BezwzglĂŞdny – no, no. To trochĂŞ jak moje okreÂślenie uczciwy, choĂŚ chyba na tym etapie jego pianistyki lepsze. Tak Bartusie, teraz jest bezwzglĂŞdny i myÂślĂŞ, Âże to dla nas, jego sÂłuchaczy dobra wiadomoœÌ. Tyle „powietrza i watoliny” wypeÂłnia teraz publiczne przestrzenie otaczajÂącego nas Âświata z kulturÂą w³¹cznie, Âże pianista bezwzglĂŞdny w poszukiwaniu doskonaÂłoÂści jest wartoÂściÂą samÂą w sobie. RozmarzyÂłam siĂŞ chyba trochĂŞ, ale powiem: jak Zimerman.
Szukasz wÂśrĂłd pianistĂłw przyjaciela i wybierasz Hamelina. JakoÂś mnie to nie dziwi, biorÂąc pod uwagĂŞ Twoje wczeÂśniejsze opinie. Moje doÂświadczenie z Marck-Andre Hamelinem zaczĂŞÂło siĂŞ od koncertu f-moll Chopina granego przez niego na Festiwalu Chopin i Jego Europa dwa lata temu i to doÂświadczenie pozwoliÂło mi jednoznacznie go sklasyfikowaĂŚ  W pierwszej czĂŞÂści  nie mogÂłam opanowaĂŚ zachwytu i zastanawiaÂłam siĂŞ dlaczego nie znaÂłam wczeÂśniej takiego nadzwyczajnego pianisty. Wszystko wydawaÂło mi siĂŞ doskonaÂłe, elegancja i szyk stylu brillant,   rewelacyjne rubato, po prostu idealna pianistyka. A potem zagraÂł Larghetto... i tam gdzie powinna brzmieĂŚ sama poezja nie byÂło jej ani odrobiny. Nadal graÂł doskonale, muzyka byÂła czysta i klarowna, ale bezduszna. A potem dowiedziaÂłam siĂŞ, Âże moje dzieci przyjaÂźniÂą siĂŞ z muzykami z Krakowa, ich przyjació³mi z warszawskiego, matematycznego liceum Staszica, ktĂłrzy zachwycajÂą siĂŞ zarĂłwno pianistykÂą jak i kompozycjami Hamelina. Jego muzyka jest dla nich idealnie matematyczna,  stanowi wzĂłr matematycznych funkcji, porĂłwnujÂą go z Bachem, u ktĂłrego rĂłwnieÂż matematycznÂą formĂŞ podziwiajÂą najbardziej. To co piszĂŞ nie jest Bartusie krytykÂą Hamelina.  W moim domu wprowadziÂłam uwielbienie dla matematyki.  UwaÂżam, za ukochanym nauczycielem moich dzieci ze Staszica, Âże humaniÂści dzielÂą siĂŞ na humanistĂłw i humanistĂłw upoÂśledzonych matematycznie, ale... Zimerman tĂŞ matematycznÂą formĂŞ, ktĂłrÂą kreuje swojÂą pianistykÂą wypeÂłnia samÂą poezjÂą, moÂże kiedyÂś bĂŞdziesz mĂłgÂł usÂłyszeĂŚ go jak gra tĂŞ wÂłaÂśnie póŸnÂą sonatĂŞ Beethovena, moÂże jÂą kiedyÂś nagra, na razie moÂżesz posÂłuchaĂŚ Maurizio Polliniego, ktĂłry w tej sonacie osiÂągn¹³ porĂłwnywalnÂą, moim zdaniem, doskonaÂłoœÌ z Zimermanem.
WiĂŞc pozwolĂŞ sobie na wyraÂżenie mojej TOP 3 pianistĂłw na Âświecie: Zimerman, Pollini, Trifonov
TOP 5 uzupeÂłniajÂą, moim zdaniem, Blechacz i Argerich, a nastĂŞpnÂą piÂątkĂŞ otwiera SokoÂłow. MoÂże wÂłaÂśnie w niej jest wspaniaÂły, kanadyjski pianista Marc-Andre Hamelin.
 

Dobry koncert w bardzo miÂłym towarzystwie to wspaniaÂły pomysÂł na zimny i mokry wieczĂłr w Dusznikach. Do zobaczenia Kati z mĂŞÂżem gdzieÂś, kiedyÂś na koncercie i do zobaczenia Asiu dziÂś wieczorem.
Jak zagra³ Daniil Trifonov wiêkszoœÌ z Was s³ysza³a, wygl¹da nieco mizernie, schud³ chyba, ale za to tryska energi¹ za dwóch. Nie da³am rady przebrn¹Ì przez repertuar pierwszej czêœci na tyle, ¿eby poczuÌ tê otulaj¹c¹ i wci¹gaj¹c¹ muzyczn¹ mg³awicê. Siedzia³am nie mog¹c siê skupiÌ na muzyce, przeszkadza³y mi rytmiczne i drêcz¹ce akordy wydobywane si³¹ najpierw z Czajkowskiego póŸniej z Rachmaninowa. Brakuje mi jednak muzycznego obycia i wiedzy, ¿eby doceniÌ w pe³ni taki repertuar. Wychodzi³am na przerwê rozkojarzona i trochê zawiedziona, choÌ przecie¿ pianistyka Danii³a Trifonova by³a wspania³a, nawet ja s³ysza³am.
SzczĂŞÂśliwie tym razem ukÂład programu pozwoliÂł mi cieszyĂŚ siĂŞ i rozkoszowaĂŚ Schumannem w drugiej czĂŞÂści. Po takie emocje przyjechaÂłam do Dusznik,  za takimi tĂŞskniÂłam od maja. Nareszcie mogÂłam sÂłuchaĂŚ i zatapiaĂŚ siĂŞ w te dopieszczane do granic moÂżliwoÂści detale, w dramatyczne i emocjonalne przejÂścia, mogÂłam wpadaĂŚ w depresyjne odrĂŞtwienia na granicy ob³êdu. DaniiÂł Trifonov jest w doskonaÂłej pianisycznej kondycji, jak dobrze, Âże zacz¹³ czĂŞÂściej przyjeÂżdÂżaĂŚ do Polski.
JeÂśli dobrze CiĂŞ zrozumiaÂłam Mozarcie, pijesz  tym mazurkiem do grande walse brillande. I chyba masz racjĂŞ. MĂłwiÂłam nawet do moich towarzyszy po koncercie, Âże tym walcem pojechaÂł po bandzie. Przechodzi chyba „okres szarpany” w swojej pianistyce i w swojej twĂłrczoÂści, bo mocno szarpana byÂła teÂż jego sonata na koniec bisĂłw. WybaczyÂłam mu jednak, bo podczas swojego majowego recitalu w Warszawie wykonaÂł na bis walca doskonaÂłego. PrzyszÂło mi wtedy do gÂłowy, Âże potrzeba wielu wykonaĂą jednego utworu, Âżeby do niego dojrzeĂŚ, dotrzeĂŚ do samego sedna. Picasso podobno, kiedy jego grafiki osiÂągnĂŞÂły technicznÂą doskonaÂłoœÌ zdjĂŞcia, zacz¹³ szukaĂŚ swojego jĂŞzyka i znalazÂł swĂłj styl. DaniiÂł Trifonov, po osiÂągniĂŞciu doskonaÂłoÂści w walcu na razie  Âświetnie siĂŞ bawi, jak wszyscy sÂłyszeliÂśmy.
DziÂś wieczorem bĂŞdĂŞ z AsiÂą sÂłuchaĂŚ Mateusza Borowiaka. I jeÂśli nawet koncert nie zaspokoi apetytu wywoÂłanego wczorajszym recitalem to cudownie bĂŞdzie usÂłyszeĂŚ Schuberta i sonatĂŞ b-moll Chopina.

Beata, gratulacje!

I ja dotarÂłam dziÂś do Dusznik, zd¹¿yÂłam na szczĂŞÂście na pierwszy recital, Antoniego Baryshevskyiego,  ukraiĂąskiego pianisty, laureata I nagrody na tegorocznym Rubinsteinie.
Jak miÂło byÂło znowu zobaczyĂŚ znajomy dworek, usi¹œÌ na chwilĂŞ na Âławce przed wejÂściem, wystawiĂŚ twarz na póŸne, ale grzejÂące jeszcze sÂłoĂące no i przede wszystkim posÂłuchaĂŚ  wspaniaÂłej pianistyki. Artysta rozpocz¹³ od Scarlattiego. MoÂże gdybym nie byÂła dwa tygodnie temu we WÂłoszech, gdybym nie miaÂła tak ÂświeÂżych wspomnieĂą lazurowego  nieba i doskonaÂłego piĂŞkna wokó³ taki Scarlatti by mi siĂŞ nawet spodobaÂł. Ale byÂłam i nie mogÂłam zaakceptowaĂŚ Scarlattiego rewolucyjnego. MoÂże to moje zakrĂŞcenie, ale miaÂłam wraÂżenie, Âże artysta jest myÂślami na Majdanie i caÂłemu Âświatu chce wykrzyczeĂŚ ukraiĂąskie przesÂłanie. Na szczĂŞÂście nastĂŞpna byÂła sonata Schumanna i ta w wersji rewolucyjnej brzmiaÂła wspaniale. TakÂą pianistykĂŞ lubiĂŞ najbardziej, kiedy technika sÂłuÂży emocjom i uczuciom. Pewnie znawcy znaleÂźliby b³êdy i niedoskonaÂłoÂści, ale dla mnie to byÂł wspaniaÂły koncert. W drugiej czĂŞÂści zabrzmiaÂł najpierw Olivier Messiaen, bardzo nowoczesny choĂŚ mistyczny, a potem  Obrazki z wystawy Musorgskiego, zagrane rĂłwnieÂż nowoczeÂśnie, dynamicznie i z pewnÂą ironiÂą. BĂŞdĂŞ ÂśledziĂŚ karierĂŞ pana Antoniego (rocznik 1988) i na pewno bĂŞdĂŞ na kaÂżdym jego koncercie w Polsce.
Natomiast kariery pani Claire Huangci, Amerykanki, która gra³a wieczorem nie bêdê œledziÌ z tak¹ uwag¹, choÌ to bardzo sprawna pianistka. Bardzo jestem jej natomiast wdziêczna, ¿e w³¹czy³a Chopina do swojego dusznickiego recitalu i zagra³a wszystkie 24 preludia z op.28w programie i nokturn na bis. Powinno siê graÌ Chopina w Dusznikach chocia¿ na bis i mam nadziejê, ¿e Danii³ Trifonov jutro o tym pomyœli. Bêdê Ciê jutro wypatrywaÌ Droga Kati i oczywiœcie podzielê siê z Wami wra¿eniami.

Recital w Warszawie, 07.05.2014r.
PrzeÂżyÂłam koszmar starajÂąc siĂŞ znaleŸÌ miejsce na samochĂłd przed FilharmoniÂą, wpadÂłam na widowniĂŞ jako jedna z ostatnich osĂłb (miejsce na balkonie!) i rozpaczliwie staraÂłam siĂŞ uspokoiĂŚ  oddech przed rozpoczĂŞciem recitalu. Nie udaÂło mi siĂŞ to do koĂąca koncertu.
DaniiÂł Trifonov, bardzo szczuplutki, we fraku (ale pozbawiony juÂż tej sztywnej nieporadnoÂści) wyszedÂł na scenĂŞ swobodny i uÂśmiechniĂŞty. Rozpocz¹³ od Debussiego. Muzyka uÂświadomiÂła mi jak bardzo siĂŞ za jego grÂą stĂŞskniÂłam. Jest chyba najbardziej plastyczna ze wszystkich sÂłuchanych przeze mnie wykonaĂą innych pianistĂłw. PiszÂąc plastyczna mam na myÂśli zarĂłwno kolory jak i elastycznoœÌ faktury. Kiedy rozpoczyna grĂŞ z fortepianu zaczyna ulatniaĂŚ siĂŞ przestrzenny strumieĂą, rozpÂływa siĂŞ ponad salÂą, wypeÂłnia jÂą, dotyka fizycznie sÂłuchaczy. Ta przestrzenna kreacja sprawia, Âże sÂłuchacze czujÂą  siĂŞ jakby otuleni jego grÂą, sÂą wciÂągniĂŞci w innÂą rzeczywistoœÌ, sÂą od niej uzaleÂżnieni. Taki rodzaj hipnozy. Debussy byÂł przecudowny, pÂłynny, mglisty, rozfalowany...
Preludia Chopina grane razem staj¹ siê rodzajem opowieœci. Ma ona swoj¹ dramaturgiê i dynamikê. Nigdy nie s³ysza³am innego pianisty graj¹cego preludia razem wiêc nie mam porównania na ile ta dramaturgia i dynamika mog¹ siê ró¿niÌ, ale wykonanie Trifonova by³o absolutnie obezw³adniaj¹ce. Najbardziej lubiê jego grê kiedy czujê, ¿e ju¿ nie podejmuje decyzji o sposobie gry, ale jest przez muzykê uniesiony, wci¹gniêty w wir, kiedy staje siê dla muzyki medium.
Ten stan osiÂągn¹³ w w trzecim preludium. ZamieniaÂłam siĂŞ wraz z muzykÂą w smutek, przeraÂżenia, odrĂŞtwienie, stawaÂłam siĂŞ najszczĂŞÂśliwszym i zaraz potem najnieszczĂŞÂśliwszym z ludzi. Nie potrafiĂŞ wyjaÂśniĂŚ przyczyny, ale emocjonalne napiĂŞcie miĂŞdzy publicznoÂściÂą  i pianistÂą zdawaÂło siĂŞ byĂŚ fizycznie odczuwalne. PiszĂŞ w imieniu wszystkich sÂłuchaczy poniewaÂż widziaÂłam i sÂłyszaÂłam reakcjĂŞ publicznoÂści po zakoĂączeniu preludiĂłw. Wyrwani z hipnotycznego odrĂŞtwienia nagrodziliÂśmy DaniiÂła Trifonova ogromnÂą owacjÂą z okrzykami „brawo”i wiwatami. Pewnie nie wszystkie wykonania speÂłniaÂły wymogi wyznaczone muzyce Chopina przez pedagogĂłw i znawcĂłw, ale pamiĂŞtam jednego z pedagogĂłw komentujÂącego wykonania na Konkursie, ktĂłry z uÂśmiechem mĂłwiÂł, Âże my uczymy jak to powinno brzmieĂŚ, jak powinno siĂŞ graĂŚ, a najwiĂŞksze talenty i tak grajÂą zupeÂłnie niezgodnie z tymi „normami” i to wÂłaÂśnie sprawia, Âże pianistyka jest w peÂłni sztukÂą.
W czasie przerwy  zastanawiaÂłam siĂŞ jak zniosĂŞ Schumanna po Chopinie. I moim zdaniem miaÂłam racjĂŞ uwaÂżajÂąc, Âże taki ukÂład programu byÂł b³êdem.
DaniiÂł Trifonov miaÂł w muzyce Chopina nadzwyczajnÂą materiÂą, ktĂłrÂą mĂłgÂł swojÂą pianistykÂą formowaĂŚ. A ta pianistyka nie ma juÂż Âżadnych fizycznych ograniczeĂą. Jego palce mogÂą wykonaĂŚ wszystko co ta niesamowita, wraÂżliwa i wypeÂłniona niespotykanÂą muzycznÂą wyobraÂźniÂą gÂłowa wymyÂśli. KaÂżdy wysÂłany przez niÂą sygnaÂł moÂże byĂŚ przeÂłoÂżony na klawisze. To jak zagraÂł Chopina najlepiej tego dowodziÂło.
Robert Schumann jest na pewno wspaniaÂłym kompozytorem,  ale ta czêœÌ jego twĂłrczoÂści, ktĂłrÂą mogÂłam poznaĂŚ nie jest juÂż tej klasy materiÂą. MusiaÂłam sÂłuchaĂŚ wspaniaÂłej pianistyki, ktĂłra prĂłbowaÂła wyraÂżaĂŚ te same co przed przerwÂą emocje z pomocÂą znacznie uboÂższych ÂśrodkĂłw. I to byÂłoby bardzo smutne, gdyby nie fakt, Âże byliÂśmy Âświadkami koncertu jaki moim zdaniem zdarza siĂŞ w Warszawie najwyÂżej raz w roku.
Na forum TVP, podczas Konkursu Chopinowskiego ktoÂś nazwaÂł jeden z wÂątkĂłw: „DaniiÂł Trifonov – wspó³czesny Horowitz”. Nic mi to wtedy nie mĂłwiÂło, bo tylko nazwiska pianistĂłw byÂły mi znane.  Teraz potrafiĂŞ juÂż doceniĂŚ wartoœÌ tego sformuÂłowania.
Danii³ Trifonov jest moim zdaniem jednym z najwiêkszych m³odych pianistów na œwiecie. Mo¿na oczywiœcie ró¿nie oceniaÌ jego interpretacje, ale nie podlega dyskusji fakt, ¿e publicznoœÌ reaguje na jego grê wyj¹tkowo. Zawsze szukam jednego s³owa klucza, którym okreœlam zjawiska i w przypadku Danii³a Trifonova jest to uczciwoœÌ. Jest pianist¹ technicznie genialnym, potrafi zagraÌ wszystko, a w jego grze nie ma nic z gwiazdorstwa, ¿adnego kalkulowania co zrobi na s³uchaczach najwiêksze wra¿enie. Uwielbiamy jego grê w³aœnie dlatego, ¿e jest uczciwa, ¿e bez lêków o to jak zostanie oceniona oddaje siê nam tak¹ jaka p³ynie prosto z jego g³owy i serca.
PrzeczytaÂłam komentarz Pani Szwarcman, do ktĂłrego link za³¹czyÂła Beatka. Zgadzam siĂŞ z jednym. ÂŹrebak jest doskonaÂłym okreÂśleniem dla DaniiÂła Trifonova. Znawcy koni doskonale wiedzÂą czym jest najlepszy Âźrebak na Âświecie, jaki w nim drzemie wulkan energii i moÂżliwoÂści. Nie wiemy jak potoczy siĂŞ kariera DaniiÂła Trifonova, wiem jednak na pewno, Âże juÂż teraz jego koncert jest muzycznym wydarzeniem najwyÂższej klasy a dla publicznoÂści absolutnie oszaÂłamiajÂącym  przeÂżyciem.
Tak sobie myœlê, ¿e krytycy sztuki nie maj¹ ³atwo. Jako osoby o wielkiej wra¿liwoœci i wiedzy ca³y czas ¿yj¹ w blasku wiêkszych i mniejszych dzie³ sztuki, mog¹ je zrozumieÌ czêsto znacznie lepiej i g³êbiej ni¿ my, jej odbiorcy. Jednoczeœnie tak doskonale rozumiej¹c sztukê jej nie tworz¹. To pewnie rodzi frustracje.
Komentarz Pani Szwarcman jest bardzo polski, choĂŚ w nie najlepszym tego sÂłowa znaczeniu. CzĂŞsto moi rodacy traktujÂą innych protekcjonalnie z przekonaniem, Âże to wzmocni ich ego. Krytycy sztuki naraÂżeni sÂą na to bardziej niÂż inni. PorĂłwnanie tego skromnego i bardzo kulturalnego artysty Âświatowej klasy  z takim brakiem miary jest smutne.
I jeszcze jedno, polska publicznoœÌ jest moim zdaniem nadzwyczajna. To ona pozna³a siê na Daniile Trifonovie jako pierwsza i to ona wcale nie wstawa³a do owacji, wiedz¹c, ¿e mo¿e to m³odemu cz³owiekowi zaszkodziÌ. Trzymaliœmy siê dzielnie, ale M³ody wyrwa³ nas po kolejnym bisie z foteli z si³¹ wulkanu. Du¿a czêœÌ Szafarczyków, która by³a w Dusznikach zna tê si³ê. Tak w³aœnie dzia³a na publicznoœÌ i dlatego okreœlenie Wspó³czesny Horowitz jest tak odpowiednie.

Trzeba teÂż uczciwie powiedzieĂŚ, Âże bilety pod balkonem byÂły po okoÂło 50zÂł i byÂły dostĂŞpne wszystkie rzĂŞdy (w przeciwieĂąstwie do tych za 300, z ktĂłrych najlepsze byÂły zarezerwowane i niedostĂŞpne w systemie) oraz Âże sprzedano przynajmniej 20 wejÂściĂłwek. Nie bÂądÂź wiĂŞc dla Niego taka surowa Agnieszko.

Witaj rzĂŞpoÂło, na pewno taki czas nadejdzie i sprawi Ci mnĂłstwo radoÂści. MĂłwiĂŞ bo wiem.

Espresso Januszu, podwĂłjne espresso poproszĂŞ i  dziĂŞkujĂŞ za zaproszenie i mi³¹ reakcjĂŞ. MoÂże jakiÂś wspĂłlny, szafarski wypad do Filharmonii i wspĂłlna kawa po koncercie? Propozycja Beaty z WOK bardzo ciekawa, ale dla mnie trochĂŞ za bardzo w ostatniej chwili, bo mam zobowiÂązania dziÂś i jutro. JeÂśli jeszcze coÂś takiego znajdziesz Beatko, to informuj nas i proponuj, moÂże siĂŞ razem spotkamy.
Nie wiem na pewno, ale fortepian raczej pana Zimermana, ten zaczarowany, bo brzmiaÂł tak samo aksamitnie jak w Berlinie. ZresztÂą on  zawsze zabiera swĂłj fortepian na koncerty.
A jeÂśli chodzi o cenĂŞ biletĂłw to sprawa jest bardzo logiczna. Albo Âśrodowisko dziennikarzy i wielbicieli muzyki powaÂżnej zmusi tego pana do matematycznego wyliczenia podanej przez pana Zimermana kwoty 642tys.zÂł, wtedy pan Zimerman bĂŞdzie nadal graÂł koncerty za darmo, a bilety bĂŞdÂą tanie - albo „dziennikarze” bĂŞdÂą zapraszaĂŚ tego pana, Âżeby wypowiedziaÂł siĂŞ jako strona konfliktu miĂŞdzy nim a artystÂą-despotÂą z wybujaÂłym ego a on zamiast wyliczenia bĂŞdzie opowiadaÂł jaki jest biedny bo po przeciwnej stronie ma Âświatowej sÂławy pianistĂŞ,  i wtedy niestety pan Zimerman bĂŞdzie musiaÂł na to wszystko zarobiĂŚ, a bilety, jeÂśli w ogĂłle bĂŞdÂą, to po 300zÂł.  Bo prawda jest taka, Âże wÂłaÂśnie dlatego, Âże podarowane Polsce przez pana Zimermana  pieniÂądze, za ktĂłre miaÂła byĂŚ ufundowana nagroda (zrezygnowaÂł z honorariĂłw za wystĂŞpy w kraju w 2009r.) wyparowaÂły teraz funduje on nagrodĂŞ dla mÂłodych polskich muzykĂłw z tych zarobionych na Âświecie.

OczywiÂście, Âże byÂłam na tym koncercie, pilnowaÂłam sprzedaÂży biletĂłw od sierpnia, w dniu sprzedaÂży byÂłam przy komputerze przed 10:00, o dziesiÂątej przez minutĂŞ, ktĂłrÂą zastanawiaÂłam siĂŞ czy kupiĂŚ bilet na dole czy na balkonie z interesujÂących mnie miejsc zostaÂło jedno na balkonie, po 15 minutach zniknĂŞÂły wszystkie bilety. Informacja, Âże sprzedaÂż trwaÂła 1,5godz wynika stÂąd, Âże po tym czasie dorzucono jeszcze kilka miejsc do systemu, ale i one zniknĂŞÂły w mgnieniu oka.
SzukaÂłam informacji o pobycie Zimermana od momentu jego przyjazdu do kraju, przeczytaÂłam informacje Rzeczpospolitej z konferencji prasowej http://www.rp.pl/artykul/9131,1050126-Krystian-Zimerman-szuka-swoich-pieniedzy.html informacje o przyznaniu mu odznaczenia  (szacunek dla Prezydenta) http://www.polskatimes.pl/artykul/997928,krystian-zimerman-odznaczony-krzyzem-komandorskim-zdjecia,id,t.html  baÂłam siĂŞ bardzo o stan kontuzjowanego palca, ktĂłry mĂłgÂł byĂŚ przyczynÂą odwoÂłania koncertu (na zdjĂŞciach z konferencji widaĂŚ zakrwawiony Âśrodkowy palec lewej rĂŞki),  a w niedzielĂŞ z biciem serca i cennym biletem (bilety po 300zÂł!!!) dotarÂłam do Filharmonii Narodowej.
JuÂż pierwsze sekundy podniosÂły nam poziom emocji, bo spikerka zapowiedziaÂła, Âże miĂŞdzy utworami nie bĂŞdzie przerwy, a po koncercie zaproszeni jesteÂśmy na spotkanie z pianistÂą i dyrygentem. Potem dodaÂła, Âże ze wzglĂŞdu na rangĂŞ wydarzenia nagrywanie i fotografowanie jest absolutnie zabronione.
A potem wyszed³ Krystian Zimerman, uœmiechniêty, swobodny, z roz³o¿onym w geœcie powitania ramionami, wytêskniona publicznoœÌ straci³a trochê panowanie bo owacje by³y takie, jakie czasem zdarzaj¹ siê po wspania³ym koncercie. Pan Jacek Kasprzyk (niech Bogu bêd¹ dziêki, ¿e to jemu przypad³o dyrygowanie tym koncertem) utrzymywa³ dystans pozwalaj¹c nam serdecznie powitaÌ pianistê, choÌ Krystian Zimerman ca³y czas odwraca³ siê do niego, dziel¹c siê w ten sposób powitaniem, uca³owa³ w rêkê Pani¹ Pierwsze Skrzypce.
I zaczĂŞli.
Nie mia³aœ na szczêœcie Beatko racji, ¿e w Polsce bêdzie inaczej bo orkiestra, akustyka, fochy. Fakt, ¿e Krystian Zimerman od d³u¿szego czasu gra ten koncert po ca³ym œwiecie (ostatnio nagra³ p³ytê z Berliùskimi Filharmonikami i Sir Simonem Rattlem) sprawia, ¿e ka¿de nastêpne wykonanie jest jeszcze dojrzalsze, coraz bardziej osobiste, ka¿dym nastêpnym udowadnia, ¿e ten koncert traktuje jak swoje zobowi¹zaniem wobec Witolda Lutos³awskiego. ¯adne ze s³uchanych przeze mnie wykonaù tego koncertu przez innych pianistów nawet nie zbli¿y³o siê jakoœci¹ do wykonania Krystiana Zimermana. Fakt, ¿e osobisty zwi¹zek pianisty z utworem ³¹czy siê z pianistyk¹ na najwy¿szym poziomie (podzielam opinie wielu muzykologów, ¿e Zimerman jest najwiêkszym, ¿yj¹cym pianist¹) oraz z tym, ¿e ten utwór to arcydzie³o, powoduje, ¿e mamy do czynienia z absolutnie nadzwyczajnym wydarzeniem muzycznym. Dobrze, ¿e Deutsche Grammophon nagra³o p³ytê. Wszyscy pianiœci, którzy siêgn¹ kiedyœ po ten koncert bêd¹ musieli odnieœÌ siê do tego wykonania.
Tak jak w muzyce Chopina sÂłychaĂŚ Mozarta czy Haydna a przecieÂż po kilku pierwszych dÂźwiĂŞkach wiemy, Âże to Chopin, tak w tym koncercie sÂłychaĂŚ byÂło Debussiego, StrawiĂąskiego, Bartoka a wiadomo, Âże te wpÂływy to sposĂłb na stworzenie kompozycji doskonaÂłej, wchÂłaniajÂącej w siebie muzyczne dziedzictwo aby wykreowaĂŚ niepowtarzalne, absolutnie wÂłasne arcydzieÂło. I w wykonaniu Zimermana to sÂłychaĂŚ. PamiĂŞtasz Januszu kolorowe mydlane baĂąki unoszone w gĂłrĂŞ leniwym ruchem rĂŞki podnoszonej wnĂŞtrzem do gĂłry? ByÂły w Warszawie. . A pamiĂŞtacie drgajÂące ogniki – teÂż byÂły. I wichrowe wiatry, niepokojÂące i draÂżniÂące, i gejzery namiĂŞtnego gniewu i niezgody. A wszystko przedstawione stworzonym przez Witolda LutosÂławskiego, jego wÂłasnym muzycznym jĂŞzykiem, takim, Âże po kilku pierwszych dÂźwiĂŞkach sÂłychaĂŚ, Âże to LutosÂławski.
Wiecie, Âże nie mam duÂżego porĂłwnania, ale naprawdĂŞ nigdy nie sÂłyszaÂłam orkiestry Filharmonii Narodowej tak grajÂącej. MyÂślĂŞ, Âże to Zimerman zaraziÂł ich entuzjazmem i temperaturÂą emocji.
Czasami zachowywaÂł siĂŞ jak drugi dyrygent od fortepianu gestykulujÂąc w stronĂŞ orkiestry kiedy chciaÂł szczegĂłlnie wzmocniĂŚ muzyczny efekt. KaÂżdy z muzykĂłw widziaÂł, tak jak my, jak Zimermanowi zaleÂży i chciaÂł sprostaĂŚ wyzwaniu. I myÂślĂŞ, Âże wielu z nich nawet nie wiedziaÂło, Âże potrafi tak graĂŚ. Aleatoryzm jest w pewnym sensie sÂłowem-kluczem do muzyki LutosÂławskiego. To efekt, jaki orkiestra uzyskuje kiedy kaÂżdy z muzykĂłw gra jak solista. Wtedy muzyka siĂŞ rozszczepia, tworzÂąc atmosferĂŞ niepewnoÂści i wzglĂŞdnoÂści. Fragmenty grane w ten sposĂłb przez skrzypkĂłw, kiedy muzyka jest bardzo emocjonalna, gÂłoÂśna i burzliwa byÂły po prostu wstrzÂąsajÂące.
Co Wam bĂŞdĂŞ pisaĂŚ o owacjach. MoÂże tylko to, Âże poderwaliÂśmy siĂŞ z miejsc natychmiast, Âże gdyby nie kontuzja palca chyba nie przerwalibyÂśmy ich do dziÂś. A Zimerman przeciskaÂł siĂŞ przez orkiestrĂŞ najpierw do kontrabasĂłw potem do klarnetĂłw, fletĂłw, wszystkim osobiÂście dziĂŞkujÂąc, jakby udawaÂł, Âże te owacje to nie dla niego. ÂŚciskaÂł Jacka Kasprzyka, caÂłowaÂł w rĂŞkĂŞ PaniÂą Pierwsze Skrzypce, a potem odwrĂłciÂł siĂŞ i tak jak Wam obiecaÂłam miaÂł taki wyraz twarzy jak w Berlinie – zawstydzonÂą ÂświadomoœÌ, Âże wÂłaÂśnie wspó³stworzyÂł doskonaÂłoœÌ, Âże LutosÂławski moÂże byĂŚ z niego dumny.
Potem by³a III Symfonia Lutos³awskiego i niestety mia³am wra¿enie, ¿e orkiestra jakby uzna³a, ¿e nie da siê powtórzyÌ tego, co wspó³stworzy³a w koncercie, jakby trochê powietrze z niej ulecia³o. ChoÌ fina³ by³ naprawdê wspania³y. Owacje na stoj¹co by³y jednak trochê kurtuazj¹ wobec orkiestry, dyrygenta i Pana Prezydenta, który wsta³ do oklasków.
A potem widziaÂłam Go i sÂłuchaÂłam z odlegÂłoÂści dwĂłch metrĂłw, kiedy martwiÂł siĂŞ o muzycznÂą edukacjĂŞ w Europie i opowiadaÂł anegdoty z wÂłasnymi dzieĂŚmi, kiedy oÂświadczyÂł, Âże juÂż nie bĂŞdzie egzekwowaÂł pieniĂŞdzy od impresaria tylko przeznacza wÂłasne pieniÂądze na nagrodĂŞ dla mÂłodych muzykĂłw grajÂących utwory GraÂżyny Bacewicz (80 tys.) i wstydzi siĂŞ negatywnych emocji i gniewu jakie wywoÂłaÂła w nim ta kradzieÂż i za nie przeprasza, jak podszedÂł Pan, ktĂłry powiedziaÂł, Âże po drugiej stronie tego holu podrzucaÂł go po wygranym Konkursie Chopinowskim, i kiedy wspominaÂł na koniec LutosÂławskiego. I jak zaszkliÂły siĂŞ mu oczy, kiedy powiedziaÂł, Âże LutosÂławski byÂł bardzo ciekaw jak bĂŞdzie brzmiaÂł ten koncert za 25 lat, kiedy jego juÂż nie bĂŞdzie. I kiedy Krysian Zimerman powiedziaÂł: - A to wÂłaÂśnie dziÂś.
Obok staÂło naturalnej wielkoÂści zdjĂŞcie LutosÂławskiego, a Prezes Stowarzyszenie jego imienia wspominaÂł, Âże kiedy zapytano LutosÂławskiego czy nie ciĂŞÂżko byĂŚ mu takiej miary autorytetem, w czasach tak trudnych, groÂźnych i niepewnych odpowiedziaÂł: -Nie mam Âżadnego problemu, Âżeby zachowywaĂŚ siĂŞ przyzwoicie.

Ja podjĂŞÂłam wstĂŞpne decyzje o wyborze koncertĂłw, choĂŚ byÂło bardzo trudno. 23.08. wybraÂłam PobÂłockÂą, Hamelina, Cohena i... LutosÂławskiego. BĂŞdÂą koncerty fortepianowy i wiolonczelowy, obydwa sÂłyszaÂłam w takich wykonaniach, Âże nie potrafiĂŞ zdecydowaĂŚ ktĂłry wolĂŞ. W marcu z Philharmonia Orchestra i z Trulsem Morkiem jako solistÂą-wiolonczelistÂą  dyrygowaÂł miĂŞdzy innymi koncertem wiolonczelowym Esa-Pekka Salonen i absolutnie zwaliÂł mnie z nĂłg. Nie byÂłam juÂż w emocjonalnym stanie znieœÌ i przeÂżyĂŚ IV Symfonii LutosÂławskiego, ktĂłrÂą zakoĂączyÂł koncert i ktĂłrej partyturĂŞ zebraÂł na koniec, uniĂłsÂł wysoko w gĂłrĂŞ i kiedy na stojÂąco wiwatowaliÂśmy i biliÂśmy brawa wskazywaÂł na wÂłaÂściwy cel owacji.
24.08 wybraÂłam Capucona i sprĂłbujĂŞ zmierzyĂŚ siĂŞ z Brittenem. No i oczywiÂście Martha i Nelson Freire 28.08. BĂŞdzie teÂż LutosÂławski. WrocÂławska Orkiestra zagra Gry Weneckie.
Czy macie mo¿e jeszcze jakieœ sugestie, czego nie wolno omin¹Ì i czy ktoœ wybiera siê na wymienione przeze mnie?

No dobra Agnieszko, w walce ideologicznej jesteœmy po jeden, choÌ pozwolisz, ¿e bêdê uwa¿a³a mojego czekoladowego ptaka pana prezydenta, którego, przez wstrêtny Sanepid uczestniczy marszu nie mogli wzi¹Ì do ust za lepszy od Jaros³awa Zawsze Dziewicy. W sprawie poczucia humoru uwa¿am, ¿e nasza sekta jest lepsza od Waszej mafii.
WracajÂąc do Zimermana i do „wiele haÂłasu o nic”. Beatko, sprawĂŞ jego nieprzyjeÂżdÂżania do Polski wyjaÂśnia chyba caÂłkowicie ten artykuÂł w Rzeczpospolitej: http://www.rp.pl/artykul/615604.html
Sama wiesz jak bardzo ceniĂŞ wraÂżliwoœÌ i  Âże broniĂŞ jej „jak niepodlegÂłoÂści”. Czy naprawdĂŞ po przeczytaniu wyjaÂśnieĂą pana Zimermana nie rozumiesz, Âże nie ma siÂł zmagaĂŚ siĂŞ z takim syfem, kradzieÂżami, pokrĂŞtnymi wyjaÂśnieniami, dramatycznie nieprzygotowanymi koncertami (do jakiego braku profesjonalizmu  jest zdolny pan Haluch miaÂłam okazjĂŞ siĂŞ przekonaĂŚ w Koninie, na koncercie Trifonowa).
W ciÂągu ostatniego roku byÂłam na trzech jego koncertach, wszĂŞdzie publicznoœÌ byÂła zachwycona i na pewno nie czuÂła siĂŞ poniÂżana. Zimerman rozmawia z publicznoÂściÂą, doprowadza jÂą do wybuchĂłw Âśmiechu i spontanicznych braw, naprawdĂŞ czujemy siĂŞ na jego koncertach jak jego goÂście, dla ktĂłrych przygotowuje to co ma najlepsze – swojÂą grĂŞ i ujmujÂący uÂśmiech.
Faburo, nie da siê w tym przypadku nie mieszaÌ sztuki do tej manipulacji. Có¿ poradzimy, ¿e obecnie polskoœÌ na najwy¿szym poziomie reprezentuje dwoje tenisistów i dwóch pianistów, a najbardziej rozpoznawalnym Polakiem w historii jest Chopin. I tak jak nie godzê siê na kretyùskie komiksy o Chopinie, tak nie bêdê siê godziÌ na atakowanie i poni¿anie Zimermana.
DziĂŞkujĂŞ Bartku za ostatni wpis, bardzo doceniam.
Agnieszko, piszesz o wpisach na fb. MyÂślĂŞ, Âże czytaÂłaÂś je na tych „zlajkowanych” przez Ciebie, czyli tych o muzyce i sztuce. Ja piszĂŞ o sytuacji, w ktĂłrej moi znajomi na politycznych stronach (a majÂą bardzo ró¿ne sympatie), moje dzieci na tych, ktĂłrymi siĂŞ interesujÂą (a nie jest to muzyka i sztuka) sÂą zasypani informacjami o Zimermanie. PozostanĂŞ jednak przy mojej „spiskowej teorii”
 





 

Pytacie kto manipuluje. BezpoÂśrednio ci, ktĂłrzy prĂłbujÂą zjednoczyĂŚ PolakĂłw niszczÂąc wszystko, wokó³ czego do tej pory budowaliÂśmy narodowÂą ÂświadomoœÌ i identyfikacjĂŞ.  Takie zjednoczenie przez depolonizacjĂŞ. To przede wszystkim politycy, dziennikarze i ludzie kultury, ktĂłrych podstawowym bodÂźcem do dziaÂłania jest zysk finansowy i chĂŞĂŚ bycia popularnym.
Ich mocodawcami sÂą przedstawiciele paĂąstw i grup interesĂłw, dla ktĂłrych Polacy zapatrzeni bezmyÂślnie w zachĂłd, wstydzÂący siĂŞ polskoÂści jako symbolu zacofania, grilujÂący i oglÂądajÂący seriale sÂą gwarantem bezpieczeĂąstwa ich interesĂłw w Polsce. Tacy sami jak Katarzyna dysponujÂąca  w XVIII wieku PoniĂąskimi, Rzewuskimi i Branickimi. Ich celem jest zabicie ducha narodowego PolakĂłw, tego najgroÂźniejszego dla ich interesĂłw zjawiska.
Krystian Zimerman – wielki pianista, punkt odniesienia wszystkich ÂżyjÂących pianistĂłw, symbol tego, co Polska moÂże wnieœÌ do Âświatowej kultury jest bardzo niewygodny, nawet jeÂśli udaÂło siĂŞ go zraziĂŚ do przyjazdĂłw do kraju.  Krystian Zimerman – bufon i dziwak jest jak najbardziej poÂżyteczny. Dlatego wÂłaÂśnie musi do³¹czyĂŚ do peda³ów BaczyĂąskiego i Gajcego oraz kapusia Pileckiego.
W ten sposĂłb moÂże uda siĂŞ manipulatorom stworzyĂŚ wspaniaÂły  kraj, polskoœÌ spod znaku czekoladowego ptaka pana prezydenta w ró¿owych okularach.
Trudno siĂŞ zatem dziwiĂŚ, Âże Âświadomy co mogÂą z nim zrobiĂŚ RafaÂł Blechacz, drugi symbol wokó³ ktĂłrego moÂżna by  budowaĂŚ polskie poczucie wartoÂści, nie gra w Polsce.
ÂŁatwo siĂŞ nami manipuluje, bo jako Polacy jesteÂśmy narodem prostolinijnym i dobrym i nie podejrzewamy nawet, Âże moÂżna dopuszczaĂŚ siĂŞ takich nieprawoÂści. Nie moÂżna nas natomiast zmanipulowaĂŚ do koĂąca, bo nie przekraczamy pewnej granicy podÂłoÂści i okrucieĂąstwa. I z tego wÂłaÂśnie  czerpiĂŞ nadziejĂŞ.
Nie uÂżywaj drogi faburo argumentu, Âże od wielu lat mĂłwisz to co myÂślisz. Jak sÂłusznie wskazaÂła Beata, logicznie taki argument nie ma Âżadnego sensu w dyskusji – od wielu lat moÂżesz siĂŞ myliĂŚ. MoÂże teÂż obrĂłciĂŚ siĂŞ przeciw Tobie. MĂłj ukochany nauczyciel fizyki, kiedy przeszkadzajÂący mu prowadziĂŚ lekcjĂŞ mĂłwili, Âże mĂłwiÂą co myÂślÂą, odpowiadaÂł: A Âże nie myÂślicie to mĂłwicie  to co mĂłwicie.

Zgadzam sie z faburÂą, Âże w tej manipulacji chodzi o pieniÂądze, ale moim zdaniem znacznie wiĂŞksze niÂż budÂżet pana Zimermana.
Twój wpis dowodzi tylko jak ta manipulacja jest skuteczna. Pan Zimerman od trzydziestu lat nie wzi¹³ za koncerty w Polsce jednej z³otówki honorarium.
Nie wspó³czuj mi proszê, jak pomyœlê ile wysi³ku wk³ada pan Zimerman, ¿ebym by³a zachwycona jego koncertem czujê siê bardzo szanowana.

MuszĂŞ zdecydowanie popracowaĂŚ nad formÂą wypowiedzi bo chyba nie zostaÂłam zrozumiana.
MANIPULACJA byÂła jedynym celem mojego ataku, nikt z Was.  Ta sama manipulacja, o ktĂłrej pisaÂłeÂś Bartku pod mojÂą relacjÂą z koncertu Zimermana w Dortmundzie.
Moje dzieci, ktĂłre na pewno nie czytajÂą o muzyce powaÂżnej, nagle pytajÂą mnie co to za historia z tym Zimermanem, moi przyjaciele, ludzie bez Âżadnego zwiÂązku z muzykÂą powaÂżnÂą dzwoniÂą do mnie (jako autorytetu!!!) i pytajÂą co ten Zimerman znowu nawyczyniaÂł – dla mnie ten zmasowany atak informacyjny jest manipulacjÂą w czystej postaci. I na niÂą wÂłaÂśnie zareagowaÂłam. Znalezienie przyczyn tej manipulacji powinno byĂŚ zadaniem dla kaÂżdego z nas. I nie zmanipulowanie 38 milionĂłw Beatko, wielu siĂŞ nie daje.
Januszu, Ty z kolei musisz popracowaĂŚ nad logikÂą wypowiedzi. Po co uÂżywasz powszechnie znanej informacji o wielkoÂści urzÂądzeĂą do nagrywania jako dowodu na niemoÂżnoœÌ skontrolowania osĂłb na widowni, skoro zaraz dodajesz, Âże mogÂą nagrywaĂŚ bo kupili bilet? PiszÂąc, Âże organizatorzy postarajÂą siĂŞ bardziej Âżeby nikt nie nagrywaÂł miaÂłam na myÂśli, Âże...  poproszÂą. NagraÂłeÂś bisy DaniiÂła Trifonova w Dusznikach bo po pierwsze to byÂły bisy a po drugie wszyscy znamy stosunek DaniiÂła Trifonova do nagraĂą w internecie. Nie wyobraÂżam sobie, ÂżebyÂś nagrywaÂł nawet bisy jeÂśli Piotr Paleczny powiedziaÂłby przed koncertem, Âże pan Trifonov bardzo prosi o nienagrywanie bo go to rozprasza i bardzo denerwuje. Napisz proszĂŞ, Âże siĂŞ nie mylĂŞ!
Uwielbiam mojÂą polskoœÌ i rozumiem jÂą rĂłwnieÂż jako koniecznoœÌ chronienia  polskich skarbĂłw narodowych, a pana Krystiana Zimermana uwaÂżam za polski skarb narodowy. OdpowiadajÂąc na Twoje Bartku pytanie o wyjaÂśnienie zachowania artysty pozwolisz, Âże zacytujĂŞ samÂą siebie z relacji z koncertu Marthy Argerich:
Tylko, Âże jak siĂŞ tak gra to moÂżna robiĂŚ co siĂŞ chce, takie sÂą podstawowe zasady na tym Âświecie. (jak siĂŞ wpisuje cytaty?!)

Przykro mi to w ten sposĂłb skonstatowaĂŚ, ale moim zdaniem jesteÂście, moi Drodzy, czĂŞÂściÂą dosyĂŚ prostej rozgrywki. W Niemczech  fora nie huczÂą, dyskusja nie wrze, na kolejnych koncertach Krystiana Zimermana w Niemczech organizatorzy postarajÂą siĂŞ bardziej aby nikt nie nagrywaÂł, youtube w tym kraju nie padnie, w ogĂłle tam nic siĂŞ nie zmieni.
W Polsce natomiast, po dyskusjach w internecie, wiĂŞkszoœÌ nawet nie bĂŞdzie chciaÂła, Âżeby ten „zafochowany bufon” graÂł w kraju, a Ci co bĂŞdÂą marzyĂŚ, Âżeby Go usÂłyszeĂŚ bĂŞdÂą jeÂździĂŚ po Europie lub dalej a potem bĂŞdÂą siĂŞ dzieliĂŚ wraÂżeniami na publicznych forach. A nieuczciwi agenci bĂŞdÂą ÂżyĂŚ jak pÂączki w maÂśle.
I tak kolejne sto lat.
Drugie dno  Beatko istnieje.

Kati, to ju¿ drugi f-moll, którym robisz mi ogromn¹ przyjemnoœÌ, wielkie dziêki.
Rafa³ Blechacz bêdzie gra³ w Berlinie w czerwcu i to chyba najbli¿sza mo¿liwoœÌ pos³uchania go na ¿ywo.
Jakie to wkurzajÂące, Âże mamy takich wspaniaÂłych pianistĂłw i nie moÂżemy ich posÂłuchaĂŚ w kraju!!!!