Muzyka operowa

[chingate]

Owszem, wiem malutko i istotnie zapomniaÂłem o procesach mutacyjnych

[bartus]

Owszem, wiem malutko i istotnie zapomniaÂłem o procesach mutacyjnych

Nie martw sie.
Ja tez tego nie wiedzialem.
Chociaz cos tam moze troche....obilo mi sie o uszy

P.S.
Dobry dokument, ktorego link podalem.
Jak sadzisz?

[TeresaGrob]

DziÂś w dniu urodzin Bizeta proponujĂŞ posÂłuchac "Carmen"
troche oddechu po "maratonie wagnerowskim"

http://www.youtube.com/watch?v=R8rNEuiyQ70

[TeresaGrob]

Nie jestem zwolenniczkÂą obecnie panujÂącej "mody na wampiry" ani tez zblizajacego sie
halloween. Ciesze sie,Âże jakoÂś to Âświeto niezbyt sie u nas zadomowiÂło w przeciwieĂąstwie
do  np.walentynek.
Ale Jonasa Kaufmanna zawsze warto posÂłuchaĂŚ.
Nie znam tej opery i nazwisko kompozytora nic mi nie mĂłwi, ale aria jest piĂŞkna i romantyczna a i wampir wydaje
sie sympatyczny.

http://www.youtube.com/watch?v=oA0lsAFm3aY

[Aleksias]

Kochani, w bardzo zajmujÂącej ksi¹¿ce Leszka Mazana i Andrzeja Wierdaka o spotkaniach z czeskÂą kulturÂą przeczytaÂłam czas jakiÂś temu opowieœÌ o niezwykÂłej operze. Ta historia poruszyÂła mnie niezmiernie i od razu pomyÂślaÂłam o tym, Âżeby siĂŞ niÂą z Wami podzieliĂŚ. Jest to jednak opowieœÌ dÂługa i bardzo smutna, dlatego jeÂśli miaÂłabym jÂą opowiedzieĂŚ, to tylko w tym wÂłaÂśnie czasie, kiedy wspomina siĂŞ zmarÂłych, kiedy caÂła przyroda wokó³ nas zamiera. 

Brundibar, czyli zwyciĂŞÂżyliÂśmy, boÂśmy siĂŞ nie bali...

Brundibar (trzmiel) nazywany jest "oper¹ dzieci id¹cych do gazu". Powsta³ jeszcze przed wojn¹, w 1938 roku. Dramaturg Adolf Hoffmeister i kompozytor Hans Krasa napisali j¹ na konkurs czechos³owackiego Ministerstwa Oœwiaty. Oryginalne nuty zawieruszy³y siê po wejœciu Niemców w ministerialnych czeluœciach, zachowa³a siê tylko aran¿acja fortepianowa. Skorzysta³ z niej kierownik ¿ydowskiego sierociùca w Pradze i w zimie 1942 roku 150 jego podopiecznych oklaskiwa³o w sto³ówce œwiatow¹ prapremierê Brundibara. Mali ch³opcy - œpiewaj¹cy równie¿ role dziewczêce - wystêpowali w pokolorowanych p³achtach papieru z otworami na g³owê, orkiestra sk³ada³a siê z pianisty, skrzypka i perkusisty.
   TreœÌ jest mniej wiĂŞcej taka: maÂły Pepiczek i Aninka usiÂłujÂą, zgodnie z zaleceniem lekarza, zdobyĂŚ pieniÂądze na mleko dla swojej chorej mamy. Widok ulicznego grajka Brundibara podsuwa im pomysÂł podobnych koncertĂłw. Ich wystĂŞpy na ruchliwej ulicy (w ktĂłrych pomagajÂą im, ÂśpiewajÂąc piĂŞknÂą koÂłysankĂŞ, Pies, Kot i WrĂłbel) cieszÂą siĂŞ duÂżym powodzeniem; jednak zazdrosny o swĂłj "rewir" zÂły i ponury kataryniarz Brundibar odbiera im przeznaczone na mleko pieniÂądze i ucieka. NastĂŞpuje pogoĂą, zwyciĂŞska bĂłjka i szczĂŞÂśliwy finaÂł, w ktĂłrym dzieci ÂśpiewajÂą: "ZwyciĂŞÂżyliÂśmy, boÂśmy siĂŞ nie bali, bo bĂłlu i przemocy baĂŚ siĂŞ nie trzeba, boÂśmy siĂŞ nie bali, boÂśmy siĂŞ nie bali..."

   Drugi spektakl siĂŞ juÂż nie odbyÂł; caÂły sierociniec przetransportowano do getta w Terezinie, a stamtÂąd do komĂłr gazowych. Ale wraz z sierociĂącem do Terezina pojechaÂły nuty. W budynku, gdzie niegdyÂś mieÂściÂła siĂŞ szkoÂła, znaleziono fisharmoniĂŞ, a dawny dyrektor sierociĂąca, Freudenfeld, przygotowaÂł nowÂą, obozowÂą inscenizacjĂŞ Brundibara. ObozowÂą, lecz znacznie bogatszÂą; przy kompletowaniu 10-osobowej orkiestry i 40-osobowego chĂłru miaÂł do dyspozycji tysiÂące czekajÂących w kolejce na ÂśmierĂŚ potencjalnych wykonawcĂłw. ZnaleÂźli siĂŞ wÂśrĂłd nich rĂłwnieÂż, nie wywiezieni jeszcze do OÂświĂŞcimia i Treblinki, doroÂśli wspó³twĂłrcy premierowego praskiego spektaklu.

   O bezpÂłatne wejÂściĂłwki na Brundibara granego w szkolnej Âświetlicy staczano prawdziwe boje. OdtwĂłrca g³ównej roli maÂły Honza (JaÂś) Treichlinger byÂł ulubieĂącem caÂłego Terezina. Uliczna koÂłysanka z opery byÂła wÂśrĂłd Âżydowskich wiĂŞÂźniĂłw Terezina rĂłwnie popularna, jak Lili Marlene wÂśrĂłd ich straÂżnikĂłw. FinaÂłowÂą piosenkĂŞ o zwyciĂŞstwie dobra nad zÂłem i nienawiÂściÂą znaÂł caÂły obĂłz. SzaleĂącze oklaski, towarzyszÂące kaÂżdemu spektaklowi Brundibara byÂły nagrodÂą za coÂś, co uwaÂżano za dzieciĂŞcÂą odwagĂŞ, nieomalÂże ruch oporu. KaÂżdy, kto kocha mamĂŞ i tatĂŞ, kaÂżdy kto siĂŞ nie boi kochaĂŚ swej ojczyzny, moÂże graĂŚ z nami - pÂłynĂŞÂło ze sceny. "Brundibar pokonany, daliÂśmy mu radĂŞ" -  podchwytywaÂła sala, podstawiajÂąc w myÂślach w jego miejsce Hitlera.

   OdbyÂło siĂŞ 55 spektakli. Tempo zmian wykonawcĂłw wyznaczaÂły kolejne transporty. BywaÂło, Âże bezpoÂśrednio ze sceny dzieci maszerowaÂły na tereziĂąski dworzec, gdzie czekaÂły juÂż zakratowane wagony.
   Przed przyjazdem komisji Czerwonego KrzyÂża do Terezina komendant obozu poleciÂł przenieœÌ Brundibara do wielkiej sali i nakazaÂł stworzenie nowej, "peÂłnej i optymistycznej", scenografii i kostiumĂłw. Spektakl grany byÂł po raz pierwszy w historii tej opery na wyposaÂżonej we wszystkie nowoczesne urzÂądzenia techniczne scenie, wiĂŞÂźniowie mogli nawet zostawiĂŚ w szatni okrycia, na widowni panowaÂła atmosfera wielkiego wydarzenia artystycznego. Komisja byÂła wprost oczarowana, a maÂłym artystom osobiste gratulacje skÂładaÂł komendant Rahm!

W kilka dni po odjeÂździe komisji, na osobisty rozkaz Rahma, wszyscy co do jednego twĂłrcy spektaklu zostali wysÂłani do komĂłr gazowych.

W obozie znalazÂł siĂŞ kilkunastoletni przywieziony z Pragi Peter Ginz. Przez caÂły czas pobytu w Terezinie (od wiosny 1942 do sierpnia 1944) wydawaÂł rĂŞcznie pisane i kolportowane wÂśrĂłd najbliÂższych przyjació³ czasopismo Vedem. W nim to wÂłaÂśnie pojawiÂła siĂŞ pierwsza, pisana przez  mÂłodego chĂłrzystĂŞ recenzja z Brundibara oraz pierwsze opowieÂści o obozowych losach "opery dzieci czekajÂących na ÂśmierĂŚ".
Komplet czasopisma przetrwaÂł cudem do naszych czasĂłw, dziĂŞki czemu Brundibar nie poszedÂł w caÂłkowite zapomnienie.
W 1975 roku miaÂł swojÂą premierĂŞ w USA (West Hartford w stanie Connecticut), dwa lata póŸniej w Kanadzie (Ottawa). W 10 lat póŸniej w Niemczech ukazaÂła siĂŞ pÂłyta z Brundibarem. Na powrĂłt do Pragi opera musiaÂła poczekaĂŚ aÂż do aksamitnej rewolucji w 1989r.   
Prosta opowiastka o z³ym Brundibarze i dobrej Anince, Pepiku i zwierz¹tkach nadal kr¹¿y po szerokim œwiecie. Uœwiadamia nam wszystkim, jak wiele dzieli jeszcze œwiat od prawdziwego zwyciêstwa Dobra nad Z³em. A jak niewiele od tragicznego Zapomnienia - pisz¹ Mazan i Wierdlak.

Sprawdzam na YT i widzĂŞ, Âże i do nas dotarÂła opowieœÌ dzieci z Terezina, wystawiona w Operze w Poznaniu w 2009r. Mimo smutnego bagaÂżu historii, jest to teÂż piĂŞkna  opowieœÌ.  I myÂślĂŞ, Âże moÂże jednak nie do koĂąca jest to opowieœÌ smutna, Âże jednak - muzyka zwyciĂŞÂżyÂła caÂły ten niewyobraÂżalny ogrom zÂła, i zwyciĂŞÂżyli ci, ktĂłrzy jÂą tworzyli. Tak jak ÂświatÂło w koĂącu zwyciĂŞÂży noc. Mimo wszystko, choĂŚ nie zawsze wygrywajÂą ludzie niosÂący dobro, to dobro, ktĂłre niosÂą, wci¹¿ wygrywa - najlepszy dowĂłd, Âże wci¹¿ istniejemy:) I wci¹¿ mamy muzykĂŞ.

http://www.youtube.com/watch?v=pMxYI0t66Lw&feature=relmfu

[Janusz1228]

Bardzo to wszystko smutne, Asiu... Mam wiele szacunku dla ludzi, ktĂłrzy potrafiÂą wysÂławiaĂŚ siĂŞ o sprawach horrendalnych, strasznych, komponowaĂŚ na ich osnowie opery, kreowaĂŚ dzieÂła, ale (a moÂże i przede wszystkim) i dla tych, ktĂłrzy przemawiajÂą w imieniu, recenzujÂą, polecajÂą... Dlatego podziwiam Ciebie, Asiu, za Twe wielkie serce, bo tylko czÂłowiek wielkiego serca ma moc i si³ê wewnĂŞtrznÂą, by tak wzruszajÂąco, jak Ty zrecenzowaĂŚ jakÂże  specyficznie 'ciĂŞÂżki' temat, spisaĂŚ emocje, odczucia, myÂśli... i zachĂŞciĂŚ.

[TeresaGrob]

RzeczywiÂście smutne, nigdy o tej operze nie sÂłyszaÂłam.DziĂŞki Asiu!

[chingate]

Od kilku lat jestem szczêœliwym posiadaczem nagrania piêknej opery Prokofiewa "OpowieœÌ o prawdziwym cz³owieku". Kto urodzi³ siê przed er¹ fejzbuka ten zapewne pamiêta, ¿e powieœÌ Polewoja o tym samym tytule by³a obowi¹zkow¹ lektur¹ szkoln¹, bodaj¿e w klasie szóstej szko³y elementarnej, jeœli mnie mój drogocenny czerep nie myli. Czy ktoœ jeszcze pamiêta treœÌ tej ksi¹¿ki? Ja tak, albowiem bylem m³ody i g³upi i powieœÌ Polewoja wydawa³a mi siê bardzo wzruszaj¹c¹ i heroiczn¹. Jak tam by³o, tak by³o, ale Prokofiew napisa³ operê wed³ug tej powieœci i moim skromnym zdaniem wysz³o mu doskonale. Oczywiœcie s¹ tu i fragmenty propagandowe (tytu³y niektórych czêœci: Pieœù ko³choŸników, Przyjazd do ko³chozu, Ballada Komisarza, ŒmierÌ Komisarza), ale muzyka jest piêkna i naprawdê wzruszaj¹ca. Opera zosta³a Ÿle przyjêta przez sowieckich towarzyszy, a Prokofiewa oskar¿ono o "formalizm". ByÌ mo¿e z tego w³aœnie powodu nie jest ona popularna równie¿ dzisiaj- nagraù istnieje niewiele, a to z 1960 roku pozostaje niedoœcignionym, choÌ podobno zawiera skróty. Wydaje mi siê, ¿e to nagranie na YT jest tym samym, które posiadam, przeto podajê "ispo³nitieli":
Алексей, лётчик - Евгений Кибкало;
Ольга, невеста Алексея - Глафира Деомидова;
Дед Михайло, председатель колхоза - Георгий Шульпин;
Бабка Василиса - Вера Смирнова;
Варя, сноха Деда Михайлы - Маргарита Миглау;
Петровна, колхозница - Антонина Иванова;
Серёнька, мальчик из колхоза - Александр Сузанов;
Федя, мальчик из колхоза - Владимир Кургузов;
Андрей, лётчик, друг Алексея - Георгий Панков;
1-й хирург - Леонид Маслов;
2-й хирург - Николай Захаров;
Мать Алексея - Валентина Петрова;
Клавдия, медсестра - Кира Леонова;
Комиссар - Артур Эйзен;
Кукушкин, лётчик - Алексей Масленников;
Гвоздев, танкист - Виталий Власов;
Василий Васильевич, известный хирург - Марк Решетин;
Зиночка - Мария Звездина;
Полковник - Валерий Ярославцев.

http://www.youtube.com/watch?v=1YDAvypDV8E

[Aleksias]

SÂławku, nie zaÂłapaÂłam siĂŞ na lekturĂŞ w szkole, ale przerobiÂłam jako lekturĂŞ wÂłasnÂą:) Jako Âże wchÂłonĂŞÂłam jeÂśli nie w caÂłoÂści to w znacznej czĂŞÂści zasoby szkolnej i miejskiej biblioteki:))) I zrobiÂła na mnie bardzo podobne wraÂżenie. MyÂślĂŞ, Âże nie powinniÂśmy siĂŞ tego naszego wzruszenia i przejĂŞcia wstydziĂŚ. Pisarz nie odpowiada za czasy i miejsce, w ktĂłrych Âżyje, moim zdaniem waÂżne, co zdoÂłaÂł wartoÂściowego przekazaĂŚ, czy jakiÂś diament ostaÂł mu siĂŞ na dnie popioÂłu:)  To byÂła prawdziwa historia, o ile pamiĂŞtam, nie zawierajÂąca jakiejÂś mocno niestrawnej propagandy. A sama historia czÂłowieka przemierzajÂącego uparcie tajgĂŞ na poranionych nogach, walczÂącego o wydawaÂłoby siĂŞ nieosiÂągalny cel - by lataĂŚ z amputowanymi stopami, kojarzyÂła mi siĂŞ jakoÂś z heroizmem twardych ludzi Pó³nocy w opowieÂściach Londona czy Curwooda. Nie miaÂłam pojĂŞcia, Âże Prokofiew stworzyÂł takÂą operĂŞ. PoczÂątek brzmi bardzo zachĂŞcajÂąco, na pewno wysÂłucham w caÂłoÂści.
 

[TeresaGrob]

DziÂś obchodzimy urodziny bogini absolutnej


http://www.youtube.com/watch?v=sLcbfF9ypmM

[Lawendynka]

http://www.rp.pl/artykul/9131,957609-Kochala-tylko-muzyke-Moniuszki.html

[Mozart]

Beatko, jeÂżeli nie sÂłyszaÂłaÂś Âśpiewu kastrata, to oto masz okazjĂŞ.
Nagranie z 1902 lub 1904 r - ostatni ÂśpiewajÂący kastrat - zmarÂły w 1922r. Alessandro Moreschi.
Z powodu Ăłwczesnej techniki nagrywania gÂłos wydaje siĂŞ groteskowy nieco, niemniej jest to autentyczny gÂłos kastrata.

http://www.youtube.com/watch?v=F6bdPCVwoMw&feature=fvst

Je¿eli chodzi o g³osy wspó³czesnych œpiewaków (nie kastratów) œpiewaj¹cych altem lub sopranem, to ja przepadam za nimi i nikt mnie nie przekona, ¿e nie s¹ piêkne

http://www.youtube.com/watch?v=Zw6Ph0U3yKc
http://www.youtube.com/watch?v=QbFXeDSDUxw

PamiĂŞtacie dyskusjĂŞ, ktĂłrÂą przywoÂłujĂŞ postem Melisy? A propos - dwĂłjkowy wywiad z I. Davies'em.

http://www.polskieradio.pl/8/192/Artykul/750976,Nikt-tak-naprawde-nie-wie-jak-brzmieli-kastraci

[TeresaGrob]

Jonas Kaufmann wczoraj rozdajÂący autografy po ostatnim w tym sezonie przedstawieniu "Lohengrina".
ZdjĂŞcie zrobiÂła moja internetowa znajoma  Niemka naprawdĂŞ nie milionerka.
Zastanawiam sie kiedy polski emeryt bedzie mĂłgÂł sobie pozwoliĂŚ na wyjazd na dwa dni do Mediolanu i obejrzenie przedstawienia
w La Scali.Moim zdaniem za jakies 200 lat

[xbw]

2013 - Rok Giuseppe Verdiego, cieszĂŞ siĂŞ!

Aria Gildy - Caro nome
Rigoletto

http://www.youtube.com/watch?v=W2Fx4xTgoVQ

[xbw]

I ChĂłr niewolnikĂłw z Nabucco, juÂż kiedyÂś wrzucaÂłam, ale dawno i nieprawda, wiĂŞc one more time.

http://www.youtube.com/watch?v=2F4G5H_TTvU