Kurier Szafarski

   
    Kaznodzieje i wyznawcy
 
Zainspirowa³a mnie do poni¿szych wywodów treœÌ zawarta na internetowej stronie, któr¹ mo¿na wywo³aÌ linkiem
    http://toporzel.republika.pl/teksty/romant.html

W moich rozwaÂżaniach odwoÂłujĂŞ siĂŞ do moich tÂłumaczeĂą tekstĂłw do cyklu pieÂśni "PiĂŞkna MÂłynarka", ktĂłre sÂą dostĂŞpne na stronie http://salonik.wer.pl
MoÂżna rĂłwnieÂż przy czytaniu tych tekstĂłw odsÂłuchiwaĂŚ wykonaia pieÂśni w jĂŞzyku niemieckim, jeÂśli ma siĂŞ zainstalowany QuickTime 7 Player, albo korzysta siĂŞ z linuksowego Ubuntu.

Ca³kowicie zgadzam siê z autorem tej bardzo interesuj¹cej publikacji, ¿e w ¿yciu prywatnym wielu idoli, kaznodziei i celebrytów lansuj¹cych romantyzm by³o bardzo du¿o postaw bynajmniej nieromantycznych. W romantyzmie sztandarowo by³ sentymentalizm, irracjonalne wyolbrzymianie szalonych uczuÌ i stanów ducha, bezgraniczne marzycielstwo, duchowoœÌ, platonicznoœÌ, czysta bezcielesna mi³oœÌ i wprost przeuwielbienie dla p³ci nadobnej, a faktycznie niejeden z tych kap³anów, czy kaznodziei romantycznej maniery by³ cyniczny, wyrachowany, libertyùski i traktuj¹cy kobiety bardzo przedmiotowo. Jednak pomimo wszystko to nie jest ca³a prawda, bo ka¿dy bardzo nawet noœny spo³ecznie ruch religijny, filozoficzny, czy artystyczny poza swoimi kaznodziejami, kap³anami, czy celebrytami ma liczne grono wiernych, uczciwych i czêsto fanatycznych wyznawców. Nie przypadkowo poni¿ej tego wpisu umieœci³em link do strony z fraszk¹ Jana Kochanowskiego "O Kaznodziei". Id¹c tym tropem dochodzi siê do wniosku, ¿e mo¿na mówiÌ o dwóch obliczach romantyzmu: romantyzmu jego kaznodziei, kap³anów i celebrytów, oraz romantyzmu jego wyznawców. Dzie³a obu tych rodzajów omawianego kulturowego trendu nie maj¹ ze sob¹ niejednokrotnie wiele wspólnego. M³ody Werter wykreowany przez Goethego, to skupiony na sobie zarozumia³y paniczyk-rycerzyk, który zgodnie z rycerskimi regu³ami patrzy na ukochan¹ i zamê¿n¹ z innym kobietê jak na warowny zamek, który nale¿y dla siebie bezwarunkowo zdobyÌ, bo rycerzyk zawsze zdobywa cele, które atakuje, gdy¿ tak go wychowano, i tak wychowywano jego przodków jako przedstawicieli klasy rz¹dz¹cej. Niemniej tak ich te¿ wychowywano, ¿e jeœli rycerz nie potrafi zdobyÌ wyznaczonego do atakowanie celu, to strzela sobie w ³eb, co te¿ Werter czyni, bo wybranka jego serca jest strasznie nieu¿yta i nie zamierza rozstawaÌ siê z mê¿em.
    Z kolei MÂłynarczyk wykreowany przez Wilhelma Millera w cyklu wierszy, ktĂłre Franciszek Schubert wykorzystaÂł w cyklu pieÂśni PiĂŞkna MÂłynarka nie ma niczego wspĂłlnego z MÂłodym Werterem. Có¿ z tego, Âże popeÂłnia samobĂłjstwo z powodu jakiegoÂś prostaka, ktĂłry obsÂłuÂżyÂł cieleÂśnie, ale juÂż nie intymnie MÂłynarkĂŞ; zgodnie z sugestiami przyjació³ pewnego malarza ze znanego wierszyka StanisÂława Boya ÂŻyleĂąskiego o marudnej Pani Stefani, ktĂłra nie chciaÂła ulec owemu malarzowi akurat wtedy, gdy miaÂł na niÂą wyjÂątkowÂą chrapkĂŞ:

    MĂłwili mu przyjaciele:
    ÂŻe teÂż z ciebie takie ciele!
    Bo z KobietÂą trzeba twardo,
    A nie ciaĂŚkaĂŚ siĂŞ z pulardÂą!!!

    Damsko-mĂŞski zwiÂązek MyÂśliwego i MÂłynarki to caÂłkowita antyteza miÂłoÂści romantycznej gloryfikowanej przez romantycznych kaznodziejĂłw. ProszĂŞ siĂŞ bliÂżej zapoznaĂŚ z pieÂśniÂą "MyÂśliwy". Có¿ to za antyromantyczny ordynarny i prostacki typ! Warto siĂŞ rĂłwnieÂż zapoznaĂŚ z pieÂśniÂą "ZazdroœÌ i duma". Có¿ moÂże byĂŚ romantycznego z nagÂłym pĂłjÂściem na caÂłoœÌ z niedogolonym ordynarnym prostakiem, i to na oczach caÂłej lokalnej spoÂłecznoÂści, z maÂłymi dzieĂŚmi w³¹cznie? Nic zatem dziwnego, Âże MÂłynarczyk targn¹³ siĂŞ na Âżycie, ale nie dlatego, Âże MÂłynarka wybraÂła mĂŞÂżczyznĂŞ jeszcze bardziej niÂż on romantycznego. Nie z tej przyczyny, tylko poniewaÂż wyszedÂł na ÂżaÂłosnego i Âśmiesznego gÂłupca przed ca³¹ spoÂłecznoÂściÂą, ktĂłra wczeÂśniej widziaÂła jak adorowaÂł swojÂą dziewczynĂŞ niemal jak ÂświĂŞtÂą, a ona mu taki numer wywinĂŞÂła. Swoim zachowaniem naruszyÂła jego najbardziej podstawowe dobra osobiste, godnoœÌ i wraÂżliwoœÌ, a nie wybuja³¹ pychĂŞ. NajwyraÂźniej Wilhelm Miller zakpiÂł sobie z zakÂłamanych romantycznych kaznodziei adorowanych i wychwalanych na eleganckich salonach Ăłwczesnej Europy. ZakpiÂł sobie wÂłaÂśnie z tej postaci romantyzmu, ktĂłrÂą lansowali jego uznani europejscy Guru. WczeÂśniej jednak w wierszu wykorzystanym w pieÂśni "Âłzy deszczu" przedstawiÂł przez jaki zmanierowany romantyzm byÂł ubezwÂłasnowolniony Bohater. TyleÂż to jest piĂŞkne, co bezsensowne; dokÂładnie takie, jak ten oficjalny romantyzm kreatorĂłw europejskiej kultury z poczÂątku XIX wieku,ktĂłry przedstawiÂł autor publikacji, na ktĂłrÂą siĂŞ powoÂłujĂŞ. Wprawdzie MÂłynarczyk prĂłbuje siĂŞ siĂŞ wyzwoliĂŚ z tego romantycznego ob³êdu, o czym jest pieϝ "Przerwa", d¹¿¹c do bardziej naturalnych zachowaĂą obserwowanych w przyrodzie, ale z uzaleÂżnieĂą tak szybko siĂŞ nie wychodzi. Zachowania MÂłynarczyka dla gorÂącokrwistej dziewczyny, ktĂłrÂą adoruje, sÂą po g³êbszym zastanowieniu absurdalne i irytujÂące. Jej cielesnoœÌ ostro upomina siĂŞ o swoje prawa, rodzice akceptujÂą narzeczonego, bo jest bardzo dobrym czeladnikiem zapowiadajÂącym siĂŞ na bardzo dobrego mÂłynarza, kocha ich cĂłrkĂŞ z wzajemnoÂściÂą, jest skromny, nie ugania siĂŞ za innymi dziewczynami. JeÂśli pĂłjdzie do nich i poprosi o jej rĂŞkĂŞ to przecieÂż mu jej nie odmĂłwiÂą, a w przyszÂłoÂści zostanie wÂłaÂścicielem caÂłego mÂłyna. No to na co jeszcze czeka? NiechÂżeÂż jak najszybciej bĂŞdzie Âślub, po nim uciechy ÂłoÂża, po nich nadzieja przyjÂścia na Âświat pierwszego dziecka, porĂłd, a po nim drugie dziecko, trzecie, czwarte, a moÂże i piÂąte, i stopniowo Âżycie zacznie pÂłyn¹Ì jak rzeka we wÂłaÂściwym korycie wyznaczonym przez los i Boga. A narzeczony ciÂągle wszystko komplikuje, wydziwia, wstrzymuje, gdy tymczasem Âżycie jest takie proste i oczywiste. Niechybnie wszystkiemu winne sÂą te przeklĂŞte jakieÂś ksiĂŞgi, ktĂłrymi siĂŞ tak zaczytuje, aÂż ma ob³êd w oczach!
    No a sam Franciszek Schubert? Czy on miaÂł w swoich zachowaniach cokolwiek z MÂłodego Wertera? A gdzieÂż tam! Jeden z wydawcĂłw jego dzieÂł zaintrygowany tym, Âże geniusz romantycznej, a wiĂŞc teÂż miÂłosnej pieÂśni wobec kobiet byÂł bardzo oficjalny, a jego zachowanie u niejednej pani lubiÂącej mĂŞskÂą adoracjĂŞ mogÂło byĂŚ odbierane jako niegrzeczne zapytaÂł Go w czasie pewnej przechadzki: - Czy Pan w ogĂłle kiedykolwiek byÂł zakochany? - AleÂż oczywiÂście, Âże tak - tylko jakÂą przyszÂłoœÌ mĂłgÂłbym zapewniĂŚ mojej narzeczonej, gdyby zostaÂła mojÂą ÂżonÂą jako biedny nauczyciel -odpowiedziaÂł - zatem zgodziliÂśmy siĂŞ z niÂą, Âże lepiej bĂŞdzie, jeÂśli zostanie ÂżonÂą kogoÂś znacznie zamoÂżniejszego ode mnie. Nic dodaĂŚ, nic uj¹Ì: to nie byÂł MÂłody Werter. PoniewaÂż ludzie o podobnych charakterach, pozycji materialnej i spoÂłecznej garnÂą siĂŞ do siebie, moÂżna sÂądziĂŚ, Âże wielu jego przyjació³ z wiedeĂąskiej bohemy byÂło jemy podobnych, a tworzona przez nich romantyczna sztuka byÂła odmienna od tej lansowanej przez Ăłwczesnych romantycznych kaznodziei, celebrytĂłw i guru brylujÂących na najbardziej znanych europejskich salonach i zapraszanych do alkĂłw najbardziej fascynujÂących kobiet tamtej epoki. Potwierdzeniem tego poglÂądu niech bĂŞdzie fakt, iÂż po wysÂłaniu przez Franciszka Schuberta do Johanna Wolfganga Goethego nut pieÂśni z tekstem wiersza "KrĂłl olch" odpowiedÂź oczywiÂście nie zostaÂła wysÂłana. A kimÂżeÂż dla uwielbianego wĂłwczas przez elity poety byÂł jakiÂś tam Franciszek Schubert! No i ta sytuacja lekcewaÂżenia trwa po prawdzie aÂż po dzieĂą dzisiejszy. JeÂśli jakiÂś wspó³czesny polski krytyk muzyczny dla swoich czytelnikĂłw pisze wypracowanie na temat znanej opery Mozarta, ktĂłrej libretto oparte jest na bardzo znanym i uznanym w europejskiej i Âświatowej kulturze dziele literackim, to jest bardzo kompetentny. Po prostu korzysta z bardzo dobrych tÂłumaczeĂą dokonanych kiedyÂś przez doÂświadczonych literatĂłw. JeÂśli natomiast ten sam krytyk zabiera siĂŞ za komentowanie wykonania pieÂśni Franciszka Schuberta w jĂŞzyku niemieckim, to czĂŞsto wyczytujemy roÂżne niesamowitoÂści.

muzycznezacisze.

Najpierw sie przedstaw.
Wystarczy jedno zdanie.
Tutaj mamy takie zwyczaje.

Informacje o mnie i przedsiĂŞwziĂŞciu, w ktĂłrym uczestniczĂŞ znajdujÂą siĂŞ pod linkiem
 http://salonik.wer.pl

Panie Piotrze. ProszĂŞ napisaĂŚ o sobie chociaÂżby w skrĂłcie to o czym pisaÂł Pan do naszej Schubertiady. Zapewniam Pana, Âże zaskarbi Pan sobie sympatiĂŞ nas wszystkich i przyjmiemy Pana jak brata. Jest taki wÂątek "Przedstawmy siĂŞ"

BĂŞdĂŞ PaĂąstwu niezmiernie wdziĂŞczny za pomoc w utworzeniu grupy dyskusyjnej, ktĂłrÂą ja najchĂŞtniej bym nazwaÂł "Wychowanie sentymentalne" i przeniesienie do niej moich dotychczasowych  wÂątkĂłw. Jako nowicjusz trochĂŞ siĂŞ na razie gubiĂŞ na forum. Przez wychowanie sentymentalne rozumiem wspó³istnienie literatury i muzyki ró¿nych gatunkĂłw, ktĂłre sÂłu¿¹ owemu wychowaniu. Mam nadziejĂŞ, Âże pani Dorota Sok teÂż siĂŞ wtedy w³¹czy do dyskusji, poniewaÂż jest to teÂż Jej pasja, komponuje utwory rĂłwnieÂż rozrywkowe, a ja JÂą niekiedy wspieram poetycko w tych dziaÂłaniach.

DziĂŞkujĂŞ!

Wybacz panie Piotrze, ale temat watku brzmi jak temat wypracowania maturalnego.
Czyli po prostu nikt nic nie wie o co chodzi.
Moze jeszcze pare zdan wytlumaczenia naprowadzi mnie na trop.

PS.
"..Sentymentalne.." kojarzy mi sie z czyms negatywnym (I am afraid.)

PozwolĂŞ sobie na cytacik z Wikipedii:

"Sentymentaliœci w centrum zainteresowania stawiali cz³owieka i jego uczucia, skupiali siê na indywidualizmie, wnêtrzu. Uwa¿ali, ¿e cz³owiek w procesie cywilizacji utraci³ podstawowe wartoœci, dlatego propagowali powrót do natury. Metody poznawania œwiata wed³ug nich to: empiryzm i sensualizm. Dzie³o sztuki, zgodnie z zasadami kierunku, powinno mówiÌ o uczuciach, psychice cz³owieka i prze¿ywanych przez niego emocjach. Dla nurtu typowe by³y gatunki: sielanka, powieœÌ sentymentalna. G³ówni przedstawiciele w Europie to Jean Jacques Rousseau, Laurence Sterne; w Polsce: Franciszek Karpiùski i Franciszek Dionizy KniaŸnin."

CzÂłek czÂłekowi nie jednaki i dla mnie czÂłowiek sentymentalny to opanowany co najwyÂżej smuteczkiem, ale juÂż na pewno nie smutkiem, a tym bardziej smuciskiem.

Panie Piotrze, gratulujê inicjatywy. Tak g³êboko analityczne z punktu widzenia literackiego i cokolwiek nieco niekonwencjonalne spojrzenie na Die schÜne Mßllerin Mßllera/Schuberta zwraca moj¹ uwagê. Mit romantycznego poety, narodowego wieszcza, artystyczno-filozoficznego guru (autorytetu), "Kaznodziei" le¿y ju¿ od licealnych czasów w krêgu moich zainteresowaù.

Witam Piotrze.
Zgadzam siĂŞ z TobÂą, Âże
za maÂło we wspó³czesnej edukacji „wychowania sentymentalnego”,
a ja nawet uwaÂżam, Âże
w ogĂłle jest zminimalizowane wychowanie humanistyczne spoÂłeczeĂąstwa.
DziÂś, dla celĂłw cywilizacji technicznej nastÂąpiÂło przeksztaÂłcenie nauki,
która s³u¿y³a kiedyœ równie¿ do rozwoju humanistycznego, w ga³¹Ÿ przedsiêbiorczoœci, a
ksztaÂłcenie czÂłowieka jest zorientowane tylko na zewnĂŞtrzne cele, i zostaÂło zredukowane do
formowania wymiernych kompetencji, umiejĂŞtnoÂści i kwalifikacji.
PoszukujÂąc treÂści humanistycznych, nieprzygotowany czÂłowiek, otwiera telewizjĂŞ, a
tam znajduje tylko seriale i filmy, w ktĂłrych jest tylko faÂłsz, kÂłamstwo i oszukiwanie.
I tym "ubogaca" swoj¹ duchowoœÌ.
Doprowadza to wszystko do
radykalnego egoizmu jednostki (i nawet spoÂłeczeĂąstw) i do zahamowania duchowego rozwoju.

Przepraszam, ¿e dopiero teraz w³¹czam siê do tej ciekawej dyskusjii.Elektryka mi wysiad³a>:((
To co napisaÂłeÂś Piotrze to chyba najwaÂżniejsze w osobowoÂści Schuberta.
Okreœla go siê g³ównie jako :"romantycznego" spiewaka.Oczywiœcie!.Ale to ,¿e zrozumia³ na czym polega tzw."proza ¿ycia"
Na czym polegajÂą "prawa natury"??TÂą wiedzĂŞ przypÂłaciÂł zdrowiem.Czy "MyÂśliwy" to Brugmannn??(m¹¿ Teresy Grob)Moim zdaniem tak.Ale oczywiÂście mogĂŞ siĂŞ myliĂŚ!Jego okreÂślona przez przyjaciela "paÂłajÂąca zmysÂłowoœÌ" jest romantyczna  czy nie?? proszĂŞ o opinie!

SÂądzĂŞ, Âże wci¹¿ jest otwarty temat "Franciszek Schubert, a kobiety". To, Âże byÂł wobec dan powÂściÂągliwy w prawieniu im komplementĂłw i "caÂłowaniu po rÂączkach z wylaniem" wcale nie przeczy temu, Âże wiele paĂą i panienek najprawdopodobniej siĂŞ w nim kochaÂło, najczĂŞÂściej podobnie wraÂżliwych i powÂściÂągliwych jak On, bo wraÂżliwcy lgnÂą do wraÂżliwcĂłw, ale dzieje siĂŞ to w skrytoÂści ducha, Âżeby drugiemu czÂłowiekowi nie mÂąciĂŚ w Âżyciu. Na portrecie wykonanym przez jego przyjaciela przedstawiajÂącym szesnastoletniego mÂłodzieĂąca ma urodĂŞ Efeba, w ktĂłrym Âżadna wraÂżliwa panienka nie jest w stanie siĂŞ nie zakochaĂŚ.  http://salonik.wer.pl/zycie.htm
Na portretach ze znacznie póŸniejszych lat widaÌ niestety piêtno choroby, której siê nabawi³ w przybytku Wenery, który odwiedzi³ za namow¹ przyjació³. Wed³ug niektórych biografów zdarzy³o siê to mu tylko jeden raz, ale niestety o jeden raz za du¿o.

MoÂże Schubert nie tyle byÂł powÂściÂągliwy w stosunku do kobiet, ile byÂł czÂłowiekiem
chorobliwie nieœmia³ym i nie potrafil lekko i dowcipnie rozmawiaÌ z dziewczêtami. Jednoczeœnie jesteœ chyba jedynym, który uwa¿a,¿e by³ podobny do Efeba. Jest na ogó³ opisywany jako ma³y, gruby i niezgrabny i tu syfilis chyba nie ma nic do rzeczy.
Nie moÂżemy teÂż zapomnieĂŚ o jego sytuacji spoÂłecznej.ByÂł biedny, bez posady i perspektyw.JednoczeÂśnie (podobnie zresztÂą jak
Chopin czy Beethoven)nie wyobra¿a³ sobie jakiegoœ powa¿niejszego zwi¹zku z kobiet¹ z tzw."gminu".Jego romans z Josepha Pocklhofer, s³u¿¹c¹ w zamku Esterhazych zosta³ wkrótce zakoùczony. ChoÌ zdaje siê ¿e Josephie musia³o na nim zale¿eÌ skoro przyjecha³a za nim do Wiednia.
Do dzisiaj bardzo Âżywa jest dyskusja co do homoseksualizmu kompozytora.WystÂąpiÂł z takÂą tezÂą amerykaĂąski muzykolog Maynard Solomon.JeÂśli pamiĂŞtacie film PolaĂąskiego "ÂŚmierĂŚ i dziewczyna"to bohaterka traktuje to jako rzecz pewnÂą.
Argumenty Solomona s¹ jednak bardzo w¹t³e, opieraj¹ siê na jednym zdaniu z listu przyjaciela.Obecnie g³ówn¹ oponentk¹ w tej kwestii jest kanadyjka Rita Steblin.Ona z kolei usi³uje udowodniÌ mi³oœÌ Schuberta do ksiê¿niczki Esterhazy.Opiera siê przy tym te¿ na bardzo chwiejnych spekulacjach.Obecnie "dyskusja" z braku dowodów przenios³a siê na p³aszczyznê prywatn¹.Salomon jest okreœlany jako nieuk nie znaj¹cy nawet dobrze niemieckiego, a Ritê Steblin okreœla sie jako homofobkê.Zabawni ci uczeni czasem :)

Ciekawe rzeczy wypisujesz Agnieszko.

Ciekawe rzeczy piszesz czy bzdury wypisujesz? bo nie rozumiem.

Powinnas bardziej  skoncentrowac sie na "ciekawe".
Chyba, ze wolisz na "wypisujesz".
Twoj wybor.

PozwoliÂłem sobie na porĂłwnanie do Efeba na podstawie portretu sporzÂądzonego przez jego przyjaciela gdy miaÂł lat 16. To byÂł zanany malarz, ktĂłry dokumentowaÂł Âżycie wiedeĂąskiego Âśrodowiska artystycznego, a póŸniej  na swoich obrazach dokumentowaÂł cesarskÂą rodzinĂŞ. Choroba weneryczna i wyniszczajÂące organizm leczenie rtĂŞciÂą, bo innej metody w tamtym czasie nie znano, bardzo zmienia wyglÂąd, o czym moÂżna siĂŞ przekonaĂŚ oglÂądajÂąc portrety Henryka 8 - krĂłla Anglii wykonane przez Holbeina. Akurat  krĂłl Anglii wedÂług wielu historykĂłw zaraziÂł siĂŞ od swojej przykÂładnej  ma³¿onki Katarzyny AragoĂąskiej, ktĂłrÂą z kolei zaraziÂł jej spowiednik. Takie sÂą niestety ustalenia historykĂłw. Choroby przywleczone
z nowego lÂądu byÂły przekleĂąstwem przez cale stulecia. CzĂŞsto padali ich ofiarÂą artyÂści, ktĂłrzy nie mieli uregulowanego Âżycia osobistego, albo byli  nadmiernie Âłasi na miÂłostki rĂłwnieÂż z artystycznymi partnerkami, jak na przykÂład znany czeski kompozytor i przyjaciel Mozarta Josef Mysliveèek. Najprawdopodobniej syfilityczna choroba spowodowaÂła tak wielki problem z niegojÂącymi siĂŞ ranami, Âże za radÂą lekarzy pozwoliÂł sobie obci¹Ì nos, ale i tak nie zapobiegÂło to jego Âśmierci.

OczywiÂście racja.Ale niestety albo na szczĂŞÂście Schubert zbyt wczeÂśnie umarÂł aby wystÂąpiÂły u niego takie
symptomy.
Natomiast ten rysunek Kupelwiesera, obecnie okreÂśla siĂŞ jako "rzekomy" portret Schuberta, tak w kaÂżdym razie czytaÂłam.
Naprawdê nosi tytu³ "Portret m³odzieùca". Malarz by³ przyjacielem Schuberta i oczywiœcie jednym z g³ównych
ikonografĂłw caÂłego krĂŞgu schubertian i moÂże stÂąd przez wiele lat uwaÂżany byÂł za portret kompozytora.
Ja najbardziej lubie inny jego rysunek, ten na ktĂłrym Schubert ma 24 lata :)
OprawiÂłam go nawet w ramki :) ;)

Nasuwa siê jeszcze refleksja, ¿e u niejednej pani taki niezaradny ¿yciowo i nieœmia³y Franciszek Schubert wzbudza³ uczucia macierzyùskie, zgodnie z zasad¹: "Skoro nie mogê byÌ jego kochank¹, to przynajmniej bêdê mu matkowa³a". Bardzo mo¿liwe, ¿e równie¿ z tej przyczyny znajdowa³y siê pieni¹dze na imprezy muzyczne, które nazywamy obecnie "schubertiadami". Natomiast mimo ca³ej nieœmia³oœci chyba Kompozytor w pe³ni uczestniczy³ w plotkarsko - towarzyskim ¿yciu Wiednia, gdzie zapewne te¿ wiele siê mówi³o o kolejnych mi³ostkach Goethego. Tak s¹dzê, skoro skomponowa³ pieœù do wiersza poety "Kochanek we wszelkich postaciach", w którym Goethe ¿artuje z samego siebie pokazuj¹c, ¿e starzej¹cy mê¿czyzna chce byÌ wykorzystywany przez znacznie m³odsz¹ od niego partnerkê: chce byÌ ³owiony jak rybka, chce dla niej harowaÌ jak koù, chce byÌ wydawany jak z³oto dla zaspokojenia jej przyjemnoœci, chocia¿ zdaje sobie sprawê, ¿e nic ju¿ nie cofnie jego pog³êbiaj¹cej siê staroœci i zarazem jakby jego drugie ja sta³o obok i krytycznie patrzy³o na te ¿a³osne próby odm³odzenia siê. Jak¿e¿ to wspó³czesne. Z tej te¿ przyczyny zamieszczam poni¿ej polski tekst tej pieœni i link do jej wykonania w jêzyku niemieckim, aby co poniektórzy zaawansowani w latach panowie mogli j¹ sobie poœpiewaÌ - na przyk³ad przy goleniu - i z dystansem spojrzeÌ na swój plan wejœcia w zwi¹zek ma³¿eùski z panienk¹ w wieku ich wnuczki.

                                                     www.youtube.com/watch?v=grDaNru6Ga8

                                                                                         Johann Wolfgang von Goethe
                                                                                          tÂłumaczenie: Piotr Kulawik

                                                        Kochanek we wszelkich postaciach

                                                           Ach! rybkÂą byĂŚ, co w dal
                                                           WÂśrĂłd rzeÂśkich mknie fal;
                                                             Lecz jeÂśli wĂŞdkujesz,
                                                             To tego nie czujesz.
                                                           Ach! rybkÂą byĂŚ, co w dal
                                                           WÂśrĂłd rzeÂśkich mknie fal!
                                                           Ach! rybkÂą byĂŚ, co w dal
                                                           WÂśrĂłd rzeÂśkich mknie fal!

                                                            Ach! gdyby koniem byĂŚ,
                                                              To warto by ÂżyĂŚ.
                                                            Gdy wozem siĂŞ czujesz,
                                                            Jak koĂą nie  pracujesz.
                                                             Ach! gdyby koniem byĂŚ,
                                                               To warto by ÂżyĂŚ.
                                                             Ach! gdyby koniem byĂŚ,
                                                               To warto by ÂżyĂŚ.

                                                             ByĂŚ zÂłotem ja tak chcĂŞ,
                                                               WiĂŞc wydawaj mnie;
                                                             Lecz gdy nic nie kupisz,
                                                             To wnet mnie porzucisz.
                                                             ByĂŚ zÂłotem ja tak chcĂŞ,
                                                               WiĂŞc wydawaj mnie;
                                                             ByĂŚ zÂłotem ja tak chcĂŞ,
                                                               WiĂŞc wydawaj mnie.

                                                             Przez staroœÌ MiÂłoœÌ ma
                                                             Ch³ód zmarszczek mych zna;
                                                             WiĂŞc chociaÂż mi przeczy,
                                                              To mnie nie pocieszy.
                                                              Przez staroœÌ MiÂłoœÌ ma
                                                             Ch³ód zmarszczek mych zna.
                                                              Przez staroœÌ MiÂłoœÌ ma
                                                             Ch³ód zmarszczek mych zna.

                                                             Kim jestem,  dobrze znam
                                                                 I czyniĂŚ co mam!
                                                              ChoĂŚ wiĂŞcej siĂŞ zdaje,
                                                               To mniej siĂŞ dostaje.
                                                             Kim jestem,  dobrze znam,
                                                                I czyniĂŚ  co mam!
                                                             Kim jestem,  dobrze znam,
                                                                I czyniĂŚ  co mam!

Zabawne, dzieki panie Piotrze za tÂłumaczenie tej maÂło znanej pieÂśni.Do tej pory jej nie znaÂłam.
W Wiedniu plotkowano pewnie nie tylko o Goethe'm.Wielki Âśpiewak Vogl, przyjaciel i
protektor Schuberta, zatwardzia³y stary kawaler zreszt¹, ku os³upieniu Schuberta i jego przyjació³
wst¹pi³ w zwi¹zek ma³¿eùski gdy mia³ sporo po 60-tce.


Skoro tak przekazujemy sobie najÂświeÂższe plotki z XIX wieku pozwĂłlcie,Âże zamieszczĂŞ tu obrazek ktĂłry wczoraj dostaÂłam.
(http://img.liczniki.org/20120604/spacerpomiesciedetal-1338808166.jpg)

Nosi tytuÂł "Przechadzka po mieÂście".Autorem jest przyjaciel Schuberta malarz Moritz Schwind.
Schuberta chyba Âłatwo poznaĂŚ, obok niego wysoki Vogl i poeta Bauernfeld.
Z ty³u natomiast widzimy innego przyjaciela Schuberta Franza von Schobera(przypomnê autora s³ów do "An die Musik").
Elegancki i szarmancki jak zwykle Schober uprzejmie kÂłania siĂŞ damom.
CaÂłkiem nieÂżle radzili sobie bez aparatĂłw fotograficznych, prawda??

Pani Tereso!

Niesamowite wraÂżenie robi ta rycina. PatrzÂąc na niÂą czujĂŞ siĂŞ, jakbym uczestniczyÂł w seansie spirytystycznym. WracajÂą jednak do tematu mezaliansĂłw w tamtych czasach, to przypomniaÂła mi siĂŞ anegdota, ktĂłrÂą dawno temu usÂłyszaÂłem w radiowej dwĂłjce i dotyczy ona jakiegoÂś znanego wiedeĂąskiego  krytyka literackiego z pierwszej poÂłowy 19-tego wieku. Gdy zmarÂła mu ÂŻona, oÂżeniÂł siĂŞ ze swojÂą gosposiÂą. Jego intelektualni przyjaciele byli tym bardzo poruszeni i zgorszenie, a on tÂłumaczyÂł siĂŞ przed nimi mniej wiĂŞcej w ten sposĂłb:
- Ale ÂżebyÂście wiedzieli, jaki Ona potrafi upiec strudel ze Âśliwkami!!!

 :P :P :P  :D :D :D

uf... aÂż bojĂŞ siĂŞ dalej pisaĂŚ  :-[ MoÂże jednak radosne lato za oknem i sÂłoneczne, wakacyjne  dni nieco rozjaÂśniÂą dalszy komentarz...
bo teraz bĂŞdzie o samobĂłjcach!!

OTÓ¯ JEST TAKI KOMPOZYTOR który mog³by zostaæ patronem samobójców.
Jet nim (a w³aœciwie by³) Rezsþ Seressa - wêgierski twórca o bardzo z³ej s³awie, gdy¿ jego muzyka zaprowadzi³a wielu do piek³a. Wg hipotezy ka¿dy, kto jej s³ucha³, prêdzej czy póŸniej podejmie próbê samobójcz¹. Na samych Wêgrzech po jej wys³uchaniu mia³o pope³niÌ samobójstwo ponad 100 osób, a w 1968 pope³ni³ je sam autor.

Hej, hej! Uwaga: jeœli siê zdecydujecie ods³uchaÌ :P - to zastrzegam, czynicie to na w³asn¹ odpowiedzialnoœÌ!

http://youtu.be/4WBZwLkvpFI

To sÂłynne "Gloomy Sunday", ktĂłre doczekaÂło siĂŞ wielu wiersji. U nas podobnÂą sÂławĂŞ choĂŚ trochĂŞ mniej samobĂłjstw miaÂła Ta ostatnia Niedziela MieczysÂława Fogga. Podobno przychodzili ludzie do knajpy, prosili o ten utwĂłr i strzelali sobie w gÂłowĂŞ.