÂą, w bas siĂŞ zmieniÂą!

Zgin¹³ 4 sierpnia, jakiego wielkiego poet¹ straciliœmy:

Deszcze

Deszcz jak siwe Âłodygi, szary szum,
a u okien smutek i konanie.
Taki deszcz kocham, taki szelest strun,
deszcz - Âżyciu zmiÂłowanie.
Dalekie pociÂągi jeszcze jadÂą dalej
bez ciebie. Có¿? Bez ciebie. Có¿?
w ogrody wĂłd, w jeziora Âżalu,
w liœcie, w aleje szklanych ró¿.
I czekasz jeszcze? Jeszcze czekasz?
Deszcz jest jak litoœÌ - wszystko zetrze:
i krew z bojowisk, i czÂłowieka,
i skamieniaÂłe z trwĂłg powietrze.
A ty u okien jeszcze marzysz,
nagrobku smutny. Czasu napis
spÂływa po mrocznej, gÂłuchej twarzy,
moÂże to deszczem, moÂże Âłzami.
I to, ¿e mi³oœÌ, a nie taka,
i to, ¿e nie doœÌ cios bolesny,
a tylko ciemny jak krzyk ptaka,
i to, Âże pÂłacz, a tak cielesny.
I to, Âże winy niepowrotne,
a jedna drugÂą coraz woÂła,
i to, jakbyÂś u wrĂłt koÂścioÂła
widzenie miaÂł jak sen samotne.
I stojÂąc tak w szeleÂście szklanym,
czujĂŞ, jak lÂąd odpÂływa w poszum.
OdejdÂą wszyscy ukochani,
po jednym wszyscy - krzyÂże niosÂąc,
a jeszcze innych deszcz oddali,
a jeszcze inni w mroku zginÂą,
stanÂą za szkÂłem, co jak ze stali,
i nie doznani minÂą, minÂą.
I przejdÂą deszcze, zetnÂą deszcze,
jak kosy ciche i bolesne,
i cieĂą pokryje, cieĂą omyje.
A tak kochajÂąc, walczÂąc, proszÂąc
stanĂŞ u ÂźrĂłdeÂł - studni ciemnych,
w groÂźnym milczeniu rĂŞce wznoszÂąc,
jak pies pod pustym biczem gÂłosu.
Nie pokochany, nie zabity,
nie napeÂłniony, niedorzeczny,
poczujĂŞ deszcz czy pÂłacz serdeczny,
Âże wszystko Bogu nadaremno.
Zostanê sam. Ja sam i ciemnoœÌ.
I tylko krople, deszcze, deszcze
coraz to cichsze, bezbolesne.

DziÂś wieczorem odwiedziÂłam OperĂŞ PoznaĂąskÂą, wystawiano Straszny DwĂłr. W czasie arii Miecznika w pierwszym rzĂŞdzie "omdlaÂła" pewna panienka a po prĂłbach jej cucenia i po wyprowadzeniu symulantki pewna rozbrykana szeÂściolatka lodowatÂą rÂączkÂą poklepaÂła znienacka ÂłysÂą gÂłowĂŞ dyrygenta (kanaÂł dla orkiestry nieco w dole) powodujÂąc spory rozgardiasz. A wszystko to przeÂżyÂłam na stronicach  polecanej przez kurierowe koleÂżanki pozycji ksi¹¿kowej z serii MaÂłgorzaty Musierowicz. DziĂŞkujĂŞ, dawno siĂŞ tak nie uÂśmiaÂłam  ;D

A mnie, Beatko, twoja ksi¹zka zmartwi³a. Nic w niej bowiem nie uwieczniono tak idyllicznie czystego, jak czystej przyjaŸni - w opisanej kilka postów wczeœniej opowieœci o Puszku i jego przyjacio³ach. Opera a nawet pan Dyrygent z ³ys¹ g³ow¹ jest lichym podkresleniem prawdy, ze tak naprawdê tylko uœmiechajac siê posród przyjació³ - nasz¹ radoœci¹ upiekszamy swoje w³asne serce, ale i serca ca³ej reszty swiata.

CytujÂąc MaÂłgorzatĂŞ:

„JeÂżeli by kto kiedykolwiek uwaÂżaÂł, Âże jest sam na Âświecie – to daÂłby tym niewÂątpliwy dowĂłd braku wyobraÂźni. Nikt z nas nie jest sam. Ludzie oddziaÂłujÂą na siebie nawzajem, jakby byli po³¹czeni krĂŞgami tajemniczej energii – a przez kaÂżdego z nas przechodzi przynajmniej kilka takich krĂŞgĂłw. DziĂŞki temu wszystko, co czynimy, kaÂżde nasze uzewnĂŞtrznione uczucie, a moÂże i myÂśli – nawet te, ktĂłrym nie dajemy wyrazu – zyskujÂą nieskoĂączony rezonans. KaÂżdy z nas, nawet nieÂświadomie, wpÂływa na innych i staje siĂŞ ogniwem ÂłaĂącucha myÂśli, uczuĂŚ, reakcji i wydarzeĂą mogÂących zogromnieĂŚ wrĂŞcz do procesĂłw historycznych. Tak wiĂŞc nigdy nie wiesz, czy fakt, ÂżeÂś rano zachowaÂł siĂŞ podle wobec kolegi w szkole, nie sprawi, iÂż w poÂłudnie nastĂŞpnego dnia kto inny dostanie zawaÂłu, za tydzieĂą dojdzie to powaÂżnej scysji rodzinnej w miejscowoÂści poÂłoÂżonej na drugim kraĂącu Polski, a po roku jakiÂś m¹¿ stanu wyda z³¹ decyzjĂŞ, mogÂącÂą zawaÂżyĂŚ nawet na losach Âświata. BodÂźce negatywne bowiem wykazujÂą zdumiewajÂącÂą ÂżywotnoœÌ, przypominajÂąc w tym wirusy lub gronkowca zÂłocistego. Jednym zÂłym czynem prowokujemy zÂło w innych ludziach, a ono – raz wyzwolone – mnoÂży siĂŞ juÂż bez koĂąca. CaÂłe szczĂŞÂście, Âże z dobrem jest tak samo. Dobry czyn, dobre sÂłowo czy myÂśl powodujÂą pozytywnÂą reakcjĂŞ w coraz to nowych osobach i mogÂą przenosiĂŚ swĂłj Âładunek dalej i dalej – rosn¹Ì w postĂŞpie geometrycznym i pomnaÂżaĂŚ zasĂłb Dobra we WszechÂświecie. Wystarczy sobie to uprzytomniĂŚ, by poczuĂŚ ciĂŞÂżar tej odpowiedzialnoÂści. Bo przecieÂż naprawdĂŞ nikt z nas nie jest sam. WpÂływamy na siebie nawzajem – i czĂŞsto zdarza siĂŞ, Âże przelotne spotkanie, rozmowa, wymiana myÂśli, zÂłoÂśliwy Âżarcik nawet – potrafiÂą wy¿³obiĂŚ g³êboki Âślad w czyjejÂś pamiĂŞci i zawaÂżyĂŚ nawet na caÂłym Âżyciu czÂłowieka.”

Pomni tej odpowiedzialnoÂści - prawdopodobnie wielu woli emigrowaĂŚ do wewnÂątrz zmieniajÂąc swÂą duszĂŞ w zimny gÂłaz. W tym stanie za nic i przed nikim nie odpowiadajÂą.
A przyroda juÂż dawno udowodniÂła, ze najbardziej stabilnym jej tworem sÂą ciĂŞÂżkie wyzute z emocji i z Âżycia gÂłazy, trwajÂące w swym niewzruszonym stanie przez miliony lat. MoÂże wiĂŞc strategia (ludzkich) gÂłazĂłw nie jest taka gÂłupia?...

Wiem, to smutne spostrzeÂżenie.

PiĂŞknie uÂłoÂżone w sÂłowa
 to co przewidywaÂłem
Âże bardzo oddziaÂłujemy na siebie
i , Âże trzeba rozsiewaĂŚ jak najwiĂŞcej dobra  :)

Zatem stawiajmy wyzwania i ÂświeĂŚmy przykÂładem, starajÂąc siĂŞ wszyscy byĂŚ siewcami piĂŞkna, dobra, prawdy...i pokoju - a potomni plon bĂŞdÂą po nas zbieraĂŚ obfity..:)

kozoÂłku nadajesz sie na wajdelotĂŞ.
Pytanie tylko, czy twój guœlarzowy zapa³, bêdzie równy armatniemu, czy s³omianemu. Bo potomni rozstrzygniêciem tego dylematu mog¹ byÌ ju¿ dziœ zainteresowani. Do czynu wiêc waœÌ. Niech s³owa zamieni¹ siê w pieœù.

No coÂś takiego, sfilmowano Ulissesa Joyce'a, i to jeszcze przed moimi narodzinami, a ja dopiero teraz siĂŞ o tym dowiadujĂŞ... Nie wklejam do filmĂłw, bo nie wiem, czy warto obejrzeĂŚ, oglÂądanie dopiero przede mnÂą...

http://www.youtube.com/watch?v=JTEuj4kOCmc

Dzisiaj teÂż zauwaÂżam to, Âże coraz wiĂŞkszy ma mÂłodzieÂż problem
w kontakcie z ksi¹¿k¹.
I jeszcze widzê to, ¿e ksi¹¿ki siê dawniej szanowa³o a dzisiaj
nie.  :)

StojÂą na cmentarzu, Âświeczki palÂą,
pÂłaczÂą, nagle Stefcia woÂła:
- Luuudzie, czego pÂłaczecie,
za 50 lat Âżadnego z was tu nie bĂŞdzie!

Miron BiaÂłoszewski - Zanoty

Beatko, sÂłyszĂŞ w tym fragmencie echa wielkiego kaznodziei baroku - Johna Donne'a, ktĂłry tak pisaÂł w swej Medytacji XVII:

No man is an Island, intire of it selfe; every man is a peece of the Continent, a part of the maine; if a Clod bee washed away by the Sea, Europe is the lesse, as well as if a Promontorie were, as well as if a Mannor of thy friends or of thine own were; any mans death diminishes me, because I am involved in Mankinde; And therefore never send to know for whom the bell tolls; It tolls for thee.

¯aden cz³owiek nie jest samoistn¹ wysp¹; ka¿dy stanowi u³omek kontynentu, czêœÌ l¹du. Je¿eli morze zmyje choÌby grudkê ziemi, Europa bêdzie pomniejszona, tak samo jak gdyby poch³onê³o przyl¹dek, w³oœÌ twoich przyjació³ czy twoj¹ w³asn¹. ŒmierÌ ka¿dego cz³owieka umniejsza mnie, albowiem jestem zespolony z ludzkoœci¹. Przeto nigdy nie pytaj, komu bije dzwon: bije on Tobie.

A przy okazji - efekt motyla w wymiarze miĂŞdzyludzkiej relacji, i teoria memĂłw:))

DEZYDERATA
PrzechodŸ spokojnie przez ha³as i poœpiech, i pamiêtaj, jaki spokój mo¿na znaleŸÌ w ciszy.

O ile to moÂżliwe, bez wyrzekania siĂŞ siebie bÂądÂź na dobrej stopie ze wszystkimi.
Wypowiadaj swoj¹ prawdê jasno i spokojnie, wys³uchaj innych, nawet têpych i nieœwiadomych, oni te¿ maj¹ swoja opowieœÌ.
Unikaj gÂłoÂśnych i napastliwych - sÂą udrĂŞkÂą ducha.
Porównuj¹c siê z innymi mo¿esz staÌ siê pró¿ny i zgorzknia³y, bowiem zawsze znajdziesz lepszych i gorszych od siebie.

Niech twoje osiÂągniĂŞcia zarĂłwno jak plany bĂŞdÂą dla Ciebie ÂźrĂłdÂłem radoÂści.
Wykonaj swÂą pracĂŞ z sercem - jakakolwiek byÂłaby skromna, jÂą jedynie posiadasz
w zmiennych kolejach losu.
BÂądÂź ostroÂżny w interesach, na Âświecie bowiem peÂłno oszustwa.
Niech Ci to jednak nie zas³oni prawdziwej cnoty; wielu ludzi d¹¿y do wznios³ych idea³ów
i wszĂŞdzie Âżycie peÂłne jest heroizmu.

BÂądÂź sobÂą, zwÂłaszcza nie udawaj uczucia.
Ani teÂż nie podchodÂź cynicznie do miÂłoÂści, albowiem wobec oschÂłoÂści i rozczarowaĂą ona jest wieczna jak trawa.
Przyjmij spokojnie co Ci lata doradzajÂą z wdziĂŞkiem wyrzekajÂąc siĂŞ spraw mÂłodoÂści.

Rozwijaj si³ê ducha, aby mog³a ciê os³oniÌ w nag³ym nieszczêœciu.
Lecz nie drĂŞcz siĂŞ tworami wyobraÂźni. Wiele obaw rodzi siĂŞ ze znuÂżenia i samotnoÂści.
Obok zdrowej dyscypliny bÂądÂź dla siebie Âłagodny.
JesteÂś dzieckiem wszechÂświata nie mniej niÂż drzewa i gwiazdy, masz prawo byĂŚ tutaj.
I czy to jest dla ciebie jasne, czy nie - wszechÂświat bez wÂątpienia jest na dobrej drodze.

Tak wiĂŞc Âżyj w zgodzie z Bogiem, czymkolwiek On ci siĂŞ wydaje,
czymkolwiek siĂŞ trudzisz i jakiekolwiek sÂą twoje pragnienia, w zgieÂłkliwym pomieszaniu Âżycia zachowaj spokĂłj ze swÂą duszÂą.
Przy caÂłej swej zÂłudnoÂści, znoju i rozwianych marzeniach jest to piĂŞkny Âświat.
B¹dŸ pogodny. D¹¿ do szczêœcia.


Max Ehrmann

http://youtu.be/F3n_8bVgNOI

DobrzeÂś napisaÂł, Panie Aro, doskonaÂły cytacik. ZgodziĂŚ siĂŞ nie sposĂłb, inaczej nie moszna, jak mniemam.

Jeden z najpiĂŞkniejszych tekstĂłw, bez wzglĂŞdu na tÂłumaczenie.
DziĂŞki, Marku.  :) 

Fajn¹ ksi¹¿kê przeczyta³am i gor¹co polecam, sporo elementów muzycznych (g³ówny bohater jest muzykiem).

Maciej Grabski - "KsiÂądz RafaÂł"

http://www.youtube.com/watch?v=OPtOw0OxBx4

fragment powieÂści http://www.youtube.com/watch?v=Y7kPuFveYTo&feature=related

Czyta³am sobie przed œwiêtami islandzki krymina³ pt. "G³os", a tam rzecz o ch³opiêcych chórach i miêdzy innymi Ave Maria Schuberta. Lekturê skoùczy³am i siêgnê³am po nastêpn¹ z góry do przeczytania, pad³o przypadkowo na amerykaùskie czytad³o (autor i bohater w³oskiego pochodzenia) pt. "Villa Mirabella". Ksi¹¿ka zaczyna³a siê od pobudki przy dŸwiêkach Ave Maria Schuberta w wykonaniu Pavarottiego. Lubiê takie drobne dziwne wydarzonka.

http://www.youtube.com/watch?v=bPvAQxZsgpQ
http://www.youtube.com/watch?v=2bosouX_d8Y

"Doprawdy, lepiej byÂłoby
nie wiedzieĂŚ nic,
niÂż wiedzieĂŚ tak maÂło i Âźle."

Diderot, "Kuzynek mistrza Rameau"

JÂą moÂżna cytowaĂŚ i cytowaĂŚ:
"Nic nie by³o samo dla siebie, wszystko by³o czemuœ do czegoœ potrzebne. I to w³aœnie by³a harmonia. Aksamitne, chwiejne krêgi na powierzchniach ka³u¿, niezliczone iloœci miniatur œwiata w lusterkach kropel i tyle najró¿niejszych b³ysków, blasków, promieni i œwiate³, padaj¹cych pod tyloma ró¿nymi k¹tami, kwiaty na ga³êziach, w trawie i na powierzchni wody i b³yszcz¹ce wœród liœci oczy ptaków - to wszystko by³a harmonia. I to, ¿e ozon wype³nia³ powietrze i przenika³ do jej cia³a przy ka¿dym nowym oddechu. I to, ¿e nawet przez uniesienie rêki mog³a spowodowaÌ nowy ruch poœród cz¹stek powietrza, ³opot skrzyde³ w zieleni, zmianê. Pomyœla³a, ¿e ju¿ nigdy nie poczuje siê sama. Zawsze bêdzie wiedzia³a, ¿e jest objêta t¹ wielk¹, mistern¹ siatk¹ i ¿e nale¿y do tego œwiata tak samo jak trawa czy ptak."

MĂłj pierwszy wolny od trzech miesiĂŞcy weekend. Pozdrawiam wszystkich :)

"Czasem zabieram skrzypce do lasu i stajĂŞ miĂŞdzy drzewami, w miejscu, gdzie rosÂą najgĂŞÂściej. Wtedy skrzypce brzmiÂą wyjÂątkowo. Kiedy indziej gram na szczycie jakiegoÂś wzgĂłrza albo nad jeziorem. Za kaÂżdym razem dÂźwiĂŞk skrzypiec jest inny. Po tych wszystkich latach spĂŞdzonych na salach koncertowych czujĂŞ siĂŞ tak, jakbym trzymaÂł w dÂłoniach jakiÂś zupeÂłnie inny instrument."

MĂłwi to skrzypek, ktĂłry po dwudziestu latach w orkiestrze symfonicznej wyniĂłsÂł siĂŞ na gĂŞsto zalesione odludzie w Âśrodkowej Szwecji i w wieku lat 60 biega po lesie ze skrzypcami.

A w wszystko w powieÂści Henninga Mankella :)

"Warszawski Miedzynarodowy Konkurs Pianistyczny imienia Fryderyka Chopina, jedyna waÂżna impreza muzyczna
poœwiecona dzie³om wy³¹cznie jednego kompozytora, owiany jest legend¹.
"NiegroÂźnego szaleĂąstwa", dodawaÂł Nikita Magaloff.
Mo¿na zreszt¹ w tej muzycznej imprezie odnaleŸÌ wszystkie elementy liturgii:sakralne teksty, rytua³ i wiarê wyznawców"(TO MY:)).
WÂłaÂśnie czytam: O.Bellamy "Dziecko i czary".

:D O tak - moÂżna by zauwaÂżyĂŚ, Âże pojawiaÂły siĂŞ nawet "zakony" opowiadajÂące siĂŞ gorÂąco za konkretnym kapÂłanem ;)
ZresztÂą bez tych oddanych wyznawcĂłw caÂłe to wielkie przedsiĂŞwziĂŞcie nie miaÂłoby aÂż tyle uroku.

Virginia Woolf w DwĂłjce czytana, do odsÂłuchania. O Mozarcie :)

http://www.polskieradio.pl/8/195/Artykul/622234,W-nawiedzonym-domu-Virginii-Woolf

Zatem zgodne z duchem forum:) Ale godna uwagi jest sama idea portertowania ludzi, "zbierania imion i twarzy, przedstawiaĂŚ mniej czy bardziej fragmentaryczne opowieÂści, ktĂłre za nimi stojÂą"
Przyznajê, ¿e jak dla mnie, nieco zbyt fragmentaryczne. :( Z tych potrzaskanych u³amków jakoœ nie do koùca uk³ada mi siê ca³oœÌ przemawiaj¹ca do serca. Obawiam siê, ¿e Woolf jest odpowiednikiem literackim kogoœ w rodzaju, powiedzmy, Stockhausena w muzyce - do którego trzeba podchodziÌ drog¹ studiów, intelektualnego pojmowania, co autor mia³ na myœli, nie spontanicznego zachwytu czy wzruszenia. To trochê jak d³ugi cykl króciutkich poetyckich miniatur, niczym w³aœciwie specjanie nie powi¹zanych. Có¿, zgadza siê, ¿e tak w zarysach mo¿e przedstawiaÌ siê ustawiczna praca naszego mózgu, jednak bez œwiadomego filtrowania tego naszego wewnêtrznego monologu jest to jednak na d³u¿sz¹ metê jest dla mnie trochê mêcz¹ce. Lubiê jednak pewne uporz¹dkowanie, jak¹œ przewodni¹ myœl - nawet w poezji:)

Nie sadzi³am nigdy, ¿e kiedyœ napiszê: jak ja nie cierpiê ksi¹¿ek!!!
Pakowanie paruset egzemplarzy zwyczajnie mnie wykoĂączyÂło.Przerzucam sie na e-booki!!!!

Rozpakowywanie jest juÂż przyjemniejsze  ;)

DziÂś wielkie czytanie "Pana Tadeusza", w Warszawie w Ogrodzie Saskim przy akompaniamencie muzyki Fryderyka Chopina na Âżywo w wykonaniu miĂŞdzy innymi Janusza Olejniczaka i PawÂła Wakarecego.

http://www.nck.pl/files/articles/NCK%20aktualnoÂści/WIELKIE%20CZYTANIE.jpg

Polecam Kindle. Moja zona mowi, ze mozna sie przyzwyczaic do braku papieru i okladki itd..

Jedna z niewielu ksiazek, ktora przeczytalem z wlasnej woli.
Pan Tadeusz pobudza moja wyobraznie razem z zapachem laki, lasu i dymu z flinty.
Atmosfera dworku na Litwie jest niepowtarzalna.
Dobrze czulbym sie w tamtych czasach.
Oczywiscie jako hrabia. :D

W zasadzie w caÂłoÂści "Dzieje muzyki" BogusÂława Schaeffera.

http://www.scribd.com/doc/53236084/Szlagowska-D-Dzieje-Muzyki#page=195

ChoĂŚ ciekawostki o ZarĂŞbskim nie da siĂŞ odczytaĂŚ.

WiĂŞc jÂą tu zacytujĂŞ.

O Juliuszu ZarĂŞbskim (1854-1885), tym od Kwintetu fortepianowego g-moll.

"ZarĂŞbski koncertowaÂł na ekscentrycznym fortepianie o dwĂłch klawiaturach (z nich druga byÂła odwrĂłceniem pierwszej, normalnie uporzÂądkowanej od dÂźwiĂŞkĂłw niskich do wysokich), na tzw. piano Mangeot. Na tym instrumencie popisywaÂł siĂŞ nie tylko w Warszawie, ale i w Anglii, w Rosji i na Âświatowej wystawie paryskiej."

http://1.bp.blogspot.com/-bF4NMtuZAmQ/Tm-rqkWx2FI/AAAAAAAAA-w/qEFVASSDs90/s1600/2011%2BMangeot%2Bfr%25C3%25A8res%2Bpiano%2B%25C3%25A0%2Bdouble%2Bclaviers%2B2.jpg

Fajn¹ ksi¹¿kê czytam, gdzieœ pomiêdzy o kompozytorze austriackim (epigonie Weberna) i œwiatku artystycznym Wiednia. "Wycinka" Thomasa Bernharda. Do masowego czytania - nie nadaje siê, nie polecam, trzeba siê przez ni¹ "przekopywaÌ z maczet¹".

Bartus, gdybyœ czyta³ ksi¹¿ki, to bym Ci poleci³a, niestety, jest d³u¿sza od najd³u¿szej recenzji Asi ;)

Przy okazji Thomasa Bernharda, polecam ksi¹¿ke pt"Przegrany".
G³ównym bohaterem jest Glenn Gould. Ale te¿ nie nadaje sie do "masowego czytania". ;)

Mariusz Wilk
http://vimeo.com/37107460

Kindla mam, nie lubiê za bardzo, czytam na nim tylko takie ksi¹¿ki, których nie mogê znaleŸÌ inaczej, ni¿ w formie cyfrowej.
Nic nie jest w stanie zast¹piÌ zapachu zadrukowanego papieru, przewracania kartek, otwierania nowej paczki z ksi¹¿kami. To jest jakaœ magia lub uzale¿nienie :)

Ulubionych ksi¹¿ek, do których chêtnie wracam, jest sporo. Ostatnio czytam "Szkar³atny p³atek i bia³y" Michaela Fabera, nie wiem, czy zostanie jedna z tych ulubionych...

"Wchodzisz na estradĂŞ i krzyczysz: "Patrzcie jak ja gram!". A trzeba, ÂżebyÂś mĂłwiÂł: "Jak piĂŞkna jest muzyka, ktĂłrÂą gram...".

"Jak to jest z Chopinem i z tym fortepianem Chopina. StaraĂŚ siĂŞ, aby nasz brzmiaÂł tak jak jego? Inna byÂła skala moÂżliwoÂści instrumentu wtedy, a inna jest dziÂś. Na przykÂład tamto forte i nasze... Czy grajÂąc Chopina mamy prawo do naszego forte, choĂŚ wiemy, Âże u niego nigdy tak ono nie brzmiaÂło? Tata twierdzi, Âże mamy prawo, bo Chopin odkryÂł duszĂŞ fortepianu. Jego kolorystykĂŞ, dynamikĂŞ, instrumentalizm - a wiĂŞc, jakby przeczuwaÂł fortepian przyszÂłoÂści."

"Lubiê obserwowaÌ, jak siê ró¿ni pianiœci zachowuj¹ na estradzie. Na przyk³ad: on i Grzesiek. Kolosalna ró¿nica! Grzegorz nosi wizytowe ubranie, jakby siê w nim urodzi³. Jêdrek - traktuje swój uniform koncertowy jak dopust bo¿y. Grzegorz - widzi publicznoœÌ, umie siê k³aniaÌ, umie s³aÌ jej uœmiechy, okazywaÌ wdziêcznoœÌ. Jêdrek - w ogóle jej nie widzi; dla niego wszystko, co nie jest muzyk¹, jest z³em koniecznym, udrêk¹. Grzegorz siada do fortepianu ceremonialnie, poprawia krzes³o, przypasowuje siê, wyciera rêce, przeciera chusteczk¹ klawiaturê, wyczekuje na uspokojenie sali... Jêdrek rzuca siê na sto³ek i wali z kopyta. Ma siê wra¿enie, ¿e jeszcze nie usiad³, a ju¿ gra. Grzegorz - opanowany, elegancki. Jêdrek - ¿ywio³, nieœwiadomy swojej si³y. Cz³owiek - fortepian. Sama muzyka. I tylko czasem w jego twarzy jest tyle mêki, ¿e a¿ patrzeÌ na niego nie mogê."

Z ksi¹¿ki "Con amore" Krystyny Berwiùskiej.

Aneliku - dziêkujê za informacjê o ksi¹¿ce, nie wiedzia³am o jej istnieniu :)

ÂŻycie jest samo w sobie najlepszym tematem na powieœÌ: ÂżyÂł-ÂżyÂł, miaÂł 17 lat, potem zrobiÂło mu siĂŞ 27, a jeszcze dalej od razu 47 lub 57. Jakby ktoÂś sekatorem wyci¹³ kilka dekad - pó³ Âżycia. PoÂłowĂŞ caÂłego „jego”. To tak, jakby pewnego ranka obudziĂŚ siĂŞ i nie mieĂŚ juÂż poÂłowy ciaÂła.
…PrzypomniaÂła mi siĂŞ kultowa powieœÌ Lema "PowrĂłt z gwiazd": bohater wrĂłciÂł z lotĂłw kosmicznych, a na Ziemi zd¹¿yÂły siĂŞ zmieniĂŚ pokolenia. Wszystko i wszyscy siĂŞ zmienili. Nie zostaÂł nikt z jego rĂłwieÂśnikĂłw, a on – czÂłowiek z przeszÂłoÂści - samotny i obcy w nowym Âświecie.
„PowrĂłt z gwiazd”. Normalna historia normalnego ludzkiego Âżycia.

"Zdarzy³o siê po wojnie w Warszawie. Szed³ koncert fortepianowy Schumanna. Solistk¹ by³a Angielka w czarnej sukni z wielkim ko³nierzem obramowanym na z³oto. Œwiat³o zaczê³o przygasaÌ, orkiestra gra³a, ¿yrandole robi³y siê pó³jasne, ¿arz¹ce, ludzie w orkiestrze jeszcze œlepili, grali, akurat by³a partia samej orkiestry. Skoùczy³a siê w chwili, gdy œwiat³a pogas³y na wêgielki. Teraz przyst¹pi³a do swojej d³ugiej solówki Angielka. Zapad³a zupe³na ciemnoœÌ. Ona gra³a. Dogra³a do koùca. Wszyscy odczekali w ciszy ileœ minut. Nagle jasno. Orkiestra gra dalej."

Z ksi¹¿ki "Zawa³" Mirona Bia³oszewskiego.

       "Le. zasÂłoniÂł okno firanÂą w szarojasne i szarociemne pasy, zrobiÂło siĂŞ staroegipsko czy staroÂżydowsko, zapaliÂł Âświece w lustrach  i kadzidÂło, dzieĂą wci¹¿ szary, z deszczem. PuÂściÂł operĂŞ Haendla Alcina, Âświetne gÂłosy. A co za pomysÂły kompozytorskie. Opera kameralna, tym lepiej sÂłychaĂŚ te pomysÂły. ÂŚpiew baby na tle harfy, czasem pobrzĂŞczy klawesyn, czasem sÂłychaĂŚ jÂą i pojedynczÂą basetlĂŞ, to znĂłw jedna baba i dwa flety. Chwila zawieszenia, pó³ Âśpiew, pó³ zagadanie, i hopsa, taniec ze sÂłowami od poczÂątku. Ani chwili nudy. To byli mistrze. Umieli bezb³êdnie obliczyĂŚ dziaÂłanie na ludzi na caÂłe godziny.

       MĂłwiĂŞ w pewnej chwili

       - Jak ona ma to ÂśpiewaĂŚ? KrĂŞciĂŚ siĂŞ w kó³ko?

       - Ona siedzi na tronie i Âśpiewa

       - Aha, a kiedy to siĂŞ dzieje?

       - W staroÂżytnoÂści

       - W ktĂłrej?

       - A nie wiem

       - To Âładnie dawniej krĂłlowe ÂśpiewaÂły

       - A teraz Âśpiewa "Barbara!"

       - Ona do kogoÂś? "Barbara" to barbarzyĂąca?

       GÂłosy splÂątane, namiĂŞtnoœÌ siĂŞ podnosi, wtem pioruny czy strzaÂły. Ja zaskoczony.

       - Co to? Zdobywanie czy burza?

       Le.

       - CaÂłus siĂŞ udaÂł

       - Co? CaÂłus?

       - Zeus siĂŞ wdaÂł

       - A, Zeus. StrzeliÂł.

       - StrzeliÂł. Wszystko poszÂło. K³ótnia. Nie mogli siĂŞ zgodziĂŚ. Ta juÂż ÂśpiewaÂła Magnificat. Ten, Âże tego nie dostaÂł, ten tego nie dostaÂł. Teraz sÂłyszysz: pasterz z capem, tak se pogwizdujÂą, skaczÂą".


Fragment "Tajnego dziennika" Mirona BiaÂłoszewskiego, Wydawnictwo Znak, KrakĂłw 2012.

Co tu Miron
i z kim ustalaÂł?

Ze swoim przyjacielem Le. (Leszkiem) sÂłuchali muzyki w ich dawnym wspĂłlnym mieszkaniu na placu DÂąbrowskiego, ktĂłre Miron niejako oddaÂł Le. Niczego nie ustalali, po prostu sÂłuchali komentujÂąc i dochodzÂąc treÂści, w niekonwencjonalny sposĂłb ;)

Jakiœ czas temu z przyjació³mi rozpoczêliœmy dyskusjê na temat 20 ksi¹¿ek, bez których nie mo¿na odejœÌ z tego œwiata, które zabralibyœmy ze sob¹ wszêdzie, które tak nas poruszy³y, ¿e pod ich wp³ywem jesteœmy w stanie spakowaÌ siê i ruszyÌ choÌby i do... Lisbony.
Jak wiadomo, kaÂżdy ma lub prĂłbuje stworzyĂŚ takÂą listĂŞ. Ale ograniczenie jej tylko do 20 pozycji...
Nasza lista wci¹¿ powstaje, dawno ju¿ przekroczy³a za³o¿on¹ liczbê ;) i co jakiœ czas dopisujemy tam kolejn¹ ksi¹¿kê, która wywar³a na nas tak wielkie wra¿enie, ¿e nie sposób bez niej ¿yÌ ;)

Ostatnio w dyskusji pojawi³ siê nowy g³os zwi¹zany g³ównie z tym, ¿e coraz mniej czasu zosta³o nam na przeczytanie tych wszystkich ksi¹¿ek, a odpowiedŸ na ten problem zawarta jest w pewnym sensie tu: http://www.szkolaczytania.org.pl/artykuly/o-czytaniu/jak-czytac-ksiazki

zmarÂła Joanna Chmielewska :
Pan podrapano na gÂłowa i pani BiaÂła Glista ja takoÂż proszĂŞ won! Uwielbiam to!!!

Fragment "Cicer cum caule" Juliana Tuwima:

DWAJ JUBILACI

Przeprowadzi³em œród znajomych nastêpuj¹c¹ ankietê. - "Proszê sobie wyobraziÌ, ¿e sta³ siê cud. Chopin i Mickiewicz zmartwychwstali! Pozwolono im, z ³aski zaœwiatowych czynników decyduj¹cych, spêdziÌ w Warszawie dwie godziny. Mickiewicz winien zu¿ytkowaÌ ten czas na wieczór autorski, Chopin na recital fortepianowy. Wystêpy ich musz¹ siê odbyÌ w dwóch ro¿nych salach, œciœle o tej samej porze. Nikomu z publicznoœci nie wolno pójœÌ na po³owê koncertu Chopina, a potem na po³owê wieczoru Mickiewicza, ani odwrotnie. Albo - albo. Na co pan (i) pójdzie?" W s z y s c y, bez wyj¹tku, oœwiadczyli, ¿e poszliby na Chopina.

Aga, w³aœnie niedawno zauwa¿y³am, ¿e tej tak dla mnie pracowitej jesieni odesz³o dwóch bardzo lubianych pisarzy mojego dzieciùstwa. Chmielewska co prawda, to ju¿ póŸne dzieciùstwo, ale uwielbia³am Studnie przodków, które nadawane by³y w Lecie z radiem:) I chyba "Romans wszech czasów". A potem w³aœnie zachwyci³o mnie "Wszystko czerwone" i pozosta³ mi ten zachwyt:)

Ja uwielbiam teÂż: "Azali byÂły osoby mrowie a mrowie?"  i "Co spoÂżyÂły osoby nieÂżywe?" "OrdynarnÂą kawĂŞ spoÂżyÂły".:) i "Ta dama to wasza maĂŚ? Tak, to jest jego maĂŚ":) 
Ach, duÂżo tego byÂło:))) Generalnie pan Muldgard rzÂądzi :)

ByÂł jeszcze trup, ktĂłry "cicho leÂżaÂł, siĂŞ nie rzucaÂł w oczy":) Oraz: "NaturalnÂą rzeczy kolejÂą po niedzieli wstaÂł poniedziaÂłek":) Itd, itp...
Pani Joanna (w sumie Irena) daÂła ludziom wiele radoÂści.

A poza tym odszed³ autor absolutnie kultowy - pan Edmund Niziurski. Twórca Marka Piegusa, Cymeona Maksymalnego, Sposobu na Alcybiadesa, Klubu w³óczykijów, Awantury w Niek³aju, Adeli,... Jego ksi¹¿ki przerobi³o parê pokoleù dzieciaków:) Zupe³nie niezwyk³y, bogaty jêzyk i niesamowity dar tworzenia dla swoich postaci zabawnych imion:)
Jak np. muzyk Cezary Cedur:)

- Mamusiu, zbudÂź siĂŞ - zawoÂłaÂł Muminek przeraÂżony.
- StaÂło siĂŞ coÂś strasznego! To siĂŞ nazywa Wigilia!
- Co chcesz przez to powiedzieĂŚ? - spytaÂła jego Mama, wysuwajÂąc pyszczek spod koÂłdry.
- Nie wiem dokÂładnie - odpowiedziaÂł Muminek - ale nic nie jest przygotowane, i coÂś przepadÂło, i wszyscy biegajÂą jak zwariowani.

 :D :D Kochani, niniejszy kawaÂłek niezapomnianej klasyki dedykujĂŞ nam wszystkim, biegajÂącym jak zwariowani w oczekiwaniu Wigilii:))) I w miĂŞdzyczasie mruczÂącym do siebie, Âże nic nie mamy i nic nie jest przygotowane:))  Przypomnijmy to sobie, chociaÂż we fragmentach, jeszcze raz:

http://sempeanka.blogspot.com/2011/12/wigilia-z-muminkami-spokojnych-i.html

Przyjemnej Wigilii, kochani! I dobrych ÂŚwiÂąt!

Na wieczorkach towarzyskich na warszawskich salonach grywaÂł mazurki Chopina i byÂł duszÂą towarzystwa. On – polski szlachcic, kuzyn PiÂłsudskiego - nigdy w swym Âżyciu nie wyrzekÂł siĂŞ polskoÂści. I nigdy nie bywaÂł cyniczny, za to byÂł bardzo wraÂżliwym czÂłowiekiem, bardzo rodzinnym, kochajÂącym nie tylko matkĂŞ i siostrĂŞ, ale i bezdomne koty, ktĂłre dokarmiaÂł i obdarzaÂł opiekÂą. UwielbiaÂły go kobiety, a on - kochaÂł je z wzajemnoÂściÂą...
Czego siĂŞ jeszcze o nim dowiedziaÂłem? ChoĂŚby tego, Âże na Âświadectwie ukoĂączenia gimnazjum oprĂłcz paÂły z rosyjskiego miaÂł same trĂłje ale i jednÂą czwĂłrkĂŞ – z religii. To akurat nie dziwi - od maleĂąkoÂści planowaÂł zostaĂŚ zostaĂŚ ksiĂŞdzem, i nie tylko dlatego, ze wraz z mlekiem matki wyssaÂł i bojaŸù, i wiarĂŞ w Boga. Swej Âżarliwej wiary nie wyrzekÂł siĂŞ do koĂąca Âżycia. ByÂł po prostu prawdziwym idealistÂą, czÂłowiekiem do bĂłlu uczciwym. Nigdy nie chciaÂł wykorzystywaĂŚ swoich stanowisk do zaÂłatwiania spraw prywatnych. Bo to byÂł w gruncie rzeczy dobry czÂłowiek, wspaniaÂły czÂłowiek, uczciwy idealista, ktĂłry caÂłkowicie zaplÂątaÂł siĂŞ w zÂło. I gdy juÂż siĂŞ zaplÂątaÂł zacz¹³ robiĂŚ rzeczy straszne. Koszmarne. Horrendalne! O kim mowa? Pewno zaraz Was trochĂŞ zdziwiĂŞ…  a moÂże siĂŞ ktoÂś domyÂśla? Wszystko jedno. Nie bĂŞdĂŞ trzymaÂł dÂłuÂżej w niepewnoÂści. Feliks DzierÂżyĂąski – czerwony kat, majÂący na rĂŞkach krew i nieszczĂŞÂście wielu tysiĂŞcy ludzi, grup spoÂłecznych, caÂłych narodĂłw…
Gdyby znalazÂł siĂŞ w innych okolicznoÂściach historii, jak przypuszcza Sylwia FroÂłow - autorka ksi¹¿ki   „DzierÂżynski – miÂłoœÌ i rewolucja” – mĂłgÂłby zostaĂŚ ÂświĂŞtym. Polecam tĂŞ ÂświeÂżutkÂą i pasjonujÂąca pozycjĂŞ literatury faktu i historii. ÂŚwietnie udokumentowana, doskonale siĂŞ  czyta.

Zmar³ Gabriel Garcia Marquez, autor wielu doskona³ych ksi¹¿ek ale dla mnie przede wszystkim "Stu lat samotnoœci"
Jeszcze dziÂś pamietam, choc to juz to tyle lat chwile spĂŞdzone nad tym arcydzieÂłem.Prawdziwa magia!

Aga... I ja do dziœ wspominam tê niezwyk³¹ ksi¹¿kê, a teraz razem z ni¹ jej nieod¿a³owanego autora...

Keats, Mahler i Benedict= czyste piekno

https://www.youtube.com/watch?v=HrAGCJJkNbE

BrzdĂŞÂśniaÂło juÂż; Âślimonne prztowie
WyrÂło i warÂło siĂŞ w gulbieÂży;
ZmimszaÂłe ĂŚwiÂły borogowie
I rcie grdypaÂły z mrzerzy.

O strzeÂż siĂŞ, synu, DziaberÂłaka!
ÂŁap pazurzastych, zĂŞbnej paszczy!
OmiĂą Dziupdziupa, zÂłego ptaka,
Z ktĂłrym siĂŞ Brutwiel piastrzy!

A on j¹³ w garœÌ worpalny miecz:
Nim wroga wdepcze w grzĂŞbrnÂą krumaĂŚ,
Chce tu, gdzie szum, wÂśrĂłd drzew Tumtum
staĂŚ parĂŞ chwil i dumaĂŚ.

Lecz gdy tak tonie w dumaĂą glÂąpie,
DziaberÂłak pÂłomienistooki
Z dala przez gÂąszcze tulÂżyc tÂąpie,
Brdli, bierze siĂŞ pod boki!

Ba-bach! Ba-bach! I rach, i ciach
Worpalny brzeszczot cielsko ciachn¹³!
A on wzi¹³ ³eb i poprzez step
W powrotny szlak siê szlachn¹³.

TyÂżeÂś wiĂŞc ubiÂł DziaberÂłaka?
PĂłjdÂź, chÂłopcze, chlubo jazd i piechot,
Obj¹Ì siê daj! Ho-hej! Ha-haj!,
RÂżaÂł rupertyczny rechot.

BrzdĂŞÂśniaÂło juÂż; Âślimonne prztowie
WyrÂło i warÂło siĂŞ w gulbieÂży;
ZmimszaÂłe ĂŚwiÂły borogovie
I rcie grdypaÂły z mrzerzy.

https://www.youtube.com/watch?v=S9TTzTU6Lnc

W jakim to jezyku?

RzeczywiÂście, powinnam byÂła napisaĂŚ.PrzekÂład z angielskiego na polski StanisÂława BaraĂączaka.
Gdy wczoraj szukaÂłam przekÂładĂłw tego wiersza  zauwaÂżyÂłam,Âże przetÂłumaczyÂł go takÂże Janusz Korwin-Mikke.
Nie znaÂłam go od tej strony.

Wiem,Âże przynudzam ale to juz ostatni wiersz w interpretacji Cumberbatcha:

https://www.youtube.com/watch?v=YM8LAbuateI

ÂŚwiat jest teatrem, aktorami ludzie,
KtĂłrzy kolejno wchodzÂą i znikajÂą.
Teatr, Obraz Âświata,
Kondycja ludzka,
KaÂżdy tam aktor niejednÂą gra rolĂŞ, MĂŞÂżczyzna
Bo siedem wiekĂłw dramat Âżycia skÂłada.
W pierwszym wiĂŞc akcie sÂłabe niemowlÂątko
Na piersiach mamki Âślini siĂŞ i kwili;
NastĂŞpnie student z tekÂą, zapÂłakany,
Z rumianÂą twarzÂą jak poranne niebo,
ÂŚlimaczym krokiem wlecze siĂŞ do szkoÂły;
Potem kochanek jak miech wzdychajÂący
Pisze sonety do brwi swej kochanki;
Z kolei ÂżoÂłnierz, dziwnych przekleĂąstw peÂłny,
Z brodÂą jak kozioÂł, draÂżliwym honorem,
ÂŻywy, gwaÂłtowny, do sporĂłw pochopny
Leci w gardzieli armat szukaĂŚ sÂławy,
Tej pustej baĂąki; nastĂŞpnie wiĂŞc sĂŞdzia
Z okrÂągÂłym brzuchem, na kapÂłonach spasÂły,
Z surowym okiem, podstrzyÂżonÂą brodÂą,
ZdaĂą mÂądrych peÂłny i nowych przykÂładĂłw,
Gra swoj¹ rolê; póŸniej, w szóstym wieku,
Chudy pantalon w pantoflach siĂŞ zjawia,
Nos w okulary uj¹³, a u boku
Sakwy zawiesiÂł; w przestronnych poĂączochach,
KtĂłre zachowaÂł od lat swej mÂłodoÂści
Gubi¹ siê dr¿¹ce, pokurczone ³ydki,
GÂłos mĂŞski wrĂłciÂł do dziecka dyszkantu,
Cienki, ÂświszczÂący jak piszczaÂłki tony;
AÂż i na koniec przychodzi akt siĂłdmy,
Koniec historii zdarzeĂą dziwnych peÂłnej
PamiĂŞĂŚ zagasÂła w drugim niemowlĂŞctwie,
Bez zĂŞbĂłw, oczu, smaku, bez wszystkiego.
tÂł.Leon Urlich

"Pokoik byÂł malutkÂą filharmoniÂą, wszystko w nim bowiem wdziĂŞczne wydawaÂło gÂłosy: bolesnym skrzypienie pÂłakaÂł szafa, skrzypiaÂły deski w podÂłodze, a wiatr huczaÂł w piecu".

"Manuskrypt Chopina", powieœÌ sensacyjna napisana przez 15 autorów. Ktoœ czyta³?
http://ksiazki.wp.pl/bid,14183,tytul,Manuskrypt-Chopina,ksiazka.html?ticaid=11334e

Fragment:
http://ksiazki.wp.pl/bid,14183,tytul,Manuskrypt-Chopina,fragment.html

Mia³am to wkleiÌ 17. W okr¹g³¹ rocznicê wpisu bohaterki. Nie starczy³o czasu. Jednak warto przeczytaÌ sobie to - w³aœnie teraz, tym bardziej w tym roku.
Przy okazji reklamujê stronê, której gospodarz wêdruje wraz z kolejnymi datami przez ¿yciorysy spisane w dziennikach i biografiach. Poniewa¿ uwielbiam biografie, jest to dla mnie wspania³e, niewyczerpane Ÿród³o wiedzy i wzruszeù. CzêœÌ tych zapisków jest powszechnie znana, czêœÌ mniej popularna, nie na wszystkie starczy³oby czasu. Dobrze byÌ jednak choÌ chwilowym goœciem w œwiecie tych osób, których ju¿ nie ma, a wci¹¿ dociera do nas ich g³os, jak œwiat³o dalekiej gwiazdy.

17. wrzeÂśnia dostajemy przekaz od Krysi WaĂąkowiczĂłwny. CzytajÂąc fragment jej listu do siostry moÂżna wspomnieĂŚ lekturĂŞ "Ziela na kraterze", tego przejmujÂącego wspomnienia ojca o utraconej krainie bezpiecznego Âżycia, dzieciĂąstwa, dorastania, o Âświecie, ktĂłry siĂŞ zawaliÂł, o domu, ktĂłry przepadÂł, o dziecku, ktĂłre umarÂło. Ten list to jeszcze jedna z ostatnich oznak Âżycia, wzrastania tego ziela przed ostatecznym wybuchem krateru.
 
http://plaszcz-zabojcy.blogspot.com/2012/08/odcinek-422-krystyna-wankowiczowna-1941.html

PrzepiĂŞkna dusza, jeszcze jeden diament wystrzelony do nieprzyjaciela.

"Wszystkiemu winien sierpieù. Pyszny miesi¹c. Jarzêbiny s¹ ju¿ dawno czerwone, a przedwczoraj, na Zieln¹, na wsi tam pewnie oni pojechali do Olchowca na mszê z bukietami kwiatowo-k³osowo-owocowo-jarzynowymi. I œcierniska na œwiêcickim gaju s¹ najlepsze do galopów, bo podorywki jeszcze pewno nie zaczête. W sierpniu upa³y s¹ najbardziej nasycone i w ¿adnym innym miesi¹cu tak g³êbokie i wilgotne cienie nie le¿¹ pod drzewami w suche, gor¹ce dni. I ¿adne inne noce nie maj¹ takiego ciemnego nieba z lec¹cymi gwiazdami, ani ogórków z miodem, ani pierwszych jab³ek, ani takich niebieskich zmierzchów. I jeszcze nigdy sierpnia nie spêdza³am w Warszawie..."

"Czy nie myœlisz, ¿e przyjemnoœÌ wtedy jest najpe³niejsza, gdy obok niej stoi smutek, gdy jest tym smutkiem jakby podkreœlona? Dlatego lubiê sierpieù, ¿e w ¿adnym innym miesi¹cu nie ma takiego natê¿enia radoœci dojrza³ego, pe³nego lata i tak intensywnego smutku lata prze³amuj¹cego siê ku jesieni jednoczeœnie."

Z jakim dreszczem czyta nam siê tê pochwa³ê sierpnia; nam, którzy wiemy, jak dramatycznie prze³amie siê natê¿enie m³odzieùczego entuzjazmu ku rozpaczy i œmierci, ju¿ w trzecim kolejnym sierpniu...

DziĂŞki Asiu, nie znaÂłam tego listu.

Przykra wiadomoœÌ, zmar³ Hennig Mankell...

No fajnie siê m³ody Rumun zaprezentowa³. Cristian Ioan Sandrin. S¹ pianiœci maj¹cy dar poskramiania i zaklinania fortepianu. Etiuda h-moll 25/10 i Yamaha - Cristian przep³yn¹³ jak okrêt przez tajfun, kompletnie bez szwanku, cieszy mnie to ogromnie.

Beatko, widzĂŞ, Âże go polubiÂłaÂś :)

Powiem Ci, Âże ÂścisnĂŞÂło mi siĂŞ serce przy tym kiksie na koniec etiudy F-dur op. 10 nr 8 :'(

W zaanga¿owaniu i emocjach wokó³ Konkursu trudno jest odwróciÌ tak bardzo skupion¹ uwagê, zwróciÌ j¹ na coœ innego. a przecie¿ tak wiele wokó³ siê dzieje.

Niedawno ogÂłoszono nazwisko zwyciĂŞzcy tegorocznej nagrody Nobla w dziedzinie literatury. LaureatkÂą zostaÂła SwietÂłana Aleksijewicz.
Pisarka i dziennikarka urodzona na Ukrainie (w StanisÂławowie), piszÂąca po rosyjsku, mieszkajÂąca na BiaÂłorusi, choĂŚ od 200o r. mieszka g³ównie poza BiaÂłorusiÂą (miĂŞdzy innymi ze wzglĂŞdu na zakaz wydawania tam jej pisarstwa i szykany ze strony rzÂądu). Jest - jak sama twierdzi - w „nieustajÂącej podró¿y” miĂŞdzy EuropÂą o Nowym ÂŚwiatem, spotykajÂąc siĂŞ z wydawcami, krytykami i czytelnikami. No i oczywiÂście piszÂąc. A pisze duÂżo i zawsze pod prÂąd.

Nagrodê otrzymuje za "polifoniczn¹ twórczoœÌ, bêd¹c¹ pomnikiem cierpienia i mêstwa w naszych czasach".

NadszedÂł czas, aby doceniĂŚ wartoœÌ reportaÂżu literackiego, jako peÂłnoprawnego, peÂłnowartoÂściowego nurtu w literaturze. Prasa zwrĂłciÂła uwagĂŞ, Âże krytycy szwedzkiego dziennika „Dagens Nyheter” zaapelowali wrĂŞcz do swoich akademickich kolegĂłw, by wreszcie uhonorowali przedstawiciela tego gatunku i jak widaĂŚ, ich gÂłos takÂże zostaÂł wziĂŞty pod uwagĂŞ.

"Z Nobla dla SwietÂłany Aleksijewicz powinni cieszyĂŚ siĂŞ takÂże Polacy" - piszÂą dziennikarze. "Po pierwsze to reprezentantka naszej czĂŞÂści Europy, po wtĂłre zaÂś kontynuatorka dziennikarsko-reporterskich dokonaĂą Ryszarda KapuÂściĂąskiego. To on byÂł murowanym kandydatem do Nobla w 2007 r., niestety zmarÂł w styczniu tegoÂż roku i laur trafiÂł do Brytyjki Doris Lessing". Nobla dla KapuÂściĂąskiego faktycznie Âżal, o wÂłos minĂŞÂła okazja, byÂśmy zaliczyli do tego szacownego grona kolejnego Polaka.
Jednak trudno teÂż siĂŞ nie cieszyĂŚ z nominacji Aleksijewicz.

Jej pierwsza i od razu sÂłynna ksi¹¿ka „Wojna nie ma w sobie nic z kobiety” ukazaÂła siĂŞ w 1983 r. i od razu wzbudziÂła wiele emocji. "PosypaÂły siĂŞ gÂłosy potĂŞpienia: o pacyfizm, naturalizm, antysocjalizm i dyskredytowanie bohaterskiego etosu kobiety radzieckiej. Aleksijewicz szybko doczepiono ÂłatkĂŞ buntowniczki i feministki. A fala krytyki wzmogÂła siĂŞ po publikacji w 1993 roku „Urzeczonych ÂśmierciÂą”, opisujÂących problem samobĂłjstw w paĂąstwach postradzieckich". Aleksijewicz jest zresztÂą bywa ogĂłlnie kontrowersyjna, naraÂża siĂŞ wielu Âśrodowiskom i nie daje siĂŞ Âłatwo zaszufladkowaĂŚ pod ÂżadnÂą etykietÂą.

Pisarka ma na koncie juÂż wiele nagrĂłd. MiĂŞdzy innymi: PokojowÂą NagrodĂŞ im. Ericha Marii Remarque’a, NagrodĂŞ Szwedzkiego Pen Clubu, NagrodĂŞ im. Andrieja Siniawskiego National Book Critics Circle oraz NagrodĂŞ Fundacji im. Friedricha Eberta. ZostaÂła ponadto odznaczona francuskim Orderem Sztuki i Literatury stopnia oficerskiego. Nobel wieĂączy dzieÂło:)

W Polsce otrzyma³a Literack¹ Nagrod¹ Europy Œrodkowej Angelus oraz dwukrotnie przyznan¹ Nagrodê im. Ryszarda Kapuœciùskiego. Pierwszy raz (wraz z "Angelusem") - w 2011 r. w³aœnie za "Wojna nie ma w sobie nic z kobiety." Trudno siê dziwiÌ. Ta ksi¹¿ka boleœnie wbija³a siê w mózg i d³ugo pozostawa³a w pamiêci.

W tym roku - za „Czasy secondhand. Koniec czerwonego czÂłowieka”, poruszajÂący zbiĂłr reportaÂży, ktĂłry zostaÂł uznany za najlepszÂą ksi¹¿kĂŞ 2013 r. we Francji. Aleksijewicz otrzymaÂła za niÂą francuskÂą nagrodĂŞ MĂŠdicis w kategorii esej. RĂłwnie zasÂłuÂżenie.

„[...] "Musimy porwaĂŚ za sobÂą 90 ze stu milionĂłw mieszkaĂącĂłw Rosji Radzieckiej. Z pozostaÂłymi ni e moÂżna rozmawiaĂŚ, naleÂży ich zlikwidowaĂŚ”
"PowiesiĂŚ (koniecznie powiesiĂŚ, tak Âżeby ludzie widzieli) co najmniej tysiÂąc zatwardziaÂłych kuÂłakĂłw, bogaczy…. ZabraĂŚ im zboÂże, wyznaczyĂŚ zakÂładnikĂłw… ZrobiĂŚ tak, Âżeby na setki wiorst dookoÂła ludzie to widzieli i trzĂŞÂśli siĂŞ ze strachu…"
„-Moskwa dosÂłownie umiera z gÂłodu!
- To Âżaden g³ód. Kiedy Tytus oblegaÂł JerozolimĂŞ, Âżydowskie matki zjadaÂły swoje dzieci. JeÂśli przeze mnie wasze matki zacznÂą jeœÌ dzieci, to bĂŞdziecie mogli przyjœÌ i powiedzieĂŚ „Cierpimy g³ód””
[...] Ludzie czytali gazety, tygodniki i milczeli. Spad³o na nich coœ przera¿aj¹cego, coœ, czego nie byli w stanie udŸwign¹Ì. Jak maj¹ z tym ¿yÌ?
[...] „ByÂłem uczestnikiem wielkiej przegranej bitwy o rzeczywistÂą odnowĂŞ Âżycia” – napisaÂł czÂłowiek, ktĂłry przesiecziaÂł 17 lat w stalinowskich Âłagrach. PrzetrwaÂła w nim tĂŞsknota za ideaÂłem…"
Aleksijewa opowiada o tych, którzy prze¿yli, i o tych, którzy nadal nie wiedz¹, jak ¿yÌ. To niezwyk³a i poruszaj¹ca opowieœÌ.

A u nas w Krakowie - œwiêto ksi¹¿ki, takiej jeszcze kie³kuj¹cej literatury - festiwal Conrada 2015.

"Pod prÂąd

HasÂło tegorocznego Festiwalu, Pod prÂąd (Against the Current), nie powinno nikogo dziwiĂŚ.

W kraju, w którym 60 procent ludzi nie czyta ksi¹¿ek, w którym zamyka siê gwa³townie biblioteki, a czytelnicy dzienników zapomnieli ju¿ o literackich dodatkach, zakrojone na œwiatow¹ skalê œwiêto literatury jest oczywistym skandalem. Dowodzi, ¿e czytanie ma sens, ¿e pisarze maj¹ oddanych czytelników, a czytelnicy czas na literaturê.

Miêdzynarodowy Festiwal Literatury im. Josepha Conrada od samego pocz¹tku walczy³ ze stereotypem literatury jako niepotrzebnego dodatku do ¿ycia, jako zbytecznego luksusu w kraju mozolnie zmierzaj¹cym do dobrobytu. Pod pr¹d oznacza w³¹czenie literatury do niezbêdnego repertuaru naszych potrzeb, oznacza rozmowê nie o tym, o czym poœpiesznie informuj¹ dzienniki, ale o tym, co wykracza poza tu i teraz publicystycznego œwiatopogl¹du. Oznacza wpuszczenie do naszego krwiobiegu wiêcej wyobraŸni, wiêcej swobody, wiêcej nieoczywistoœci. Oznacza wiêcej pokarmu dla naszych mózgów.

Podobnie jak w latach ubieg³ych interesowaÌ nas bêd¹ w tym roku ukryte miejsca na mapie œwiatowej literatury, jêzyki mniej powszechnie znane, idee jeszcze nie w pe³ni oswojone. Bêdziemy szukaÌ inspiracji w zaskakuj¹cych zjawiskach, u niezwyk³ych twórców. Wszystko po to, ¿eby skomplikowaÌ rozumienie literatury, utrudniÌ myœlenie i zak³óciÌ dobre samopoczucie konsumentów kultury.

Pod pr¹d p³yn¹³ Józef Korzeniowski, wybieraj¹c obcy jêzyk jako materia³ swojej twórczoœci. Pod pr¹d p³yn¹ pisarze œwiata, którzy próbuj¹ pisaÌ wbrew masowym oczekiwaniom, przeciwko politycznej potrzebie czy dziennikarskiej pokusie.

Pod prÂąd pÂłynÂą autorzy polscy piszÂąc w jĂŞzyku, ktĂłry coraz chĂŞtniej zapomina o swojej literaturze.

Wa¿na twórczoœÌ, jesteœmy o tym g³êboko przekonani, bierze siê przede wszystkim z nonkonformistycznego impulsu, spo³ecznej odwagi i potrzeby mówienia w³asnym jêzykiem. Z pr¹dem, jak to dosadnie przedstawi³ Zbigniew Herbert, p³yn¹ tylko œmieci. Od wielu lat walczymy z zaœmiecaniem krajobrazu polskiej kultury trywialnymi kliszami, staraj¹c siê mówiÌ o rzeczach niepopularnych, niecodziennych, niedochodowych. P³yniemy pod pr¹d potocznych oczekiwaù, bo tylko tak warto pracowaÌ nad wspóln¹ przysz³oœci¹. Nie idziemy na ³atwiznê: robimy wielki Festiwal."

- MichaÂł PaweÂł Markowski, Dyrektor Artystyczny Festiwalu Conrada

http://conradfestival.pl/

"Æwiczy³am. Jeszcze przed wyzwoleniem ojciec zamyka³ okiennicê i kaza³ æwiczyæ. Wojna, powstanie, p³on±ca Warszawa, szok, trauma - wszystko jedno. Musia³am graæ. Przysz³o wyzwolenie, a zacz±³ siê koszmar. Do £odzi wjecha³a zwyciêska armia radziecka i zaczê³y siê kradzie¿e, gwa³ty. Gwa³cono dziewczynki w moim wieku i kobiety w wieku mojej matki. Którego¶ wieczoru - jak zwykle - gra³am na skrzypcach. Okiennica by³a zamkniêta. Us³yszeli¶my, ¿e kto¶ w ni± wali. Mocno. Natarczywie. Mama otworzy³a. Do mieszkania wpad³ styczniowy mróz. W drzwiach sta³ bardzo przystojny oficer z kozack± w³ochat± czap± na g³owie. Po zamglonych oczach od razu spostrzegli¶my, ¿e jest pijany. Obok sta³ drugi ¿o³nierz, pewnie jego adiutant. By³ jeszcze bardziej pijany. Zapyta³: "kto zdies na skripkie igrajet?". Popatrzy³ na moj± mamê, ³adn± kobietê, popatrzy³ na mnie. Ojciec odpowiedzia³ piêkn± ruszczyzn±: "Moja córka gra piêknie, mo¿e chce pan pos³uchaæ?". No i ten oficer usiad³ i wyda³ mi rozkaz: "Graj". Ojciec szepn±³: "Serenadê melancholijn±", i siad³ do pianina. Wziê³am do rêki skrzypce. Tirira, tirira... Gra³am mu przepiêkn± melodiê Czajkowskiego. Tirira - gra³am coraz smutniej. Po jakim¶ czasie oficer zdj±³ czapkê, a po chwili zerwa³ j± z g³owy towarzysza. Ta serenada trwa jakie¶ osiem minut. Jest bardzo nostalgiczna, sama siê prawie pop³aka³am. Zrobi³o siê potwornie smutno. Kiedy skoñczy³am, Rosjanin powiedzia³: "Nu, i poszli, spasiba". Wyszli. To wszystko by³o jak cud. Nikomu z nas nic siê nie sta³o. Uratowa³a nas muzyka. Ten ch³opak móg³ byæ na wojnie tak d³ugo, ¿e zrobi³o mu siê têskno za matk± Rosj±. Poczu³am nad sob± opatrzno¶æ. I czujê do dzisiaj."

Remigiusz Grzela "Hotel Europa", z rozmowy z WandÂą WiÂłkomirskÂą

Zawsze smutno, kiedy odchodzi pisarz zabierajÂąc ze sobÂą wszystkie opowieÂści, ktĂłrymi mĂłgÂł siĂŞ jeszcze potencjalnie z nami podzieliĂŚ.  PozostaÂł z nami Wallander, policjant kochajÂący operĂŞ:). ZebraÂłam go swojego czasu sporÂą kolekcjĂŞ - mam chyba prawie ca³¹ seriĂŞ.

ÂŻegnaliÂśmy w tym roku takÂże Oliviera Sacksa - autora Muzykofilii i Przebudzenia. I Terry'ego Pratcheta. Nie bĂŞdzie wiĂŞcej ÂŚwiata dysku ani nowych przypadkĂłw mylenia Âżony z kapeluszem.

A z naszych autorĂłw odeszli: Tadeusz Konwicki, Krystyna Siesicka i Krzysztof KÂąkolewski.

A propos Krystyny Siesickiej: kontynuujemy z Beatk¹ od jakiegoœ czasu taki projekt ;) "Ksi¹¿ki z dzieciùstwa". Niezmiernie sympatyczna i twórczo aktywizuj¹ca sprawa; i co mo¿na zauwa¿yÌ na forach w sieci, nie by³yœmy w tym pomyœle osamotnione: W¹tek Zapomniane ksi¹¿ki dla dzieci liczy sobie jakieœ 2 tysi¹ce wpisów :D
W zwiÂązku z przypominaniem sobie wszystkiego, co siĂŞ kiedyÂś czytaÂło i najmocniej przeÂżyÂło, prĂłcz wczeÂśniejszych, caÂłkiem dzieciĂŞcych lektur odkopaÂłam takÂże SiesickÂą, i innych towarzyszy moich nastu lat. ZapaÂłka na zakrĂŞcie, Jezioro osobliwoÂści, Beethoven i dÂżinsy (o, w sam raz coÂś dla dojrzewajÂącego melomana). Dobrze siĂŞ czytajÂące opowieÂści o zawsze aktualnych problemach. Tutaj teÂż sprawdza siĂŞ reguÂła, Âże dobre ksi¹¿ki dla mÂłodych sÂą rĂłwnie dobre dla starych 8) (Nie mĂłwiÂąc o tych, ktĂłre z zaÂłoÂżenia nie sÂą przeznaczone dla dzieci, a w kaÂżdym razie nie tylko dla dzieci, a dla wszystkich bez wyjÂątku czytelnikĂłw, i z czasem otwierajÂą siĂŞ przed nami stopniowo, jak wyjmowane jedna z drugiej szkatuÂłki, pokazujÂąc schowane najg³êbiej najcenniejsze skarby). Ró¿nica tylko w wiedzy i ciĂŞÂżarze, jaki z zaÂłoÂżenia na danym etapie Âżycia potrafimy unieœÌ. Do takich ksi¹¿ek nadal wraca siĂŞ z sentymentem i przyjemnoÂściÂą.   

"CzÂłowiek to rzeczownik, a rzeczownikiem rzÂądzÂą przypadki" (ZapaÂłka na zakrĂŞcie) :)
ZapaÂłka, jak siĂŞ okazaÂło, doczekaÂła siĂŞ teÂż kontynuacji, pt. PejzaÂż sentymentalny. WÂłaÂściwie chyba juÂż dla dorosÂłych:)

WzrastaÂł z Chopinem, uwielbiaÂł jego muzykĂŞ. A poza tym czytaÂł Quo Vadis, tÂłumaczyÂł Leca i trochĂŞ kochaÂł siĂŞ w Szymborskiej:) CeniÂł Tatarkiewicza i KoÂłakowskiego.
ByÂł w Polsce trzy razy. niedawno zostaÂł doktorem honoris causa Uniwersytetu ÂŁĂłdzkiego.

http://www.polskieradio.pl/5/3/Artykul/1448987,Umberto-Eco-doktorem-honoris-causa-Uniwersytetu-Lodzkiego

"Eco uznany zosta³ za jednego z 50 najwa¿niejszych wspó³czesnych myœlicieli. "Klasyk, a jednoczeœnie zawsze ucieleœnienie awangardy. Cz³owiek - uniwersytet, cz³owiek - ksiêga, cz³owiek - biblioteka" - mówiono".
Nie dostaniemy ju¿ wiêcej jego ksi¹¿ek.

http://wyborcza.pl/1,75475,19654025,umberto-eco-nie-zyje-autor-imienia-rozy-mial-84-lata.html
http://www.rp.pl/Literatura/160229958-Umberto-Eco-Pisarz-filozof-i-znawca-Bonda.html

Napisa³ kilka fascynuj¹cych ksi¹¿ek, wiele esejów, artyku³ów. Dla mnie pozostanie przede wszystkim autorem "Imienia ró¿y", swojej pierwszej powieœci, dziêki której go pozna³am, która mnie oczarowa³a, jak wielu innych. I uroczych felietonów "Zapiski na pude³ku od zapa³ek", których kolejne tomy kolekcjonowa³am z zapa³em, urzeczona jego erudycj¹, niezwyk³¹ zdolnoœci¹ refleksji, oryginalnoœci¹ skojarzeù i poczuciem humoru (Jak byÌ Indianinem. Jak urz¹dziÌ bibliotekê publiczn¹. Jak podró¿owaÌ z ³ososiem. Jak korzystaÌ z taksówki. Jak nie wiedzieÌ, która godzina. itd.:))
Ale to teÂż "WahadÂło Foucaulta", "Wyspa dnia poprzedniego", i inne miejsca, gdzie moÂżemy spotkaĂŚ siĂŞ z jego myÂślami.

"Dawna ró¿a trwa tylko w nazwie. Nazwy jedynie mamy"
ÂŻegnaj mistrzu.

Fajn¹ ksi¹¿kê dziœ znalaz³am w bibliotece, wiêc jeszcze nie przeczyta³am, ale zamierzam i ju¿ polecam.

"Bach, Beethoven i inne chÂłopaki czyli historia muzyki wyÂłoÂżona wreszcie jak naleÂży" David W. Barber

"Po œwiecie muzyki oprowadzi Ciê autor - znakomity przewodnik, który z humorem, sowicie okraszaj¹c wa¿ne treœci anegdot¹, zapozna Ciê z faktami z historii muzyki, które znaÌ trzeba, wiadomoœciami z ¿ycia kompozytorów, które znaÌ warto, i ciekawostkami, których znajomoœÌ mo¿e uczyniÌ z Ciebie niemal wytrawnego kompozytora. Autor potrafi rozbawiÌ tak¿e tych, którzy o muzyce wiedz¹ wiêcej, a nawet ca³kiem du¿o, przedstawiaj¹c znane z podrêczników fakty w krzywym zwierciadle swego absurdalnego humoru." /opis z ksiazki.wp.pl/

http://lubimyczytac.pl/ksiazka/68743/bach-beethoven-i-inne-chlopaki-czyli-historia-muzyki-wylozona-wreszcie-jak-nalezy

"Moja klasyczna paranoja" - Steffen MĂśller

"Oto Steffen MĂśller, jakiego nie znacie! Filozof, muzykolog, meloman. Od wczesnej mÂłodoÂści Steffen MĂśller naleÂży do okoÂło piĂŞciu procent wszystkich sÂłuchaczy poniÂżej osiemdziesiÂątego roku Âżycia, ktĂłrzy okreÂślajÂą siĂŞ jako fani muzyki powaÂżnej. Fan klasyki jest kimÂś w rodzaju heretyka poÂśrĂłd wiernych. Na imprezach nie potrafi porozmawiaĂŚ o najnowszych przebojach, a na wycieczkach szkolnych jego kasety Mozarta i Brucknera sÂą wyÂśmiewane nawet przez kierowcĂŞ autokaru. Nic dziwnego, Âże autor w koĂącu staÂł siĂŞ hipokrytÂą, oÂświadczajÂąc: „Jestem fanem Queen...". DziÂś Steffen MĂśller wszczyna Âśledztwo: jak doszÂło do tego, Âże jest wielbicielem tak „dziwacznej" muzyki? Od czego zaleÂży gust muzyczny? Od rodzicĂłw, genĂłw czy charakteru?"


http://lubimyczytac.pl/ksiazka/68538/moja-klasyczna-paranoja