Januszu,
dziĂŞkujĂŞ za miÂłe sÂłowa i za zachĂŞtĂŞ do dalszych recenzji. Z chĂŞciÂą napiszĂŞ coÂś znowu przy kolejnej okazji:)

Witajcie,
jest to mĂłj pierwszy wpis na tym forum (ktĂłre jednak czytam i ceniĂŞ juÂż od dÂłuÂższego czasu dziĂŞki pewnej Osobie, ktĂłrÂą serdecznie pozdrawiam) i chciaÂłem podzieliĂŚ siĂŞ z Wami wraÂżeniami z koncertu Jana Lisieckiego i orkiestry Sinfonietta Cracovia, ktĂłry wybrzmiaÂł 16 stycznia 2013 r. w Filharmonii Krakowskiej. Niestety nie byÂłem na pierwszym koncercie - naonczas jeszcze Jasia Lisieckiego w Krakowie, przed trzema laty, z okazji inauguracji roku szopenowskiego. Tym bardziej wiĂŞc chciaÂłem wybraĂŚ siĂŞ tym razem i byÂł to dobry pomysÂł - to, co usÂłyszaÂłem, przeszÂło moje najÂśmielsze oczekiwania.
Jan wraz z orkiestrÂą Sinfonietta Cracovia wykonali IV Koncert fortepianowy Ludwiga van Beethovena, zwany Skowronkowym z uwagi na pogodny i Âśpiewny wstĂŞp. Chyba nigdy wczeÂśniej nie sÂłyszaÂłem, by ktoÂś graÂł na fortepianie z takÂą lekkoÂściÂą, finezjÂą, a wrĂŞcz ÂłatwoÂściÂą, jak robiÂł to w Âśrodowy wieczĂłr Jan Lisiecki. Nazywany, przynajmniej do niedawna, "cudownym dzieckiem fortepianu" ponoĂŚ nie lubiÂł tego okreÂślenia, gdyÂż oznacza ono, Âże do sukcesu doszÂło siĂŞ bez wysiÂłku, a nie poprzez ciĂŞÂżkÂą pracĂŞ. SÂłuchajÂąc w filharmonii Jana, nie mogÂłem jednak oprzeĂŚ siĂŞ wraÂżeniu, Âże gra on Beethovena bez najmniejszego trudu, tak jakby robiÂł to od zawsze i jakby byÂła to dla niego zwykÂła rozrywka, jakich wiele. Rozrywka, ktĂłrej poÂświĂŞcaÂł jednak ca³¹ swÂą uwagĂŞ, angaÂżowaÂł siĂŞ w niÂą w peÂłni, ale jednoczeÂśnie jakby z dystansem czy przekorÂą. To przecieÂż tylko rozrywka moi drodzy sÂłuchacze, pobawmy siĂŞ razem, zaprowadzĂŞ was w Âświat guseÂł i baÂśni, ale pamiĂŞtajcie caÂły czas, Âże to tylko zabawa, Âże to tylko ballada, Âże tak naprawdĂŞ to nie dzieje siĂŞ naprawdĂŞ – tak zdawaÂł siĂŞ mĂłwiĂŚ. Nie dziaÂło siĂŞ?
By³a to muzyka aksamitna. Bardzo lubiê muzykê fortepianow¹, ale zawsze, kiedy jej s³ucha³em, zdawa³em sobie sprawê, ¿e ten instrument jak ka¿dy inny ma pewne ograniczenia, których nie sposób przekroczyÌ. Trzeba siê z tym po prostu pogodziÌ, mo¿na ewentualnie udawaÌ, ¿e siê ich nie s³yszy. Dopiero w styczniowy wieczór w filharmonii przekona³em siê, ¿e by³em w b³êdzie.
Jan graÂł nie tylko dÂłoĂąmi, ale caÂłym ciaÂłem. DelektowaÂł siĂŞ akompaniamentem orkiestry, taĂączyÂł. Koncert wzbudziÂł ogromny aplauz, a Jan podziĂŞkowaÂł grzecznie publicznoÂści za przybycie, a nastĂŞpnie - chcÂąc chyba nieco ostudziĂŚ emocje - zagraÂł jako bisy Bacha i EtiudĂŞ E-dur Chopina. Ach, jaka szkoda, Âże na tĂŞ etiudĂŞ nie umĂłwiÂł siĂŞ wczeÂśniej z orkiestrÂą!
Po koncercie nikt nie wrĂŞczyÂł kwiatĂłw Janowi. Nie wiem, czy stosowano tu jakieÂś szczegĂłlne zasady protokolarne, czy byÂło to jedynie fatalne przeoczenie.
W drugiej czêœci wieczoru sama ju¿ orkiestra wykona³a suitê z Ognistego Ptaka Igora Strawiùskiego. Wykona³a j¹ wspaniale, z impetem, i Kraków mo¿e naprawdê byÌ dumny z takiej orkiestry. Mo¿e tylko trochê smutna by³a, choÌ na tym tle wyró¿nia³y siê zdecydowanie skrzypaczki, które emanowa³y entuzjazmem. Œwietnie dyrygowa³ Robert Kabara, tak¿e przy Koncercie. Pe³en animuszu by³ perkusista... Jedynym przera¿aj¹cym momentem tego wieczoru by³ odg³os telefonu komórkowego. WyobraŸcie sobie koncert Beethovena w po³¹czeniu z Nokia Tune. Koszmar. Podziwiam muzyków, którzy wydawali siê tym niewzruszeni (siedzia³em blisko sceny) i których to zdarzenie nie wyprowadzi³o z równowagi.
Przed koncertem nie wybrzmia³ z g³oœników ¿aden apel o wy³¹czenie telefonów komórkowych. Mo¿na w tym kontekœcie zapytaÌ, czy to dobrze. Sk³aniam siê mimo wszystko ku odpowiedzi twierdz¹cej. Mo¿na powiedzieÌ, ¿e ka¿dy mo¿e kiedyœ zapomnieÌ o wy³¹czeniu telefonu, ale jednak przychodzimy zwykle na koncert z pewn¹ œwiadomoœci¹, nie jest to najczêœciej nasz pierwszy koncert w ¿yciu. Mo¿e nauczymy siê kiedyœ jako publicznoœÌ, ¿e w filharmonii zwyczajnie wy³¹cza siê telefon, nawet gdy nikt o to nie prosi. Bêdzie to pewnie jeszcze przez jakiœ czas trudne, ale mo¿e przez to ciekawsze.