Kurier Szafarski

Nie mogê siê z tym w pe³ni zgodziÌ. Mozart uwa¿any jest przez wielu badaczy za jednego z najg³êbiej wierz¹cych kompozytorów. To, ¿e nale¿a³ do lo¿y masoùskiej nie przeszkadza³o mu w uczêszczaniu na katolickie nabo¿eùstwa we Wiedniu czy w Baden. W okresie salzburskim, jak wiadomo, stworzy³ ogromn¹ liczbê dzie³ koœcielnych - póŸniej faktycznie znacznie mniej - ale w œwietle znanych nam dziœ faktów [rozwinê temat póŸniej] - nie mo¿na nazwaÌ go heretykiem, agnostykiem itp. Mozart zawsze podkreœla³ swe przywi¹zanie do wiary katolickiej, wpojonej mu przez bardzo konserwatywnego w sprawach religii Leopolda - który zreszt¹ sam zapisa³ siê do lo¿y podczas wiedeùskich odwiedzin syna!
Có¿, trzeba na to spojrzeÌ w kontekœcie realiów oœwieceniowych, w których dopatrujemy siê (sk¹din¹d s³usznie) wielu sprzecznoœci.

To ówczesny, XVIII-wieczny Koœció³ og³osi³ Mozarta masonem-heretykiem - wiedeùska Katedra odmówi³a przecie¿ pe³nej ceremonii pogrzebowej. Dziœ jest inaczej - w noc œmierci 4/5 XII w wielu œwiatyniach Europy odprawiane s¹ ³aciùskie Msze ¿a³obne za jego duszê, których mistycyzm wzmaga odgrywane wówczas niedokoùczone Requiem...

Mozartowska eschatologia jest - moim zdaniem - niezmiernie ciekawa, takÂże w aspekcie filozoficznym...  Takie listy jak ten do Lorenzo da Ponte czy Leopolda Mozarta z 1787 r. (przeÂłoÂżony przez KasiĂŞ - ze sÂłynnym stwierdzeniem mit diesem wahren, besten Freund des Menschen - ÂŚmierĂŚ jako najlepsza przyjació³ka czÂłowieka), ale rĂłwnieÂż ten napisany do ojca i Abbate Bullingera po Âśmierci matki w ParyÂżu (pisaÂłem o tym ileÂś ileÂś postĂłw temu  ;)) - pokazujÂą niezwyk³¹ dojrzaÂłoœÌ tego czÂłowieka, istniejacego niestety w umysÂłach wielu ludzi jako bawidamek, roztrwaniacz pieniĂŞdzy, wieczny imprezowicz (;)). Mimo caÂłej swej nieporadnoÂści Âżyciowej byl czÂłowiekiem niezwykle wraÂżliwym - ukazuje to nie tylko poprzez swÂą muzykĂŞ.

ŒmierÌ jako cel ¿ycia... Myœlê, ¿e Mozart porównuje tu ¿ycie do drogi, która nieuchronnie prowadzi do bramy na jej koùcu. W tym sensie ŒmierÌ-Przyjació³ka, jedyne co pewne - jest celem wêdrówki po tej drodze.
 
Niezmiernie to przykre, Âże Mozart pod koniec Âżycia nie poczuÂł twĂłrczego samospeÂłnienia. UmarÂł z innym uczuciem w sercu niÂż wielki humanista Beethoven, Rossini, Verdi... UmieraÂł usilnie wierzÂąc w to, Âże nie nadszedÂł jego czas. ÂŻe Jego Opus nie zostaÂło zamkniĂŞte, ze nie pozostawiÂł ludzkoÂści caÂłego owocu swego niesÂłychanego talentu...

JakÂże chciaÂłoby siĂŞ dziÂś wieczorem byĂŚ przy Rauhensteingasse 8, ostatnim mieszkaniu Mozarta...

Mozart mia³ niezwykle piêkn¹ i bogat¹, szlachetn¹ duszê, niezale¿nie od tego, w co i jak wierzy³. I widaÌ, ¿e ostatecznie jego podejœcie do spraw ¿ycia i œmierci istotnie dozna³o zadziwiaj¹cego rozwoju od tego czasu, kiedy pamiêtamy go jako szukaj¹cego zabaw, beztroskiego lekkoducha. Tylko czy lekkoduch potrafi³by dŸwign¹Ì tak potê¿ne, monumentalne konstrukcje, jak symfonia g-moll, jak Jowiszowa, jak Wielka Msza, jak Requiem?

Zreszt¹ te wszystkie opowieœci o jego lekkoduchostwie, to s¹ sprawy powierzchowne, które czêsto nijak siê maj¹ do g³êbi, która skrywa siê pod migoc¹c¹ powierzchni¹. Mo¿e i bywa³ beztroski, hulaszczy, weso³kowaty. Przede wszystkim by³, jak wielu ludzi wra¿liwych, a i przy okazji chowanych w pewnej izolacji od od ¿ycia, nieprzystosowany do walki z nim, nie przygotowany do znoszenia jego trudów. I rekompensowa³ sobie te trudy, jak i niezwyk³y, bezustanny twórczy wysi³ek na najwy¿szym poziomie, ucieczkami w beztrosk¹, dzieciêc¹ swawolê. Jednak pod tymi œwiecide³kami b³yszcza³ wielki duch œwiat³em czystym jak gwiazda.

To poczucie, ¿e ¿ycie nieuchronnie koùczy siê, ca³e jest biegiem ku œmierci, i powinno byÌ postrzegane w³aœnie z takiej perspektywy, ¿e œmierÌ, przypomnienie i symbol tej skoùczonoœci, mo¿e byÌ pozytywn¹ wartoœci¹, nadaj¹c¹ szczególn¹ cennoœÌ dniom naszego ¿ycia, ucz¹c¹ nas szacunku i uwa¿noœci wobec skoùczonego czasu, wobec ostatecznego rozliczenia, jest œwiadectwem podejœcia filozoficznego, wcale nie powszechnego w owych czasach - i tak¿e nie w naszych. Brzmi¹ w nim echa stoików, choÌ raczej niemo¿liwym jest, by Mozart czyta³ Marka Aureliusza. WielkoœÌ muzyki jednak sz³a w parze ze szlachetnoœci¹ duszy, która j¹ tworzy³a i wysy³a³a ku gwiazdom.
 
Tak, smutno i mnie, Âże nie czuÂł spokoju speÂłnienia, choĂŚ miaÂł peÂłnÂą ÂświadomoœÌ i poczucie swego talentu. ChoĂŚ wÂłaÂśnie jego tak mocny determinizm pociesza mnie - on znajdowaÂł w nim uspokojenie. To byÂło jego "es muss sein". Pocieszam siĂŞ teÂż, Âże byĂŚ moÂże jednak choĂŚ w jakimÂś stopniu byÂł zadowolony z tego, co nam pozostawia. I moÂże podejrzewaÂł, Âże juÂż tÂą czÂąstkÂą swoich moÂżliwoÂści, sam podlegÂły wÂładzy Âśmierci, zapracowaÂł na nieÂśmiertelnoœÌ. Szkoda mi teÂż, Âże nie czuÂł siĂŞ w peÂłni szczĂŞÂśliwy jako czÂłowiek, i Âże tutaj caÂłkiem juÂż chyba nie byÂł pewien swojej wartoÂści, jakby nie mĂłgÂł przerzuciĂŚ  ÂświatÂła swego geniuszu na resztĂŞ swojej osobowoÂści.

Wiem, gdzie chciaÂłabym dzisiaj byĂŚ...:) Nie zawsze moÂżna zrealizowaĂŚ wszystko, co by siĂŞ pragnĂŞÂło, jednak bĂŞdzie jeszcze, jak wierzĂŞ, wiele okazji... MoÂże w przyszÂłym roku...:)

http://www.youtube.com/watch?v=6EGWmElj6PM&feature=related

Naprawdê wzruszaj¹ mnie szlachetne intencje moich znakomitych Przedmówców, wszelako zgodziÌ siê z ich tezami nie mogê. Piszesz, Drogi Patryku: " To ówczesny, XVIII-wieczny Koœció³ og³osi³ Mozarta masonem-heretykiem - wiedeùska Katedra odmówi³a przecie¿ pe³nej ceremonii pogrzebowej. Dziœ jest inaczej - w noc œmierci 4/5 XII w wielu œwiatyniach Europy odprawiane s¹ ³aciùskie Msze ¿a³obne za jego duszê, których mistycyzm wzmaga odgrywane wówczas niedokoùczone Requiem..."
Patryku, oficjalne zdanie Koœcio³a nie ma chyba znaczenia wobec faktu, ¿e Mozart, wstêpuj¹c do lo¿y masoùskiej, sam obra³ drogê herezji. Znam oczywiœcie te wypowiedzi Mozarta, które jego wielbiciele wykorzystuj¹ do apologii Wolfiego jako cz³owieka wierz¹cego. Przy okazji odniosê siê do postu Koz³a- teza o rzekomym "heretyŸmie" chrzeœcijaùstwa to jeden z ulubionych argumentów niedowiarków i socjalistycznych "teologów". Chrzeœcijaùstwo nigdy nie by³o sekt¹ ani herezj¹, albowiem pierwsi chrzeœcijanie nie byli judaistami odstêpuj¹cymi od judaistycznych dogmatów. Podobnie jak muzu³manie, chrzeœcijanie stali siê SOB¥ w jednym dniu, gwa³townie i cudownie, nie tworz¹c sekty i nie heretyzuj¹c. Oczywiœcie w czasach komuny lansowano pseudonaukowe teorie, wedle których chrzeœcijaùstwo wywodzi³o siê z "sekty esseùczyków". Przemilczmy to litoœciwie. Ale ad rem. Nie w¹tpiê w to, ¿e Mozart mia³ szlachetn¹ i bogat¹ duszê. Bynajmniej, nie jest tu dla mnie argumentem jego Requiem, napisane w szczególnym momencie jego ¿ycia, raczej wolê postrzegaÌ jego duchowoœÌ przez pryzmat "Don Giovanniego". Muszê ju¿ spadaÌ, bo rano do roboty wstajê o 4 i rowerem bêdê pogina³ przez pó³ wyspy, pozdrav, dobranoc pch³y na noc, kalaruchy do poduchy i co tam jeszcze.

Zatem zgadzamy siê w najwa¿niejszej sprawie - wielkoœci Mozartowskiego ducha:) Mniej istotne jest, w moim mniemaniu, jakie konkretnie dzie³a doprowadzi³y nas do tej konkluzji;) Zaœ co do jego religijnoœci - có¿, s¹ rzecz jasna jego wypowiedzi, raczej nie œwiadcz¹ce o braku wiary w OpatrznoœÌ - w jakim to pozostawa³o stosunku do oficjalnych dogmatów katolicyzmu, trudno mi dyskutowaÌ. I jest ten ogrom dzie³ muzyki sakralnej, jakie stworzy³ - samych w sobie bêd¹cych, a przynajmniej mog¹cych byÌ rodzajem modlitwy.

Dalej, SÂławku, wchodzimy w delikatnÂą sferĂŞ dyskusji o religii. TwĂłj post, jak i Konrada, i Patryka, otwiera pole fascynujÂącej dyskusji, i aÂż siĂŞ o niÂą prosi:)) Ale i znĂłw moÂże staĂŚ siĂŞ potencjalnym ÂźrĂłdÂłem spiĂŞĂŚ. Nie wÂątpiĂŞ, Âże potrafimy dyskutowaĂŚ z najwiĂŞkszym obiektywizmem i szacunkiem wobec siebie i swoich przekonaĂą. Jednak przeszliÂśmy tu juÂż kilka kryzysĂłw z powodu sprzeczek i zadraÂżnieĂą. ProponujĂŞ, aby jeÂśli juÂż koledzy mieliby rozmawiaĂŚ o takich kwestiach, jak: czy chrzeÂścijaĂąstwo byÂło czy nie byÂło sektÂą, oraz czy masoneria jest herezjÂą, podyskutowali o tym na przykÂład na wÂątku historycznym, i przestrzegajÂąc maksymalnej tolerancji. Zachowajmy ten jeden z piĂŞkniejszych wÂątkĂłw na tym forum w moÂżliwie jak najlepszym stanie.:)   
 

Do póŸnych dzie³ sakralnych nale¿y te¿ g³êboki, zamyœlony motet Ave verum D-dur KV 618 z czerwca 1791.

OsobiÂście jestem caÂłkowicie spokojna o duszĂŞ Wolfganga. ZresztÂą nie nam jÂą osÂądzaĂŚ.

Piszesz, Asiu, uderzaj¹c w najczulsze struny... Zupe³nie w duchu Annette Kolb, autorki niezwyk³ej, rozfilozofowanej biografii Mozarta (choÌ jej muzyczne fascynacje objê³y tak¿e innych twórców, choÌby Wagnera). Nikt z tak¹ wra¿liwoœci¹ nie podj¹³ siê psychoanalizy geniuszu Wolfiego. Jesteœcie pokrewnymi duszami...
Równie¿ Kolb uwa¿a Mozarta za cz³owieka g³êboko wierz¹cego; na ten temat rozpisuje siê bardzo piêknie, porównuj¹c jego religijnoœÌ (która, jak zauwa¿a, mo¿e byÌ elementem krytyki ze strony religijnych purystów) z religijnoœci¹ Bacha itd. (niestety, nie mam w Poznaniu tej ksi¹¿ki).

PonoĂŚ w rozmowie z pewnym Niemcem-protestantem w czasie podró¿y do Frankfurtu (rok przed ÂśmierciÂą) Mozart wyÂłoÂżyÂł swĂłj poglÂąd na sprawy wiary... PrzyznaÂł, Âże jest ufajÂącym w OpatrznoœÌ katolikiem, wspomniaÂł swe lata mÂłodzieĂącze i swojÂą niezwyk³¹ (uwarunkowanÂą ojcowskim wychowaniem  ;)) poboÂżnoœÌ. PóŸniej we Wiedniu - jak przyznaÂł - ulegÂło to zmianie, ale ilekroĂŚ wchodzi do ÂświÂątyni, wsÂłuchuje siĂŞ w Kyrie, Gloria, wyznanie wiary Symbolum Nicaenum itd - Âłza krĂŞci mu siĂŞ w oku, z trwogÂą prĂłbuje sobie wyobraziĂŚ rzeczy ostateczne. MiaÂł teÂż zarzuciĂŚ swemu luteraĂąskiemu rozmĂłwcy brak odniesieĂą do religii, laicyzacjĂŞ protestanckiego, oÂświeceniowego spoÂłeczeĂąstwa, kultury.
Oczywiœcie, obcuj¹cy w krêgach arystokracji oœwieceniowej Mozart odrzuca³ pewne zasady Koœcio³a, w inne - te podstawowe, dogmatyczne - wierzy³ ca³ym swym sercem. Jego duchowoœÌ wyra¿a siê w filozofii Requiem, ale i Czarodziejskiego fletu. Jest pe³na sprzecznoœci - ale w jej centrum stoi chrzeœcijaùskie Credo.



Ja rĂłwnieÂż! Tylko osoba o g³êbokim przywiÂązaniu do tradycji KoÂścioÂła - mimo ogromnych trudnoÂści stwarzanych  przez jednego jego przedstawiciela, ksiĂŞcia arcybiskupa Colloredo - stworzyĂŚ moÂże takie arcydzieÂła. 

http://www.youtube.com/watch?v=6KUDs8KJc_c - Ave Verum Corpus (L. Bernstein !)
http://www.youtube.com/watch?v=M4pCxdWu1lo - Laudate pueri z Vesperae solennes de Confessore (S. Stuligrosz, M. Cichocka)
http://www.youtube.com/watch?v=1eZ5SqqXXCk - Kyrie d-moll KV 341 (Philippe Herreweghe)

Na mozart-archiv.de znaleŸÌ mo¿na najpiêkniejsze (obok KV 341) Kyrie C-dur KV 323 i Es-dur KV 322.

Ne t'en fais pas, mon ami;))  8)  Chyba nasz kolega wprowadziÂł nam na forum atmosferĂŞ jĂŞzykowego stresu ;)
ByĂŚ moÂże czĂŞÂściej mĂłwimy, Âże ufamy czemuÂś, jednak ufaĂŚ w coÂś, choĂŚ rzadsze, jest rĂłwnieÂż wÂłaÂściwe.

Niestety nie znam Annette Kolb, a jeœli jest pokrewn¹ dusz¹, bardzo chêtnie j¹ poznam. Pewnie tak, bo idea filozofowania jest mi bardzo bliska:)) Musisz mi kiedyœ po¿yczyÌ tê ksi¹¿kê:)

Zanim zacznê kontemplowaÌ Offertorium, do tego wspania³ego zestawu, jaki przygotowa³eœ, chcia³am dorzuciÌ jeszcze jedn¹ per³ê.
Kyrie z Wielkiej Mszy c-moll - sama esencja duchowoÂści:)
http://www.youtube.com/watch?v=hieCzEZwRw4&feature=related

Musammanie drogi, bez urazy ale mo¿e tak oto odpowiem ze swej strony - to o czym piszesz, to kompletna bzdura, podobnej bzdury dawno ¿em ju¿ nie slysza³..a utrzymujê kontakt z ludzmi dla których temat ten, stanowi przedmiot badaù od wielu d³ugich lat..Powtórzê wiêc raz jeszcze - nie rzekomym "heretyzmie', ale wrêcz niemal oczywistym heretyzmie w ³onie judaizmu - i to od samej podstawy, g³ównego za³o¿enia tej pierwotnej sekty (bo w tamtym czasie jeszcze nie uznanej za oficjaln¹ religiê na mocy litery prawa)..
Teza o owym heretyzmie chrzeœcijaùstwa nigdy nie by³a te¿ argumentem jedynie dla niedowiarków i jak to okreœli³eœ "socjalistycznych teologów", lecz rzeczowym stwierdzeniem opartym na rzetelnych d³ugotrwa³ych badaniach powa¿nych ludzi nauki w ró¿nych czêœciach œwiata (historyków, biblistów, archeologów itd..) - zreszt¹ stwierdzenie to niebezpodstawne, bo opieraj¹ce siê na podobnych stwierdzeniach ludzi obeznanych (wtajemniczonych) z tematem ¿yj¹cych w wiekach poprzednich - i czerpi¹cych ze Ÿróde³, których datowanie siêga g³êboko wstecz, nawet do pierwszych wieków chrzeœcijaùstwa i wczeœniej..Z kolei ci w ¿adnej mierze nie mogli byÌ i nie byli "socjalistycznymi teologami"..
Ca³e bowiem chrzeœcijaùstwo zawiera w sobie wiele zapo¿yczeù z innych oficjalnych i tych mniej oficjalnych wyznaù o charakterze czysto sekciarskim..Ju¿ nawet pomijaj¹c judaizm z którego wysz³o, weŸmy chocia¿by zaratusztrianizm z którego zapo¿yczono takie elementy jak: zmartwychwstanie, niepokalane poczêcie, mesjanizm-zbawiciel, s¹d ostateczny, czyœciec, niebo, piek³o..nawet dogmatu Trójcy mo¿na siê doszukiwaÌ..Dalej, mazdaizm i co chyba najwa¿niejsze (pomijaj¹c przy tym cal¹ ta sektê esseùczyków) Mitraizm - który powsta³ i sta³ siê religi¹ paùstwow¹ na d³ugo przed chrzeœcijaùstwem..Z mitraizmu ewidentnie zapo¿yczono: nieœmiertelnoœÌ duszy, dzieù narodzin cz³owieka-boga (25 XII by³ wczeœniej czczony jako dzieù narodzin boga Mitry), krwawa ofiara i zbawienie - zdumiewaj¹co zbie¿ne z odkupieniem, chrzest poprzez rytua³ obmycia (zreszt¹ w judaizmie równie¿ stosowany), chleb i wino..ba, nawet komunia i znak krzy¿a (hostie) - w tym okresie znakiem chrzeœcijaùskim nie by³ krzy¿, lecz RYBA..nie wspominaj¹c o kilku cudach z ¿yciorysu Jezusa, jak choÌby przemiana wody w wino (cud w Kanie - wspomina o tym jedynie Jan, tak jakby pozostali nie mieli o nim zielonego pojêcia..hm, Jan spisa³ swoj¹ relacjê jako ostatni, wtedy wiêc kiedy wszyscy ju¿ dawno nie ¿yli ;) )
Nic wiêc dziwnego, ¿e chrzeœcijaùstwo ju¿ po zdobyciu prymatu zwalcza³o mitraizm tym bardziej, im bardziej siê do niego upodabnia³o..Nieprzypadkowo zatem w okresie póŸnego cesarstwa na ruinach licznych mitreów (tylko w samym Rzymie by³o ich chyba z seta, podczas gdy w tym samym czasie chrzeœcijaùskich, dos³ownie wcale) powstawa³y chrzeœcijaùskie koœcio³y (np bazylika San Clemence, czy koœció³ Santa Prisca), a gdy za cezara Konstantyna i potem Teodozjusza sta³o siê religi¹ paùstwow¹, proces ten osi¹gn¹³ swoje apogeum - do V-VI w wszystkie je przejêto, zamieniono na koœcio³y, lub po prostu zburzono..
Taka ciekawostka - nawet grota w Bethelem w której to rzekomo (wg przyjetej tradycji) mia³ przyjœÌ na œwiat przysz³y Zbawiciel, s³u¿y³a pierwotnie jako miejsce kultu boga Mitry..
Tak Musammanie, to prawda ¿e pierwsi chrzeœcijanie, wliczaj¹c w to zarówno bezpoœrednich œwiadków wydarzeù (uczniowie) jak i samego za³o¿yciela tego wyznania byli judaistami, byli krótko rzecz ujmuj¹c ¯ydami - wszyscy bowiem byli obrzezani, w³¹cznie z Jezusem z Nazaretu (mówi o tym wyraŸnie ewangelista £k). Pocz¹tkowo przestrzegali równie¿ litery Prawa, ale tylko pocz¹tkowo..tj do momentu dzia³aù podjêtych przez Szaw³a (Paw³a) z Tarsu - odrzucaj¹cego nakaz stosowanie tego¿ rytua³u i zezwalaj¹cego na przyjmowaniu do grona nowych wyznawców wszystkich nieobrzezanych (tj pogan)..jak równie¿ pod wp³ywem jedynie "snu piotrowego" - zezwolenie na spo¿ywanie nie tylko stworzeù "nieczystych", ale wszystkiego co siê rusza...by³o to zatem ewidentne przeciwstawienie siê zapisanym prawom w judaizmie, prawom ustanowionym przez samego Boga Ojca..

dla pewnoœci, coby znów samo siê nie skasowa³o..t¹ czêœÌ posta wbije teraz
cd za moment..

cd odpowiedzi na post Musammana..

Problem tkwi jednak w czymœ znacznie powa¿niejszym, stanowi¹cym podstawê judaizmu tj uderzeniem w podstawowy dogmat tego wyznania - wiarê w jedynego i tylko jedynego Boga Ojca..Natomiast wypowiadane przez Jezusa s³owa "Jestem, Jam Jest" (YHWH) odnosz¹ce siê w stosunku do samego siebie, by³y tego dogmatu zaprzeczeniem - bo oto cz³owiek z krwi i koœci, nie doœÌ ¿e osmiela siê wypowiadaÌ g³oœno zakazane w Prawie imiê Boga, to jeszcze tym samym zrównuje istotê ludzk¹ z Bogiem..Wiecej, okreœla samego siebie tym¿e imieniem - jakoby On i Ojciec s¹ jednym, stanowi¹ jedno, s¹ jednym i tym samym w trzech osobach..
Owa troista natura Boga, nie byÂła wiĂŞc w rozumieniu Ăłwczesnych wyznawcĂłw judaizmu czystym monoteizmem, a wrĂŞcz zgoÂła czymÂś przeciwnym - byÂło to zatem najwieksze z dopuszczalnych bluÂźnierstw..juÂż wiĂŞkszego byĂŚ nie mogÂło (i m.in. za to wÂłasnie Rabbuni zostaÂł skazany na ÂśmierĂŚ, zresztÂą zamachĂłw na jego Âżycie byÂło znacznie wiĂŞcej - choĂŚby taki oto przykÂład pierwszy z brzegu, w rodzinnym mieÂście Nazaret (ÂŁk 4;28-30)..
Skoro wiêc bluŸnierstwo, to tym samym i herezja w ³onie judaizmu (potem z kolei "odczepieùstwo", zas w oczach Rzymu - jedna z b.wielu sekt dzia³aj¹cych w owym czasie na obszarze ogromnego Imperum Romanum) - taka sama herezja jak parê wieków póŸniej Arianie w ³onie chrzeœcijaùstwa, kwestionuj¹cy dogmat Trójcy i jedynie bosk¹ naturê Chrystusa (czy analogicznie jak d³ugo d³ugo potem odczepieùcy od wiary katolickiej - protestantyzm, prawos³awie itd..w³¹cznie z ca³¹ rzesz¹ sekt typu Jehowi i tym podobnych..
Tak wiĂŞc stwierdzenie Âże "stali siĂŞ SOBÂĄ w jednym dniu" - to nazbyt wielkie uproszczenie, na dodatek zasadniczo mijajÂące siĂŞ z prawdÂą..
To Twój osobisty pogl¹d Musammanie ?..kto w ogóle tak powiedzia³, gdzie to jest napisane ?? - no chyba ¿e tylko w jakimœ katechizmie.. W ka¿dym bez wyj¹tku procesie historycznym (a wiêc i tym przypadku) nic nie powstaje ot tak samo z siebie. Wszystko musi mieÌ swój pocz¹tek i kolejne etapy rozwoju, a¿ do osi¹gniêcia w pe³ni ukszta³towanego tworu, zjawiska..Musi istnieÌ przyczyna i koùcowy skutek - samo z siebie to mo¿na np odruchowo chwyciÌ i zapaliÌ papierosa..ale i tu nie bardzo, bo nawet takowa prosta czynnoœÌ jest wynikiem kilku sk³adowych elementów, czynników - wystepuj¹cych w zwi¹zku przyczynowo-skutkowym..
Co do sekty esseùczyków (aram.hassayah - uzdrowiciel, uzdrowiciele) - otó¿ nie przemilczajmy tego litoœciwie.. Nie jest to bowiem ani teoria pseudonaukowa, ani lansowana jedynie w czasach komuny (to kolejna nieprawda) - opiera siê ona na wynikach d³ugoletnich badaù Ÿród³owych, prowadzonych na d³ugo przed komun¹ i trwaj¹cych wci¹¿ nadal i po niej (równiez w czasie obecnym) - trwajacych odk¹d tylko z pocz. XX w odkryto zwoje w Qumram (zwane te¿ zwojami znad M.Martwego), a Ÿród³a to niema³ej wartoœci..bo powsta³e nie tylko w pierw.wiekach chrzescijaùstwa, ale i pochodz¹ce z II-III wieku p.n.e
I tak na dobra sprawê teoria wcale nie pozbawiona sensu - wiele cech zbie¿nych z pierwotnym, czy nawet i póŸniejszym chrzeœcijaùstwem (praktykowanie celibatu, rytua³ obmycia poprzez chrzest, Nauczyciel Sprawiedliwoœci, chleb i wino podczas wieczerzy, czy w geœcie protestu wzglêdem œwiatyni jerozolimskiej - obchodzenie œwiêta Pesach dzieù wczeœniej...coœ to przypomina - w W.czwartek, a nie pi¹tek jak wiêkszoœÌ wyznawców judaizmu..)
Ale to szeroka tematyka, wiĂŞc mozna pisaĂŚ i pisaĂŚ...szkoda nadwyrĂŞÂżaĂŚ sobie miĂŞÂśni dÂłoni..

ChrzeÂścijaĂąstwo narodziÂło siĂŞ w jednym momencie- w momencie Zmartwychwstania, a wiĂŞc wtedy, gdy wypeÂłniÂło siĂŞ SÂłowo. EsseĂączycy nie mieli nic wspĂłlnego z chrzeÂścijanami. 

A to ciekawe, ¿e dopiero od tego momentu...szkoda tylko, ¿e Kefas a uœciœlaj¹c Marek pisz¹cy pod jego dyktando, nic a nic nie wiedzieli o tym najwiêkszym z cudów (podobnie zreszt¹ jak o innym, cudzie "pokrewnym" tj wskrzeszeniu £azarza, bo zdaje siê wzmiankuje o tym jedynie czwarty, ostatni z ewangelistów Jan - przy okazji warto zwróciÌ uwagê na oryginalne hebrajskie t³umaczenie imienia £azarz..brzmi niezwykle ciekawie ;))..nie wiedzieli, bo jest rzecz¹ niebywa³¹ ¿eby o najwiêkszym z cudów w dziejach ludzkoœci nie wspomnieÌ ni s³owem - nie wiedzieli, poniewa¿ ostatnie perykopy z euangelion Marka o tym wydarzeniu mówi¹ce - to nic innego jak póŸniejsza interpolacja, pochodz¹ca pewnikiem z wieków œrednich..Ich wspólnie spisana relacja koùczy siê bowiem jedynie na krótkiej, jednowersowej wzmiance o pustym grobie..

A czy esseĂączycy mieli, czy nie mieli coÂś wspĂłlnego z chrzeÂścijaĂąstwem ?..trudno jednoznacznie dociec (nawet jeÂśli podobnie jak u pierwotnych chrzeÂścijan, cechowaÂła ich wspĂłlnota dĂłbr materialnych, ÂżyjÂąc tak jak i oni w tworzonych przez siebie komunach..) - przecieÂż zniknĂŞli nagle (moÂże gwaÂłtownie) z areny dziejĂłw, w trakcie lub w chwilĂŞ po upadku powstania Âżydowskiego z 70 r..w tym miejscu Âślad po nich juÂż bezpowrotnie siĂŞ urywa.
OsobiÂście, bardziej niÂż chrzeÂścijan widziaÂłbym w nich sektĂŞ joanitĂłw (pokrewne - ugrupowanie uczniĂłw Jana Chrzciciela...Tak tak, Chrzciciel teÂż posiadaÂł swoich uczniĂłw..i to nie tylko przed, czy w trakcie, ale teÂż juÂż i po zakoĂączeniu dziaÂłalnoÂści swojego rĂłwieÂśnika kuzyna (pomimo iÂż obydwaj juÂż od dawna nie Âżyli) - momentami, jeszcze za Âżycia i po..wyraÂźnie dostrzegalna jest nawet owa rywalizacja pomiĂŞdzy dwoma "pokrewnymi" odÂłamami..;)

DziÂś na TVP Kultura La Betulia liberata - czyli Betulia wyzwolona
Oratorium z librettem wedÂług Pietro Metastasia, stworzonym na podstawie biblijnej historii Judyty i Holofernesa z apokryficznej KsiĂŞgi Judyty.
Opisuje ona historiĂŞ konfliktu IzraelitĂłw z Asyryjczykami, ktĂłrych wojskami dowodziÂł Âświetny wĂłdz Holofernes. Armia Izraela zajĂŞÂła wĂłwczas miasto BetuliĂŞ. Holofernes rozpocz¹³ oblĂŞÂżenie i kiedy miasto nie mogÂło siĂŞ juÂż dÂłuÂżej broniĂŚ, jedna z  kobiet, piĂŞkna wdowa Judyta, postanawia sama ocaliĂŚ BetuliĂŞ. Po modlitwie wieczornej, piĂŞknie odziana, udaje siĂŞ do obozu AsyryjczykĂłw, kaÂże siĂŞ zaprowadziĂŚ do Holofernesa i uwodzi go w ciÂągu trzech dni. Czwartego dnia podczas wieczerzy, gdy wĂłdz  upija siĂŞ i zasypia, Judyta odcina mu gÂłowĂŞ, wkÂłada do kosza i wraca do Betulii. O Âświcie gÂłowĂŞ Holofernesa wywieszono na murach miasta. Na ten widok wojsko asyryjskie pierzchÂło w popÂłochu, a Izraelici udali siĂŞ za nimi w pogoĂą i pokonali. Có¿, moÂże byÂło to doœÌ drastyczne posuniĂŞcie,
jednak niewÂątpliwie okazaÂło siĂŞ skuteczne:)
Podobna jest i treœÌ libretta do oratorium, zwanego "Azione sacra", œwiêt¹ sztuk¹. Wystêpuj¹ tu Ozjasz, gubernator Betulii, Judyta wdowa po Manassehu, Achior ksi¹¿ê Ammonitów, Amital ksiê¿niczka Izraelska, wodzowie Coro i Cabri oraz chór Betulian.
Asyryjski genera³ przystêpuje do oblê¿enia Betulii. Otacza miasto i odcina mu dop³yw wody. Los obroùców wydaje siê przes¹dzony. Kiedy ksi¹¿ê Betulii, Ozjasz, jako przywódca religijny, d³ugo rozwa¿a, co nale¿y czyniÌ, Judyta decyduje siê na stanowcze dzia³anie. Œmia³o wkracza do obozu nieprzyjaciela, gdzie zdobywa zaufanie Holofernesa, oczarowuje go, po czym ucina mu g³owê.
Oratorium skÂłada siĂŞ z dwĂłch czĂŞÂści, w ktĂłrych mieÂści siĂŞ szesnaÂście arii, z partiami solowymi i chĂłralnymi. Podobno nie zostaÂło w ogĂłle wykonane za Âżycia Mozarta.
Oto uwertura do tego dzieÂła:
http://www.youtube.com/watch?v=tKhcfx-N6Fc

Mam nadziejĂŞ, Âże siĂŞ odnajdziecie po modyfikacji wÂątku.

Wiele pracy Moniko zrobiÂłaÂś
DziĂŞkujĂŞ

CzÂłowiek czy chce czy nie chce jest istotÂą religijnÂą. I nawet teraz i w przyszÂłoÂści to siĂŞ nie zmieni.
Jest to nasze ewolucyjne dziedzictwo. Wiara w Boga byÂła ludziom potrzebna i jest ludziom potrzebna.
Jako, Âże byÂła potrzebna i byÂła kultywowana, przez to wpisaÂła siĂŞ na trwaÂłe w nasze geny (bo) i
bez tej wiary ludzie nie potrafili i nie potrafiÂą daĂŚ sobie rady ze sobÂą, swoim Âżyciem w spoÂłeczeĂąstwie.

Religie powstaÂły i sÂą nawet nie po to, by wierzyĂŚ w Âżycie po Âśmierci, ale by lepiej nam siĂŞ ÂżyÂło ze sobÂą.
W religiach chodzi o regulacjĂŞ naszych zachowaĂą,
wierzymy, Âże za dobre uczynki spotka nas nagroda, bo „dobro wraca”,
ale korzyÂści, jakie z tego odnosimy, sÂą przede wszystkim spoÂłeczne.
Religia wymaga od nas Âżycia zgodnego z nienaruszalnymi zasadami
(bo obkÂłada konkretnymi sankcjami intencje jakie stojÂą za naszym sposobem zachowania),
bo tylko takie ¿ycie gwarantuje spo³eczeùstwu stabilnoœÌ,
inaczej z kaÂżdego z nas wyszÂłoby zwierzĂŞ („hulaj dusza piekÂła nie ma”) i
wypracowany przez pokolenia porzÂądek szybko zaÂłamaÂłby siĂŞ.

Celebrowanie boskoÂści w miejscach kultu rĂłwnieÂż odnosi siĂŞ do naszej estetyki.
Ludzie od zarania dziejĂłw chcÂą przeÂżywaĂŚ coÂś wzniosÂłego.
Jest nawet takie powiedzenie, jeœli chce siê podnieœÌ rangê jakiegoœ wydarzenia kulturalnego:
 „ludzie (chodzili) chodzÂą na to jak na mszĂŞ”.

I bez sankcji (kara, nagroda) te¿ mo¿na ¿yÌ zgodnie z z zasadami. To siê nazywa ludzka moralnoœÌ.

Najlepiej (najszczêœliwiej) czujemy siê w niewielkich grupkach wspólnot rodzinnych, znajomych i przyjació³ i
na otwartej przestrzeni natury, czujemy siĂŞ najbardziej szczĂŞÂśliwi. Bo to jest nasze wyobraÂżenie raju.
A nasze wyobraÂżenie raju, to nic innego, jak
podkoloryzowana afrykaĂąska sawanna, kolebka naszej ludzkoÂści zakodowana w genach.
A nasze wyobraÂżenie o przebywaniu w raju w nielicznym towarzystwie ludzi, w maÂłych grupkach znajomych,
rĂłwnieÂż nawiÂązuje do naszego ewolucyjnego dziedzictwa, jako, Âże
nasi przodkowie funkcjonowali w niewielkich grupach Âłowiecko-zbierackich, w ktĂłrych kaÂżdy znaÂł kaÂżdego.
Kraina wiecznej szczĂŞÂśliwoÂści jawi siĂŞ zatem, jako swoisty powrĂłt do naturalnych ÂźrĂłdeÂł.
Sk³onnoœÌ do nich wykazuj¹ wszyscy ludzie, bez wzglêdu na zamieszkiwany zak¹tek œwiata,
od malowniczych archipelagĂłw, po skutÂą lodem SkandynawiĂŞ,
nawet maÂłe dzieci, przecieÂż dziÂś od najmÂłodszych lat
przyzwyczajane do rzeczywistoÂści hipermarketĂłw, miejskich placĂłw zabaw i zgieÂłku ulic.

Obawiam siĂŞ Marku, Âże kaÂżdy inaczej wyobraÂża sobie raj, tak samo jak i piekÂło.  MoÂże dla niektĂłrych, moÂżliwoœÌ pĂłjÂścia do marketĂłw, to istny raj?

Tak jak w tym kawale:
UmarÂł polityk. Staje przed Âśw. Piotrem, a ten mĂłwi mu: „teraz jest tak, Âże kaÂżdy moÂże sobie wybraĂŚ gdzie chce byĂŚ, w Niebie czy w Piekle po tym jak na prĂłbĂŞ pobĂŞdzie trochĂŞ w Niebie trochĂŞ w Piekle.”
Polityk zjechaÂł windÂą do PiekÂła, a tam mnĂłstwo chĂŞtnych dziewczyn, peÂłno jedzenia i co niemiara uÂżywek. 
Nastêpnie wyjecha³ wind¹ no Nieba, a tam zielona ³¹czka, w tle oœnie¿one góry, jakieœ drzewa, horyzont z morzem, muzyka mi³a dla ucha.
Wraca do Âśw. Piotra i mĂłwi: „podoba mi siĂŞ tu i tu, ale ja jednak jestem rozrywkowy i wybieram PiekÂło.”
Zje¿d¿a winda na dó³, otwieraj¹ siê drzwi, a tam wielkie, œmierdz¹ce wysypisko œmieci, ludzie w potarganych ³achach, zbieraj¹ je do worków.
DiabeÂł daje mu worek i zagania do roboty.
Polityk: „przecieÂż wczoraj byÂło tu co innego!”
A diabeÂł: „wczoraj to byÂła kampania wyborcza dla ciebie.”

Sama przyzwoitoœÌ ludzka tu nie starcza,
bo wystarczy, ¿e bêdzie ³atwoœÌ dostêpu do atrakcyjnej pokusy
(pokusa zawsze jest atrakcyjna i Âłatwo dostĂŞpna, bo inaczej nie byÂłaby pokusÂą),
a obyczajnoœÌ ludzka bierze w ³eb, albo
byÂłby taki chaos w zachowaniach ludzkich, Âże gorszÂące sceny byÂłyby na rĂłwni ze scenami wzniosÂłymi.

Nawet w internecie jest netykieta:

http://pl.wikipedia.org/wiki/Netykieta

Owszem starcza. Dlaczego nie kradniesz? Czy tylko dlatego, Âże religia i prawo tego zabraniaja.EjÂże?

Zacznê od koùca. S¹ ludzie ateistczni, którzy radz¹ sobie w ¿yciu nie gorzej ni¿ wierz¹cy. Bywa równie¿ odwrotnie. A skoro zachodzi TO i TO, to oznacza, ¿e nie dopatrujê siê ¿adnej korelacji pomiêdzy "dawaniem sobie rady w ¿yciu" a "teologicznym statusem jednostki". ¯ycie rozumiem tutaj jako ¿ycie ka¿dego, ró¿norodnego cz³owieka.

CzÂłowiek jest istotÂą religijnÂą, jeÂśli ma takie potrzeby. W dawnych czasach wierzenia byÂły prymitywne. Mam na myÂśli politeizm, w ktĂłrym przypisywano bogom ludzkie cechy. Wiara wynikaÂła ze strachu, niewiedzy i nieporadnoÂści. ÂŚwietnie to widaĂŚ w Starym Testamencie, gdzie BĂłg jawi siĂŞ jako surowy stwĂłrca i mÂściwy tyran. Tacy wÂłaÂśnie byli wĂłwczas ludzie, wiĂŞc nie dziwne, Âże tak tez wyobraÂżali sobie Boga.
Zgadzam siĂŞ, Âże dowodzi to naszemu ewolucyjnemu dziedzictwu.
Jedna uwaga na temat religii i wiary: wed³ug mnie s¹ to pojêcia ró¿ne i skorzystam z Twoich s³ów Aro50, abyœmy siê lepiej zrozumieli.

Wiara kultywowana i potrzebna to religia w wierze.
Wiara niekultywowana i potrzebna to wiara.
Wiara niekultywowana i niepotrzebna to ateizm lub agnostycyzm.
Wiara kultywowana i niepotrzebna to....? jakiÂś osobliwy twĂłr, ktĂłry mogĂŞ nazwaĂŚ szamaĂąstwem lub magiÂą.


IstniejÂą dobrzy ateiÂści i dobrzy wierzÂący. Podobnie istniejÂą Âźli ateiÂści oraz Âźli wierzÂący. ZnĂłw nie widzĂŞ korelacji.
GdybyÂś miaÂł racjĂŞ Aro50, to zbiĂłr zasad wyznaniowych, religijnych, zbiĂłr zakazĂłw i nakazĂłw boskich W ZUPEÂŁNOÂŚCI by wystarczyÂł. CaÂłe prawo byÂłoby zbyteczne. Ale tak nie jest. (PragnĂŞ przypomnieĂŚ, Âże tzw. Prawo MojÂżeszowe to byÂło prawo nadane przez Jahwe a przy okazji moÂżemy je teraz interpretowaĂŚ jako prawo dotyczÂące Ăłwczesnej narodowoÂści Âżydowskiej).
Cz³owiek "zwierzakiem stadnym" jest. Pomaganie sobie i te "dobre uczynki" wi¹¿¹ siê z korzyœciami dla jednostek a w ujêciu ogólnym - z korzyœciami dla ca³ej grupy (spo³ecznoœci).
Ty widzisz w tej prawidÂłowoÂści zasÂługĂŞ religii a ja widzĂŞ w niej ludzki gen i wymierne interesy jednostki.

...
Na wiĂŞcej wypowiedzi nie mam juÂż czasu, ale chciaÂłbym jeszcze jasno spuentowaĂŚ: w ogĂłlnych przypadkach wiary religii nie uwaÂżam za coÂś zÂłego. Sam podzielam w paru kwestiach filozofiĂŞ Jezusa. Wiara potrafi czyniĂŚ cuda... Ale czy BĂłg potrafi? Tego nie wiem, bo nie wiem czy istnieje.

Na szczĂŞÂście prawa moralne sÂą uniwersalne i w zasadzie powtarzalne, przynajmniej z grubsza, w kaÂżdej religii.
problem polega na tendencjach naginania samej etyki, czy moralnoÂści, a to juÂż Âźle pachnie.

Zgadzam siê. Nie powinno dziwiÌ, ¿e istniej¹ spory religijne, wojny religijne i kultury religijne. To walka nie o s³usznoœÌ "mojego boga" tylko walka o s³usznoœÌ mojej kultury i manifestowanie tej s³usznoœci ró¿nymi drogami. Najwiêksze religie na Ziemi opieraj¹ siê na istnieniu jedynego Boga, ale rozumianego w specyficzny i ró¿norodny sposób dla danego spo³eczeùstwa, kraju, "folkloru dziejowego".

Co do uniwersalnoœci praw moralnych.... Tak - w ka¿dej obecnej kulturze takie czyny jak kradzie¿, gwa³t, morderstwo s¹ ujemnie nagradzane. Ró¿nica polega tylko na wielkoœci wymierzonej kary. Nie jestem za obcinaniem r¹k jako kara za kradzie¿, ale zdajê sobie sprawê, ¿e spo³ecznoœci, w których taka zasada wyewoluowa³a zaakceptowa³y j¹. Cz³owiek rodzi siê w œwiecie, w którym obowi¹zuj¹ ju¿ takie regu³y.

ByĂŚ moÂże w dalekiej przeszÂłoÂści ludzkoÂści, istniaÂły prawa moralne zupeÂłnie odwrotne od obecnie obserwowanych. ByĂŚ moÂże panowaÂła anarchia. Dlaczego juÂż nie ma plemion, w ktĂłrych pochwala siĂŞ kradzieÂż, gwaÂłty i zabĂłjstwa? PoniewaÂż wymarÂły, byÂły zbyt sÂłabe ewolucyjnie aby przetrwaĂŚ. Tak wiĂŞc ewolucja nie dotyczy tylko biologii ale teÂż socjologii wraz z dynamikÂą moralnoÂści.

DorzucĂŞ tylko maÂły kamyk do Waszych ciekawych myÂśli:

Dzielmy ludzi na z³ych i dobrych, g³upich i m¹drych, grubych i chudych itp itd. Ale nawet dokonuj¹cych takich podzia³ów postrzegajmy bardziej grubych, nie ca³kiem chudych itp. itd. Za nic jednak nie gódŸmy siê, aby dzieliÌ nas wedle zasad: ten wierzy, a tamten nie. Ten wobec tego jest lepszy, a tamten - (biedaczyna) ubogi duchem.
Niestety, Âżycie mnie nauczyÂło, Âże takie podziaÂły zwykle dokonujÂą ludzie mieniÂący siĂŞ byĂŚ tymi lepszymi...

Januszu.
Mam nadzieje,ze wypowiadajac ostatnie zdanie nie masz na mysli naszego forumijnego  aro50

tak, bartusie,  speÂłniĂŞ TwÂą nadziejĂŞ: nie myÂślaÂłem tu o nikim konkretnym, a tym bardziej o naszym dobrym, forumijnym duszku, jakim jest Marek. Gdybym o nim tak myslaÂł - napisaÂłbym bez ogrĂłdek, liczac na  ciekawÂą, zawsze konstruktywnÂą z Markiem polemikĂŞ.

Istot¹ wszystkich kultur jest religia, a cywilizacji niereligijnoœÌ.
JuÂż dziÂś goÂłym okiem widaĂŚ, Âże jest ogromny rozwĂłj cywilizacji technicznej nie zrĂłwnowaÂżony przez rozwĂłj kultury,
ktĂłra na naszych oczach coraz bardziej ulega wrĂŞcz degradacji.
NastÂąpiÂło zachwianie rĂłwnowagi miĂŞdzy materialnym a duchowym wymiarem Âżycia.
Cywilizacja techniczna wyzwala energie twĂłrcze do coraz szybszego rozwoju, by
zaspokoiĂŚ przyjemnoÂści, chĂŞĂŚ zysku i posiadania, awansu, wygody, ale
jeÂśli to nie jest rĂłwnowaÂżone przez kulturĂŞ, doprowadza do
radykalnego egoizmu jednostki (i nawet spoÂłeczeĂąstw) i do zahamowania duchowego rozwoju.
Jednostka z jej okreœlon¹ efektywnoœci¹ jest wpasowywana w przedsiêbiorcz¹ ca³oœÌ.

Tak jak nauki przyrodnicze zajmujÂą siĂŞ materialnym zewnĂŞtrznym Âświatem, tak
nauki humanistyczne wewnĂŞtrznym Âświatem duchowym.
DziÂś, dla celĂłw cywilizacji technicznej nastÂąpiÂło przeksztaÂłcenie nauki,
(która s³u¿y³a kiedyœ równie¿ do rozwoju humanistycznego,) w ga³¹Ÿ przedsiêbiorczoœci.
JeÂśli ksztaÂłcenie czÂłowieka jest zorientowane tylko na zewnĂŞtrzne cele, zostaje zredukowane do
formowania wymiernych kompetencji, umiejĂŞtnoÂści i kwalifikacji.
 
A czÂłowiek powinien podlegaĂŚ ogĂłlnemu rozwojowi, bo jest zwiÂązkiem bĂŞdÂących w rĂłwnowadze przeciwieĂąstw.
Jest istotÂą materialnÂą i duchowÂą, przyrodniczÂą i tworzÂącÂą kulturĂŞ, indywidualnÂą i wspĂłlnotowÂą,
aktywn¹ i kontemplatywn¹, wychylon¹ ku przysz³oœci i zanurzon¹ w przesz³oœÌ,
wolnÂą i odpowiedzialnÂą, sprawiedliwÂą i kochajÂącÂą.
 
Brak rĂłwnowagi prowadzi do groÂźnych kryzysĂłw.
 
SprawiedliwoœÌ bez mi³oœci przemienia siê w niesprawiedliwoœÌ, a mi³oœÌ bez sprawiedliwoœci jest emocjonaln¹ œlepot¹.
WolnoœÌ bez odpowiedzialnoœci to anarchia, a odpowiedzialnoœÌ bez wolnoœci to tyrania.
Indywidualizm bez wspólnotowoœci to egoizm, a wspólnotowoœÌ bez indywidualnoœci to kolektywizm.
Kontemplacja bez dziaÂłania to narcyzm, a dziaÂłanie bez kontemplacji to aktywizm.
 
KsztaÂłcenie czÂłowieka w kierunku kultury otwiera go na wartoÂści wyÂższe
 duchowe, etyczne, intelektualne, estetyczne  i przez to uwraÂżliwia czÂłowieka.
Ograniczanie ksztaÂłtowania czÂłowieka do nabywania umiejĂŞtnoÂści, doprowadza do tego, Âże
np. zostaje wyuczony sĂŞdzia pozbawiony empatii,
a to oznacza ÂśmierĂŚ dla sprawiedliwoÂści.

JuÂż ludzie zauwaÂżyli potrzebĂŞ i zaczynajÂą chroniĂŚ Âśrodowisko naturalne,
zaczyna teÂż byĂŚ dostrzegana potrzeba ochrony Âśrodowiska spoÂłecznego.
Ale jakie sÂą w tym kierunku dziaÂłania? Wydaje siĂŞ mnĂłstwo pieniĂŞdzy na ochronĂŞ humanizmu:
coraz wiĂŞcej wydaje siĂŞ na procedury karne, wiĂŞzienia, domy poprawcze,
systemy monitoringowe i inne systemy kontroli, takÂże w internetowej sieci,
coraz wiĂŞcej jest teÂż strzeÂżonych osiedli i domĂłw i
coraz wiĂŞcej ludzi obejmowanych jest pomocÂą w szpitalach psychiatrycznych.

Szed³ sobie po ulicy prawy i lewy but. Prawy by³ czarny i lewy by³ czarny. Prawy w rozmiarze 43 i lewy w rozmiarze 43. Szczerze mówi¹c: by³y do siebie bardzo podobne. Tylko lewy by³ g³upi a prawy m¹dry. Lewy nie omija³ ka³u¿y i nadziewa³ siê na kamyki. Prawy st¹pa³ po suchym i kamyki omija³. Lewy czêsto skrzypia³. Prawy zawsze szed³ w milczeniu. Lewy wci¹¿ œciera³ zelówki, prawy wci¹¿ by³, jak nowy.
Ale Ăłw gÂłupi lewy but pewnego dnia rozdarÂł siĂŞ na wylot. I wyrzucili go na Âśmietnik. I mÂądry prawy but tez zostaÂł wyrzucony. Po co komu taki, bez lewego?

Nie wierzê w u¿ytecznoœÌ wiary bez sceptycznej niewiary.
Nie wierzĂŞ w istnienie cywilizacji bez kultury i kultury bez cywilizacji.
Czy¿ mo¿na przynaglaÌ jedn¹ nogê, z ty³u zostawiaj¹c drug¹? Jeœli chcemy sprawnie pod¹¿aÌ do przodu - musz¹ iœÌ zgodnym rytmem.

Wprawdzie przestaÂłem czytaĂŚ ten temat, gdy pojawiÂło siĂŞ sÂłowo "sekta", ale post Janusza jakoÂś wpadÂł mi w oko.
Niestety, jest ca³kiem odwrotnie. To ateiœci na ka¿dym kroku usi³uj¹ wykazywaÌ swoj¹ wy¿szoœÌ i traktuj¹ wierz¹cych jak g³upków, u¿ywaj¹ okreœleù, wœród których "ciemnota" brzmi bardzo ³agodnie. Wiêc to, co piszesz, przedstawia raczej ich punkt widzenia, bo to oni w ten sposób wartoœciuj¹ ludzi. Owszem, fajnie by³oby ¿yÌ w takiej rzeczywistoœci, w której i wierz¹cy i niewierz¹cy czuliby siê dobrze, ale takiej nigdy nie by³o, nie ma i nie bêdzie. Zawsze jedni albo drudzy uznaj¹, ¿e to nie ich œwiat. Takie ¿ycie.

Skoro tak wÂłaÂśnie ÂŁukaszu uwaÂżasz - widocznie tak to odbierasz i nonsensem byÂłoby ci wmawiaĂŚ, Âże jednak jest inaczej. Ja, powtĂłrzĂŞ, mam swoje wieloletnie obserwacje, ktĂłre jak stwierdziliÂśmy, sa przeciwne do Twoich.
MyÂśle, ze chyba siĂŞ zgodzimy iÂż Twoje i moje oceny i doÂświadczenia sÂą dobrym potwierdzeniem oczywistoÂści, Âże w sprawach wiary i niewiary, niezrozumienia i tolerancji - nie ma jedynej, absolutnej prawdy. Albo inaczej: te obie subiektywne doÂświadczania naszych prawd idÂą ze sobÂą w parze, jak lewy i prawy przymiot, o ktĂłrym w  nieco metaforyczny sposĂłb napisaÂłem w poprzednim poÂście.

Masz racjê, ¿e nie ma mi co wmawiaÌ, ¿e jest inaczej, aczkolwiek zdajê sobie sprawê, ¿e i po drugiej stronie mo¿na znaleŸÌ wiele negatywnych przyk³adów. Rzecz jednak w tym, ¿e wiêkszoœÌ mediów i innych czynników opiniotwórczych lansuje pogl¹d o ni¿szoœci ludzi wierz¹cych.
Poza tym: mo¿esz poskakaÌ po ró¿nych forach internetowych, by przekonaÌ siê, jaki jest odsetek agresywnych postów z jednej i drugiej strony, a przynajmniej takich, które reprezentuj¹ omawiany tutaj sposób wartoœciowania.

ÂŁukaszu, w przeciwieĂąstwie do mnie, ty jednak takÂą prĂłbĂŞ wmawiania jak widzĂŞ, konsekwentnie lansujesz. To jakby potwierdza mojÂą tezĂŞ, Âże ludzie  od drugiego trzewika, sÂą jacy sÂą i tym samym utwierdzasz mnie jeszcze bardziej w tezie, ktĂłrÂą postawiÂłem na poczÂątku
Chcia³bym jednak abyœ mia³ na baczeniu prawdê, ze s¹ ró¿ne media i ro¿ne portale. I rózne fora internetowe. Nie bêdê przytacza³ tych, po których Ty widocznie sobie "nie skaczesz", bo nie chcê uczestniczyÌ w sporze, który, jak dowodz¹ doœwiadczenia nigdy do ¿adnej dobrej rzeczy nie prowadzi.

KsiÂądz dowiedziaÂł siĂŞ, Âże jest Âżydem...
http://www.tvn24.pl/-1,1743958,0,1,jak-polski-ksiadz-zostal-zydem,wiadomosc.html

KsiÂądz dowiedziaÂł siĂŞ, Âże jest ÂŻydem nie Âżydem.
Problem trochĂŞ sztuczny. Edyta Stein byÂła ÂŻydĂłwkÂą i jednoczeÂśnie ÂświĂŞtÂą KoÂścioÂła katolickiego.
Skoro ksiÂądz jest ksiĂŞdzem to musiaÂł byĂŚ ochrzczony a znaczy to Âże naleÂży do kk.Chyba,Âże czegoÂś nie rozumiem.

Nie jestem pewien, ale jeÂśli czÂłowiek zostaÂł ochrzczony to od tego czasu staje siĂŞ chrzeÂścijaninem. MoÂże oczywiÂście zmieniaĂŚ wyznania, moÂże odchodziĂŚ od tych wiar, formalnie za pomocÂą apostazji lub nieformalnie, co siĂŞ nazywa chyba utratÂą wiary albo niepraktykowaniem. Z perspektywy chrzeÂścijanina zawsze bĂŞdzie to odejÂście od wiary a nie uniewaÂżnienie.

Dziwne to zresztÂą...
JeÂśli siĂŞ nie myliÂłem, to znaczy Âże jako agnostyk caÂłkiem sporo wiem o religiach :)

Nie moÂżna przestaĂŚ byĂŚ katolikiem, bo chrzest to sakrament. Wierzymy, Âże  ÂŚwiĂŞty KoÂśció³ Rzymski jest jedynÂą drogÂą do zbawienia, a chrzest jest furtkÂą. Wchodzisz przez otwartÂą furtkĂŞ na drogĂŞ zbawienia, a cokolwiek potem zrobisz, nawet jeÂśli z tej drogi zboczysz, jest twoim wyborem. Wszelako, szansĂŞ na zbawienie otrzymaÂłeÂś (chrzest) i bĂŞdziesz jÂą miaÂł do koĂąca Âżycia, a wiĂŞc i do koĂąca Âżycia pozostaniesz chrzeÂścijaninem (katolikiem).

„KaÂżdy czÂłowiek jest peÂłen zÂła i brudu, a z przodu i z tyÂłu ma wypisane czystoœÌ  jest najwaÂżniejsza.”
Ten cytat ze sztuki „ÂŚmieszny staruszek” Tadeusza Ró¿ewicza w skrĂłcie
opisuje jej treœÌ i jest teÂż moim gÂłosem w tej dyskusji ktĂłra toczyÂła siĂŞ w wÂątku „Oswajanie Wagnera”.

ÂŚwiat ciÂągnie za sobÂą na przestrzeni czasu, historii ludzkiej, bagaÂż okrucieĂąstwa, ale
g³êboko cz³owiecze jest te¿ szukanie kontaktu. Z nim wi¹¿¹ siê te¿ namiêtnoœci, rozpacze i zdrady.
Jednak codzienne maÂłe dobro, maÂły gest, uÂśmiechniĂŞcie siĂŞ do kogoÂś, zrobienie komuÂś herbaty,
codzienne „dzieĂą dobry”, „do widzenia” sÂą warte dmuchania i chuchania.
Jesteœmy w sieci zale¿noœci, które nas wi꿹, ale i unosz¹ buduj¹.
Dobro zakorzenia siĂŞ dÂłuÂżej i trudniej niÂż zÂło i trzeba siĂŞ staraĂŚ, byĂŚ cierpliwym, a
zÂło wycina dobro w jednej chwili.