Kurier Szafarski

  Problem wzajemnych relacji miĂŞdzy PublicznoÂściÂą, Artystami i Krytykami jest tak delikatny, Âże lepiej posÂłu¿ê siĂŞ anegdotÂą przenikniĂŞtÂą klimatami miĂŞdzywojnia, kiedy jeszcze nie byÂło wyskakujÂących nagle jak „Filip z konopi” wspó³czesnych celebrytĂłw,  tylko wzorcem dla mas byÂła stara Arystokracja:

   Tego dnia Hrabia Leopold byÂł w szczegĂłlnie dobrym nastroju. Po skromnym, acz smacznym Âśniadaniu usiadÂł za swym rozlegÂłym biurkiem i uj¹³ prawÂą dÂłoniÂą dzwonek z wypolerowanego mosiÂądzu, ktĂłrym juÂż jego Pradziad przywoÂływaÂł sÂłuÂżbĂŞ. ZadzwoniÂł. Prawie natychmiast za drzwiami daÂło siĂŞ sÂłyszeĂŚ przyÂśpieszone kroki, klamka w drzwiach poruszyÂła siĂŞ, drzwi siĂŞ uchyliÂły i do pokoju wszedÂł sÂługa Jan.

- Witam Panie Hrabio – powiedziaÂł kÂłaniajÂąc siĂŞ – czym mogĂŞ sÂłuÂżyĂŚ?
- MĂłj drogi Janie – powiedziaÂł z promiennym uÂśmiechem Hrabia – dzisiejszy dzieĂą jest dla mnie szczegĂłlnie szczĂŞÂśliwy, gdyÂż wstĂŞpujĂŞ w ma³¿eĂąski zwiÂązek z KsiĂŞÂżnÂą KunegundÂą, ktĂłra juÂż od dÂłuÂższego czasu czĂŞsto u nas goÂściÂła.
- Bardzo siĂŞ cieszĂŞ i gratulujĂŞ – powiedziaÂł ze szczerÂą radoÂściÂą w gÂłosie Jan.
- MiÂło mi to sÂłyszeĂŚ – odparÂł Hrabia – choĂŚ przyznam, Âże doœÌ dÂługo zwlekaÂłem z podjĂŞciem tego kroku, ale przecieÂż jeszcze nie jest za póŸno, mam dopiero 60 lat. WczeÂśniej musiaÂłem siĂŞ zrealizowaĂŚ w mojej naukowej pasji, ktĂłrej po zawarciu ma³¿eĂąstwa nie zamierzam porzuciĂŚ, ale bĂŞdĂŞ jej poÂświĂŞcaÂł nieco mniej czasu, niÂż dotÂąd, aby siĂŞ nacieszyĂŚ rozkoszami ma³¿eĂąskiego poÂżycia.
- Bardzo rozsÂądnie - Panie Hrabio, bardzo rozsÂądnie – poparÂł Hrabiego Jan.

  Tutaj naleÂży nadmieniĂŚ, Âże Hrabia Leopold byÂł wybitnym badaczem inskrypcji, ktĂłre mieszkaĂący StaroÂżytnego Rzymu wydrapywali przez stulecia  na Âścianach rzymskich ÂłaÂźni. Za zamieszczony w naukowym czasopiÂśmie „Abstracts of arts” esej poÂświĂŞcony znanej inskrypcji:

                                                                                              LEPIEJ BY JUÂŻ LADACZNICE
                                                                                           ZASIADAÂŁY W NASZYM SENACIE
                                                                                         BO TE PRZYNAJMNIEJ DAJÂĄ CO MAJÂĄ
                                                                                      NIE TAK JAK CI BRZUCHACZE W TOGACH
                                                                                              KTÓRZY OBIECUJÂĄ NAM TO
                                                                                             CO SAMI ZAMIERAJÂĄ UKRA¦Æ

Hrabia Leopold dostaÂł pochwaÂły od caÂłego naukowego Âświata i trzy ordery.

- PoniewaÂż mĂłj Âślub z KsiĂŞÂżnÂą KunegundÂą powinien siĂŞ odbyĂŚ bez zbĂŞdnego rozgÂłosu, czyli w powszedni dzieĂą i w ustronnym miejscu – rozwijaÂł temat Hrabia – odbĂŞdzie siĂŞ juÂż dzisiaj, w kaplicy przy moim myÂśliwskim paÂłacyku, gdzie jednak jeszcze nie zd¹¿yÂłem  zaÂłoÂżyĂŚ ÂświatÂła elektrycznego, przeto w czasie nocy poÂślubnej ty bĂŞdziesz przyÂświecaÂł moim miÂłosnym igraszkom z KsiĂŞÂżnÂą, stojÂąc przy naszym ÂłoÂżu z szesnastoÂświecowym kandelabrem w rĂŞku.
- OczywiÂście – Panie Hrabio – potwierdziÂł swojÂą gotowoœÌ Jan.
- Wprawdzie muszĂŞ ci siĂŞ przyznaĂŚ, mĂłj wierny sÂługo – kontynuowaÂł swoje wywody Hrabia Leopold - Âże dotÂąd jeszcze nigdy w Âżyciu nie miaÂłem okolicznoÂści z KobietÂą, ale jako czÂłowiek staranny i odpowiedzialny pobraÂłem zawczasu odpowiednie nauki z wiarygodnych ÂźrĂłdeÂł dotyczÂących Ars Amandi. PrzecieÂż to ty, mĂłj wierny sÂługo, pojechaÂłeÂś do Warszawy, aby w znanej wydawniczej firmie Gebethner i Wolff nabyĂŚ dla mnie najbardziej peÂłne wydanie „Kamasutry”, z licznymi przypisami znawcĂłw tematu.
- PamiĂŞtam ten wyjazd do Stolicy – potwierdziÂł Jan – jeden z nielicznych wyjazdĂłw w moim Âżyciu.
- Dostarczone przez ciebie dzieÂło przeczytaÂłem starannie  10 razy, robiÂąc liczne adnotacje na marginesach – prowadziÂł temat Hrabia Leopold – wiĂŞc niewÂątpliwe jestem naleÂżycie przygotowany do nocy poÂślubnej z KsiĂŞÂżnÂą KunegundÂą.
- NiewÂątpliwie - Panie Hrabio – potwierdziÂł z entuzjazmem Jan – jest Pan niezwykle starannym i odpowiedzialnym czÂłowiekiem, nie znam drugiego takiego.
- Otó¿ to – potwierdziÂł Hrabia – ale có¿ ty – mĂłj wierny sÂługo moÂżesz wiedzieĂŚ o taki sprawach jak Kamasutra, Ars Amandi i podobnych!
- Istotnie – Panie Hrabio – có¿ ja mogĂŞ wiedzieĂŚ – przyznaÂł racjĂŞ pryncypaÂłowi Jan.
- CzĂŞsto wspominam ten pamiĂŞtny dzieĂą – rozrzewniÂł siĂŞ Hrabia Leopold – w ktĂłrym jako piĂŞcioletnie pacholĂŞ wzi¹³em ciĂŞ z przytuÂłku dla sierot, prowadzonym przy Zakonie SiĂłstr Refrenistek. CiÂągle mi wiernie sÂłuÂżysz i w nawale prac dla mnie zaledwie miaÂłeÂś czas na ukoĂączenie czterech klas szkoÂły podstawowej.
- Jeszcze w wolnych chwilach prĂłbowaÂłem coÂś tam doczytaĂŚ sobie w Pana bibliotece – Panie Hrabio – powiedziaÂł Jan – ale maÂło tych chwil byÂło, oj maÂło.
- A – to siĂŞ chwali, to siĂŞ chwali – pochwaliÂł Jana Hrabia.

   Zgodnie z wczeÂśniejszymi ustaleniami,  po poÂłudniu tego samego dnia w kaplicy przy ukrytym w lasach myÂśliwskim paÂłacyku Pana Hrabiego  odbyÂł siĂŞ jego skromny Âślub z KsiĂŞÂżnÂą. GoÂści nie byÂło wielu: tylko najbliÂższa rodzina z obu stron, zarzÂądcy jego dĂłbr oraz wybraĂący ze sÂłuÂżby, a w tym nale¿¹cy do niej muzycy, Âśpiewacy i tancerze, ktĂłrzy weselnÂą biesiadĂŞ uÂświetnili swymi popisami. PrzewodziÂł im  syn g³ównego zarzÂądcy, ktĂłry miaÂł wielkie upodobanie dla Âśpiewu, muzyki i taĂąca. MiaÂł rĂłwnieÂż wielkie upodobanie dla twĂłrczoÂści Luigi Rodolfo Boccheriniego, przez co w czasie biesiady czĂŞsto rozbrzmiewaÂły:

                                                                                        www.youtube.com/watch?v=UKpP8XFYIHk
                                                                                                                          i
                                                                    www.youtube.com/watch?feature=endscreen&NR=1&v=8dmWAve3Pvk

    Wreszcie nadeszÂła pora nocy poÂślubnej. MÂłoda para, choĂŚ moÂże juÂż nie pierwszej mÂłodoÂści ze strony Pana MÂłodego, znalazÂła siĂŞ w ÂłoÂżu, przy ktĂłrym w odÂświĂŞtnej liberii stal juÂż sÂługa Jan, trzymajÂący w prawej dÂłoni ogromny szesnastoÂświecowy kandelabr z zapalonymi wszystkimi Âświecami. RozpoczynaÂła siĂŞ noc miÂłoÂści, tak jak rozpoczyna siĂŞ spektakl w teatrze. Ale coÂś to wszystko zaczynaÂło siĂŞ przedÂłuÂżaĂŚ.  Z ÂłoÂża zaczĂŞÂły docieraĂŚ do niepowoÂłanych uszu dziwne poszepty:
- No nie! Hrabio – przecieÂż to nie tak!
- AleÂż KsiĂŞÂżno, w Kamasutrze na stronie 197...
- Wybacz Hrabio, ale nie jesteœmy na uniwersyteckim wyk³adzie, tylko w ³ó¿ku.
- AleÂż pozwĂłl mi KsiĂŞÂżno!
- Hrabio – mam wielki szacunek dla Twojej teoretycznej wiedzy, ale ja praktycznie wczeÂśniej uczestniczyÂłam juÂż w wielu premierach, a nawet w caÂłych cyklach spektakli i wiem, Âże nic z tego nie bĂŞdzie!
- AleÂż KsiĂŞÂżno!
- AleÂż Hrabio!
 
   I coraz wiĂŞcej byÂło tych utyskiwaĂą KsiĂŞÂżnej i przekonywaĂą Hrabiego. A im bardziej KsiĂŞÂżna utyskiwaÂła, tym bardziej zdenerwowany Hrabia besztaÂł biednego sÂługĂŞ Jana, Âże niedostatecznie oÂświetla ÂłoÂże:
- No jak gamoniu trzymasz ten kandelabr!
- No nie moÂżesz bĂŞcwale trzymaĂŚ wyÂżej tego kandelabru!
- No jak ty niedojdo nam sÂłuÂżysz z tym twoim kandelabrem!
 
   A im bardziej biedny Jan staraÂł siĂŞ zadowoliĂŚ Hrabiego - a to trzymaÂł kandelabr wyÂżej, a to niÂżej, a to z lewa, a to z prawa, a to z ukosa, tym bardziej byÂł Âłajany przez PryncypaÂła. Wreszcie zdenerwowany Hrabia wyskoczyÂł z ÂłoÂża, stan¹³ przy Janie i powiedziaÂł rozkazujÂącym tonem:
- Daj mi ten kandelabr, a ty wskakuj do ÂłoÂża, moÂże w nim wreszcie zobaczysz, jak ono powinno byĂŚ oÂświetlone!

  Jan posÂłusznie wskoczyÂł do ÂłoÂża, w ktĂłrym byÂła KsiĂŞÂżna, a Hrabia uniĂłsÂł kandelabra  najwyÂżej, jak tylko siĂŞ daÂło, stajÂąc jak baletmistrz na czubkach palcĂłw i wydaÂło mu siĂŞ, Âże najlepiej ÂłoÂże oÂświetliÂł, choĂŚ naprawdĂŞ byÂło inaczej, gdyÂż kandelabr byÂł uniesiony powyÂżej baldachimu nad ÂłoÂżem i jego cieĂą sprawiaÂł, Âże w ÂłoÂżu byÂło teraz szczegĂłlnie ciemno. Hrabia jednak tego nie zauwaÂżyÂł, gdyÂż doszedÂł do wniosku, Âże jest mistrzem iluminacji, poniewaÂż z ÂłoÂża zaczĂŞÂły nagle docieraĂŚ ekstatyczne westchnienia KsiĂŞÂżnej  i przyÂśpieszony oddech Jana, ÂświadczÂący o wzmoÂżonych mĂŞskich emocjach, ale naiwny Hrabia uznaÂł jedno i drugie za dowody zachwytu nad jego oÂświetleniowÂą sztukÂą.  Zacz¹³ radoÂśnie potrzÂąsaĂŚ kandelabrem i wykrzykiwaĂŚ:
-Widzisz gamoniu! W³aœnie tak siê trzyma kandelabr! Tak siê trzyma! Otó¿ tak siê go trzyma!!!
 
TrwaÂło to dÂłuÂższÂą chwilĂŞ.

   JesteÂśmy ludÂźmi dorosÂłymi, wiĂŞc chyba nie trzeba tÂłumaczyĂŚ, co zaszÂło w ÂłoÂżu miĂŞdzy KsiĂŞÂżnÂą, a Janem. Nasuwa siĂŞ jednak pytanie, czemu bardzo dobrze wyksztaÂłcony w ars amandi Hrabia nie byÂł w stanie doprowadziĂŚ KsiĂŞÂżnej do miÂłosnej ekstazy, a niewyksztaÂłconemu w tej dziedzinie i nawet niedoÂświadczonemu Janowi przyszÂło to tak Âłatwo? OdpowiedÂź jest prosta i oczywista: poniewaÂż Jan byÂł prawdziwym ArtystÂą, a Hrabia, mimo gruntownego artystycznego wyksztaÂłcenia, byÂł co najwyÂżej krytykiem. OczywiÂście KsiĂŞÂżna w tej opowieÂści symbolizuje naszÂą najukochaĂąszÂą PublicznoœÌ, ktĂłrej tylko prawdziwy Artysta potrafi dogodziĂŚ i nikt go w tym nie zastÂąpi.
   Wiem, Âże mĂłj tekst nie jest odkrywczy, gdyÂż wielkim i niedoÂścignionym poprzednikiem Jana jest sam Figaro
                                   
                                                                              www.youtube.com/watch?v=zsoCLxLSY6Q

jak i teÂż, najprawdopodobniej jego potomek – paÂź Cherubin

                                                                   www.youtube.com/watch?v=lSTtxkj8PB0&feature=related

PrawdĂŞ napisaÂłeÂś o wzajemnych relacjach miĂŞdzy PublicznoÂściÂą, Artystami i Krytykami ale
nie wiem czy da³eœ z dobrej dziedziny przypowieœÌ, choÌ opowieœÌ jest uderzaj¹ca, zabawna i
okraszona piĂŞknymi utworami.
Sfera seksu ma siĂŞ nijak do miÂłoÂści.

Tak mnie podkusiÂło pod wpÂływem "Dekamerona".