Kurier Szafarski

Czas refleksji i zamyÂśleĂą przychodzi... 1 listopada...
Wspomnijmy tych, ktĂłrzy odeszli za tĂŞczowy most - grajÂą na pastwiskach niebieskich swoja boska muzykĂŞ...

Westchnienie moje biegnie do WÂładysÂława KĂŞdry (1918-1968), znakomitego pianisty zwiÂązanego z ÂŁodziÂą.
Niestety, nie ma ¿adnych - o ile zd¹¿y³am sie zorientowaÌ - nagraù filmowych, mo¿na jedynie s³uchaÌ jego
nagraĂą na 'duzych czarnych' - albo odwoÂływaĂŚ siĂŞ do pamiĂŞtnych koncertĂłw.
"WÂładysÂław KĂŞdra byÂł artystÂą o nieprzeciĂŞtnych zdolnoÂściach. PosiadaÂł natychmiastowÂą gotowoœÌ pianistycznÂą, co powodowaÂło, Âże nie musiaÂł godzinami mozolnie ĂŚwiczyĂŚ na fortepianie. Ponadto byÂł obdarzony lotnoÂściÂą palcĂłw, Âświetnym sÂłuchem, muzykalnoÂściÂą i „fotograficznÂą pamiĂŞciÂą”, pozwalajÂącÂą mu opanowywaĂŚ utwĂłr bez klawiatury. PotrafiÂł improwizowaĂŚ na zadany temat w dowolnym stylu. DysponowaÂł rozlegÂłym repertuarem, obejmujÂącym muzykĂŞ fortepianowÂą wszystkich epok. Ze szczegĂłlna preferencjÂą grywaÂł utwory wirtuozowskie, pozwalajÂące mu na szerokie zaprezentowanie swych fantastycznych moÂżliwoÂści pianistycznych".  (http://pl.chopin.nifc.pl/chopin/persons/detail/name/K%C4%99dra/id/566)

http://www.youtube.com/watch?v=I0eZdd-lX-0

DziĂŞki, Panie WÂładysÂławie, Âże byÂłeÂś z nami (*)...

Aleksiej SuÂłtanow (1968-2005) - nagrodzony laureat XIII Konkursu Chopinowskiego 1995 r. 
PamiĂŞtam te emocje konkursowe, owacje widowni, niemal pewne I miejsce.......
I miejsca nie przyznano wĂłwczas, dostaÂł drugie rĂłwnolegle z Philipem Giusiano.
A nied³ugo w³aœciwie potem, w pe³ni rozkwitu jego mo¿liwoœci, spad³a wieœÌ
o jego dramacie......

Wspomnijmy Aleksieja - jego grĂŞ w KCH:
http://www.youtube.com/watch?v=9-sGXA4Z81Q
oraz finaÂły:
http://www.youtube.com/watch?v=BIotERxBrls&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=g2Pldzcy9hg&feature=related

(*)

Izuniu, co siĂŞ staÂło z SuÂłtanowem?? Nic nie sÂłyszaÂłem o jego dramacie  :(

Su³tanow od wczesnej m³odoœci cierpia³ na bóle g³owy nieznanego pochodzenia. Podobno w 1996 r. w czasie koncertu dozna³ pierwszego, drobnego wylewu, co spowodowa³o minimaln¹ pomy³kê o jedn¹ nutê! W 2001 roku, uderzy³ siê w ³azience w g³owê czego wynikiem by³ potê¿ny krwotok wewnêtrzny. Pomimo pomocy, nast¹pi³o potem kilka udarów, co wywola³o parali¿ lewej strony cia³a. Mimo intensywnej rehabilitacji (na op³acenie której, zbierano fundusze wœród melomanów calego œwiata, równie¿ w Polsce) stan zdrowia nie ulega³ porawie. Ten wspania³y muzyk wci¹¿ dawa³ kameralne koncerty. Partie lewej rêki gra³a jego ¿ona! Niestety, w 2005 roku przegra³ walkê z chorob¹. Szkoda! Dlaczego wspania³e talenty odchodz¹ tak m³odo?!

Smutna ta historya przypomina mi przypadek ¯akliny du Pre. Piêkna, genialna, ech, szkoda s³ów. I jeszcze do tego ten Barenboim, któren zachowa³ siê jak syn ma³py i wielb³¹da. Alhamdulillah, zosta³o po Niej trochê nagraù.

Wszystko siĂŞ zgadza, Ewuniu...
Gdy wieœÌ posz³a o tej pierwszej chorobie (pisze eufemizmami, jakoœ mi ³atwiej), nie mog³am uwierzyÌ,
Âże to prawda, ale z czasem okazaÂło siĂŞ, ze to jednak prawda... Takie piĂŞkne, mÂłode Âżycie...

A dziÂś w DwĂłjce szÂła w DuÂżej Czarnej piĂŞkna audycja o WÂładysÂławie KĂŞdrze!!!!! Wielki niedoceniony talent,
 przerĂłsÂł swoje czasy. PamiĂŞtam, jak siĂŞ biegaÂło na jego koncerty! RĂłwnieÂż przedwczesne odejÂście... 50 lat...
nowotwĂłr pÂłuc...

Tak, rĂłwniez tragiczna historia. Jacqueline Du Pre (1945-1987), wybitny wirtuoz wiolonczeli,  zapadÂła - jak potem zdiagnozowano - na stwardnienie rozsiane. Publiczny ostatni koncert daÂła w wieku 28 lat, a odeszÂła w wieku lat 42.
Musammanie, nie mĂłw tak Âźle o Barenboimie... Tak naprawdĂŞ, niegdy nie znamy do koĂąca prawdy, poniewaÂż kaÂżdy ma swojÂą.
Dla Jacqueline ÂświateÂłko - (*)
 

Ginette Neveu (1919-1949) - legenda wiolinistyki, mimo Âże Âżycie zakoĂączyÂło sie w tak mÂłodym wieku...
W 1935 roku jako 15-letnia skrzypaczka zwyciĂŞÂżyÂła w I Konkursie im. Wieniawskiego, przed Dawidem Ojstrachem
(II miejsce); w tym samym konkursie graÂła takÂże Ida Haendel, najmÂłodsza uczestniczka konkursu (takÂże nagrodzona).
Ginette leciaÂła na koncert na Azory - samolot rozbiÂł sie o gĂłrĂŞ przy prĂłbie lÂądowania;
zginĂŞÂłi oboje z bratem, ktĂłry jej akompaniowaÂł...

http://www.youtube.com/watch?v=Icr0l8zJmfg&feature=related

(*)

Dla mnie najpiĂŞkniejsza na Âświecie jest muzyka Schuberta, Chopina i Mozarta,
wiĂŞc nie mogĂŞ tu nie wspomnieĂŚ o Dinu Lipattim.
ZmarÂł na biaÂłaczkĂŞ w wieku 33 lat. ZostawiÂł maÂło nagraĂą, wiĂŞc tym bardziej
cennych.
Nikt tak nie graÂł walcĂłw Chopina. Eleganckie ale nie puste, sÂłychaĂŚ w nich
jak¹œ arystokracje duchow¹, trudno to okreœliÌ.Coœ co wykracza poza
technikĂŞ i nawet interpretacjĂŞ. CoÂś nieuchwytnego, moÂże po prostu
piĂŞkno.

http://www.youtube.com/watch?v=-DeO3-mvrzw&feature=fvst

DziĂŞki, Tereniu, za to wzruszenie... :-*
 Dinu musiaÂł po prostu mieĂŚ tĂŞ charyzmĂŞ, ktĂłrÂą siĂŞ wyczuwa nawet przez czas...
Czarodziej... A masz mo¿e pod rêka jak¹œ pere³kê Schuberta w jego wykonaniu?
 

SÂą dwie rzeczy, ktĂłre sÂą niezmienne czas i ÂśmierĂŚ.
UmrzeÌ to wyjœÌ z czasu.
Jednak tak jak swoich bliskich i znajomych grzebiemy, grzebiemy i myÂśl o swojej Âśmierci.
Mamy tendencjĂŞ do tego by czuĂŚ siĂŞ nieÂśmiertelnym, kaÂżdy z nas myÂśli i dziaÂła tak, jakby nigdy nie miaÂł umrzeĂŚ.
Jedn¹ z charakterystycznych cech ¿ycia jest niesprawiedliwoœÌ.
PiĂŞkny brzydki, stary mÂłody, szybki powolny, mÂądry gÂłupi, bogaty biedny… nie sÂą warci ani mniej ani wiĂŞcej, te rozró¿nienia nie wprowadzajÂą Âżadnej hierarchii.
Ludzie tak ró¿ni od siebie jednak s¹ równi. Równi, poniewa¿ umieraj¹.
ÂŻycie jest piĂŞkne. Zdarza siĂŞ, Âże okrutne. Lecz jednak piĂŞkne.
I to Âżycie, tak dÂługie , czĂŞsto bez koĂąca, nagle okazuje siĂŞ krĂłtkie. Jest skoĂączone.
Czas jest nawiasem.

Gdy William Kapell zgin¹³ w katastrofie samolotowej nad San Francisco mia³ 29 lat.
RĂłwnieÂż wybitny wykonawca Chopina i Schuberta, ale takÂże Liszta, Rachmaninowa. A zdaniem niektĂłrych
wyprzedziÂł Goulda w interpretacjach Bacha.
Impromptu Schuberta:

http://www.youtube.com/watch?v=_kxhRN-4pL8

Kiedy to byÂło? PrzyznajĂŞ, Âże nie znaÂłam tego pianisty  ::)
Ale gra piĂŞknie, piĂŞknie...  :) :)
Katastrofy tyle piĂŞknych istnieĂą zabraÂły... 

...narkotyki, alkohol... niekiedy myslĂŞ, czy warto pÂłaciĂŚ za sÂławĂŞ tak wysoka cenĂŞ....

Markowi
ÂŻycie mamy do przeÂżycia i do akceptacji, jakkolwiek ciĂŞÂżko by nie byÂło.
Do cieszenia sie, Âże je mamy,
Do dziaÂłania i trudzenia siĂŞ...
Masz racje, Âże Âżyjemy, jakbyÂśmy mieli ÂżyĂŚ wiecznie... Ale --
umiera jedynie ciaÂło, dusza jest wieczna i wiecznie mÂłoda...!
Dlatego niekiedy nie odczuwa siĂŞ upÂływu czasu - czujemy siĂŞ ciÂągle mÂłodzi!  :D
 

Randy Rhoads - jeden z najwybitniejszych gitarzystĂłw hard&heavy poczÂątkĂłw
lat 80-tych..wspó³pracowa³ z zespo³ami Quiet Riot i Ozzy Osbourne :)
W swojej grze czerpaÂł wiele z muzyki klasycznej, jeden z pierwszych
gitarzystow uÂżywajÂących techniki tappingu (po Hackecie i Eddie Van Halen)
zgin¹³ w katastrofie samolotowej w 1982, próbuj¹c zrobiÌ koleg¹
z zespo³u (podró¿ujacych tym razem autobusem) kawa³..
3x siĂŞ udaÂło, za czwartym niestety skoĂączyÂło siĂŞ fatalnie, w chwili Âśmierci miaÂł 25 lat.

Wywar³ ogromny wp³yw na ca³¹ rzesze gitarzystów lat 80-90 tych, w tym wielu wybitnych:
Paula Gilberta, Marty Friedmana, Vinnie Vincenta, czy nawet Yngwie Malmsteena

PrzeglÂąd (mix) kilku solĂłwek Randy'ego..ale prawdziwe schody (jak na tamte lata) zaczynajÂą sie dopiero
gdzieÂś od 4:20, wszystko to oczywiscie nie czyjeÂś, lecz jego wÂłasne kompozycje..

www.youtube.com/watch?v=UVJKlOkrgt0

MĂłwiÂło siĂŞ "gra jak szatan"!  :D
WÂśrĂłd muzykĂłw rockowych ÂśmierĂŚ zbieraÂła szczegĂłlnie chyba swe ponure Âżniwo...
Szalona muzyka... szalone pomysÂły... szalone Âżycie...

KoleÂżka daje radĂŞ na gitarce. Nie mogĂŞ go sobie skojarzyĂŚ z ÂżadnÂą kapelÂą, choĂŚ sÂłucham metalu od urodzenie, ale od wielu juÂż lat moje gusta przesuniĂŞte sÂą w stronĂŞ bardziej,by tak rzec, brutalnych odmian gatunku, typu slam, brutal death, black metal und zoÂł wajta. Niemniej, mam Ăłw sentyment z dzieciĂŞcych lat do wirtuozĂłw gitarry w rodzaju Malmsteena, Van Halena czy Steve Vaia.

Co prawda krĂłtkie, ale bogate w "zdarzenia" Âżycie :D..zwÂłaszcza w tych ostatnich 2-3 latach ;)

Musamman, no tym mnie zaskoczy³eœ..s³ychasz takiego extrem ?? ja tam preferowa³em zdecydowanie ³agodniejsze gatuny - hard rock, glam metal (Whitesnake, Van Halen, David Lee Roth, Aerosmith, Alice Cooper itd) trochê heavy...z tego ostatniego najbardziej Iron Maiden (na nich w³aœciwie sie wychowa³em ;)) - zawsze rajcowa³a mnie i niekiedy nadal rajcuje, ta ich melodyjnoœÌ..operowo-podobny wokal (choÌ na koncertach zdarza siê Dickinsonowi czasem przyfa³a³szowaÌ..juz nie ta kondycha,z wiekiem nie wyrabia) gra na g³osy, dialogowanie miêdzy gitarami Dave Murraya i Adriana Smitha..Ostatnimi laty doszed³ trzeci Janick Gears, który wniós³ do grupy wiele œwie¿oœci (swietny technik), to ewenement..a w³aœ.na powrót zawita³ Smith, wiêc Gearsa nie wypada³o ju¿ z teamu wyrzucaÌ - wiêc ci¹gn¹ obecnie na trzy wios³a..

Co do Randy Rhoadsa - jak na tamte czasy rewela, miaÂłem jednÂą, jedynÂą pÂłytkĂŞ (tzn kasetkĂŞ magnetofonowÂą ;)) dostepnÂą jaka wtedy byÂła na rynku z udziaÂłem tego guitarmana - album koncertowy "Tribute", wydany kilka lat po jego Âśmierci (87r) w hoÂłdzie Randy'emu - wywarÂła na mnie ogromne wraÂżenie, a ile byÂło przy tym "pÂłaczu" kiedy taÂśma kasetki wkrĂŞciÂła siĂŞ w gÂłowicĂŞ :)..potem sztukowania, sklejanie taÂśma klejÂącÂą, robienie na wszelki wypadek kilku kopii zapasowych :D..Randy interesiÂł mnie na dÂługo przed Edwardem Van Halen..

"Tribute" okÂładka..
img3.musiciansfriend.com/dbase/pics/products/5/6/0/294560.jpg

tricki typu tapping ("ĂŚwiek") i gitary kosmos, czy strzaÂła, juÂż nie pomnĂŞ (w sumie zbliÂżone modele) w ktĂłrych siĂŞ lubowaÂł - szkoda goÂścia, gdyby ten jeden raz nie przypajacowaÂł ÂżyÂłby do dziÂś dnia..

www.gearofthegodz.com/wp-content/uploads/polka-dot-flying-v.jpg
userserve-ak.lust.fm/serve/_/10347007/Randy+Rhoads+with+his+guitars.gif
 

"Tribute"..robiÂą wraÂżenie juz same akrobatyczne figury z "latajÂącym" Randy'm :D
www.technodisco.net/img/tracks/o/ozzy-osbourne/2214035-ozzy-osbourne-randy-rhoads-tribute.jpg

Marku, przepiĂŞknie napisane. Igramy z czasem, nie szanujemy go, trwonimy na rzeczy niewaÂżne, czas przecieka nam przez palce, jakby byÂł niewyczerpalnym, wiecznie bijÂącym  ÂźrĂłdÂłem, choĂŚ jest bezcennym i nieodnawialnym skarbem i tak naprawdĂŞ jest go bardzo maÂło, zawsze zbyt maÂło... I szafujemy tym jedynym dobrem, ktĂłrego nie moÂżna kupiĂŚ ani podarowaĂŚ, zdaje siĂŞ nam, Âże jesteÂśmy wieczni, a czĂŞsto dopiero ÂświadomoœÌ Âśmierci pozwala nam ujrzeĂŚ rzeczy we wÂłaÂściwych proporcjach. ÂŚmierĂŚ moÂże staĂŚ siĂŞ nauczycielem Âżycia... Mors ultima ratio... ÂśmierĂŚ to argument ostateczny.. a przecieÂż - non omnis moriar... Co pozostawimy?

Wspominamy tu chyba g³ównie tych, którzy, jak siê okaza³o, mieli o wiele mniej czasu, a jednak ten krótki czas, który dostali, wykorzystali piêknie...

MoÂże wspomnĂŞ Krzysztofa Klenczona. ZmarÂł w wyniku wypadku 30 lat temu, 7 kwietnia  1981 roku. MiaÂł 39 lat.

Gitarzysta, lider kultowych zespo³ów: Niebiesko-Czarni, Czerwone Gitary, Trzy Korony.

Kompozytor takich przebojów, jak: Taka jak ty, Bia³y krzy¿, WróÌmy na jeziora, Kwiaty we w³osach, Jesieù idzie przez park, Gdy kiedyœ znów zawo³am ciê, i wiele innych. Czy ktoœ z nas nie s³ucha³, nie zanuci³ sobie którejœ z jego melodii?

http://www.youtube.com/watch?v=hBBw6TR2KiA&feature=related  

Wacek Kisielewski (1943-1983), syn Stefana - zgin¹³ w g³upim wypadku samochodowym pod Wyszkowem. Ledwie 40-tka!
TeÂż miaÂł maÂło czasu... ÂŚwietny pianista, razem z Markiem Tomaszewskim wspĂłltworzyÂł duet fortepianowy. ByÂłam na kilku koncertach - niepowtarzalna atmosfera! 

Jego "Melodia dla Zuzi"
http://www.youtube.com/watch?v=gbWNQvhQe8E

PereÂłka Chopina....
http://www.youtube.com/watch?v=ad2cwE-PF-Q&feature=autoplay&list=AVGxdCwVVULXfUt79a-jL6B94t7keubEiN&lf=list_related&playnext=47

Jutro, o ile sie nie mylĂŞ, DwĂłjka radiowa bĂŞdzie wspominaĂŚ tych, ktĂłrzy odeszli w tym roku, m.in. Tatiane SzebanowÂą, BarbarĂŞ Hesse-Bukowska i in...

Tak, te najbliÂższe nam odejÂścia, jeszcze tak ÂświeÂże...
W Bydgoszczy w auli Akademii Muzycznej by³ niedawno piêkny koncert poœwiêcony pamiêci pani Tatiany, "Tatiana Szebanowa in memoriam". Byli jej wspó³pracownicy, znajomi, studenci, wielbiciele talentu. Myœlê, ¿e pozostanie na zawsze w wielu sercach.

http://www.youtube.com/watch?v=V2Ezgm9wBHs

Krzysztof Komeda (1931 - 1969) te¿ zgin¹³ w bardzo g³upi sposób w wieku lat 38. Popchn¹³ go niechc¹cy podpity kolega...
Pianista, kompozytor, laryngolog:) ZaczynaÂł robiĂŚ wielkÂą ÂświatowÂą karierĂŞ...
 
Niesamowita, przyprawiajÂąca o dreszcz koÂłysanka z Dziecka Rosemary...
http://www.youtube.com/watch?v=KJckigaFRoA

Piosenka "Bez jutra nie da siĂŞ ÂżyĂŚ" z jego muzykÂą
http://www.youtube.com/watch?v=uLqMe4IFWRc

Ballada dla Bernta
http://www.youtube.com/watch?v=LYHpGH-rOec&feature=related

Poeta, satytyk, sceenarzysta, reÂżyser - Maciej Zembaty... jeszcze niedawno pisaliÂśmy o nim, tu, na Forum, Terenia odnalazÂła dla nas piosenkĂŞ "ostatnia posÂługa" do marsza pogrzebowego Chopina, piosenki, w ktĂłrej pan Maciej przeÂłamaÂł odwieczne tabu dotyczÂące spoÂłecznej obyczajowoÂści zwiÂązanej ze ÂśmierciÂą i pochĂłwkiem, uwalniajÂąc je od obowiÂązkowej celebry i urzĂŞdowego smutku...
jeszcze niedawno byÂł poÂśrĂłd nas... ZmarÂł  w czerwcu.
http://www.youtube.com/watch?v=h7k2Xppp3Us&feature=related

PozostawiÂł liczne piesni, sÂłuchowiska, przetÂłumaczone wspaniaÂłe songi Cohena...

NiÂżej mĂłj ulubiony jego przekÂład - jeden z wielu...

http://www.youtube.com/watch?v=IuuJAi0abkc

NiektĂłrzy, sÂą caÂły czas wÂśrĂłd nas.
Nie potrzebujÂą specjalnych dni wspomnieniowych, bo codziennie sÂą wspominani.
MĂłwiÂą za nich ich czyny historyczne, ktĂłre byÂły sprawcze dla naszej teraÂźniejszoÂści;
mĂłwiÂą ich dokonania naukowe, dziĂŞki ktĂłrym funkcjonujemy;
mĂłwi ich twĂłrczoœÌ, ktĂłrÂą podziwiamy; mĂłwi talent odtwĂłrczy, ktĂłrym siĂŞ zachwycamy…

Fryderyk Chopin

http://www.youtube.com/watch?v=c-awOT6PB4E

Za dwa dni dzieĂą Wszystkich ÂŚwiĂŞtych,
niewymienionych wÂśrĂłd ÂświĂŞtych KoÂścioÂła,
niewymienionych w encyklopediach,
znanym tylko za swego Âżycia i tylko przez tych, wÂśrĂłd ktĂłrych czynili dobro,
nie troszczÂąc siĂŞ ani trochĂŞ o poÂśmiertnÂą nagrodĂŞ,
 kochali ludzi jak siebie samego i bardziej niÂż siebie samego…

Dla nich teÂż ten utwĂłr

W³adze Poznania w ogóle nie interesuj¹ siê cmentarzem, na którym le¿¹ powstaùcy wielkopolscy, wiêŸniowie obozów i ofiary nalotów z wrzeœnia 39 r., wiêc kibice wziêli sprawê we w³asne rêce.
Zaniedbanymi grobami ofiar II wojny Âświatowej zaopiekowali siĂŞ... kibice

http://www.wykop.pl/ramka/928687/kibice-zaopiekowali-sie-zaniedbanymi-grobami-ofiar-ii-wojny-swiatowej/

Robi wraÂżenie! Oby tak dalej!
No i zobaczymy  wiosnÂą....  :)

ZmarÂła WisÂława Szymborska
(ur. 2 lipca 1923 na Prowencie, zm. 1 lutego 2012 w Krakowie)

http://www.liczby_szymborskiej.republika.pl/

Och, jak smutno... :'(  Gdy gaÂśnie ÂświatÂło piĂŞknej duszy, na ziemi robi siĂŞ odrobinĂŞ ciemniej.
Ale - jak zawsze, gdy gaÂśnie gwiazda, ÂświatÂło dalej przemierza nieskoĂączone przestrzenie, rozÂświetlajÂąc mrok...
RĂŞkopisy nie pÂłonÂą, piĂŞkno nie umiera, serce poety pozostaje i bije w sercach czytelnikĂłw.

http://wiadomosci.gazeta.pl/wiadomosci/1,114871,11073674,Wislawa_Szymborska_1923___2012.html

£adny tekst o niej. I przypomnienie tego wiersza o kocie, nad którym tyle p³aka³am (moi dziadkowie zrobili to kotu). I jej wspania³ego poczucia humoru, jakie wyrazi³a w napisanym przez siebie sam¹ swym epitafium (choÌ jak s¹dzê inni nie wyka¿¹ na tyle poczucia humoru, by jej ten wiersz na grobie umieœciÌ).
"Dziewicze zdumienie tym, co doœwiadczane i doœwiadczalne, wiara w mi³oœÌ jako szansê na zachowanie indywidualizmu, nêdza i wielkoœÌ, nierozerwalnie sk³adaj¹ce siê na cz³owieczeùstwo..."

RzeczywiÂście opis taki
wÂłaÂśnie o Niej.
WÂłaÂśnie tak prezentowaÂła siĂŞ przed Âświatem
taka mÂłodzieĂącza (nastolatkowa)
i pewnie taka w duÂżej czĂŞÂści siebie
byÂła.

"Konsomolskie jasne slonce opromienia caly swiat/ pozdrowienia Âśle dziÂś Polsce/ cala mlodziez kraju Rad."

ok. ByÂło. MinĂŞÂło. A Âże, jak napisaÂła kiedys poetka: "Nic bardziej zwierzecego/ niz czyste sumienie" - oddajmy jej prawo do tak wÂłasnie przez niÂą wyznawanego sumienia... i pochowajmy je razem z jej sercem.

Niestety, haùba zostaje na zawsze, dlatego nie mogê przy³¹czyÌ siê dominuj¹cego w mediach chórku chwalców.
Natkn¹³em siê te¿ na tak¹ informacjê:
Kiedy w 1953r. Krakowie toczyÂł siĂŞ sfingowany proces „grupy szpiegĂłw amerykaĂąskich” powiÂązanych z krakowskÂą KuriÂą MetropolitarnÂą WisÂława Szymborska poparÂła stalinowskich oprawcĂłw podpisujÂąc siĂŞ pod listem „RezolucjÂą ZwiÂązku LiteratĂłw Polskich”.
ZapadÂły trzy wyroki Âśmierci i jedno doÂżywocie....
A to juÂż gorsza sprawa...
Niestety, ale nie mo¿na powiedzieÌ, by kiedykolwiek zrehabilitowa³a siê za wczeœniejsz¹ twórczoœÌ. Moim zdaniem wrêcz przeciwnie...

Nie jestem wcale zdziwiona, ¿e Niebieskooki do³¹czy³ do ludzi, którzy wczoraj i dzisiaj wypominaj¹ poetce
jej twórczoœÌ z lat b³êdów i wypaczeù. Chwali³a Stalina i na dodatek bêdzie mia³a œwiecki pogrzeb.
PamiĂŞtam, Âże tak samo byÂło po Âśmierci MiÂłosza.
Nie bĂŞdĂŞ tego komentowaÂła bo znowu coÂś chlapnĂŞ i Monika tym razem wywali mnie na pewno :).
WiĂŞc tylko ÂŁukaszu poczytaj jej poezjĂŞ i ciesz siĂŞ, Âże nie ÂżyÂłeÂś w tamtych czasach.Tyle o sobie wiemy,
ile nas sprawdzono.

Czy¿bym napisa³ nieprawdê? Jeœli nie, to có¿ nagannego jest w pisaniu prawdy?

Napisa³eœ pó³prawde, to nie uczciwe .¯ycie rzadko jest czarno-bia³e.

http://wyborcza.pl/1,75475,11075284,Szymborska_i_stalinizm.html

Nagannego, có¿, pewnie nic. Natomiast doszukiwanie siê na si³ê w ¿yciorysie osoby ¿yj¹cej bardzo, bardzo wiele lat, maj¹cej za sob¹ wiele prze¿yÌ i dokonaù, wy³¹cznie tego, co w tym ¿yciorysie by³o najmniej godnego chwa³y, szacowanie ca³ego ludzkiego ¿ycia wed³ug tego w³aœnie (zw³aszcza gdy to zdarzenie znaczy raczej pocz¹tek, nie koniec jego drogi), sprawia, ¿e owe ¿yciorysy wyjd¹ wykrzywione, nieprawdziwe, niczym obraz naszego œwiata w massmediach. To tak, jakby wpad³ nam do oka i serca ten skrawek lustra z baœni Andersena. Jakbyœmy nie dostrzegali tego, co najwa¿niejsze.

Ostateczny SĂŞdzia spoglÂądajÂący na nas przez takie diabelskie lustro na wszystkich wÂłaÂściwie musiaÂłby patrzeĂŚ z niesmakiem. Wszak z zasady nie dopatrywaÂłby siĂŞ niczego dobrego czy piĂŞknego. W kaÂżdej osobie dostrzegaÂłby tylko jej najgorszy uczynek. Brrr....
WyobraŸ sobie, ¿e ktoœ tak w³aœnie na Ciebie patrzy. Nie widzi ¿adnych Twoich pozytywnych dokonaù, tego, jak dobrze pracowa³eœ, ile z siebie da³eœ innym, ile mi³oœci podarowa³eœ rodzinie, dzieciom, co zosta³o z Ciebie na Ziemi, z czego ludzie mog¹ czerpaÌ jakieœ dobro. To wszystko jest dla niego niewa¿ne. On skrzywi siê na Twój widok i podsumuje Ciê wy³¹cznie tak.
"Oto jest ten, ktĂłry ....." (dopowiedz sobie tutaj swĂłj najgorszy, najbardziej wstydliwy grzech, sam znasz go najlepiej:)) "To pozostanie w jego rachunku na zawsze, tylko to siĂŞ liczy". CzyÂż nie powiedziaÂł prawdy???
Nie; moim zdaniem - nie.  
TakÂą wÂłaÂśnie wizjĂŞ rodzaju ludzkiego majÂą zresztÂą bodajÂże luteranie - czÂłowiek jest w swoim grzechu tak odraÂżajÂący i maÂły, Âże Âżadne "dobre" uczynki nie sÂą w stanie go ocaliĂŚ - tylko nadzwyczajna Âłaska Boga sprawia, Âże moÂże dostÂąpiĂŚ zbawienia:)) MoÂżna i tak. Inni z kolei twierdzÂą, Âże starczy chwila Âżalu, by zadoœÌuczyniĂŚ temu, co siĂŞ w Âżyciu zrobiÂło nie tak. MoÂżna teÂż zaÂłoÂżyĂŚ, Âże decyduje jednak pewne podsumowanie i wywaÂżenie dobrego i zÂłego, bilans caÂłoÂści.  
 
OsobiÂście  przy ocenie kogokolwiek w chwili bie¿¹cej, nieraz bardzo impulsywnej, pospiesznej, czĂŞsto dyktowanej emocjami, chĂŞciÂą Âłatwego szufladkowania ludzi, zawsze (a przynajmniej jak najczĂŞÂściej) staram siĂŞ pamiĂŞtaĂŚ o skromnym pouczeniu, jakie podarowaÂł mi pewien mnich, i jakie niosĂŞ ze sobÂą w duszy jak pewne memento: "JeÂżeli bĂŞdziesz szukaĂŚ w ludziach zÂła, znajdziesz je".
Zatem nieodmiennie podejmujĂŞ postanowienie, by szukaĂŚ w ludziach dobra. Nie jest to sprawa Âłatwa, bo rzeczywiÂście istoty ludzkie sÂą denerwujÂąco niedoskonaÂłe, peÂłne wad i sÂłaboÂści.  Jednak sama widzĂŞ, jak czĂŞsto to, co widzĂŞ zaleÂży od tego, co chcĂŞ i potrafiĂŞ dostrzec. Dlatego warto jest zapominaĂŚ zÂłe, i pamiĂŞtaĂŚ dobre. Bo w kaÂżdym z nas jest i to i to. NiemoÂżliwe jest osiÂągniĂŞcie ideaÂłu. WaÂżne sÂą proporcje. I nauki, jakie wyciÂągamy z Âżycia, zdolnoœÌ dostrzegania i uczenia siĂŞ na swoich b³êdach. A jeÂśli ktoÂś twierdzi, Âże on w Âżadnych warunkach nie jest zdolny do grzechu, do pob³¹dzenia, zrobienia rzeczy gÂłupich, czy nawet szkodliwych, najczĂŞÂściej po prostu mĂłwi tak z niewiedzy bÂądÂź pychy.
Ja oceniam SzymborskÂą przez najlepsze, co zrobiÂła w Âżyciu. ChciaÂłabym, aby i mnie tak sÂądzono, i tak chciaÂłabym szacowaĂŚ wszystkich innych. Mnie i wielu innym ludziom ofiarowywaÂła przez wiele lat wiele mÂądroÂści i ÂświatÂła. To mi wystarcza.

Wiem, ale nigdy nie mog³em oprzeÌ siê wra¿eniu, ¿e uprawia³a pewien œrodowiskowy koniunkturalizm, co by³o te¿ widaÌ w wielu jej wierszach. Poniewa¿ jednak prezentujemy dwa niemal skrajnie ró¿ne spojrzenie na politykê i sprawy z ni¹ zwi¹zane, nie ma sensu kontynuowaÌ tej dyskusji, bo i tak nikt nikogo nie przekona. Mój os¹d o niej pozostanie negatywny, tak¿e ze wzglêdu na "dokonania" z dalszego okresu ¿ycia. Wy mo¿ecie to oceniaÌ inaczej, ale fakt, ¿e jest Was wiêcej, nie znaczy, ¿e Wasz os¹d jest s³uszny. Nie bêdê udawa³, ¿e myœlê inaczej ni¿ myœlê. Nie lubiê relatywizowania. Jeœli ktoœ robi³ Ÿle, oceniam go Ÿle. A jak inni mnie oceni¹? Powiem tak: oceniam innych surowo, siebie samego te¿ oceniam kiepsko. Owszem, móg³bym zmieniÌ punkt odniesienia, wtedy wzros³aby moja ocena innych, a i ja sam poczu³bym siê lepszy. Tylko czy naprawdê mia³oby to sens? Chyba nie, bo pobudki takiej wolty by³yby doœÌ egoistyczne...
Nie da siĂŞ ukryĂŚ, Âże talent miaÂła, i to niemaÂły, co widaĂŚ byÂło szczegĂłlnie w jej krĂłtszych wierszach. Niestety, czĂŞsto teÂż zdarzaÂło jej siĂŞ przegadaĂŚ wiersz. Mniejsza z tym.
Nie przesadzaÂłbym teÂż z czczeniem jej jako noblistki. Akurat w dziedzinie literatury przyznawanie jakichkolwiek miĂŞdzynarodowych nagrĂłd jest jakimÂś nieporozumieniem.

Wed³ug starego, pogaùskiego porzekad³a: "o umar³ych dobrze, albo wcale". Poniewa¿ jednak sam nie potrafiê powiedzieÌ nic dobrego o Noblistce, zacytujê Michalkiewicza, który jak ma³o kto potrafi elegancko uj¹Ì prawdê zgodnie z wymogami zwanej "asertywnoœci" :

"Warto zwrĂłciĂŚ uwagĂŞ na pewien fenomen, polegajÂącym na tym, Âże Âżyciorysy bardzo wielu starszych ludzi zaczynajÂą siĂŞ najwczeÂśniej w 1989, albo nawet - w 1990 roku. WczeÂśniejszy okres skrywa zasÂłona, ktĂłra niekiedy na moment siĂŞ odchyla, odsÂłaniajÂąc tak zwane wstydliwe zakÂątki, by za chwilĂŞ ponownie wszystko zakryĂŚ. Jest to najlepszy dowĂłd, Âże orwellowskie Ministerstwo Prawdy rzeczywiÂście w naszym nieszczĂŞÂśliwym kraju istnieje i dziaÂła, korygujÂąc historiĂŞ wstecz. Dotyczy to rĂłwnieÂż, a moÂże nawet zwÂłaszcza osĂłb twĂłrczo zaangaÂżowanych - a takÂą wÂłaÂśnie byÂła zmarÂła noblistka WisÂława Szymborska. AngaÂżowaÂła siĂŞ zawsze zgodnie z wymaganiami mÂądroÂści etapu, na co moÂżna znaleŸÌ mnĂłstwo znakomitych przykÂładĂłw, wÂśrĂłd ktĂłrych niczym perÂła w koronie Âświeci wydrukowany w 1992 roku na pierwszej stronie „Gazety Wyborczej” wiersz „NienawiœÌ”, przy pomocy ktĂłrego ÂścisÂłe kierownictwo redakcji postanowiÂło napiĂŞtnowaĂŚ prĂłbĂŞ ujawnienia komunistycznej agentury w strukturach naszego demokratycznego paĂąstwa prawnego. Nic zatem dziwnego, Âże kiedy kilka lat póŸniej prĂłbowano odpowiedzieĂŚ na pytanie, ktĂłry z poetĂłw jest godny Nagrody Nobla - wybĂłr padÂł jednomyÂślnie wÂłaÂśnie na WisÂławĂŞ SzymborskÂą. I sÂłusznie - bo có¿ nagradzaĂŚ w tych zepsutych i bezmyÂślnych czasach, jeÂśli nie zaangaÂżowanie, zwÂłaszcza zawsze zgodne z wymaganiami mÂądroÂści etapu? OczywiÂście zawsze siĂŞ znajdÂą malkontenci, ktĂłrzy takie zaangaÂżowanie bĂŞdÂą prĂłbowali zohydziĂŚ wiÂązaniem ze sÂłuÂżbÂą propagandzie - ale czyÂż jednomyÂślne poparcie i Nagroda Nobla nie dajÂą wystarczajÂącego odporu takim insynuacjom? Ta jednomyÂślnoœÌ wystawia teÂż piĂŞkne Âświadectwo jednomyÂślÂącym - Âże mianowicie nie jest im obce uczucie wdziĂŞcznoÂści. Czegó¿ trzeba wiĂŞcej? "

£ukaszu, wiem, ¿e ró¿nimy siê w wielu sprawach, ale uwa¿am, ¿e to nie znaczy, ¿e musimy ca³kowicie przestaÌ ze sob¹ rozmawiaÌ na wszelkie tematy, w których siê nie zgadzamy. Zgoda, ¿e nie ma sensu uparcie usi³owaÌ przekonywaÌ siê wzajem do skrajnie ró¿nych opinii. Jednak ju¿ samo przedstawienie swoich racji, czy "protoko³u niezgodnoœci":) wyjaœnienie, dlaczego akurat myœli siê inaczej, jest ju¿ coœ warte. Dla mnie przynajmniej ma du¿¹ wartoœÌ, by zachowuj¹c swoje zdanie mieÌ œwiadomoœÌ, dlaczego ktoœ, kto s¹dzi inaczej, tak w³aœnie s¹dzi. Uwa¿am zreszt¹, ¿e zawsze potrafiliœmy rozmawiaÌ ze sob¹ sensownie i najczêœciej potrafiê zrozumieÌ pozycjê, z jakiej wychodzisz, nawet jeœli zajmujê inne stanowisko.

Nie chciaÂłabym abyÂś miaÂł wraÂżenie, Âże jesteÂś przeze mnie i AgnieszkĂŞ zakrzyczany :) Nie ma teÂż sensu, abyÂś nie miaÂł myÂśleĂŚ jak myÂślisz :D Có¿, Twoja postawa wydaje mi siĂŞ taka .. nieco inkwizytorska ;)) TrochĂŞ moÂże byĂŚ momentami taka niezÂłomnoœÌ zbyt surowa (gdybyÂś byÂł wÂładcÂą, poddani nie mieliby lekko:)). MiÂłosierdzie powinno byĂŚ wiĂŞksze niÂż sprawiedliwoœÌ:) Ale rozumiem, Âże taki wÂłaÂśnie jesteÂś. PrzyjmujĂŞ TwĂłj argument, Âże nie potrafisz Âłatwo oddzieliĂŚ twĂłrczoÂści artysty od jego Âżycia i jeÂśli ten Âżyciorys CiĂŞ uwiera, rzutuje to na TwĂłj odbiĂłr. ChoĂŚ gdybyÂśmy tak mieli postĂŞpowaĂŚ z kaÂżdym artystÂą... oj, wielu by siĂŞ nie ostaÂło takiej prĂłbie. ÂŻyciorysy artystĂłw bywajÂą bardzo maÂło budujÂące i rzadko nadajÂą siĂŞ na wzĂłr do naÂśladowania. A jednak pozostawiajÂą nam coÂś po sobie, co czĂŞsto wiĂŞksze jest od nich samych. I nie ma sensu pytaĂŚ, niczym Salieri zgorszony stylem bycia Mozarta, czemu akurat oni, czemu nie w bardziej imponujÂącej, posÂągowej  postaci ;) 
Z kolei miÂło mi, Âże przyznajesz, Âże jednak ten talent byÂł;) Czyli rozumiem, Âże osÂąd negatywny jest o osobie, ze wzglĂŞdu na ten "Âśrodowiskowy koniunkturalizm", natomiast osÂąd o twĂłrczoÂści juÂż niekoniecznie, tylko niechĂŞtnie to przyznajesz:)

Jednak wygÂłoszĂŞ sÂłowo w obronie nagrĂłd literackich, co juÂż wydaje mi siĂŞ doœÌ neutralne ÂświatopoglÂądowo;)) Jakby nie byÂły w sumie nie do koĂąca obiektywne, czasem doœÌ losowe, bo przecieÂż zawsze jest wiĂŞcej dzieÂł wartych nagrody, niÂż nagrĂłd, to jednak sÂą szansÂą, by dobry kawaÂłek prozy czy poezji zyskaÂł wiĂŞcej czytelnikĂłw, choĂŚby za granicÂą. To tak, jak z konkursami pianistycznymi – niby wiemy, ile majÂą wad, wielu pianistĂłw ich nie lubi, a jednak biorÂą w nich udziaÂł, bo liczÂą na kontrakty, na przebicie siĂŞ do szerszej publicznoÂści. Czasem trudno jest doszukaĂŚ siĂŞ bardzo ciekawych nawet dzieÂł, ktĂłre pozostaÂły nieodkryte, bo nie przekroczyÂły granic, bo nikt nie chciaÂł daĂŚ pieniĂŞdzy na ich przetÂłumaczenie, reklamĂŞ, dystrybucjĂŞ. Z drugiej strony kupuje siĂŞ nieraz produkcje bardzo wÂątpliwej jakoÂści, liczÂąc na masowy zysk. Nagroda jest wabikiem dla wydawcĂłw:)

Talent to nie wszystko. Wa¿ne jeszcze, w jakim celu siê go wykorzystuje. A wspomniany wiersz "NienawiœÌ" wskazuje jasno, i¿ Szymborska przez lata siê nie zmieni³a.
Wiem, Âże niewielu by siĂŞ ostaÂło przy tak ostrych kryteriach, ale trudno. Dlatego mogĂŞ siĂŞ zgadzaĂŚ ideowo z Herbertem, ale wiele faktĂłw z jego Âżycia potĂŞpiam (akurat niemajÂących zwiÂązku z politykÂą).

JeÂśli chodzi o konkursy, to muzyczne, plastyczne, filmowe itp. majÂą sens. Ale nie literackie. Literatura, a szczegĂłlnie poezja, po przekÂładzie jest czymÂś zupeÂłnie innym. Nie da siĂŞ dobrze przeÂłoÂżyĂŚ wierszy BiaÂłoszewskiego na inne jĂŞzyki, bo stanÂą siĂŞ beÂłkotem albo zatraca wiele wynikajÂących z gier jĂŞzykowych sensĂłw. A facet talentem przewyÂższaÂł SzymborskÂą, MiÂłosza i Herberta razem wziĂŞtych! Rozumiesz teraz - jak sÂądzĂŞ - co mam na myÂśli. Co siĂŞ wiĂŞc ocenia w Sztokholmie?

A co do zakrzyczania, to jest ono domenÂą mediĂłw. WidaĂŚ, Âże o pewnych osobach moÂżna mĂłwiĂŚ dobrze, albo wcale, a o innych trzeba mĂłwiĂŚ Âźle. Mussamman to zresztÂą wyjaÂśniÂł.

Whitney Elizabeth Houston
(ur. 9 sierpnia 1963 w Newark - zm. 11 lutego 2012 w hotelu w Beverly Hills w Kalifornii)

http://youtu.be/H9nPf7w7pDI

WÂłaÂśnie tak bardzo siĂŞ zdziwiÂłam. Wczoraj miaÂłam muzyczny wieczĂłr. Moja wĂŞdrĂłwka zatrzymaÂła siĂŞ na jej piosenkach i starych i nowych i najtrudniejszej z nich, kakoÂłomnej  http://www.youtube.com/watch?v=14ivtcelIo0 .

Jej cale Âżycie, piĂŞkne z poczÂątku, peÂłne zachwytĂłw, wspaniaÂłej kariery. Potem fatalny mariaÂż i narkotykowa maligna. Czego jej w Âżyciu brakowaÂło? Za czym tĂŞskniÂła, czy byÂła sama...?
Co pocznie jej cĂłrka? Jest przecieÂż w wieku mojej ...http://www.youtube.com/watch?v=IYzlVDlE72w

Szkoda mi Ciebie dziewczyno...

Jej cĂłrka juÂż teÂż ma problemy z narkotykami.  :(
Bozia obdarza talentami, ale jak te dary wykorzystaĂŚ czÂłowiek musi sam zdecydowaĂŚ. I zbyt czĂŞsto je marnuje.

Ja siê dziwiê, ¿e dopiero teraz umar³a, poniewa¿ ju¿ dawno temu wieszczono, ¿e d³ugo nie poci¹gnie. Naprawdê ciê¿ko dojœÌ, co powoduje ludŸmi, którym uda³o siê zrobiÌ karierê i zdobyÌ s³awê, ¿e ma³o który z nich potrafi odnaleŸÌ siê w tej rzeczywistoœci, do której d¹¿y... Mo¿e dlatego, ¿e zyskuje siê pieni¹dze, s³awê, a faktycznie traci ¿ycie. Bo nie oszukujmy siê, ¿ycie bez prywatnoœci, to nie jest ¿ycie. A mo¿e jest coœ takiego, ¿e pewne cechy predestynuj¹ cz³owieka do bycia artyst¹ itd., a sprzêgaj¹ siê z nimi cechy o charakterze autodestrukcyjnym? Nie wiadomo. Faktem pozostaje, ¿e trudno tych ludzi zrozumieÌ, bo po kiego np. potrzeba jej by³o w pokoju hotelowym 100 rêczników? Z drugiej strony, zdarzaj¹ siê wœród artystów tak¿e ludzie normalni albo tacy, którzy nie przestaj¹ byÌ sob¹, nawet bêd¹c s³awnymi.

Pamietam j¹ g³ównie z koncertu w Sopocie.Zrobi³a na mnie doœÌ niekorzystne wra¿enie.Ot g³upiutka Amerykanka.
PomyÂślaÂłam, Âże chyba nie wie dokÂładnie gdzie jest.MoÂże wiĂŞc to byÂł jej problem, kontakt z rzeczywistoÂściÂą.
Szkoda czÂłowieka oczywiÂście.

Chyba faktycznie nie za bardzo j¹ interesowa³o, gdzie jest, czym zdecydowanie ró¿ni³a siê od Lionela Ritchiego (jeœli siê machn¹³em w pisowni, poprawcie mnie, bo nie sprawdzi³em tego), który wiedzia³ na ten temat ca³kiem sporo.
Natomiast trzeba jej przyznaÌ, ¿e jest to jedna z nielicznych tak znanych artystek, która mia³a tak¹ skalê g³osu i potrafi³a go dobrze wykorzystywaÌ - bez fa³szowania, manierycznego chrypienia itp. Wiele jej piosenek pamiêtam z dzieciùstwa lub dalszych etapów ¿ycia. Podoba³y mi siê. Wiêc nie bêdê ukrywa³, ¿e zasmuci³a mnie ta wiadomoœÌ.

Chwile niesÂłychanej glorii, tragiczny finaÂł. Pewnie ten Âświetny gÂłos wypowiedziaÂł juÂż wszystko to, co miaÂło nas poruszyĂŚ. A poruszyÂł tak wielu, nawet Justina Biebera - [...] One of the GREATEST VOICES EVER just passed. RIP Whitney Houston. My prayers go out to her friends and family (Twitter).

GÂłos zakorzeniony w tradycji gospel. PrzekonujÂący, wywoÂłujÂący wzruszenie. PiĂŞkna skala. PozostaÂł Âżal. I Jej muzyka.

So, goodbye. Please, don't cry.

[z I will always love you]

Cudny gÂłos, wspaniaÂły.

To jeszcze i "I'm you baby tonight"
http://www.youtube.com/watch?v=0H-jLOoz-YY&feature=related

i "One moment in time"
http://www.youtube.com/watch?v=tYFHAvULvJ0

.... i wszystkie te inne, wypisane tam poniÂżej...

To daÂła nam z siebie. To zostanie i bĂŞdzie brzmiaÂło. Reszta jest juÂż milczeniem.

"NaprawdĂŞ jaka jesteÂś nie wie nikt"

Pojêcia nie mam, czemu, ale zawsze tê piosenkê lubi³am, choÌ wszyscy wokó³ strasznie siê z niej nabijali (np. w "Czterdziestolatku").

DziÂś zmarÂł BogusÂław Mec, lat 65 (!!).



https://www.youtube.com/watch?v=rmc0ueqobIQ

Beatko, muszĂŞ siĂŞ przyznaĂŚ, Âże teÂż jÂą lubiĂŞ:) JesteÂśmy sentymentalne, no i dobrze :D




http://www.polskieradio.pl/8/1594/Artykul/576396,Bez-reszty-oddana-skrzypcom-Jadwiga-Kaliszewska-(19362012)

ZmarÂła 18 marca, dowiedziaÂłam siĂŞ o tym na wczorajszym koncercie. MyÂślĂŞ, Âże warto wspomnieĂŚ paniÂą profesor w naszym miejscu pamiĂŞci.

Wielka strata.

Wspanialy, madry pedagog.
Az dziw, ze wyszla spod reki tego antypedagoga E.Uminskiej.

OdszedÂł Jan Suzin, prezenter, lektor, legenda telewizji polskiej...lubiÂłem jego charakterystyczny, rozpoznawalny gÂłos...byÂł czÂłowiekiem obdarzonym wielkÂą inteligencjÂą, kulturÂą osobistÂą, nienagannymi manierami. BĂŞdzie nam go brakowaÂło, miaÂł 82 lat.

(*)

JuÂż odszedÂł. I wiĂŞcej nie cierpi. MiaÂł 89 lat.

DziÂś rocznica Âśmierci wielkiego czÂłowieka!Trzeba o niej mĂłwiĂŚ czĂŞÂściej: IRENA SENDLER

http://www.superkalejdoskop.com/index.php?option=com_content&view=article&id=347%3Awielka-sprawiedliwa-wrod-narodow&catid=38%3Apolska&Itemid=2

Filmu nie widziaÂłam, ale czy dzisiaj nie powinien byĂŚ wyÂświetlony w jakiejÂś tv?Czasem cieszĂŞ siĂŞ, Âże nie pÂłacĂŞ abonamentu!

http://truebloodnet.com/anna-paquin-portrays-irena-sendler-in-the-courageous-heart-of-irena-sendler/

Ten film jest w caÂłoÂści na YT.

Bez wzglĂŞdu na
barwĂŞ skĂłry, wyznanie,
ludzie sÂą tylko dobrzy
albo bardzo dobrzy.

DziÂś odeszÂła Mihaela Ursuleasa. Stanowczo o wiele za wczeÂśnie :( MiaÂła 33 lata... :o


http://www.youtube.com/watch?v=xK8D30r4hpw

http://www.youtube.com/watch?v=aXj9auEb1H4&feature=relmfu

Jaka smutna wiadomoœÌ, by³a ulubienica publicznoœci taka piêkna i zdolna kobieta.

http://www.youtube.com/watch?v=2-4ePDuq3pQ

Bardzo smutny news... RumuĂąska prasa podaje, Âże Mihaela zmarÂła prawdopodobnie na skutek krwotoku ÂśrĂłdmĂłzgowego.

Dumnezeu sã Te odihneascã În pace. Acum cânÞi la pian În cer!

DziÂś szĂłsta rocznica Âśmierci Marka Grechuty

http://youtu.be/krksWron54w

Swietny artysta,ale nie zapominajmy, ze 90% jego sukcesu nalezy przypisac
wspanialemu kompoztorowi krakowskiemu Janowi Kantemu Pawluskiewiczowi.
Wszystkie najlepsze piosenki Grechuty napisal wlasnie pan Kanty.
Grechuta byl wspanialym interpretatorem o niezwyklej barwie glosu.
Czesc jego pamieci.

Dzisiaj i wczoraj odeszÂły od nas dwie wielkie operowe divy: najwspanialsza Arabella i wspaniaÂła Tatiana: Lisa della Casa i Galina Wiszniewskaja.
Obie zakoùczy³y ju¿ swoje kariery ale odchodzi z nimi jakaœ czêœÌ operowej epoki.

http://www.youtube.com/watch?v=rwwalEhTgjQ

OczywiÂście Mozart!!!

W zeszÂły piÂątek zmarÂł wielki dyrygent i pianista Wolfgang Sawallisch
R.I.P.

http://www.youtube.com/watch?v=Ht12m2Uua6o

 Van Cliburn - czÂłowiek legenda - nie Âżyje...

http://www.cbc.ca/news/arts/story/2013/02/27/obit-van-cliburn-pianist.html

Gdy jeszcze ÂżyÂł, pewien wybitny kolekcjoner pÂłyt powiedziaÂł o nim:
"dzisiaj jest w modzie odsÂądzaĂŚ go od czci wiary..Ale gdy go ktĂłregoÂś dnia zabraknie, wszyscy zobaczÂą nagle, jaki byÂł naprawde
wielki".
Gdyby ÂżyÂł dziÂś obchodziÂłby urodziny:

https://www.youtube.com/watch?v=hWMhfKBJf2g

ZmarÂł dziÂś sir Colin Davis:

http://www.youtube.com/watch?v=S2Ur-FosFvo

http://lso.co.uk/sir-colin-davis-1927-2013

Wielka strata; RIP.

Historyczne nagranie 39. Symfonii Es-dur Mozarta, nazywanej czasem cantus cycneus.

http://www.youtube.com/watch?v=kMKBOxHyCKE

Nawet nie wiedziaÂłam,Âże zmarÂł. Wielka strata takÂże dla wszystkich melomanĂłw amatorĂłw.
Jego lekcje muzyki w DwĂłjce to prawdziwa kopalnia wiedzy.Dobrze chociaÂż,Âże sa zarchiwizowane.
Mam z Nim osobiste wspomnienie. KiedyÂś ( pierwszy i ostatni raz) wzieÂłam udziaÂł w "Zagadkach muzycznych DwĂłjki" oczywiscie poÂświĂŞconych
muzyce Schuberta , ktĂłre wtedy prowadziÂł..DodzwoniÂłam siĂŞ, odpowiedziaÂłam na pytanie i wygraÂłam pÂłytĂŞ.ByÂłam bardzo z siebie dumna.
Szkoda, szkoda, szkoda.

http://www.polskieradio.pl/8/196/Artykul/968232,Piotr-Orawski-muzyka-chcial-zmieniac-swiat

Agnieszko, o Orawskim wspomnialem tu:

www.chopin.darmowefora.pl/index.php?topic=154.105

Ja tez mialem okazje nawiazac z nim telefoniczny kontakt, naprawde wielka szkoda, ze odszedl.

http://www.polskieradio.pl/8/192/Artykul/998844,Barbara-HesseBukowska-nie-zyje
 :(

Ten wÂątek zapeÂłnia siĂŞ ostatnio z zatrwaÂżajÂącÂą szybkoÂściÂą...

http://www.youtube.com/watch?v=_FYG8axQLn8

Niestety tak :(
Dzisiaj odszedÂł WOJCIECH KILAR  :'(

Niechaj spoczywa w pokoju. ByÂł, jest i nadal bĂŞdzie jednÂą z pereÂł w muzyce klasycznej.

Kilar to z pewnoÂściÂą najlepiej znany twĂłrca muzyki artystycznej wÂśrĂłd mÂłodego pokolenia - kaÂżdy maturzysta kojarzy poloneza w pierwszej kolejnoÂści z tematem z Pana Tadeusza; nazwisko autora Poloneza As-dur przypomina siĂŞ nieco póŸniej.  PosÂłuchajmy Krzesanego, sprawcĂŞ ogromnych kontrowersji na Warszawskiej Jesieni 74'. Chyba mogĂŞ zaryzykowaĂŚ, Âże dziĂŞki niemu Kilar wszedÂł do grona rewolucyjnych konserwatystĂłw - konserwatywnych rewolucjonistĂłw.

Andrzej ChÂłopecki: "apologia gĂłralszczyzny"

http://www.youtube.com/watch?v=oDcxDNHFslw

Edit:
https://www.youtube.com/watch?v=2_4L-5kdwNA

Trzeba przyznaĂŚ, Âże maturzyÂści od 2000 r. (Pan Tadeusz miaÂł premierĂŞ w 1999 r.) mogli siĂŞ poczuĂŚ muzycznie uprzywilejowani - i tak teÂż siĂŞ poczuli  ;) DZIÊKUJEMY  :)

http://www.youtube.com/watch?v=AJ0fkOQ8-Wc

Addio, Maestro

www.theguardian.com/music/2014/jan/20/conductor-claudio-abbado-dies-aged-80

Bardzo bĂŞdzie Go brakowaĂŚ :'(

http://www.youtube.com/watch?v=cdhBumzco8g

Smutno :(

WspaniaÂły hoÂłd jaki zÂłozyli wielkiemu Artyscie MediolaĂączycy a z nimi caÂły Âświat:

https://www.youtube.com/watch?v=QIY-3-EjxtA#t=857

Lorin Maazel 1930 - 2014

http://www.nytimes.com/2014/07/14/arts/music/lorin-maazel-brilliant-intense-and-enigmatic-conductor-dies-at-84.html?_r=0

Starzy mistrzowie odchodzÂą, bardzo to smutne ale taka jest kolej rzeczy.Ciekawa jestem czy nasi nastepcy teÂż bĂŞda Âżegnali z takim smutkiem
dzisiejszych mÂłodych Dudamela, Pappagno czy Jansonsa.
A ktĂłry z mÂłodych dyrygentĂłw jest dziÂś "specjalista' od Mozarta Patryku??

Odszed³ kolejny z nich. Od wczorajszego wieczora s³ucham symfonii londyùskich Haydna w wykonaniu Fransa Brßggena - wykonaniu, które funkcjonuje w mojej obecnej wyobraŸni jako wzorcowe. PóŸnym popo³udniem dowiadujemy siê, ¿e Brßggen zmar³ dziœ rano.

Tak siê sk³ada, ¿e moj¹ ulubion¹ symfoni¹ Haydna jest 103. Symfonia Es-dur. Po mrocznym tremolo kot³ów (sk¹d pochodzi jej przydomek) rozpoczyna siê sekwencj¹ przypominaj¹c¹ Dies Irae z mszy dla zmar³ych. S³ucham jej dziœ wieczorem po raz drugi. Requiescat in pace.

https://www.youtube.com/watch?v=gT9lgHMGevE

PiĂŞkne ÂświatÂła gasi nam ten rok :(. Nie usÂłyszymy go z jego OrkiestrÂą w Warszawie - a brakowaÂło tak niewiele...

AÂż trudno pewnie zliczyĂŚ, ile zostanie po nim wzorcowych wykonaĂą. Pewnie do uczczenia jego pamiĂŞci dobrze siĂŞ teÂż nada wielka Msza h-moll,
tak wspaniale wykonana przez OrkiestrĂŞ XVIII wieku pod jego kierownictwem.
https://www.youtube.com/watch?v=pHwBURYSUMU


OczywiÂście warto teÂż wspomnieĂŚ Bruggena razem z DwĂłjkÂą.
http://www.polskieradio.pl/8/383/Artykul/1201591,Zegnamy-Fransa-Br%C3%BCggena-

Jeszcze i ten stary mistrz odchodzi. ChoĂŚ trzeba przyznaĂŚ, Âże 101 lat to piĂŞkny wiek i moÂżna by sobie tylko ÂżyczyĂŚ, abyÂśmy wszyscy mieli Âżycie tak dÂługie i speÂłnione.
http://www.polskieradio.pl/8/192/Artykul/1203164,Nie-zyje-profesor-Jan-Ekier

https://www.youtube.com/watch?v=7rWH7Ls_IKA

CHRIS HOGWOOD. Spotkan z ludzmi takimi jak on sie nie zapomina.

Zegnaj, Maestro.

Wczoraj zmarÂł Joe Cocker (wÂłaÂściwie: John Robert Cocker):

http://www.youtube.com/watch?v=_Xa_1KxR-8M

Ne przepadam za pop-rock, ale on byl swietnym muzykiem.
Szkoda goscia.

Maestro Jerzy Semkow, 1928 - 2014.

Wielka, bolesna strata :(   

http://www.boguslaw-kaczynski.pl/


Pogrzeb BogusÂława KaczyĂąskiego odbĂŞdzie siĂŞ dzisiaj na warszawskim Cmentarzu PowÂązkowskim. Znawca i popularyzator muzyki klasycznej, opery i operetki spocznie w Alei ZasÂłuÂżonych. KaczyĂąski zmarÂł 21 stycznia, miaÂł 73 lata.

Msza ÂświĂŞta ÂżaÂłobna zostanie odprawiona w koÂściele Âśw. Karola Boromeusza przy ulicy PowÂązkowskiej, potem nastÂąpi odprowadzenie do grobu na warszawskich Starych PowÂązkach.

ZmarÂły 21 stycznia BogusÂław KaczyĂąski naleÂżaÂł do najpopularniejszych osobowoÂści polskiej telewizji, byÂł znawcÂą i popularyzatorem muzyki klasycznej i opery, konferansjerem, krytykiem, dziennikarzem i publicystÂą. ByÂł rĂłwnieÂż pianistÂą, absolwentem Akademii Muzycznej w Warszawie.

 UrodziÂł siĂŞ w 1942 r. w BiaÂłej Podlaskiej. W ciÂągu swojej kariery telewizyjnej daÂł siĂŞ poznaĂŚ jako prowadzÂący programu "Zaczarowany Âświat operetki", a takÂże transmisji najwaÂżniejszych wydarzeĂą w kraju i zagranicy z zakresu muzyki klasycznej.

 "KaczyĂąski zrobiÂł dla sztuki operowej wiĂŞcej niÂż ktokolwiek w jej dziejach w naszym kraju" - oceniaÂł dziaÂłalnoœÌ KaczyĂąskiego krytyk filmowy Zygmunt KaÂłuÂżyĂąski.

 ProwadziÂł transmisje telewizyjne kolejnych KonkursĂłw Chopinowskich, KonkursĂłw im. Henryka Wieniawskiego, a takÂże koncerty Luciano Pavarottiego, Placido Domingo, jubileusz Filharmonii Narodowej, koncerty noworoczne z Wiednia. Kilkakrotnie nagradzano go statuetkÂą "Wiktora", a takÂże "Superwiktora" "Kto umie byĂŚ menedÂżerem festiwalowym (...), kto tak potrafi tworzyĂŚ ÂżywÂą dekoracjĂŞ festiwalu, kto jest namiĂŞtnym kolekcjonerem ciekawych osobowoÂści artystycznych, dziĂŞki ktĂłrym rodzi siĂŞ jedyna w swoim rodzaju atmosfera festiwalu? Tylko jeden czÂłowiek w Polsce - BogusÂław KaczyĂąski, znawca opery, autor, dziennikarz, prezenter , za ktĂłrym szaleje publicznoœÌ" - mĂłwiÂł muzykolog Janusz Ekiert.

 Poza dziaÂłalnoÂściÂą medialnÂą, KaczyĂąski byÂł takÂże nauczycielem. WykÂładaÂł w stoÂłecznej Akademii Muzycznej, byÂł takÂże dyrektorem Teatru Muzycznego Roma, oraz twĂłrcÂą Festiwalu Muzyki w ÂŁaĂącucie i dyrektorem Europejskiego Festiwalu im. Jana Kiepury, odbywajÂącego siĂŞ w Krynicy-Zdroju.

 ByÂł zaÂłoÂżycielem Fundacji "ORFEO", ktĂłrej celem jest wspieranie kultury narodowej, propagowanie sztuki wÂśrĂłd dzieci i mÂłodzieÂży oraz promowanie ambitnych inicjatyw artystycznych.

 JesieniÂą 2002 roku podczas gali z okazji 50-lecia TVP otrzymaÂł statuetkĂŞ i tytuÂł "Gwiazda Telewizji Polskiej". W 2011 r. otrzymaÂł ZÂłoty Medal "ZasÂłuÂżony Kulturze Gloria Artis".

Zgadzam siĂŞ. Niech spoczywa w pokoju.

PodsumowujÂąc, w minionym roku odeszÂło od nas kilka naprawdĂŞ wielkich osobowoÂści Âświata muzyki. Poza nieodÂżaÂłowanym panem BogusÂławem,
poÂżegnaliÂśmy miĂŞdzy innymi wielkiego dyrygenta Kurta Masura.
odszed³ tak¿e Pierre Boulez - wa¿na postaÌ wspó³czesnej muzyki, o którym na pewno bêdzie jeszcze mowa przy okazji dyskusji na temat dwudziestowiecznego pokonywania barier dŸwiêków.

Poza tym, tylko w swoich wspaniaÂłych wykonaniach pozostanÂą dla nas:
Demis Roussos:
https://www.youtube.com/watch?v=f4LKlOyC-To

Natalie Cole:
https://www.youtube.com/watch?v=MKCyUe4syc4

B.B. King:
https://www.youtube.com/watch?v=4Ny5ajCn0xw

SIR NEVILLE MARRINER, 1924 - 2016. WielkoœÌ Amadeusza to w co najmniej po³owie zas³uga jego i stworzonego przez niego zespo³u. Dziœ w koùcu osobiœcie spotka³ swego genialnego przyjaciela, dla którego uczyni³ tak wiele.

Requiem aeternam, Maestro. Spotkanie z TobÂą - zapisane w pamiĂŞci na zawsze...

https://www.youtube.com/watch?v=YaH3zI0bYkM

Co sie dzieje? Wszyscy najlepsi odchodza. Swiat wariuje. Wszystko wiruje i zmierza do czarnej dziury i pozostanie nicosc z kilkoma prostaczkami z jednym zlotym zebem i aroganckim spojrzeniem.
Drogi Nevilku, spij spokojnie.

Pewnie, ¿e szkoda.. Ale na pewno ma siê dobrze, atomy jego szcz¹tków doczesnych rozpoczê³y dystrybucjê we wszechœwiecie wchodz¹c w nowe konfiguracje. To, ¿e umiera ktoœ w podesz³ym wieku to nie objaw wariowania œwiata, tylko jego normalnoœci, sta³oœci w zasadach funkcjonowania. Nie zostan¹ prostaczkowie, wielcy odchodz¹c zaszczepili co trzeba, ich przyk³ad jeszcze wielu pokoleniom pos³u¿y za wzór. By³am na wyk³adzie o Enigmie, trwa festiwal nauki. Mnóstwo m³odych ludzi, bardzo m³odych! Wydawa³oby siê, ¿e nie ogarn¹ trudnoœci tematu, ale jednak przyszli. Wierzê. Widzê jasnoœÌ. Przestrzeù. Na jakimœ mega trudnym (w sensie nowoczesnym wiele lat do przodu) koncercie widzia³am zas³uchane dzieci. Dobrze jest.

Zgadza siĂŞ, w ciÂągu kilku miesiĂŞcy odeszÂło kilku wielkich artystĂłw - Harnoncourt, Masur, Marriner. Jedne z najwiĂŞkszych nazwisk w muzyce II poÂłowy XX wieku. SzczĂŞÂście, Âże pozostajÂą po nich nagrania. CzĂŞsto wybitne, najwybitniejsze.

Monteverdi, Vespro della Beata Vergine, Harnoncourt
https://www.youtube.com/watch?v=jKzKrRfMOUc

Haydn, 104. Symfonia, Marriner
https://www.youtube.com/watch?v=VikZKYNFM_w

Czas odchodzenia legend.
ZmarÂł Andrzej Wajda. CaÂła epoka w dziejach polskiego kina. I takÂże Âświatowego - w 2000 r. za caÂłoksztaÂłt twĂłrczoÂści (po czterech nominacjach: za ZiemiĂŞ obiecanÂą, Panny z Wilka, CzÂłowieka z Âżelaza i KatyĂą) otrzymaÂł Oscara, a takÂże SrebrnÂą PalmĂŞ (za KanaÂł), EuropejskÂą NagrodĂŞ FilmowÂą i wiele innych.
Przed nami jego juÂż ostatni film, Powidoki:
https://www.youtube.com/watch?v=9LqHA0eYTDw

https://www.youtube.com/watch?v=VFP5iTE689c

Wspominamy odchodzÂące od nas kolejne niepospolite jednostki.
Rzadko zdarza siĂŞ ÂżegnaĂŚ naraz 64 osoby...

ChĂłr Aleksandrowa przechodzi do historii.


https://www.youtube.com/watch?v=WcYOaqNETsU

Skyfall. TytuÂł, jak zÂłowieszcze proroctwo....

Kultowa "Kalinka" i inne przeboje...
https://www.youtube.com/watch?v=FCZNfeWGTkQ


i Nabucco w Watykanie
https://www.youtube.com/watch?v=caupqMpmCD8

 Legenda naszej piosenki. Absolutnie.

http://wyborcza.pl/7,75410,21503072,wojciech-mlynarski-nie-zyje-odszedl-mistrz-absolutnie.html

Wojciech MÂłynarski nie Âżyje. OdszedÂł Mistrz. Absolutnie.

"Wojciech MÂłynarski mĂłwiÂł, Âże nie jest poetÂą, tylko rzemieÂślnikiem-tekÂściarzem, publicystÂą, mĂłwiÂącym i odÂśpiewujÂącym swoje opinie o otaczajÂącym Âświecie. ByÂł skromny. Krytyczny nie tylko wobec Âświata, lecz takÂże wobec siebie. Mistrz polskiej piosenki odszedÂł 15 marca. 26 marca skoĂączyÂłby 76 lat.

„ÂŻycie to pewnego rodzaju podró¿ – mĂłwiÂł kilka lat temu. – CiÂągle trzeba byĂŚ w drodze do celu, ktĂłry siĂŞ sobie naznaczy i dopĂłki jest siĂŞ w tej podró¿y, dopĂłki jest siĂŞ upartym w jej kontynuowaniu, to siĂŞ czÂłowiek nie czuje staro, nie czuje siĂŞ odrzucony, nie czuje siĂŞ niepotrzebny, tylko dziaÂła, jest sobÂą”.
W ostatnich latach siedziaÂł, jak mĂłwiÂł, w niszy, z ktĂłrej czasem wychylaÂł gÂłowĂŞ. „RzeczywistoœÌ wokó³ siĂŞ pozmieniaÂła i ludzie, ktĂłrzy majÂą klasĂŞ, dobry gust, sÂą wymagajÂący, znaleÂźli siĂŞ w odwrocie” – ÂżartowaÂł, ale bez narzekania. Z ró¿nych powodĂłw pisaÂł mniej niÂż kiedyÂś, ale przecieÂż fragmenty jego utworĂłw – wci¹¿ aktualne – i tak ÂżyjÂą w naszym jĂŞzyku.

Wojciech MÂłynarski czyli „rĂłbmy swoje”

MĂłwimy MÂłynarskim. „RĂłbmy swoje”, „przyjdzie walec i wyrĂłwna”, „co by tu jeszcze spieprzyĂŚ, panowie”, „pan to przyswaja”, „Âżyj kolorowo”, „jeszcze w zielone gramy”...
A najczĂŞÂściej chyba „rĂłbmy swoje”. SÂłowa wziĂŞte z piosenki manifestu, trochĂŞ politycznego. Tekst powstaÂł w 1983 r. do muzyki Jerzego Wasowskiego. „To miaÂł byĂŚ taki kuplet niewinny – opowiadaÂł MÂłynarski. – Ale zaczĂŞÂło byĂŚ naprawdĂŞ zabawnie, gdy zdejmowaÂła go cenzura. Kiedy poszedÂłem zainterweniowaĂŚ, wysoko postawiony prominent powiedziaÂł mi, Âże ta piosenka namawia do zmiany ustroju. Pytam: ‘Ale gdzie to jest napisane?’. UsÂłyszaÂłem: ‘JeÂżeli Polacy mĂłwiÂą: rĂłbmy swoje, to znaczy: chcÂą zmieniĂŚ ustrĂłj’”.
A Âże „rĂłbmy swoje” mawiali potem i Wa³êsa, i Jaruzelski, dopisaÂł po latach nowÂą zwrotkĂŞ ze sÂłowami: I w mÂądrych ludziach ginie duch,/ choĂŚ ciÂągle im tÂłumaczĂŞ,/ Âże gdy to samo Âśpiewa dwĂłch,/ to nie to samo znaczy.

https://www.youtube.com/watch?v=pV2ojAEPd1U
MĂłwiÂł: „NajwaÂżniejszy w tej piosence wydaje mi siĂŞ postulat zdrowego rozsÂądku, Âże niejednÂą jeszcze paranojĂŞ/ przetrzymaĂŚ przyjdzie, robiÂąc swoje. ÂŻeby siĂŞ nie daĂŚ zwariowaĂŚ, nie daĂŚ siĂŞ uwieœÌ myÂślom, ktĂłre sÂą urojone, nierealne. A jeÂśli chodzi o plan osobisty tej piosenki, to myÂślĂŞ, Âże trzeba mieĂŚ w Âżyciu jakiÂś mniej wiĂŞcej nakreÂślony cel – ku czemu ja zmierzam, co bym chciaÂł osiÂągn¹Ì. SÂą pewne linie, ktĂłrych nigdy nie przekroczĂŞ. W kaÂżdej sytuacji Âżyciowej staram siĂŞ, tak jak doradzaÂł SÂłonimski, zachowaĂŚ przyzwoicie”.

Bo - jak wyÂłoÂżyÂł w jednym z innych tekstĂłw - najmÂądrzejszy tekst bez twarzy nic nie waÂży. TÂłumaczyÂł: „SÂą alianse, ukÂłady, na ktĂłre nie pĂłjdĂŞ, co nie znaczy, Âże nie znam pojĂŞcia kompromisu. Znam, tylko sam chcĂŞ decydowaĂŚ, na ile na ten kompromis pĂłjœÌ. Chodzi o wartoÂści, imponderabilia, ktĂłre muszÂą czÂłowiekowi w Âżyciu przyÂświecaĂŚ, a zwÂłaszcza autorowi piszÂącemu, ktĂłry ma jakieÂś ambicje – a ja miaÂłem takie ambicje moralizatorskie. ÂŻeby robiĂŚ swoje i tyle”.

MÂłynarski dla siebie i dla innych
Trudno wyliczyĂŚ wszystkie jego hity, napisaÂł ok. 2 tys. piosenek. Do najsÂłynniejszych nale¿¹ pewnie „Wszystko mi mĂłwi, Âże mnie ktoÂś pokochaÂł” i „PrzeÂśliczna wiolonczelistka” SkaldĂłw, „Kocham ciĂŞ, Âżycie!” Edyty Geppert, „Odkryjemy miÂłoœÌ nieznanÂą” i „Jeszcze siĂŞ tam Âżagiel bieli” Alicji Majewskiej, „Ogrzej mnie” i „Naszych matek maleĂąkie mieszkanka” MichaÂła Bajora, „BÂądÂź moim natchnieniem” Andrzeja Zauchy, „LubiĂŞ wracaĂŚ tam, gdzie byÂłem” Zbigniewa Wodeckiego, „Mam ochotĂŞ na chwileczkĂŞ zapomnienia” i „Jesienny pan” Hanny Banaszak, „ÂŻyj kolorowo” i „Serce to jest muzyk” Ewy Bem, „Jeszcze w zielone gramy” Âśpiewane przez MagdĂŞ Umer.

https://www.youtube.com/watch?v=OpLAzFvoptc

Swoje piosenki dzieliÂł na dwie grupy – te pisane dla siebie i te dla innych, a te dla innych - na liryczne i satyryczne.
Z piosenek lirycznych pisanych dla innych artystĂłw lubiÂł „Ogrzej mnie”. Z sentymentem wracaÂł teÂż pod koniec Âżycia do ballady „Gram o wszystko”, Âśpiewanej przez EwĂŞ Bem – o tym, Âże miÂłoœÌ jest najwaÂżniejsza.
Jak mĂłwiÂł, „najgorszÂą rzeczÂą dla czÂłowieka, a juÂż zwÂłaszcza dla czÂłowieka piszÂącego, jest samotnoœÌ. To chociaÂżby brak okazji do wymieniania siĂŞ swoimi opiniami albo po prostu do tego, Âże jak siĂŞ coÂś napisze, ma siĂŞ to w brudnopisie ledwo gotowe, to siĂŞ leci i temu drugiemu czÂłowiekowi czyta”. Poza tym „rzeczywistoœÌ jest czĂŞsto nie do zniesienia, ponura, smutna. I wtedy jeszcze jest ta sfera, w ktĂłrÂą moÂżna odejœÌ. To sfera uczuĂŚ”.

W mÂłodoÂści stworzyÂł zresztÂą ca³¹ seriĂŞ piosenek, ktĂłre opowiadaÂły o zakochanych Polakach w ró¿nych, czĂŞsto banalnych sytuacjach: „Polska miÂłoœÌ”, „Kartoflanka”, „Bynajmniej”, „JesteÂśmy na wczasach”. „ByÂłem nawet z tego znany, Âże zaproponowaÂłem taki nurt liryczny polskiej miÂłoÂści, ktĂłra bywaÂła zabawna, groteskowa, ale jednak zawsze miÂłoÂściÂą pozostawaÂła" – wspominaÂł.
W tych sprawach to siĂŞ liczy/ byle listek, byle ÂśmieĂŚ – pan mnie rozumie? – napisaÂł kiedyÂś w utworze „Och, ty w Âżyciu!”.

https://www.youtube.com/watch?v=TdnD8sARz94

Wojciech MÂłynarski: "LubiÂłem siĂŞ nie zgadzaĂŚ"
PiosenkÂą, ktĂłrÂą sam ÂśpiewaÂł, tÂą najbliÂższÂą, najlepiej wyraÂżajÂącÂą jego stosunek do Âżycia, byÂło „Moje ulubione drzewo” ze sÂłowami: Leszczyna, leszczyna,/ jak jÂą za mocno przygi¹Ì w lewo,/ to w prawo siĂŞ odgina,/ a jak za mocno przygi¹Ì jÂą w prawo,/ to w lewo bije z wprawÂą. To byÂła jego postawa – artystyczna i polityczna. UpĂłr, co mi z oczu bÂłyska,/ leszczyny dziedzictwo,/ jak mnie do ziemi los przyciska,/ ona mi szepce: "Nic to...".

https://www.youtube.com/watch?v=q9nzOUE6hBw
„LubiÂłem siĂŞ nie zgadzaĂŚ – mĂłwiÂł. – ByÂłem i jestem zdania, Âże jakakolwiek sensowna dziaÂłalnoœÌ bierze siĂŞ z przemyÂślanej przekory. JuÂż jako nastolatek miaÂłem w sobie myÂślenie satyryczne o rzeczywistoÂści, ktĂłra mnie otacza i na swĂłj sposĂłb dawaÂłem temu dowĂłd”.
Ogromne leszczyny rosÂły w jego rodzinnym domu w podwarszawskim Komorowie. „Pierwszy obraz, ktĂłry mi siĂŞ wbiÂł w pamiĂŞĂŚ, to jak stoimy wokó³ fortepianu i siostra mojej mamy, Maria Kaczurbina, znana kompozytorka piosenek dla dzieci, uczy nas jakiejÂś piosenki” – wspominaÂł.

Mama Magdalena braÂła przed wojnÂą lekcje Âśpiewu klasycznego, karierĂŞ przerwaÂła okupacja. Ojciec – Marian zwany Milusiem – zachwycaÂł siĂŞ jazzem, a jego stryjem byÂł Emil MÂłynarski, zaÂłoÂżyciel warszawskiej Filharmonii i przedwojenny dyrektor Teatru Wielkiego. To stÂąd póŸniejsza znajomoœÌ Wojciecha MÂłynarskiego z jego cĂłrkÂą NelÂą, ÂżonÂą Artura Rubinsteina, wyjazdy do ParyÂża i rozmowy o znajomych paĂąstwa Rubinstein: Witkacym, Hemarze i Tuwimie, postaciach, ktĂłre stanÂą siĂŞ dla twĂłrczoÂści MÂłynarskiego waÂżne.
Tak naprawdĂŞ to o Komorowie opowiada Âśpiewana przez HannĂŞ Banaszak piosenka „Truskawki w MilanĂłwku”: Truskawki w MilanĂłwku,/ tamten ganeczek w dzikim winie,/ te interludia na pianinie,/ to jeszcze mi siĂŞ Âśni.../ Truskawki w MilanĂłwku,/ pogodny wuj reakcjonista,/ ktĂłry „BrygadĂŞ PierwszÂą” ÂświstaÂł,/ sÂłuchajÂąc BBC....
Do domowych tradycji naleÂżaÂły wieczory artystyczne, staÂłym bywalcem byÂł na nich ostatni warszawski melorecytator Henryk Szatkowski, wygÂłaszajÂący poezjĂŞ Lechonia i Norwida. Dziadek, prawnik, wyÂśpiewywaÂł kuplety operetkowe, a maÂły Wojtek ukÂładaÂł okolicznoÂściowe strofki, np. ballady dla babuni: ÂŁobuz rozkrzyczany, nieznoÂśny Wojtala/ Przed kaÂżdym siĂŞ swym wierszem wspaniaÂłym pochwala.

Nie lubiÂł za to lekcji gry na fortepianie, uciekaÂł pod szafĂŞ. W przyszÂłoÂści bĂŞdzie tego ÂżaÂłowaÂł.

Radosna gĂŞba stabilizacji
Wojciech MÂłynarski, tak jak jego ojciec, najbardziej lubiÂł jazz, bossa novĂŞ i swing. Jego rodzice nawet poznali siĂŞ przy standardzie jazzowym. „Kiedy mama poszÂła na lekcjĂŞ Âśpiewu, zastaÂła przy fortepianie faceta w pÂłaszczu i kapeluszu grajÂącego ‘Stormy Weather’. W pewnym momencie on siĂŞ obejrzaÂł i spojrzaÂł na niÂą” – opowiadaÂł tĂŞ historiĂŞ jak z komedii romantycznej.

Ojciec umiera na gruŸlicê w 1943 r. Wojtek ma dwa lata. Po wojnie mama pracuje w Polskim Radiu, w redakcji dla dzieci i m³odzie¿y, a on z m³odsz¹ siostr¹ Basi¹ œpiewa na potrzeby audycji. W szkole tworzy satyryczne przyœpiewki do znanych melodii i urz¹dza wystêpy. Na polonistyce wstydzi siê swojego rymowania, wokó³ panuje moda na bia³y wiersz.
Odnajduje siĂŞ za to w Hybrydach, gdzie robi (lubiÂł to sÂłowo) studencki kabaret i pisze teksty dwĂłch programĂłw: „Radosna gĂŞba stabilizacji” i „Ludzie to kupiÂą” (Ludzie to lubiÂą,/ ludzie to kupiÂą,/ byle na chama, byle gÂłoÂśno, byle gÂłupio). Kiedy ma wybieraĂŚ miĂŞdzy karierÂą naukowÂą na Wydziale Polonistyki a pisaniem i Âśpiewaniem, mama radzi mu, Âżeby wybraÂł to drugie. Wiele jej zawdziĂŞczaÂł i piĂŞknie o niej pisaÂł, m.in. w piosenkach „Nie ma jak u mamy” i „Naszych matek maleĂąkie mieszkanka”. ZresztÂą w nieduÂżym mieszkanku swojej mamy, w starej kamienicy na Lwowskiej w Warszawie, bĂŞdzie mieszkaÂł w ostatnich latach Âżycia.

W 1963 r. – ma wtedy 22 lata – pierwszy raz sam publicznie wykonuje swojÂą piosenkĂŞ, „NiedzielĂŞ na G³ównym” na GieÂłdzie Piosenki w Warszawie, i dostaje pochlebnÂą opiniĂŞ Kazimierza Rudzkiego, co dodaje mu ÂśmiaÂłoÂści. WczeÂśniej sÂłyszaÂł, Âże ma b³êdne oko i wiatrakowate ruchy, a gÂłosu wcale.
Jako zawodowego tekÂściarza wylansowaÂła go, co podkreÂślaÂł, Agnieszka Osiecka. To ona daÂła Kalinie JĂŞdrusik jego tekst „Z kim tak ci bĂŞdzie Âźle jak ze mnÂą” i ta piosenka wygraÂła festiwal w Opolu w 1964 roku. Osiecka zaprosiÂła go teÂż do Radiowego Studia Piosenki w Polskim Radiu, w ktĂłrym MÂłynarski napisze dla SkaldĂłw – w 40 minut – tekst „Wszystko mi mĂłwi, Âże mnie ktoÂś pokochaÂł”. JednoczeÂśnie po sukcesie w Opolu wspó³pracĂŞ proponuje mu Edward DziewoĂąski, szef kabaretu Dudek, gdzie wystĂŞpujÂą wielcy polscy aktorzy, m.in. WiesÂław GoÂłas, WiesÂław Michnikowski, Jan Kobuszewski.
MuzykĂŞ do tekstĂłw komponuje mu sam Jerzy Wasowski, a StanisÂław Dygat ogÂłasza, Âże piosenki tego mÂłodego to wielka literatura
https://www.youtube.com/watch?v=Qu_QPzGFkP4

W PolskĂŞ idziemy
NajchĂŞtniej pisze dla GoÂłasa, ktĂłry zaÂśpiewa m.in. „ÂŚwiatowe Âżycie”, „W co siĂŞ bawiĂŚ?”, a przede wszystkim hymn Polski alkoholizujÂącej siĂŞ „W PolskĂŞ idziemy”: W PolskĂŞ idziemy, drodzy panowie,/ W PolskĂŞ idziemy./ Nim pierwsza seta zaszumi w gÂłowie,/ Do ludzi lgniemy: SÂłuchaj... rodaku... czerwone maki.... serce... ojczyzna... TĂŞ piosenkĂŞ Wojciech MÂłynarski lubiÂł najbardziej spoÂśrĂłd utworĂłw satyrycznych pisanych dla innych wykonawcĂłw, mĂłwiÂł: „Jest sumÂą tego, co potrafiĂŞ i co mi siĂŞ udaÂło”. WiesÂławowi GoÂłasowi w tej piosence – w opinii autora – nigdy nikt nie dorĂłwna.
https://www.youtube.com/watch?v=AA0kjqAuUwg
W Dudku spod jego piĂłra wychodzÂą teÂż sÂłynne: „A wĂłjta siĂŞ nie bĂłjta”, „Po co babciĂŞ denerwowaĂŚ” (cenzura podejrzewaÂła, Âże chodzi o GomuÂłkĂŞ), „Przyjdzie walec i wyrĂłwna”: droga wyszÂła caÂłkiem prosta,/ tylko wyboista trochĂŞ./ Lecz ÂświeciÂła nam myÂśl g³ówna,/ ktĂłrÂą tak bym uj¹³ tu:/ "Przyjdzie walec i wyrĂłwna, przyjdzie walec i wyrĂł...”, i rĂłwnie ponadczasowe „Co by tu jeszcze (spieprzyĂŚ, panowie)”: A oni myÂślÂą w ciszy domowej/ lub w mĂłzgĂłw truÂście:/ "Co by tu jeszcze spieprzyĂŚ, panowie,/ co by tu jeszcze”.
Jest wyczulony na jĂŞzyk ulicy. Przez caÂłe Âżycie bĂŞdzie zbieraÂł potoczne powiedzonka i bawiÂł siĂŞ nimi, np. w piosenkach „ÂŻorÂżyk” (PiszĂŞ do pana, bo mi Âżal – norrrmalnie Âżal), „Bynajmniej” (Za kim to, choĂŚ go przedtem nie znaÂłem,/ przez tÂłoczny peron siĂŞ przepychaÂłem?/ Za paniÂą, bynajmniej, za paniÂą!), „Absolutnie” (ÂśpiewaÂł jÂą w czo³ówce serialu „Droga” z GoÂłasem w roli g³ównej, zresztÂą na co dzieĂą chĂŞtnie uÂżywaÂł tego sÂłowa), „Piosenka o Maryni”, „Sytuacja” (Nie od dzisiaj znam z relacji paĂąskie racje,/ ostre one, Âże ho-ho,/ panie, po co panu to,/ sam pan widzi, jakÂą mamy sytuacjĂŞ), „W sprawie sedna”, „Nie mam jasnoÂści w temacie Marioli”...

Kabaret MÂłodszego Pana
„StaraÂłem siĂŞ, Âżeby w swoich tekstach nikogo nie chÂłostaĂŚ, nikomu nie dokopywaĂŚ, tylko prĂłbowaÂłem zrozumieĂŚ. NajwyÂżej czasem zaÂżartowaĂŚ, po prostu tak mam rĂŞkĂŞ uÂłoÂżonÂą” – mĂłwiÂł. CeniÂł humor delikatny, aluzyjny, spod znaku Jeremiego Przybory. ZresztÂą i o nim mĂłwiono – po widowisku telewizyjnym „Dziewczyny, bÂądÂźcie dla nas dobre na wiosnĂŞ” – Âże uprawia Kabaret MÂłodszego Pana. PodobaÂło mu siĂŞ to okreÂślenie, chociaÂż potem sam zostanie dla wielu mistrzem. "Jego Inteligencja Wojciech Ksi¹¿ê MÂłynarski" – bĂŞdzie go przedstawiaÂł Andrzej Poniedzielski.

„Moim zaÂłoÂżeniem jest mĂłwienie prawdy o naszym Âżyciu” – takie zdanie przygotowaÂł sobie juÂż na okÂładkĂŞ swojej pierwszej pÂłyty „Wojciech MÂłynarski Âśpiewa swoje piosenki” (1967), ale cenzor skreÂśliÂł sÂłowo „prawdy”. A jeszcze nie byÂło na niej piosenek politycznych, raczej te obyczajowe. MiĂŞdzy innymi „JesteÂśmy na wczasach”, za ktĂłrÂą nie przepadaÂł, w pewnym okresie nawet jej nienawidziÂł. „Gdzie siĂŞ nie pojawiÂłem, to musiaÂłem jÂą ÂśpiewaĂŚ, wykrzykiwano mi ten tytuÂł. MyÂślaÂłem sobie: BoÂże kochany, co bym nie napisaÂł, to juÂż nie przeskoczĂŞ tego” – opowiadaÂł po latach.
Po „JesteÂśmy na wczasach” kaÂżdy w Polsce juÂż wiedziaÂł, kto to jest Pucio-Pucio
https://www.youtube.com/watch?v=RRfiddT5-aM
„PamiĂŞtam, kiedy w okresie mojej sporej popularnoÂści po zaÂśpiewaniu tej piosenki i paru innych w tym stylu, pojechaliÂśmy na jakiÂś koncert i jeden z pijaczkĂłw pod restauracjÂą powiedziaÂł: ‘Witamy ciĂŞ MÂłynarczyk, ty nasz wieszczu’. Lubili mnie i ja ich lubiÂłem”.
Napisze o nich piosenkĂŞ „W razie czego przypomnijcie sobie Zdzisia”, potem „Zdzisio po latach”, juÂż z akcentem politycznym: To byÂło zimÂą w Zakopanem,/ osiemdziesiÂąty drugi rok,/ gdy ze wzruszeniem niekÂłamanym/ zwrĂłciÂłem w stronĂŞ Zdzisia wzrok/ i wszystko byÂło, jak przed laty –/ zgarbiony kark i dÂłoni ruch,/ beret-naleÂśnik, szalik w kratĂŞ,/ to samo oko, ten sam chuch./ A Zdzisio spojrzaÂł na mnie/ i jak nie zawarczy,/ tak jakby byÂł wkurzony/ i ostro siĂŞ gniewaÂł,/ a treœÌ warkotu brzmiaÂła:/ "UwaÂżaj, MÂłynarczyk,/ nie Âśpiewaj dla tych kurwĂłw,/ nie Âśpiewaj, nie Âśpiewaj...”.

A w wolnej Polsce powstanÂą „Alkoholicy z mojej dzielnicy” ze sÂłowami: Wiesz pan, dlaczego/ Teatr ogĂłlnie jest piĂŞkny?/ Bo teatr to jest Âśmiech, kolego.../ Bo teatr to jest pÂłacz, kolego... / To sÂą te trzy elementy. Czyli piosenka o Zdzisiach spod Teatru Ateneum, z ktĂłrym przez lata byÂł zwiÂązany. WystawiaÂł tam recitale z piosenkami swoich mistrzĂłw i kolegĂłw po fachu: Hemara, Brela i Wysockiego. Tych dwĂłch ostatnich sam tÂłumaczyÂł, tak jak Brassensa i OkudÂżawĂŞ. Genialnie.

"PiosenkĂŞ piszĂŞ od koĂąca"
Od lat 70. byÂł, obok Agnieszki Osieckiej i Jonasza Kofty, najwaÂżniejszym poetÂą polskiej piosenki. WolaÂł pisaĂŚ do gotowej muzyki. Tak pracowaÂł z kompozytorami Januszem Sentem, Jerzym Derflem, Jerzym „Dudusiem” Matuszkiewiczem, Adamem Makowiczem czy WÂłodzimierzem Korczem, wyjÂątkiem byÂła wspó³praca z Jerzym Wasowskim - najpierw powstawaÂł tekst.
TÂłumaczyÂł: „OdpowiadaÂło mi, Âżeby pisaĂŚ takÂą technikÂą, jakÂą lubiĂŞ najbardziej, to znaczy, Âżeby najpierw powstaÂła muzyka, a potem Âżebym pisaÂł do niej tekst. Czyli aby kompozycje, ich dramaturgia, podpowiadaÂły mi ewentualnie jakieÂś treÂści – w takim pisaniu jestem dosyĂŚ wyspecjalizowany”. Punktem wyjÂścia byÂł pomysÂł na puentĂŞ: „Mam takÂą zasadĂŞ, Âże piosenkĂŞ piszĂŞ od koĂąca. To znaczy wiem, jak siĂŞ powinna rozpocz¹Ì, nie wiem, co bĂŞdzie w Âśrodku, i wiem, Âże koĂącĂłwka powinna wyskoczyĂŚ jak diabeÂł z pudeÂłka. A sama robota jest Âżmudna i dÂługa, o czym nie kaÂżdy dziÂś pamiĂŞta”.

MawiaÂł za DĂźrrenmattem, Âże natchnienie miewa w godzinach pracy i przez caÂłe lata zasiada do pisania kaÂżdego ranka. ByÂł entuzjastÂą dobrego rzemiosÂła. PisaÂł jĂŞzykiem ezopowym, ale zwiĂŞÂźle i komunikatywnie. Bez sentymentalizmu. Lepiej krĂłcej niÂż dÂłuÂżej (powoÂływaÂł siĂŞ na radĂŞ swojego przyjaciela Jerzego Dobrowolskiego: „powiedz to samo, tylko o poÂłowĂŞ krĂłcej”).

Nie schlebiaÂł widzowi. WierzyÂł, Âże istnieje taki twĂłr jak inteligent polski. 'Kabaretowa piosenka winna prowokowaĂŚ do myÂślenia, ale nie jest w stanie go zastÂąpiĂŚ'"

"ZmieĂącie ten obrazek!
W piosenkach Wojciecha MÂłynarskiego moÂżna wyczytaĂŚ ca³¹ naszÂą powojennÂą polityczno-obyczajowÂą historiĂŞ. Polska i Polacy to jego wielki temat. Nigdy nie zapisaÂł siĂŞ do partii. „Regularnie nachodziÂł mnie pewien kierownik produkcji i namawiaÂł: ‘Panie Wojtusiu, ja to siĂŞ panu dziwiĂŞ naprawdĂŞ, Âże pan siĂŞ nie zapisze do tego PZPR-u. I mieszkanie by pan dostaÂł, i samochĂłd lepszy...'” – opowiadaÂł. RezygnowaÂł z zagranicznych wyjazdĂłw, kiedy kazali mu notowaĂŚ, co ludzie gadajÂą.
CezurÂą byÂł dla niego rok 1968. „WczeÂśniej mĂłwili, Âże budujemy socjalizm z ludzkÂą twarzÂą – wtedy nie miaÂłem wÂątpliwoÂści, Âże ludzkiej twarzy to on nie ma, raczej pa³ê, ktĂłrÂą przykÂłada tym i owym”. „Ballada o torreadorze” (MarzĂŞ jak wy o walce bykĂłw,/ lecz gardzĂŞ tÂą szko³¹ unikĂłw) zostaje odrzucona przez festiwal w Opolu. W 1968 r. poÂżegna teÂż paru kolegĂłw na Dworcu GdaĂąskim, by w przyszÂłoÂści ÂśpiewaĂŚ dla nich piosenkĂŞ „Tak jak malowaÂł pan Chagall”.
https://www.youtube.com/watch?v=x63oSZfTNEk

A  caÂłkiem niedawno tak skomentowaÂł naszÂą rzeczywistoœÌ:
Dzisiaj znów mnie zadziwia i smuci, ¿e pogl¹dy nacjonalistyczne siê odradzaj¹, uwa¿am to za odchylenie od normy, coœ, kurcze blade, z mó¿d¿kiem nietêgo. Ale z czegoœ to siê bierze, z jakiejœ propagandy.

W 1976 r. Wojciech MÂłynarski podpisuje List 101 przeciwko zmianom w konstytucji i zostaje objĂŞty zakazem publikacji i wystĂŞpĂłw. Papierkiem lakmusowym peerelowskiej rzeczywistoÂści stanie siĂŞ dla niego piosenka z 1977 r. „UkÂładanka”, ktĂłrÂą aÂż do lat 90. moÂżna byÂło nadawaĂŚ w Polskim Radiu tylko po kaÂżdorazowej konsultacji z cenzurÂą. Opowiada o puzzlach, ktĂłre nie pasujÂą do obrazka: Ja bym mĂłgÂł do ciemnej nocki/ tak ukÂładaĂŚ z wami razem,/ ale dajcie nowe klocki –/ albo zmieĂącie ten obrazek!.
W czasach "SolidarnoÂści" powstanie mniej znany, ale istotny dla autora tekst „Przetrwamy” ze sÂłowami: DopĂłki z sobÂą rozmawiamy/ z szacunkiem, ciepÂło szczerze miÂło,/ a nie z bezmyÂślnÂą, tĂŞpÂą si³¹ –/ przetrwamy.
A tuÂż po wprowadzeniu stanu wojennego pisze „PiosenkĂŞ tonÂącego”: W pogodĂŞ ÂładnÂą szliÂśmy na dno, na samiutkie dno,/ prysÂł w tysiÂąc drzazg okrĂŞcik nasz i w morskiej legÂł topieli,/ na poÂżegnanie Âżaden z kumpli nic nie krzykn¹³, bo/ pÂływali z sobÂą trochĂŞ i bez s³ów siĂŞ rozumieli – rzecz o tym, Âże teraz trzeba wybraĂŚ „Âżycie od oddechu do oddechu”. Dla pokrzepienia samego siebie napisze teÂż „Smutne miasteczko”: to jest tylko smutne miasteczko,/ ono sobie kiedyÂś pojedzie...

Co usÂłyszaÂł kasjer
W wolnej Polsce na miejsce starych absurdĂłw przychodzÂą nowe. Bowiem gdy totalitaryzm wreszcie run¹³,/ brak cenzury, wÂładzĂŞÂś wybraÂł sam, rodaku,/ demokracja gdy w rozkwicie,/ piĂŞkne jest to nasze Âżycie,/ ale proszĂŞ, nie pytajcie mnie: "A w smaku?” – pisze w jednym ze Âśpiewanych felietonĂłw na poczÂątku lat 90. W tego rodzaju tekstach satyrycznych, zaczynajÂących siĂŞ zwykle od s³ów „MiÂłe Panie i Panowie bardzo mili”, na bie¿¹co recenzuje polskie problemy.

Wiele z jego diagnoz dÂługo siĂŞ nie zestarzeje. O prawdziwych Polakach, wymianie „jelit”, mistrzostwach w narzekaniu albo o „SolidarnoÂści”: Jednym sÂłowem, od wielkoÂści do ÂśmiesznoÂści/ w naszym kraju podró¿uje siĂŞ z ÂłatwoÂściÂą,/ coÂś, co byÂło gwiazdkÂą jasnÂą,/ staje siĂŞ parodiÂą wÂłasnÂą,/ coÂś takiego robi siĂŞ z "SolidarnoÂściÂą”.
O Lechu Wa³êsie napisze „BalladĂŞ o Szewcu Dratewce”, o tym, Âże nie jest prosto byĂŚ DratewkÂą, kiedy smok juÂż pĂŞknie: A moraÂł Âświeci z wysoka: ten Âświat jest Âźle pomyÂślany:/ Poczciwy szewc zwyciĂŞÂżyÂł smoka, a korzystajÂą barany.

W latach 90. powstaje teÂż sÂłynna piosenka „Kasjer Dupa”, zainspirowana anegdotÂą Tadeusza Konwickiego, Âśpiewana przez Krzysztofa Kowalewskiego - o kasjerze, ktĂłremu siĂŞ wydaje, Âże ktoÂś powiedziaÂł na niego „kasjer dupa”: Puenta zaÂś wierszyka tego/ w takich sÂłowach siĂŞ zawiera,/ Âże znam caÂły kraj, co mego/ przypomina mi kasjera./ MaÂły kraj, co tak uwaÂża/ z pokolenia w pokolenie,/ Âże ktoÂś ciÂągle go obraÂża,/ Âże ktoÂś wci¹¿ go nie docenia.
https://www.youtube.com/watch?v=hiKBY95gf8E

A sam MÂłynarski Âśpiewa sÂłynny apel do inteligencji „Nie wycofuj siĂŞ”: ByÂłaÂś ze mnÂą caÂły PRL,/ potrafiÂłaÂś biĂŚ siĂŞ i wyk³ócaĂŚ,/ dziÂś Ci muszĂŞ ÂśpiewaĂŚ jak Jacques Brel:/ "Nie opuszczaj mnie i nie porzucaj...".
A takÂże piosenkĂŞ „W szkole wolnoÂści”: Ta myÂśl pod czaszkÂą taka Âżmudna,/ tak przyczepiÂła siĂŞ i boli:/ czemu ta wolnoœÌ taka trudna,/ tyle trudniejsza od niewoli?, do ktĂłrej bĂŞdzie nawiÂązywaÂł jeszcze w ostatnich wywiadach.
MĂłwiÂł: „Podejrzewam, Âże kapitaÂł 4 czerwca 1989 r. zostaÂł w znacznej mierze zmarnowany, liczyÂłem na wiĂŞcej. Na zbiorowÂą mÂądroœÌ, Âże siĂŞ ujawni i bĂŞdziemy dochodzili do kompromisĂłw

Nie spodziewa³em siê, ¿e w wolnej Polsce bêdziemy do tego stopnia sk³óceni, nie bêdziemy umieli siê dogadaÌ.
Idziemy na udry, jedni drugich okÂładajÂą inwektywami. Pod tym wzglĂŞdem kiepsko z nami”.
A dalej: „WiĂŞc mnie siĂŞ wydaje, Âże jeÂżeli nie nauczymy siĂŞ w Polsce ze sobÂą rozmawiaĂŚ i sÂłuchaĂŚ siebie, to bĂŞdziemy stanowili w Unii Europejskiej spore wariatkowo”. I nawoÂływaÂł tytuÂłem jednej ze swoich piosenek „Lubmy siĂŞ trochĂŞ!”.

MgÂła, pustka i wina Tuska
W ostatnich latach ciÂągle pisaÂł, ale juÂż nie ÂśpiewaÂł, za to patronowaÂł mÂłodym artystom nagrywajÂącym pÂłyty i wystawiajÂącym spektakle z jego piosenkami. Swoje teksty czytaÂł czasem m.in. w „Szkle kontaktowym” w TVN 24.
Jasno opowiadaÂł siĂŞ po jednej stronie sporu politycznego, PiS uwaÂżaÂł za partiĂŞ maÂło sympatycznÂą. WyÂśmiewaÂł jÂą m.in. w gÂłoÂśnym tekÂście „Wina Tuska”: Polska to kolonia ruska – wina Tuska./ Na stadionach rÂąbanina – Tuska wina./ Spytasz mnie publiko moja, a có¿ to za paranoja?/ To katechizm jest przeÂśliczny sporej partii politycznej./ A dlaczego Panie ÂświĂŞty ten mĂłj wierszyk nie ma puenty?/ W miejsce puenty mgÂła i pustka – wina Tuska.

TÂłumaczyÂł: „Kompletnie nie mam z kim siĂŞ zidentyfikowaĂŚ, poza pewnymi ludÂźmi i opiniami wypÂływajÂącymi wÂłaÂśnie z Platformy, ktĂłra ma mnĂłstwo wad, popeÂłnia mnĂłstwo b³êdĂłw, ale gdzieÂś tam jest w miarĂŞ normalna, a ja jestem za normalnoÂściÂą”. ÂŻywo interesujÂąc siĂŞ politykÂą, nie uwaÂżaÂł jej jednak za najwaÂżniejszÂą na Âświecie, bo przecieÂż Jest jeszcze panna Hela,/ co Âślicznym okiem strzela, saksofon na dansingu/ i z kumplem Âśpiew przy winku/ (...) Jest jeszcze ÂśledÂź w Âśmietanie,/ metafizyczne danie/ i jabÂłoĂą w twym ogrĂłdku/ sadzona w chwili smutku.

Wiara, nadzieja, mi³oœÌ
„Generalnie rzecz biorÂąc, uwaÂżam, Âże Âżycie ma sens. Absolutnie – wyznaÂł nie tak dawno. – WierzĂŞ w jakiÂś wyÂższy porzÂądek nad mojÂą gÂłowÂą, powiedzmy ukÂład gwiazd. OczywiÂście to nie fatum, ale coÂś zapisanego i niezaleÂżnego ode mnie, w ramach czego mogĂŞ prĂłbowaĂŚ rozegraĂŚ swojÂą grĂŞ”. JuÂż od przeÂłomu lat 60. i 70. cierpiaÂł na zaburzenia afektywne dwubiegunowe. Pewnie przez te problemy pod koniec Âżycia mniej siĂŞ uÂśmiechaÂł, ale to tylko rodzaj maski, pod ktĂłrÂą kryÂł siĂŞ czÂłowiek czuÂły.

Nie potrafiÂł pisaĂŚ do koĂąca pesymistycznie. „Nawet w najgorszych okolicznoÂściach naleÂży szukaĂŚ iskierki nadziei – uwaÂżaÂł. – To czÂąstka mojego ÂświatopoglÂądu, ale teÂż coÂś, co trzeba w sobie wypracowaĂŚ. Kiedy siĂŞ juÂż trochĂŞ to Âżycie pozna, zgromadzi wiĂŞcej materiaÂłu poznawczego, goryczy, to wÂłaÂśnie wtedy sztukÂą jest mieĂŚ w sobie nadziejĂŞ, ewentualnie wiarĂŞ. A najlepsza byÂłaby caÂła trĂłjca: wiara, nadzieja i miÂłoœÌ, prawda? To coÂś, wokó³ czego czÂłowiek ciÂągle siĂŞ krĂŞci”.
O nadziei napisaÂł w piosence: Jeszcze w zielone gramy,/ chĂŞĂŚ Âżycia nam nie zbrzydÂła,/ jeszcze na strychu kaÂżdy/ klei poÂłamane skrzydÂła. A dalej, w tej samej piosence, o Âśmierci: BÂądÂźmy jak stare wrĂłble/ ktĂłre stracha siĂŞ nie bojÂą.

https://www.youtube.com/watch?v=TniEe4ay_0Y

Rok temu opowiadaÂł, Âże napisaÂł o Âśmierci wierszyk. MiaÂł byĂŚ o tym, Âże „ona wie, jak ja wyglÂądam, ja nie mam pojĂŞcia, jak wyglÂąda ona. Ale wiem dokÂładnie, jak ona zagra swojÂą rolĂŞ, natomiast nie wiem, jak ja zagram. Wiem tylko jedno, Âże chciaÂłbym bardzo, Âżeby z jakichÂś powodĂłw ona tej roli nie dograÂła. Wtedy krzyknĂŞ za niÂą: ‘ZapomniaÂła pani kosy!’”.

MiÂłe panie i panowie bardzo mili, odszedÂł mistrz sÂłowa, ostatni z wielkich.

KorzystaÂłam z wywiadĂłw, ktĂłre przeprowadziÂłam z Wojciechem MÂłynarskim w 2010, 2013 i 2015 r., a takÂże z ksi¹¿ek „Moje ulubione drzewo, czyli MÂłynarski obowiÂązkowo” oraz „DookoÂła Wojtek” Dariusza Michalskiego.
Donata Subbotko.15 marca 2017"

ZmarÂł zaÂłoÂżyciel Warszawskiej Opery Kameralnej Stefan Sutkowski.

http://www.tvn24.pl/kultura-styl,8/stefan-sutkowski-nie-zyje,733942.html

nic mnie tak nie relaksuje i uspokaja jak muzyka klasyczna!
szkoda ze u mnie w pracy nie chcÂą ustawiĂŚ na radio classic, tylko ciÂągle jakieÂś antyradio

Bernard Johan Herman Haitink (ur. 4 marca 1929 w Amsterdamie, zm. 21 paÂździernika 2021 w Londynie).

DyrygowaÂł  Concertgebouw Orchestra,  London Philharmonic Orchestra, Staatskapelle Dresden, Boston Symphony Orchestra, Chicago Symphony Orchestra, OrkiestrÂą SymfonicznÂą Bawarskiego Radia.
czÂłonek honorowy Wiener i Berliner Philharmoniker, z nagrodÂą Grammophone za "lifetime achievement".

chyba tylko pandemiÂą moÂżna tÂłumaczyĂŚ brak odnotowania, Âże:

Krzysztof Eugeniusz PENDERECKI  (ur. 23 listopada 1933 w DĂŞbicy, zm. 29 marca 2020 w Krakowie)

(za wiki:)

ZmarÂł 29 marca 2020 w Krakowie.
Urna z jego prochami do czasu pogrzebu zostaÂła zÂłoÂżona w bazylice Âśw. Floriana, zaÂś 2 kwietnia 2020 dnia odbyÂła siĂŞ msza ÂżaÂłobna.
UroczystoÂści pogrzebowe kompozytora zaplanowano na 29 marca 2022r.

SwojÂą drogÂą pandemiÂą, ale pewnie i naszÂą czasowÂą ewakuacjÂą z forum  :-[ A moÂże jednak powinniÂśmy zaglÂądaĂŚ tu czĂŞÂściej i dokÂładaĂŚ choĂŚ odrobinĂŞ do ognia podczas przerw w tych pÂłomiennych emocjach,
jakimi sÂą Konkursy.

niestety, ..
z wielkim bĂłlem czyniĂŞ ten wpis

dzisiaj (01.11.2021r. - DzieĂą Wszystkich ÂŚwiĂŞtych) zmarÂł Nelson Freire

https://pl.wikipedia.org/wiki/Nelson_Freire

jeszcze w 2010r. zasiadaÂł w jury XVI Konkursu Chopinowskiego.

R.I.P

Nie tylko ciebie boli. Smutna wiadomosc

WspaniaÂły artysta, jeden z najwiekszych w XX wieku. Urodzony, by graĂŚ Chopina. Arcymistrz kantyleny, poetyckiego liryzmu. Kto graÂł rubato, kto ksztaÂłtowaÂł frazĂŞ tak naturalnie, tak swobodnie jak on?

Ten bis byÂł legendarny:

https://youtu.be/McGLJ4Skuf4

Martha przewracajÂąca stronĂŞ partytury. Nelson gra dla niej „Widmung” - to video mnie wzrusza, wybaczcie.

https://youtu.be/6g_g67hiiac

Pierwszy raz chyba wpis tutaj dotyczy jednego z nas. :(  WÂłaÂśnie doszÂła do nas wiadomoœÌ, Âże odeszÂła TeresaGrob, Agnieszka. Jedna z najcenniejszych osĂłb piszÂących tu od poczÂątku, i w czasach najwiĂŞkszej aktywnoÂści Kuriera, zaÂłoÂżycielka Schubertiady. Zawsze jest mniej czasu niÂż myÂślimy...

Bardzo smutna wiadomosc, az sie lezka w oku kreci. Agnieszka byla wrazliwa i miala unikalny smak muzyczny. Byla bezkompromisowa i szczera w swoich komentarzach. Jej schubertowa pasja byla mocno odczuwalna na naszym forum.
Szkoda, ze nie moglem poznac Agnieszki osobiscie. Pozostaje pamiec.

Przykra informacja :'( Ludzie odchodzą, bo takie jest życie i jego kres. Pozostają wspomnienia. Może w chwili śmierci, chociażby w myślach, usłyszała najpiękniejsze melodie ukojenia w nadziei życia wiecznego.