Kurier Szafarski

Jeszcze chyba tylko tego nam brakuje :)
WÂłaÂśnie oglÂądam fragmenty na YT Damy kameliowej, piĂŞkne
http://www.youtube.com/watch?v=bN5Vm0lXisM&feature=related

A moÂże ktoÂś byÂł na warszawskim Chopinie?

Przed zgo³a dziesiêciu laty by³em w teatrze Nowym (W-wa) na przedstawieniu "Chopin" w re¿yserii Hanuszkiewicza. Rolê George Sand gra³a niedawno poœlubiona nowa ¿ona Pana Adama, której nazwiska nie pamiêtam, ale zapamiêta³em, ze owa aktorka autentycznie wykonywa³a na fortepianie podczas spektaklu fragment koncertu f-moll. Z przedstawienia do dziœ przypominam sobie tak¿e, jak Pan Hanuszkiewicz ucharakteryzowa³ postaÌ Fryderyka na wzór œlicznie odzianej w bia³¹ sukienkê i surducik, pe³nej wdziêku kobiety. Cokolwiek mia³oby to oznaczaÌ - wywo³ywa³o wœród publicznoœci pewien szok i poruszenie.

ZnalazÂłam coÂś dziwnego: we wtorek 23 listopada 2010 o g. 19:00 w Domu Kultury "DoroÂżkarnia” na ul. Siekierkowska 28 w Warszawie odbĂŞdzie siĂŞ spektakl Teatru Fiakier "Chopin. NamiĂŞtnoÂści w dur i moll".

"Spektakl inspirowany Âżyciem i twĂłrczoÂściÂą Fryderyka Chopina na motywach biografii, wspomnieĂą oraz listĂłw, z wykonywanÂą na Âżywo muzykÂą oraz z elementami taĂąca."

http://www.kulturalna.warszawa.pl/wydarzenia,1,37147,quot%3BChopin_NamiĂŞtnoÂści_w_dur_i_mollquot%3B_-_spektakl_Teatr....html?locale=pl_PL#

http://www.youtube.com/watch?v=RdIz7aLBIaU

Kilka s³ów o Chopinie w Operze. Za kilka dni opera Orefice'a jest wystawiana przedostatni raz.  Mam w planach wyjazd do WrocÂławia w grudniu, na ostatni spektakl, link ktĂłry zamieszczam to skrĂłt z przedpremierowej konferencji prasowej, nie znalazÂłem Âżadnych filmĂłw ze spektakli a nawet z premier, tak wiec nie wiem nawet czego mam siĂŞ spodziewaĂŚ jadÂąc na spektakl.  JeÂżeli moje plany siĂŞ powiodÂą, mogĂŞ zdaĂŚ Wam relacjĂŞ, natomiast có¿ Wam z tej relacji, skoro (przynajmniej do koĂąca sezonu) opera Chopina wystawiaĂŚ nie bĂŞdzie.

To moÂże byĂŚ ciekawy obrazek. ChĂŞtnie bym sie udaÂł, ale ten wtorek chyba u mnie odpada

W Teatrze Starym w Krakowie grana jest sztuka Chopin kontra Szopen http://www.stary.pl/spektakl/id/588

JeÂśli chodzi o DoroÂżkarniĂŞ, to mam tam znajomego wiĂŞc podpytam co i jak, moÂże siĂŞ przejdĂŞ...

ProponujĂŞ dawaĂŚ info o spektaklach do dziaÂłu "Wydarzenia", a ja je potem podlinkujĂŞ do kalendarza.

:)

oczywiÂście

jakie imiĂŞ przypisaĂŚ do takiego piĂŞkna?
http://www.youtube.com/watch?v=zTeqxx5nUaA

Venus?

DziĂŞkujĂŞ za link do tego video
To jest przepiĂŞkne.

Cudowny jest ten balet. Od wczoraj siedzĂŞ i oglÂądam. I juÂż mam swĂłj ulubiony fragment
http://www.youtube.com/watch?v=1pdx1kdToSc&feature=related

to piĂŞkno wiele ma imion- bo to esencja kobiecoÂści :)

Nigdy nie oglÂądaÂłem Damy Kameliowej, nie przypuszczaÂłem, Âże moÂżna stworzyĂŚ coÂś tak piĂŞknego ... tak wspaniale zinterpretowaĂŚ muzykĂŞ Chopina. Ruchy tancerki genialnie podkreÂślajÂą uczucie lekkoÂści, wÂłaÂściwe dla utworĂłw Chopina, a zwÂłaszcza dla Romance Larghetto z koncertu e-moll. MiÂłoÂśnicy radia zawsze mĂłwiÂą, Âże dodanie wizji do fonii zamyka nam wyobraÂźnie, natomiast po zobaczeniu krĂłtkiego fragmentu Damy Kameliowej zaczynam generowaĂŚ nowÂą wizjĂŞ dla mojego ulubionego koncertu Chopina a co za tym idzie odkrywaĂŚ go na nowo.

PiĂŞkne i wzruszajÂące!

U Niego, czy u Niej

UmĂłwmy siĂŞ, Âże balet to nie jest szczegĂłlnie mĂŞski sport. Niemniej jeÂżeli esencja kobiecoÂści ma byĂŚ piĂŞkna to musi wystĂŞpowaĂŚ w postaci oryginalnej. Z drugiej strony kobiety lubiÂą narcystycznych lalusiĂłw ale to temat do innej dyskusji.

Piotrze, kto Ci naopowiadaÂł takich bzdur?!!!

Takie sÂą wnioski z moich obserwacji, moÂże pod tym pojĂŞciem nie zawierajÂą siĂŞ przypadki tak skrajne jak tancerze baletowi, ale "dzisiejsza mÂłodzieÂż" (uwielbiam uÂżywaĂŚ tego okreÂślenia) pÂłci ÂżeĂąskiej wybiera zazwyczaj narcyzĂłw o wÂłosach uÂłoÂżonych na Âżel i metroseksualnym ubiorze.

Zbaczamy z tematu, jak zaczniemy prowadziĂŚ polemikĂŞ to niebieskooki wyznaczy nam  osobny temat a to wyglÂądaÂłoby komicznie.

nie wszĂŞdzie jednak pozytywnie wypowiadajÂą siĂŞ na temat sztuki teatralnej w kontekscie Roku Chopinowskiego. W dzisiejszym ND Pani Temida Stankiewicz-Podhorecka w artykule "ReÂżyser nie lubi Chopina" w zasadzie nie zostawia suchej nitki na teatrze. Jej zdaniem sztuka "Glissando", ktĂłra miaÂła byĂŚ poÂświĂŞcona Chopinowi i jego twĂłrczoÂści to "beÂłkot". Trudno mi siĂŞ wypowiadaĂŚ bo nie widziaÂłem sztuki. http://www.naszdziennik.pl/index.php?dat=20101105&typ=my&id=my22.txt

ÂŻaÂłosne, gdy po szopenowskie motywy i konotacje siĂŞgajÂą ludzie, ktĂłrzy nie nie kryjÂą siĂŞ ze swÂą dewizÂą jak niÂżej:
"Chopin jest z pewnoÂściÂą wielkim kompozytorem, ale nie jest moim ulubionym. Nie czujĂŞ bliskiej wiĂŞzi z jego muzykÂą".
To po co, Panie Garcia, wÂłasisz kaloszami do ÂŚwiÂątyni?

Nic tak chyba nie pasuje do teatralnego Chopina jak Ăłw szopenowski skeczyk  :D

http://www.youtube.com/watch?v=SfKqzN5MZYU&feature=related

Dobreeee :)

Cudne! Nie znaÂłam tego - dziekujĂŞ za link.

Naprawdê szczerze siê uœmia³yœmy z cór¹ wespó³. Sk¹d sk¹din¹d znany nam ju¿ komik :)

Nie znam, nie byÂłam (bo premiera 12 kwietnia 2013, czyli w najbliÂższy piÂątek), ale...

http://www.rp.pl/artykul/9131,997905-Komiks-muzyczny--Chopin-musi-umrzec-.html

BĂŞdĂŞ na tym spektaklu w najbliÂższÂą niedzielĂŞ. Mam nadziejĂŞ, ze bĂŞdzie wart podzielenia siĂŞ wraÂżeniami...

ReÂżyser i scenarzysta Marcin Wrona w branÂży teatralnej jest cenionÂą osobowoÂściÂą. PublicznoœÌ telewizyjna zna go choĂŚby z wystawianej niedawno w TVP1 „MoralnoÂści pani Dulskiej”. Serial „Lekarze”, „Ratownicy” – to takÂże jego niepoÂśledni dorobek.
IdÂąc zatem do teatru Palladium na niedzielny seans „Chopin musi umrzeĂŚ", ktĂłry jest najnowszÂą pozycjÂą w dorobku artystycznym pana Marcina, a jednoczeÂśnie wciÂąz nowalijkÂą repertuarowa Teatru, nastawiony byÂłem na nietuzinkowe widowisko. Nawet przecieÂż juÂż tytuÂł, w intencjach jakÂże zawadiacki i przekorny, wydÂźwiĂŞkiem, jakby nie byÂło, pozytywnie jÂątrzy i inspiruje.
Co bowiem oznacza, Âże najbardziej rozpoznawalny na Âświecie polski kompozytor wszechczasĂłw miaÂłby „umrzeĂŚ”? Czy nie jest to kolejna prowokacja nazbyt juÂż wyuzdana i obrazoburcza w odniesieniu do ikony Kultury? Moje obawy na szczĂŞÂście rozwiaÂły siĂŞ jeszcze przed spektaklem. Oto przeglÂądajÂąc papierowy program (bardzo atrakcyjny od strony szaty graficznej, zaÂś od strony merytorycznej dopracowany do perfekcji) czytam fragment streszczenia: „…para naukowcĂłw dokonuje czegoÂś niezwykÂłego. (…) Podczas badania serca wielkiego kompozytora oÂżywia naszego wieszcza…” A zatem wszystko jasne: „zmuszany” do Âśmierci nie bĂŞdzie symbol i narodowa ikona, a jej li tylko cielesne wskrzeszenie; innymi sÂłowy: cudownie oÂżywiony Chopin.
Nie warto w tym momencie dyskutowaĂŚ, na ile scenarzystĂŞ spektaklu w tym paranaukowo dokonanym „oÂżywieniu” poniosÂła niczym nieograniczana fantazja, a na ile antycypuje prawdziwÂą rewolucjĂŞ w moÂżliwoÂściach nauki. Zdaniem redaktora „programu” rewolucja ta, moÂże nastÂąpiĂŚ „znacznie szybciej, niÂż siĂŞ spodziewamy”. Tak wiĂŞc musical (czy raczej, lepiej tu pasujÂące okreÂślenie, Âśpiewo-gra) „Chopin musi umrzeĂŚ” – to niekoniecznie czcza, artystyczna spekulacja, to bardziej prĂłba odpowiedzi na pytanie, co by byÂło i co bĂŞdzie, gdy kiedyÂś jednak bĂŞdzie…

Otó¿ wedle twĂłrcĂłw spektaklu – bĂŞdzie wtedy Âźle. Znakomicie odgrywany przez PawÂła Domaga³ê Chopin, w zgieÂłku, jaki towarzyszy jego ponownemu pojawieniu siĂŞ wÂśrĂłd Âżywych, gubi siĂŞ i nie znajduje dla siebie zrozumienia. NiekoĂączÂące siĂŞ k³ótnie politykĂłw, na przykÂład o to, kto ma go pierwszy przywitaĂŚ w imieniu narodu? Kto ma do niego wiĂŞksze prawo? Spory pieniaczy i sekutnikĂłw z biznesowych krĂŞgĂłw o jego spuÂściznĂŞ materialno-finansowÂą przekonujÂą nowo wskrzeszonego Chopina: ukochana ojczyzna, ktĂłrej obraz do ostatnich chwil Âżycia chowaÂł w myÂślach, to zupeÂłnie inna Polska, niÂż ta, w ktĂłrej oto jest teraz. W takim kraju i wÂśrĂłd ludzi, ktĂłrzy go otaczajÂą nie bĂŞdzie potrafiÂł ÂżyĂŚ. Wraca na ÂłoÂże Âśmierci i za namowÂą, w tym takÂże niektĂłrych awanturnikĂłw politycznych – ponownie umiera.

PrzesÂłanie spektaklu zdaje siĂŞ przemawiaĂŚ oczywistym stwierdzeniem: miejsca geniuszy z przeszÂłoÂści niech pozostajÂą w przeszÂłoÂści. Za to ich dzieÂła, niech z kolejnymi pokoleniami nieÂśmiertelnie pod¹¿ajÂą w przyszÂłoœÌ. Znamienne mogÂą byĂŚ tu sÂłowa prawdziwego Chopina, ktĂłry celnie kiedyÂś napisaÂł: „Najdziwniejszym z ludzi jest geniusz: ten tak daleko w przyszÂłoœÌ wybiega, Âże ginie z oczu ludzi z nim ÂżyjÂących, a nie wiadomo, ktĂłre pokolenie poj¹Ì go zdoÂła.” A zatem twĂłrcy przedstawienia ochoczo podpisujÂą siĂŞ pod sÂłowami Chopina, bo ze spektaklu wynika, Âże nasz narodowy wieszcz absolutnie siĂŞ nie pomyliÂł.

Czy spektakl wart jest polecenia takim jak my, miÂłoÂśnikom jego muzyki, spuÂścizny i wszystkim krzewicielom dzieÂła?  OczywiÂście tak, jak kaÂżdy zresztÂą spektakl odwoÂłujÂący siĂŞ do imienia naszego idola. IdÂąc jednak na przedstawienie nie nastawiajmy siĂŞ na kontakt z muzykÂą Mistrza. Ta – poza nielicznymi momentami jest w nim praktycznie nieobecna. Bo jak inaczej oceniĂŚ, skoro przez pierwsze pó³torej godziny dosÂłuchaÂłem siĂŞ ledwie kilku nut i to z ledwie jednego preludium e-moll? Nie, to nie jest zarzut. Na koncert Chopina na pewno lepiej chodziĂŚ do filharmonii. Tu jego muzyka, co najwyÂżej odgrywaÂła rolĂŞ symbolu, i jak przystaÂło dla symboliki rozbrzmiewaÂła wtedy, gdy byÂło to celowe dla odniesienia do autentycznych relacji i zdarzeĂą.
W drugiej czĂŞÂści spektaklu, skÂądinÂąd klarowniej poukÂładanej i wreszcie wprowadzajÂącej na deski postaĂŚ oÂżywionego „wieszcza”, w tle odegrany byÂł za to caÂły nokturn (e-moll op. 72). No i finaÂł! Odegrana na fortepianie (na Âżywo – przez autentycznego pianistĂŞ) od poczÂątku do koĂąca etiuda rewolucyjna nieco ugÂłaskaÂła takich jak ja – fanatykĂłw muzyki Chopina w jej najczystszej postaci. Co do zaÂś podstawowej, muzycznej ilustracji spektaklu – skÂładaÂła siĂŞ na niÂą muzyka na wskroÂś nowoczesna. Pewno dla wspó³czesnego pokolenia, a szczegĂłlnie miÂłoÂśnikĂłw zespoÂłu Hey, Moniki Brodki i Abradaba – byÂło to atrakcyjne i ciekawe dopeÂłnienie widowiska. Jej twĂłrca Marcin Macuk (znany rĂłwnieÂż jako Emma66) – to laureat dwĂłch „Fryderykow” (za produkcjĂŞ i i realizacjĂŞ dwĂłch ró¿nych pÂłyt). Znakomita Katarzyna Groniec i trochĂŞ mniej, ale jednak, caÂłkiem sprawni pozostali „wokaliÂści” takÂże stanĂŞli na wysokoÂści zadania. Muzyka scalajÂąc siĂŞ z fabu³¹ tworzyÂła przy ich udziale jednolity i spĂłjny przekaz. ÂŚwietni byli rĂłwnieÂż czÂłonkowie zespoÂłu tanecznego i… oczywiÂście – aktorzy! Nie bĂŞdĂŞ wymieniaÂł kaÂżdego z osobna. (MiÂłoÂśnicy serialu „Na wspĂłlnej” – mogÂą mieĂŚ o to do mnie pretensje, ale najlepiej – przyjdÂźcie sami i obejrzyjcie kilku ze swoich idoli).
Dla mnie postaci¹ najpierwsz¹ by³a jednakowo¿ Olga Bo³¹dŸ. Jej spontaniczna ¿ywio³owa ekspresja, wdziêk, m³odoœÌ i artystyczna charyzma ju¿ dawno podczas spektaklu w teatrze nie wzbudzi³a we mnie tylu pozytywnych doznaù, prze¿yÌ i wra¿eù. Pani Olgo! Tak trzymaÌ. Ma Pani racjê, jeœli nie ju¿ - to z czasem wszyscy Pani¹ pokochaj¹!

I na zakoĂączenie moja krĂłtka refleksja na temat miejsca reklamy w spektaklach. Czasy sÂą takie, jakie sÂą. Bez sponsorĂłw nawet prawdziwa Sztuka nie ma racji bytu. Gdy zatem zasiadam na widowni i nim rozpocznie siĂŞ spektakl musze odsÂłuchaĂŚ bogatÂą listĂŞ sponsorĂłw – nie dziwiĂŞ siĂŞ. Powiadam- takie czasy. Gdy jednak po kilkuminutowej wyliczance nastĂŞpuje kilkunastominutowy(!) film, ponownie prezentujÂący tych samych mecenasĂłw spektaklu – zaczynam siĂŞ irytowaĂŚ. Nie po to chodzĂŞ do teatru, aby doznawaĂŚ wraÂżeĂą z kina. MoÂże wiĂŞc, droga dyrekcjo teatru Palladium, weÂźcie sobie to moje prywatne spostrzeÂżenie trochĂŞ do serca? Szkoda byÂłoby, gdyby po Waszych znakomitych spektaklach publicznoœÌ dyskutowaÂła nie o nich, a przede wszystkim o sponsorach. Wtedy juÂż nie tylko „Chopin musiaÂłby umrzeĂŚ”. MusiaÂłby wtedy umrzeĂŚ takÂże i Teatr.

Właśnie wyobraziłam sobie sytuację Chopina pojawiającego sie nagle w naszych czasach... Najbardziej chyba - gdybym była na Jego miejscu - męczyłaby mnie powierzchowność zachowań ludzi, z którymi przyszłoby mi się spotykać. Bo tak naprawdę połowa z tych osób nie ma pojęcia o Sztuce, ważny jest dla nich jedynie wizerunek, w poprawieniu którego Chopin pomagałby ogromnie i pewnie byłby rozrywany.
"Panie Chopin, spojrzy pan do tej kamery!"
"Panie Chopin, uściśnie pan dłoń tego gościa obok."
"Panie Chopin, niech pan siądzie przy fortepianie. Nie, nie, nie ma potrzeby grać. Pan tylko ręce ułoży, o tak, dobrze."
"Panie Chopin, a może reklama płatków śniadaniowych? Kupa kasy, niech mi pan wierzy!"

O, nie... To nie są czasy dla wrażliwców!

Prawie, jakbyÂś na swieÂżo dzieliÂła siĂŞ refleksjami z obejrzanego spektasklu  :D  ;)

Januszu, piĂŞknie napisaÂłeÂś.

DziekujĂŞ Januszu za recenzjĂŞ.
Czytaj¹c zapowiedzi tego spektaklu uwa¿a³am ¿e sam pomys³ umieszczenia Chopina we wspó³czesnoœci
jest bardzo ciekawy, obawiaÂłam siĂŞ tylko jego realizacji.CieszĂŞ siĂŞ,Âże okazaÂła siĂŞ teÂż interesujÂąca i Âże postaĂŚ Chopina nie
byÂła tylko pretekstem do skomentowania naszej rzeczywistoÂści.
Moim zdaniem  poradziÂłby sobie w naszym XXI wieku doskonale.
XIX-wieczny ParyÂż to teÂż nie byÂło miejsce dla 'wraÂżliwcĂłw" i tam rzÂądziÂł pieniÂądz a Chopin odniĂłsÂł w Ăłwczesnej stolicy Âświata wielki
sukces finansowy takÂże.

Kto wie, Ago? Mo¿e masz racjê... Sk¹din¹d wiadomo, ze Chopin znakomicie zarz¹dza³ finansami, dba³ o sta³e przychody, wybiera³ tylko najhojniejszych mecenasów, sponsorów, edytorów i... uczniów (z wy³¹czeniem rodaków, których gotów by³ nawet uczyÌ za darmo). Potrafi³ siê targowaÌ a nawet zrywaÌ nieintratne "kontrakty". Ale tak¿e "handlowaÌ" dedykacjami(!) Wiemy te¿, ze nigdy nie trwoni³ ojcowskich pieniêdzy, sukcesywnie dosy³anych mu z Polski, gdy jeszcze nie mia³ w³asnych.
Z drugiej strony - tam, w ParyÂżu, znakomicie radzil sobie bo sprzedawaÂł wÂłasnÂą,  autentycznÂą, niebywale popularnÂą i akceptowanÂą przez wiĂŞkszoœÌ spoÂłecznoÂści sztukĂŞ. Tu musiaÂłby sprzedawaĂŚ co innego: wizerunek, produkty reklamowe i prywatnoœÌ, na ktĂłrej mu bardzo zaleÂżaÂło. Jak by na to nie patrzeĂŚ, to trochĂŞ inne przymioty...

Marku - dziĂŞkujĂŞ!

Ja teÂż dziĂŞkujĂŞ panie Januszu za recenzjĂŞ, bo chciaÂłabym niedÂługo siĂŞ wybraĂŚ do teatru.
Mi siĂŞ wydaje, Âże czasy siĂŞ zmieniajÂą mniej niÂż nam siĂŞ wydaje, bo wszystko juÂż byÂło, tylko w trochĂŞ innej formie. Na przykÂład artyÂści teÂż mocno ze sobÂą rywalizowali (Liszt i Thalberg za czasĂłw Chopina), sprzedawaÂło siĂŞ litografie sÂławnych osĂłb w ksiĂŞgarniach, czyli "handlowaÂło" wizerunkiem jak teraz (w 1830 r. pisaÂł Chopin kompanista Brzeziny, prosiÂł miĂŞ o mĂłj portret, ale mu tego nie mogÂłem pozwoliĂŚ, boby za wiele byÂło na raz, i nie mam ochoty, Âżeby we mnie masÂło owijano, tak jak siĂŞ to z portretem Lelewela staÂło). Pisano teÂż nieprzyjemne a czasem nawet obraÂźliwe recenzje, tylko Âże w gazetach, a nie w internecie (Ludwig Rellstab pisaÂł Âże Wariacje na temat z Don Juana to wandalizm)
Chopin umiaÂł jednak byĂŚ ponad to i nie popisywaÂł siĂŞ przed tÂłumami jak Liszt. Jak coÂś mu nie pasowaÂło, to siĂŞ na to po prostu nie zgadzaÂł- a i tak wszyscy wiedzieli, Âże byÂł najlepszym "fortepianistÂą" w ParyÂżu.
MoÂżliwe, Âże jakby siĂŞ urodziÂł w naszych czasach, to broniÂłby siĂŞ przed zostaniem typowym celebrytÂą i pozostaÂłby w wyÂższej sferze. Dzisiaj teÂż jest wiele takich artystĂłw. No ale jakby miaÂł nagle do nas wrĂłciĂŚ, to chyba by miaÂł szybko dosyĂŚ.

Pozdrawiam

Mo¿e tak, mo¿e patrzê za bardzo przez w³asny pryzmat? I przez moje zniechêcenie do wspó³czesnych celebrytów i osób, które s¹ znane z tego, ¿e s¹ znane?

A ja myÂślĂŞ, Âże nie przebiÂłby siĂŞ ze swojÂą muzykÂą, pisaÂłby do szuflady, czuÂłby siĂŞ nierozumiany,
jak pewnie dzieje siĂŞ z wiĂŞkszoÂściÂą dzisiejszych nieznanych utworĂłw artystĂłw,
skoro rozwĂłj techniki nie inwestuje w rozwĂłj kultury a wrĂŞcz wprost proporcjonalnie kultura upada i
ludziom juÂż w wiĂŞkszoÂści podoba siĂŞ w muzyce i nie tylko zasada im gÂłupiej tym lepiej.
(Ekstremalny przykÂład: wielkie powodzenie utworu „Plastikowa biedronka”,
zastanawia mnie czy artyÂści tworzÂący to „robiÂą sobie jaja” i
badaj¹ do jakich absurdów mog¹ siê posun¹Ì w kulturze masowej.
DokÂąd zmierza i w jakim celu kultura masowa?).

Januszu, Âświetna relacja. Dobra robota. JuÂż nie muszĂŞ lecieĂŚ do teatru :)

MyÂślĂŞ, Âże Chopin doskonale poradziÂłby sobie w kaÂżdym czasie, z tak gigantycznym talentem on po prostu musiaÂł tworzyĂŚ, inaczej pĂŞkÂłby albo zwariowaÂł. Nie ma takiej moÂżliwoÂści, by nie zostaÂł doceniony, w Âżadnym czasie.

Tyle tylko, ¿e gdzie teraz te wierzby rosochate? Przypuszczam, ¿e zmieni³by siê charakter jego twórczoœci na bardziej wspó³czesny :D

MoÂże i tak lecz nie byÂło to jego gÂłownym celem.
Tak mia³by mo¿e ciê¿ko, zreszt¹ jego muzyka dziœ te¿ jest tak naprawde niszowa (o jej popularnoœci decycduje nie tylko ona sama lecz jeszcze pewne inne wzglêdy) lecz nie zapomnijmy, ¿e dziœ genialni artyœci realizuj¹ siê tak¿e w np. w jazzie czy w muzyce elektronicznej, które maj¹ swoje grono pasjonatów. Pole do popisu oraz mo¿liwoœÌi dotarcia do publicznoœci s¹ dziœ po prostu inne.