Kurier Szafarski

Klasyk z zami³owania, któremu przysz³o tworzyÌ w czasach romantyzmu. Z za³o¿enia tradycjonalista, który w nastêpnym pokoleniu zosta³ uznany za "prekursora nowoczesnoœci". Staraj¹cy siê o neutralnoœÌ i nie anga¿owanie w konflikty, a wci¹¿ ¿arliwie atakowany. Marz¹cy o mi³oœci, przez ca³e ¿ycie ¿yj¹cy samotnie. Johannes Brahms. Trzeci z Wielkiej Trójki na B, wzoruj¹cy siê na dwóch poprzednich, jednak trochê chyba pozostaj¹cy w ich cieniu.

Bardzo piĂŞknie napisaÂł o Brahmsie autor jego biografii, muzykolog Ludwig Erhardt:
‘SÂądziÂł, Âże jako twĂłrca urodziÂł siĂŞ za póŸno, a melancholijna nostalgia za miÂłoÂściÂą towarzyszyÂła mu przez caÂłe Âżycie. Ale wci¹¿ rosnÂąca i do dziÂś nieustajÂąca popularnoœÌ jego muzyki zdajÂą siĂŞ wskazywaĂŚ, Âże umarÂł za wczeÂśnie i Âże nieprzebrane bogactwo uczucia, jakie zawarÂł w swoich utworach, wrĂłciÂło doĂą w postaci miÂłoÂści powszechnej, otaczajÂącej dziÂś jego dzieÂła. […] Niejedna wielka postaĂŚ w niemieckiej muzyce zd¹¿yÂła siĂŞ juÂż rozwin¹Ì, przeÂżyĂŚ swe apogeum i znikn¹Ì. Brahms trwa. SÂą bowiem w jego dzieÂłach wartoÂści nieprzemijajÂące, wyÂższe ponad style, kierunki, zdobycze techniczne nowej muzyki. SÂą to moÂże nawet wartoÂści pozamuzyczne i tylko mowÂą dÂźwiĂŞkĂłw wypowiedziane. Ich ÂźrĂłdÂła naleÂży szukaĂŚ w Âżyciu Brahmsa, w jego myÂślach, przeÂżyciach i uczuciach, w jego stosunku do innych ludzi.’

To twĂłrca wielki i teraz juÂż coraz bardziej doceniany, o olbrzymim dorobku, ktĂłremu warto poÂświĂŞciĂŚ osobnÂą uwagĂŞ. Od pewnego czasu pozostajĂŞ pod wielkim urokiem jego muzyki:) A poza tym, byÂł teÂż bardzo ciekawÂą i bogatÂą postaciÂą. Dlatego dedykujĂŞ mu niniejszym wÂłasny kÂącik na naszym Kurierze.
ZwÂłaszcza Âże, podobnie jak Chopin, zostaÂł ogÂłoszony geniuszem przez Roberta Schumanna :)

ChciaÂłabym zainaugurowaĂŚ ten wÂątek utworem Brahmsa, ktĂłry wyjÂątkowo przypadÂł mi do serca - ach, ukochany mĂłj klarnet:)
To kwintet klarnetowy w³aœnie w b-moll ;), doœÌ póŸne dzie³o (1891), z czasu, kiedy Brahms nosi³ siê z zamiarem zakoùczenia kariery kompozytora. Wtedy spotka³ klarnecistê Richarda Muchlfelda. Muchfeld gra³ miêdzy innymi koncert f-moll Webera i kwintet klarnetowy Mozarta. Brahms tak zachwyci³ siê jego gr¹, ¿e z nowymi si³ami przyst¹pi³ do twórczej pracy. I stworzy³ kilka wspania³ych kameralnych dzie³ na klarnet, miêdzy innymi ten kwintet op. 115. Brahms pisz¹c swój kwintet wzorowa³ siê na Mozarcie. Efekt - do us³yszenia:))

Tutaj moÂżna go posÂłuchaĂŚ w caÂłoÂści, jeÂśli ma siĂŞ trochĂŞ wiĂŞcej czasu:) Gra David Campbell i Bingham String Quartet.
http://www.youtube.com/watch?v=2dpMMeetFIk

A tu w czĂŞÂściach, w przepiĂŞknym wykonaniu: Guarneri Quartet i David Shifrin! (ten klarnecista przyprawia mnie o dreszcz:))

http://www.youtube.com/watch?v=gtN1scGYJKA&feature=relmfu
http://www.youtube.com/watch?v=qv3P91RZbD4&feature=relmfu
http://www.youtube.com/watch?v=q5RG0a9vPIY&feature=relmfu
http://www.youtube.com/watch?v=l4PjLPjp8hg&feature=relmfu
http://www.youtube.com/watch?v=HlTYIyKAxWM&feature=relmfu

Ten utwĂłr dobrze ilustruje te sÂłowa o muzyce Brahmsa: "Gdy na Âświecie robi siĂŞ coraz gĂŞÂściej, gdy poÂśpiech i obojĂŞtnoœÌ czyniÂą kaÂżdego coraz bardziej samotnym, gdy pragnienia i uczucia jednostek przestajÂą siĂŞ liczyĂŚ - wtedy muzyka Brahmsa staje siĂŞ kimÂś bliskim, spokojnym i mÂądrym, kto czuje i rozumie. Jest w niej ciepÂło i Âłagodne ÂświatÂło popoÂłudniowego sÂłoĂąca nad ³¹kami, jest cichy szum wiatru w drzewach i ksztaÂłty obÂłokĂłw,  jest ruch ptaka kr¹¿¹cego nad wodÂą. Jest ÂświadomoœÌ, Âże kaÂżda z tych rzeczy ma swe piĂŞkno i wagĂŞ, bĂŞdÂąc rĂłwnoczeÂśnie czÂąstkÂą wielkiego, wspaniaÂłego Âświata.

Muzyka Brahmsa nie wstrzÂąsa, nie zmusza do rozwaÂżaĂą nad sensem istnienia. Ona uspokaja, a jeÂśli czasem wywoÂła ÂłzĂŞ - jest to Âłza szczĂŞÂśliwa. JeÂśli prawdÂą jest, Âże muzyka moÂże czyniĂŚ czÂłowieka lepszym, to z pewnoÂściÂą muzyka Brahmsa czyni to najlepiej" :)

Przestrzegam przed Brahmsem.
Mozna wpasc w kanal.
Zdarzylo mi sie to kiedys.
Nikomu tego nie zycze.

Nalezy dawkowac umiarkowanie i rozwaznie.

Wyt³umacz, proszê. Czy to problem stylistyczny, czy te¿ siêga g³êbiej?

CieszĂŞ siĂŞ, JOANNO, Âże otworzyÂłaÂś BRAHMSowski rozdziaÂł tego forum. Brahms jest przykÂładem swoistej syntezy klasyczno-romantycznej -  uj¹³ przecieÂż znacznÂą czêœÌ swej twĂłrczoÂści w ÂścisÂłe ramy klasyczne, choĂŚ dziaÂłaÂł w II poÂł. XIX wieku i w sensie stricte stylistycznym antycypowaÂł kolejne dekady. W kaÂżdym wzglĂŞdzie mieÂści siĂŞ obok dwĂłch wielkich B, kontynuujÂąc dziedzictwo Bacha i Beethovena, ktĂłre byÂło dla niego potĂŞÂżnym ÂźrĂłdÂłem inspiracji. Brahms jest jednym z najlepszych dowodĂłw na wyrazowÂą doskonaÂłoœÌ i samodzielnoœÌ muzyki czysto instrumentalnej, nieprogramowej. Nie skomponowaÂł przecieÂż opery, mimo "artystycznej presji" wieku XIX, a - poza paroma znakomitymi wyjÂątkami - muzyka wokalna nie znajduje siĂŞ w centrum jego dorobku. Brahms jest synonimem czystej muzyki, sztuki niepotrzebujÂącej oparcia w innych.

Ty mi zwrĂłciÂłeÂś uwagĂŞ na te "trzy B" :) A ja wyczytaÂłam ciekawÂą historiĂŞ zwiÂązanÂą z ewolucjÂą tego okreÂślenia:) MyÂślĂŞ, Âże jest ciekawa i moÂżna przytoczyĂŚ jÂą tutaj.

Otó¿ pierwotnie tym trzecim mia³ byÌ Berlioz:) Niemiecki kompozytor Peter Cornelius w 1854 r. w gazecie Berliner Allgemeine Musikalische Zeitung, u¿ywaj¹c tego zwrotu, doda³ go jako trzeciego godnego wst¹piÌ na wy¿yny zajmowane przez Bacha i Beethovena. Jednak ju¿ niebawem zosta³ zdetronizowany:) Hans von Bulow w kilkadziesi¹t lat póŸniej napisa³:
 
 "Mein musikalisches Glaubensbekenntniss steht in Es dur, mit drei B-en in der Vorzeichnung: Bach, Beethoven, und Brahms!"
Co moÂżna  tÂłumaczyĂŚ mniej wiĂŞcej tak: moje muzyczne credo, to tonacja Es-dur, z trzema B(emolami) przy kluczu: Bachem, Beethovenem i Brahmsem!

Chcia³abym tu poopowiadaÌ trochê o Brahmsie i zaprezentowaÌ te jego utwory, które mnie zachwyci³y, zreszt¹ myœlê, ¿e wiêkszoœÌ jego utworów jest godna zachwytu. A liczê oczywiœcie na wsparcie w bardziej fachowych uwagach o jego muzyce i te¿ we wskazaniach, dla kogo Brahms by³ inspiracj¹ i nowatorem w czasach póŸniejszych.:)

Co do uwagi Bartusa, to ja to zrozumiaÂłam tak, Âże Brahms w duÂżych dawkach uzaleÂżnia:)) Ale nie wiem, moÂże Bartek miaÂł na myÂśli coÂś innego.

 

CoÂś z tym uzaleÂżnieniem jest na rzeczy. Gdy dziesiÂąt lat temu raz pierwszy odsÂłuchaÂłem koncertu d-moll (w audycji radiowej Âś.p. Jana Webera) uznaÂłem, Âże to najbrzydszy, najmniej melodyjny koncert fortepianowy, jaki znam. Po odsÂłuchaniu nie byÂłem w stanie nawet zanuciĂŚ najkrĂłtszego motywu. Zdumiony tym spostrzeÂżeniem d¹¿yÂłem, aby wysÂłuchaĂŚ go raz kolejny, by jeszcze raz siĂŞ o tym przekonaĂŚ, by jeszcze bardziej utwierdziĂŚ siĂŞ w ocenie. Po kilku miesiÂącach i po doÂświadczeniu z percepcjÂą na Âżywo (maestro BereÂżyĂąski! - pozdawiam! Andrzeju, do dziÂś wspominam TwojÂą kreacjĂŞ w sali FN) skonstatowaÂłem, Âże to jednak frapujÂący koncert. ÂŻe w jego potoczystych mrokach i gĂŞstej fakturze przewija siĂŞ niezwykÂłe piĂŞkno frazy. Potem, i zostaÂło mi tak do dziÂś, sÂłuchaÂłem tego koncertu z najwyÂższÂą atencjÂą i estetycznÂą satysfakcjÂą. I gdy nawet zauroczyÂłem siĂŞ jego drugim koncertem B-dur (tu, szczegĂłlnie w finale koncertu nasz koncertowo mroczny, melancholijny Brahms wreszcie promienieje sÂłonecznym humorem i uÂśmiechem) – to i tak do pierwszego d-molla wracaÂłem (i wracam!) zawsze z ochotÂą Âłapczywie ÂłaknÂąc kaÂżdy jego dÂźwiĂŞk i frazĂŞ jak muzyczny narkoman mamiony uÂżywkÂą.
Tak, tak… coÂś z tym uzaleÂżnieniem naprawdĂŞ jest na rzeczy…

Mozarcie- "muzyka wokalna nie znajduje siĂŞ w centrum jego dorobku"??? Dla mnie jego pieÂśni znajdujÂą siĂŞ akuratnie w samem centrum, zwÂłaszcza zaÂś w ykonaniu tej artystki:

http://www.youtube.com/watch?v=gUkY3Z3IIa0

http://www.youtube.com/watch?v=H48SBId3CMQ&feature=relmfu

Piesni to byĂŚ moÂże, SÂławku, centrum piĂŞkna, ale osiÂą tego piĂŞkna u Brahmsa byÂł w mym przekonaniu zawsze (ok. prawie zawsze) fortepian. Delektujac sie piesniami rozsmakowujĂŞ siĂŞ wiec przede wszystkim fakturÂą partii fortepianu. Piesni Brahmsa to niezwykÂłe pereÂłki mieniace sie melancholijnym a czasem nawet jakby frywolnym blaskiem. Z racji ich rozmiarĂłw majÂą nieco podobne formy do fortepianowych miniatur. Podobnie jak inni romantycy - Brahms byÂł mistrzem miniatur. Jego fortepianowe intermezza - to mini arcydzieÂła. SÂłucham ich zawsze z najwyÂższym wzruszeniem - i nigdy nie prĂłbowaÂłem grywaĂŚ, by z ich piĂŞkna nie uroniĂŚ choĂŚby nuty...

Intermrezza Brahmsa ma w swym repertuarze kaÂżdy szanujacy sie pianista.
Normalne, zatem, Âże Brahmsa chĂŞtnie grywaÂł takÂże Glenn Gould.
http://youtu.be/5JwKDzPlYQs

To gouldowe wykonanie intermezza a-moll jest bardzo blisjkie mojemu pojmowaniu muzyki Brahmsa. To dla mnie caÂły Brahms w piguÂłce, w najczystszej postaci. Z ciekawosciÂą jednak zasÂłuchujĂŞ sie takze w caÂłkowicie odmiennych jego interpretacjach, ot choĂŚby takiej, jakÂą ostatnio odkryÂłem na YT w wykonaniu Pogorelicza


http://youtu.be/uFhlIhdNGjg

Fortepian to podstawowe wyrazowe medium dla wiĂŞkszoÂści romantykĂłw; Brahms w ten pianistyczny nurt romantyzmu wpisaÂł siĂŞ z wielkÂą korzyÂściÂą dla muzyki. UwaÂżam jednak, Âże jest to przede wszystkim genialny symfonik i kameralista, a zatem, jak wspomniaÂłem, mistrz muzyki instrumentalnej.  Dowodem owego "symfonicznego" nerwu, umiÂłowania duÂżej orkiestry, umiejĂŞtnoÂści wydobywania z niej potĂŞÂżnych ekspresji i wielu barw, sÂą nie tylko 4 symfonie, ale i koncerty, ktĂłrych pierwiastek symfoniczny jest szczegĂłlnie wyraÂźny.

IV cz. IV Symfonii e-moll, genialna passacaglia, uwieĂączenie dorobku symfonicznego Brahmsa
http://www.youtube.com/watch?v=dXGt45-04RY


A propos uzaleÂżnieĂą - jeÂśli faktycznie to miaÂł na myÂśli Bartek, to - moim zdaniem - uzaleÂżnia Muzyka jako taka, zarĂłwno Brahms, jak i inni B-en i nie tylko  ;)

Patryku.

Muzyka Brahmsa, w pewnym okresie mojego zycia, przerosla mnie emocjonalnie.

Moja percepcja sztuki (muzyki) musi byc dobrze zrownowazona. Taki stan powoduje, ze jestem radosny,refleksyjny, kreatywny, pozytywny.
Sztuka, ktora wywoluje nadmierny zachwyt jest niezdrowa (dlatego tak bardzo krytykuje s13dz... chociaz to uwielbienie nie zawsze jest prawdziwe).
Zachwyt przeradza sie w histerie, a histeria w stany lekowe.
Brahms, jak szaman kontrolowal mnie przez jakis czas.
Wreszcie musialem odsunac jego muze na chwile.
Teraz jest juz OK

Brahms jest genialnym kompozytorem.
Polecam muzyke kameralna (szczegolnie kwintet fortepianowy)

Jak widzê, w¹tek zacz¹³ siê nam rozwijaÌ doœÌ dynamicznie, co znaczy, ¿e trafi³ w ciep³y i jasny k¹cik w sercu, który wszyscy zagospodarowaliœmy dla Brahmsa :) Zanim ws³ucham siê we wszystko, co zaproponowaliœcie, powrócê jeszcze do klarnetu, od którego zaczê³am, i do którego przywo³a³ mnie z kolei spontanicznie klarnet z piêknego Mozartowego tria Es-dur.:)
Zatem trio a-moll na klarnet, wiolonczelĂŞ i fortepian, kolejny plon zauroczenia klarnetem i grÂą Muchlfelda. Tutaj - Karl Leister.
Przy okazji - na fortepianie jeden z moich ulubionych mozarcistĂłw, Eschenbach:)

http://www.youtube.com/watch?v=lDF_LMZYvXY

Precisement, mon ami:)) Ale jakie cudowne to uzaleÂżnienie i zamiast rujnowaĂŚ, unosi i wzbogaca, choĂŚ jak ostrzega Bartus, moÂże teÂż, jak kaÂżda pasja, zbyt silnie porwaĂŚ, zawÂładn¹Ì duszÂą. Muzyka Brahmsa kojarzyÂła mi siĂŞ z bardziej spokojnym zachwytem - jednak przecieÂż w kaÂżdym piĂŞknie moÂżna zaton¹Ì bez pamiĂŞci, jeÂśli siĂŞ sobie na to pozwoli:) 

Z poczÂątku przyjaciele Brahmsa przyjĂŞli IV symfoniĂŞ doœÌ nieufnie (padaÂły miĂŞdzy innymi propozycje wyrzucenia do kosza trzeciej czĂŞÂści:) i przerobienia finaÂłu na jakiÂś osobny utwĂłr). Poza tym dzieÂło omal nie padÂło ofiarÂą poÂżaru, ktĂłry wybuchÂł w domu, w ktĂłrym Brahms spĂŞdzaÂł lato 1885, koĂączÂąc komponowanie. Jednak ostatecznie zostaÂło uratowane, i odniosÂło ogromny sukces juÂż podczas prawykonania w Meiningen 25 paÂździernika, a potem na caÂłej trasie koncertowej od Frankfurtu po WiedeĂą.  Chwalono bogactwo pomys³ów i surowe piĂŞkno.
Dzie³o budzi³o wiele ró¿nych, silnych wra¿eù, odczuÌ u s³uchaczy. Einstein pisze o tej symfonii, ¿e "wiedzie nas od nastroju ballady do akcentów fatalistycznej rezygnacji, do œredniowiecznego taùca œmierci w formie chaconne" (temat tej passacaglli w finale zosta³ zaczerpniêty z chaconny Bacha z Kantaty nr 150).
Inny z kolei recenzent pisze, ¿e ostatnia czêœÌ prowadzi nas w krainê, gdzie nie ma ju¿ radoœci ani smutku, i gdzie cz³owiek chyli g³owê przed tym, co nieœmiertelne.
 
I czêœÌ ("ballada") - Kleiber i BSO

http://www.youtube.com/watch?v=yCaaPaQx5zg
http://www.youtube.com/watch?v=MQ9myj8a2QE&feature=channel&list=UL

I ca³oœÌ w wykonaniu kultowego Furtwanglera:)

http://www.youtube.com/watch?v=A3FBXUAmDV8&feature=relmfu
http://www.youtube.com/watch?v=VhpW5QS8EFU&feature=relmfu
http://www.youtube.com/watch?v=r24MmSlMvLk&feature=relmfu
http://www.youtube.com/watch?v=HKYA1S_aJcU&feature=relmfu
http://www.youtube.com/watch?v=H7JcBnRw750&feature=relmfu
http://www.youtube.com/watch?v=H7JcBnRw750&feature=relmfu

(http://imageshack.us/a/img841/6089/johannesbrahms1853.jpg)

Johannes Brahms, lat 20

(http://imageshack.us/a/img594/548/johannesbrahms1jpg.jpg)

PrzepiĂŞkny utwĂłr i genialne wykonanie, sÂłucham dziÂś chyba dziesiaty raz i Wam teÂż chcĂŞ poleciĂŚ.

Jacqueline i Daniel!

http://www.youtube.com/watch?v=ok_Mi4BTgA4&feature=youtu.be

Za duzo jeczenia i placzu i zawodzenia jak dla mnie.
Jacqueline nigdy nie byla moim ulubionym wykonawca.
Jeczenie polaczone z dobra technika, plus rozladowania emocji, ktore nachalnie uderzaja w ciebie jak palka bejsbolowa.
To nie moja pilka.
Sorry.

Troche mniej jekow w tym wykonaniu.:

http://www.youtube.com/watch?v=zCzmYWwhxqQ&feature=related

Yo-Yo Ma & Emanuel Ax


https://www.youtube.com/watch?v=6oyLJHpe8Z8

Pat.

Mnie sie tez podoba to wykonanie.

DziĂŞki Agnieszko za zwrĂłcenie uwagi na przepiĂŞkny utwĂłr.

NaprawdĂŞ przepiĂŞkny:) I taki romantyczny:) ChoĂŚ finaÂłowa fuga kaÂże nam teÂż myÂśleĂŚ o Bachu, n'est-ce pas?:). Fantastyczne wykonanie Yo-Yo Ma!! OgĂłlnie zresztÂą ogromnie go lubiĂŞ. Jednak muszĂŞ teÂż stwierdziĂŚ, co do Jacqueline du Pre, Âże jeÂśli chodzi o solidne uderzenie brahmsowskimi emocjami - mais oui, s'il vous plait :D  Nie mam nic przeciwko temu:) Camille teÂż bardzo poetyczna:)

MoÂże do kompletu jeszcze jeden "mĂŞski" performance;) Rostropowicz i Serkin. Allegro zaczyna siĂŞ o 1:55 ;)
http://www.youtube.com/watch?v=rphaslA_hCM&feature=relmfu
http://www.youtube.com/watch?v=RbHOk9sK-tY&feature=relmfu

Zarzuty wobec interpretacji Jacqueline s¹ zupe³nie takie same, jakimi Czajkowski t³umaczy³ swoj¹ niechêÌ do muzyki Chopina- ¿e niby Chopin jest neurotyczny, rozemocjonowany, jêcz¹cy etc. Zapewne z tych samych przyczyn niektórzy nie lubi¹ Cecylii Bartoli, która wk³ada w swój œpiew o wiele wiêcej emocji ni¿ inne artystki. Ale có¿, muzyka jest jak wielki ocean, w którym ka¿dy mo¿e sobie z³owiÌ swoj¹ rybkê, tak¹ jak¹ lubi. Kto nie lubi Jacqueliny, ten pewnie woli na przyk³ad Paw³a Casalsa, najwiêkszego w z wielkich, który w swej grze d¹¿y³ chyba do czegoœ innego ni¿ znakomita du Pre. Mam wra¿enie, ¿e jego ide¹ by³o "dr¹¿enie" g³êbi ekspresji, by dojœÌ do samego sedna utworu, by wyjawiÌ lub "wyczarowaÌ" jego esencjê. Nie wiem, jestem zrozumia³y w swym wywodzie, ale mniejsza o to :) Lepiej pos³uchaÌ:

http://www.youtube.com/watch?v=-tNY_ZvDSOM

Musamannie.
Z kazdego kompozytora mozna wydobyc jeki. Wszystko jedno, czy to Chopin, czy Czajkowski.

Postaram sie wytlumaczyc bardziej technicznie, na czym polegaja jeki Jacqueliny.
Otoz - przy zmianach kierunku przesuwu smyczka (przy glowce smyczka i przy zabce - na dole) du Pre zbyt mocno dociska smyczek ("zgniatanie muchy smyczkiem")
Duzy ciezar smyczka powoduje zgrzyt. Zgrzyt ten mozna zrekompensowac zwiekszeniem wibracji.
To wlasnie wibracja zmiekcza nieprzyjemny dzwiek.
U Jacqueliny wibracja jest zbyt nachalna (podczas zmiany kierunku smyczka).
Otoz, doduszenie "ciezaru" dzwieku + nadmierna, rozchelstana wibracja wywoluje JEK.
Jek du Pre ma tez swoj emocjonalny aspekt.
Wyobraz sobie, ze rozmawiam z Toba ze zblizona twarza (na 1cm), z wytrzeszczonymi oczami i podniesionym glosem, starajac sie
przekonac Ciebie o swoich racjach.
Takie wlasnie mam wrazenie sluchajac du Pre.
Chce ona wejsc z butami do moich uszu, nie dajac zadnej przestrzeni i oddechu.


 

Tak, czy inaczej  dziekuje za link (http://www.youtube.com/watch?v=-tNY_ZvDSOM)
Wspaniale wykonanie
Polecam szczegolnie od 23:22

Jak juz wczesniej wspomnialem:
Przestrzegam przed Brahmsem.

Szanowny Bartusie, nie musisz staraÌ siê t³umaczyÌ mi "bardziej technicznie" (jak Abel kozie?), uczy³em siê bowiem graÌ na skrzypcach i wiem, jak dzia³a smyczek. "Jêki" o których mówisz, s¹ takim samym œrodkiem ekspresji, jak inne techniki, przy czym Jacquelina stosuje je w sposób tak genialny, ¿e nie s¹ one ani "nachalne", ani "rozche³stane". Ona po prostu gra bardzo ¿ywio³owo i jej emocje udzielaj¹ siê s³uchaczom, oczywiœcie nie wszystkim- jak widaÌ na za³¹czonym obrazku.

To milo,ze oprawiles mnie w ramki.
Gdzie powiesisz obraz?

Musamannie.

Informacja o tym, ze grales na skrzypcach nie jest argumentem w dyskusji.
Wyduszony dzwiek przez ciezki smyczek (przy zakretach) musi wydac jek, albo zgrzyt.

Bartusie, "ciĂŞÂżki smyczek" MOÂŻE wydawaĂŚ zgrzytliwe dÂźwiĂŞki przy nawrotach, zwÂłaszcza przy karafuÂłce i ogĂłlnie przy grze "au talon", lecz to nie dotyczy tak sprawnej technicznie artystki jak Jacqueline du Pre. Bywa u niej dÂźwiĂŞk ostry, ale dodaje on wykonaniom ekspresji, sprawia Âże jej gra jest bardziej osobista, emocjonalna, poniekÂąd "spontaniczna"- ale nigdy nie "jĂŞczÂąca". Pomijam oczywiÂście sytuacje, gdy partytura wymaga gry "sul ponticello", bo wtenczas zgrzytliwe dÂźwiĂŞki sÂą zamierzonym efektem kompozytora.

Ale ona nie zgrzyta, tylko JECZY (...by nie zgrzytac).
Prosze czytaj moje posty uwaznie.

Z dzwieku wyciska wszystkie mozliwe soki nie dajac zadnej przestrzeni i powietrza.
Taki "dopracowany" dzwiek mnie osobiscie sie nie podoba.

SonatĂŞ C-dur Brahms wybraÂł na pierwszy ogieĂą, kiedy przyjechaÂł zaprezentowaĂŚ siĂŞ Schumannowi, ktĂłrego zaprotegowaÂł go Joachim.
Pod datÂą 30 wrzeÂśnia Schumann zanotowaÂł w swoim dzienniku: "P. Brahms z Hamburga" :)
1 paÂździernika wpisaÂł rĂłwnie lakonicznÂą notatkĂŞ: "Odwiedziny Brahmsa - geniusz."  :D

Takie wra¿enie zrobi³a na nim w³aœnie sonata C-dur. Kiedy Brahms skoùczy³ pierwsza czêœÌ, Schumann bez s³owa wyszed³ z pokoju. Po chwili jednak wróci³ razem z ¿on¹ i poprosi³, ¿eby zacz¹³ jeszcze raz:) I po ka¿dej skoùczonej czêœci prosi³ znów, by gra³ dalej...

http://www.youtube.com/watch?v=ZcryruLBC5o
http://www.youtube.com/watch?v=3QMD5F0n-a8

NiektĂłrzy uwaÂżajÂą ze 3 wielkim B byÂł Bruckner. teÂż kontynuowaÂł dziedzictwo Bacha i Beethovena. Brahms nic nowego nie wniĂłsÂł a jest ciemny, chropowaty, matowy. Dobrze, Âże choc melodyjny.

Mija ĂŚwierĂŚ wieku od Âśmierci tytana batuty, Herberta von Karajana. Legendarny dyrygent pozostawiÂł po sobie liczne nagrania dzieÂł Brahmsa, w tym rĂłwnieÂż 8 Wariacji na temat Haydna op. 56a. SwĂłj najgenialniejszy autonomiczny cykl wariacji orkiestrowych kompozytor oparÂł na sÂłynnym temacie choraÂłu Âśw. Antoniego. Mistrzowskie operowanie kontrapunktem i romantycznÂą technikÂą wariacyjnÂą, ktĂłrej niejako nowe perspektywy otworzyÂł EroikÂą Beethoven, zachwycajÂą nie mniej od wielobarwnego brzmienia orkiestry, wzbogaconej o triangel.

Warto przypomnieĂŚ, Âże autorem choraÂłowej melodii nie jest wcale Haydn - klasyk wykorzystaÂł jÂą i zinstrumentowaÂł w divertimencie B-dur Hob. II:46.

Karajan, 1957 r.
http://www.youtube.com/watch?v=V2VeNiKpY0s

Asiu, jakÂże zaniedbany wÂątek!  8)

Najstarsze, znane mi, genialne wykonanie tego koncertu - Rubinstein i Albert Coates, dyryguj¹cy London Symphony Orchestra, rok 1929. Piêkna poezja, naturalnoœÌ frazy, zabawa dŸwiêkiem. Kto póŸniej gra³ w ten sposób tytaniczne koncerty Brahmsa...?

https://www.youtube.com/watch?v=kDR0y2YizKQ

Faktycznie, brahmsowski ogrĂłdek trochĂŞ zarĂłsÂł trawÂą. Ale o Brahmsie moÂżna przez czas jakiÂś nie pisaĂŚ, lecz przecieÂż nie sposĂłb o nim zapomnieĂŚ:)

Nagranie ze starej pÂłyty genialne i bardzo klimatyczne :D ZresztÂą Rubinsteina zawsze chce mi siĂŞ sÂłuchaĂŚ - duÂżo pozostawiÂł takich referencyjnych nagraĂą, do ktĂłrych potem porĂłwnujemy juÂż wszystkie inne:) I dobrze mieĂŚ taki perfekcyjny wzorzec, jak II koncertu Brahmsa.

A wiĂŞc idÂąc trochĂŞ naprzĂłd; ktoÂś mi chyba jeszcze wspominaÂł o innym, rĂłwnie wspaniaÂłym, wykonaniu ;)

To by³, o ile dobrze pamiêtam, Jochum. I Gilels :) I zd¹¿y³am ju¿ pos³uchaÌ.

Emil Gilels
Koninklijk Concertgebouworkest
Eugen Jochum
Live, Amsterdam, 1.XI.1973

https://www.youtube.com/watch?v=BZFgjv1UopE

Koncert podwójny i bracia Capuçon. Lubiê ich!

https://www.youtube.com/watch?v=23GhtpJSjlQ

edit:

https://www.youtube.com/watch?v=qGRAZ18u8N4

Pat. thx
Swietne wykonanie. Jedno z najlepszych.
Dyrygent (no nonsens) bardzo sprawny, co w dzisiejszych czasach jest rzadkoscia.
Muzyka jest niesamowita. Balansuje na ostrzu zdrowych emocji i sentymentu.
Czasami czelista tworzy dziwna, jeczaca wibracje, ale ogolnie to nie przeszkadza.
Malutkie chochliki intonacyjne w graniu oktaw (rozlozonych) przez skrzypiste rowniez nie przeszkadzaja w ogolnym wrazeniu.
Jednym slowem, warto posluchac.

Nic dodaÌ, nic uj¹Ì. S³uchaj¹c ró¿nych nagraù koncertu przekona³em siê, ¿e nie ka¿da wiolonczela potrafi tak genialnie jêczeÌ jak ta pod palcami Monsieur Gautier.

Willy Kapell, znĂłw. Kto Âłatwopalny, ten niech od razu woÂła po straÂżaka lub nie roznieca iskry. Jedna z najbardziej beznamiĂŞtnych, brutalnych i sÂłodkich zarazem interpretacji, jakie sÂłyszaÂłem. I bodaj najbardziej intrygujÂąca ze wszystkich - Âżadna nie uderza - dosÂłownie! - do gÂłowy jak ta, zarejestrowana live w 1953 r. w nowojorskiej filharmonii. Exegi monumentum aere perennius; I Koncert d-moll.

https://www.youtube.com/watch?v=IeFJ3z3oBs4

I znĂłw nadszedÂł czas, aby zasadziĂŚ nowy kwiatek w ogrĂłdku Brahmsa :)

Przy okazji zakoĂączonego konkursu Wieniawskiego mieliÂśmy okazjĂŞ posÂłuchaĂŚ kilka razy koncertu skrzypcowego d-moll. Przy czym ani razu chyba nie trafiÂło siĂŞ wykonanie w peÂłni zachwycajÂące i genialne.
W takim razie moÂże warto przypomnieĂŚ sobie, jak ten koncert interpretowali najwiĂŞksi.
Itzak Perlman i Barenboim
https://www.youtube.com/watch?v=jM12fUAlZtU

Jascha Heifetz i Reiner
https://www.youtube.com/watch?v=7iG9tUJ7Am4

Ojstrach i RoÂżdiestwieĂąski
https://www.youtube.com/watch?v=gCBbBk4Lct8

Kogan i Kondraszyn
https://www.youtube.com/watch?v=miGpH6Ul-cU

Ojstrach i Klemperer
https://www.youtube.com/watch?v=KkfgFuCUe8w

Ginette Neveu i Issay Dobrowen
https://www.youtube.com/watch?v=0duhxWX0-As

Kiedy wysÂłuchamy ich wszystkich, to istnieje niebezpieczeĂąstwo, Âże juÂż w ogĂłle nic nam siĂŞ nie bĂŞdzie podobaÂło  ;D

Czy ktoÂś sÂłuchaÂł III Sonaty Brahmsa w wykonaniu Krystiana Zimermana w Berlinie lub gdziekolwiek indziej w ostatnich tygodniach?

https://muzykophil.wordpress.com/2019/06/14/gesamtkunstwerk-krystian-zimerman-w-berlinie/