Wolfi A. Mozart - muzyka uosobiajÂąca PiĂŞkno

[fille007]

Na urodzinowym przyjĂŞciu nie powinno zabrakn¹Ì dobrej muzyki tanecznej   - tym razem do taĂąca klasycznego, bo mowa o muzyce do baletu-pantomimy Les Petits Riens (Drobiazgi). DzieÂło powstaÂło w ParyÂżu w czerwcu 1778 r., a zleceniodawcÂą byÂł wybitny tancerz i choreograf Jean-Georges-Noverre. Wystawiono je po raz pierwszy 11 czerwca 1778 r. razem z operÂą Niccolo Picciniego (1728-1800) Le finte gemelle (Rzekome bliÂźniaczki). Opera Picciniego nie trafiÂła w gusta publicznoÂści, przy okazji "dostaÂło siĂŞ" niestety (i oczywiÂście niesÂłusznie) takÂże dzieÂłu Mozarta, ktĂłrego nazwisko zresztÂą nawet nie pojawiÂło siĂŞ na afiszu (byÂło to wiĂŞc doœÌ niewdziĂŞczne zadanie)   Po ParyÂżu kr¹¿yÂł wĂłwczas zÂłoÂśliwy epigram krytykujÂący wybĂłr repertuaru dyrektora Opery de Vismes'a: Avec son OpĂŠra Bouffon / L'ami de Vismes nous morfond / Si c'est ainsi qu'il se propose / D'amuser les Parisiens / Mieux vaudroit rester porte close / Que de donne si peu de chose / AccompagnĂŠ de "Petits Riens". (Spektaklami swej Opery / Przyjaciel de Vismes wpĂŞdza nas w smutek szczery / JeÂśli tak paryÂżan bawiĂŚ ma zamiary / Lepiej juÂż nie otwieraĂŚ Teatru bram / NiÂż wystawiaĂŚ taki chÂłam / Z Les Petits Riens do pary).

Balet wystawiono kilka razy, po czym zszed³ z afisza i uton¹³ w archiwach Opery. Przez d³ugi czas utwór uznawano za zaginiony; odnaleziono go dopiero w 1872 r. Nie jest to mo¿e dzie³o najwy¿szej wagi, ale jest pe³ne uroku ( i utrzymane w pastoralnych klimatach).

Fragment:

http://www.youtube.com/watch?v=L0Ilcc9XwZQ

Znakomity okolicznoÂściowy wierszyk Kasiu!

DziĂŞkujĂŞ Agnieszko 

[Janusz1228]

Kasiu
Oj, zataĂączyÂłbym... ale czy bym jeszcze potrafiÂł? 

Do agnieszkowego pomnika w dniu urodzin naszego Amade do³¹czam ten najwa¿niejszy - s Salzburga.

http://www.facebook.com/photo.php?fbid=2770790427221&l=f20271dbac

[Mozart]

Fragment listu Leopolda Mozarta do Johanna Jakuba Lottera (wÂłaÂściciela drukarni w Augsburgu, przyjaciela MozartĂłw) z 9. lutego 1756 r. - ogÂłasza on narodziny Wolfganga Amadeusza:

übrigens benachrichte, daß den 27 Januarii abends um 8 uhr die meinige mit einem Buben zwar glücklich entbunden worden. die Nachgeburt aber hat man ihr wegnehmen müssen. Sie war folglich erstaunlich schwach. Itzt aber |: Gott sey dank :| befinden sich kind und Mutter gut. Sie empfehlt sich beyderseyts. der Bub heißt Joannes Chrisostomus, Wolfgang, Gottlieb.

Gott sei dank!    Happy birthday, Wolfi!  O 20 mija dokÂładnie 256 lat!

Kasiu, brawissimo!    Oto coÂś ode mnie:  http://www.youtube.com/watch?v=GI_4W_pi6dA   [jedna z wariacji w zamyÂśle skonstruowana w "stylu mozartowskim"]

[Mozart]

Mozart fascynuje jako cudowne dziecko, jeden z najwiĂŞkszych i najszybciej objawionych talentĂłw w dziejach - i jako muzyczny kreator, ktĂłry objawiÂł nam sztukĂŞ najwyÂższÂą, najszlachetniejszÂą. Do tego - jako niesÂłychanie interesujÂący w psychoanalizie czÂłowiek, targany wewnĂŞtrznymi sprzecznoÂściami; z zewnÂątrz - wydawaÂłoby siĂŞ - niepozorny, zwyczajny, niewyró¿niajÂący siĂŞ... 

Wielcy o Mozarcie. Albert Einstein okreÂśliÂł Mozarta jako najwiĂŞkszego kompozytora wszechczasĂłw, jego muzykĂŞ zaÂś - jako czystÂą i przepeÂłnionÂą piĂŞknem, ktĂłre od zawsze istniaÂło - jako "wewnĂŞtrzne" piĂŞkno wszechÂświata - i czekaÂło na ujawnienie: Mozart is the greatest composer of all. Beethoven created his music, but the music of Mozart is of such purity and beauty that one feels he merely found it-that it has always existed as part of the inner beauty of the universe waiting to be revealed.

Goethe twierdziÂł, Âże fenomen Mozarta jest niewytÂłumaczalny, a Georg Solti uznaÂł go za dowĂłd na istnienie Boga. Czajkowski - jeden z najwiĂŞkszych admiratorĂłw Wolfganga - nazwaÂł Mozarta muzycznym Chrystusem, Mesjaszem, kulminacjÂą PiĂŞkna.
Richard Wagner, wielokrotnie (zwÂłaszcza na poczÂątku swych badaĂą nad Mozartem) krytyczny wzglĂŞdem niego stwierdziĂŚ miaÂł ostatecznie, Âże najwiĂŞkszy geniusz ludzki zostaÂł wzniesiony przez Mozarta ponad innych mistrzĂłw, stulecia i wszystkie rodzaje sztuki.
Dla amerykaùskiego dramaturga Artura Millera Mozart to radoœÌ zanim zosta³a ona zdefiniowana. ("Mozart is happiness before it has gotten defined"). Grieg zauwa¿y³ - jak¿e s³usznie, jak siê wydaje! - "Bo¿y" instynkt Mozarta w kreowaniu muzyki.

ZakoĂączmy piĂŞknymi sÂłowami Schuberta, ktĂłry o Mozarcie mĂłwiÂł nieraz - z romantycznÂą wraÂżliwoÂściÂą. 

Eine Welt, die einen Mozert hervorgebracht hat, ist es wert, gerettet zu werden. Was fĂźr ein Bild von einer besseren Welt hast Du uns gegeben, Mozart!

[ÂŚwiat, ktĂłry wydaÂł Mozarta, wart jest uratowania. Co za obraz lepszego Âświata daÂłeÂś nam, Mozarcie!]


Z Bastien, wczesnego arcydzieÂła 12-letniego Mozarta: http://www.youtube.com/watch?v=reEdfrWZxVY&feature=related

[Mozart]

DziÂś w Salzburgu A. Schiff razem z muzykami Cappella Andrea Barca wykonaÂł Koncert fortepianowy Es-dur KV 271, znany jako Jeunehomme-Konzert.

Na pewno wspomnieliÂśmy juÂż o tym utworze, uwaÂżanym za jedno z najwiĂŞkszych arcydzieÂł Mozarta. Koncert skomponowany zostaÂł przez 21-latka w Salzburgu, ponoĂŚ dla panny Victoire Jenamy (co wynika z listu z 11 wrzeÂśnia 1778 r.), okreÂślanej czĂŞsto jako Mademoiselle Jeunehomme. To przeÂłom w twĂłrczoÂści Wolfganga - Brendel nazywa go jednym z najwiĂŞkszych cudĂłw Âświata; Alfred Einstein: "to Eroica Mozarta". Eroica staje siĂŞ tu symbolem dzieÂła doskonaÂłego, jedynego w swym rodzaju, wnoszÂącego elementy nowatorskie, "strzaÂłem w dziesiÂątkĂŞ". 

Mozart traktuje orkiestrĂŞ w sposĂłb symfoniczny (partia orkiestry jest dopracowana w najmniejszych szczegó³ach), nasyca partyturĂŞ wielkÂą ekspresjÂą i emocjami. Fortepian pojawia siĂŞ w I czĂŞÂści od razu po krĂłtkim motywie wygrywanym przez orkiestrĂŞ - caÂłoœÌ otwiera zatem de facto solista (por. IV i V Koncert Beethovena), oto pierwsza mozartowska niespodzianka. Kolejne kryjÂą siĂŞ w  emocjonalnym Andantino w c-moll (zapowiada ono II czêœÌ Symfonii koncertujÂącej na skrzypce i altĂłwkĂŞ KV 364). Mamy tu piĂŞknÂą barwĂŞ smyczkĂłw con sordino (z tÂłumikiem - podobny zabieg Mozart zastosuje w sÂłynnym eterycznymAndante z Koncertu C-dur KV 467), kanon obu sekcji skrzypiec - caÂłoœÌ brzmi Âśpiewnie, dostojnie i dojrzale, niczym muzyka uczonego mistrza... BÂłyskotliwy i dynamiczny FinaÂł (Presto) rwie siĂŞ do przodu... aÂż tu nagle, w Âśrodku Mozart zachwyca nas szlachetnym tematem menueta w As-dur! Niespodzianka ostatnia. SÂłusznie zauwaÂżajÂą badacze - ekspresja Andantina pojawia siĂŞ raz jeszcze!

Jeune homme = mÂłody mĂŞÂżczyzna...  Czy owa panna Jeunehomme faktycznie byÂła adresatkÂą tej mistrzowskiej kompozycji? A moÂże to caÂłe zamieszanie z Jeunehomme, badane od lat, to "sprawka" 2 sÂłynnych mozartologĂłw: Wyzewy i St Foixa? OdsyÂłam choĂŚby do polskiej wikipedii. 

PrzenieÂśmy siĂŞ do Salzburga. 

http://www.youtube.com/watch?v=1Bgw9kRdpwk&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=zEw44saqWN0
http://www.youtube.com/watch?v=K-XnoFpAGbs

[fille007]

Kasiu
Oj, zataĂączyÂłbym... ale czy bym jeszcze potrafiÂł? 

Januszu, vouloir c'est pouvoir 

Koncert skomponowany zostaÂł przez 21-latka w Salzburgu, ponoĂŚ dla panny Victoire Jenamy (co wynika z listu z 11 wrzeÂśnia 1778 r.), okreÂślanej czĂŞsto jako Mademoiselle Jeunehomme.

Victoire Jenamy byÂła podobno cĂłrkÂą Noverre'a, o ktĂłrym wspominaliÂśmy przy okazji Les Petits Riens.

Mozart traktuje orkiestrê w sposób symfoniczny (partia orkiestry jest dopracowana w najmniejszych szczegó³ach), nasyca partyturê wielk¹ ekspresj¹ i emocjami. Fortepian pojawia siê w I czêœci od razu po krótkim motywie wygrywanym przez orkiestrê - ca³oœÌ otwiera zatem de facto solista (por. IV i V Koncert Beethovena), oto pierwsza mozartowska niespodzianka.

Partia fortepianu (tak na mĂłj sÂłuch) to pojawia siĂŞ chyba juÂż w drugim takcie Allegro.
WspaniaÂłe sÂą teÂż partie instrumentĂłw dĂŞtych w tym koncercie 

[Reginka]

Co za sÂłodycz sÂłuchaĂŚ tej piĂŞknej muzyki w takim otoczeniu. PeÂłnia szczĂŞÂścia

[Mozart]

Partia fortepianu (tak na mĂłj sÂłuch) to pojawia siĂŞ chyba juÂż w drugim takcie Allegro.

DokÂładnie, Kasiu.    Po 1,5 taktowym orkiestrowym tutti. Rzecz wielce w owym czasie nowatorska. 

A propos Les petit riens. LubiĂŞ ten mÂłodzieĂączy taneczny utworek skomponowany dla ParyÂża.   Zapewne o kilka klas przerasta "chÂłam" rekomendowany przez dyrektora tamtejszej Opery.    Jest bardzo francuski ("klimatyczne", dworskie lub rokokowo-sielskie gawoty), a jednoczeÂśnie Mozart jest tu naprawdĂŞ sobÂą. Ot choĂŚby w uwerturze. Napisanej - jak i caÂła reszta - jednym pociÂągniĂŞciem piĂłra:

http://www.youtube.com/watch?v=sWdukW_JTTg

W czasie wiedeùskiego karnawa³u w 1783 r. Mozart skomponowa³ pantomimê Pantalon und Colombine KV 466. Odgrywa³ j¹ razem z przyjació³mi, szwagrem i szwagierk¹. Niestety, utwór zachowa³ siê we fragmentach. Jest wyrazem ironii dla heroiczno-bohaterskich pantomim modnych wówczas we Wiedniu. Mimo tryskaj¹cego humoru tej muzyki odnaleŸÌ tu mo¿na równie¿ niezwykle ciekawe fragmenty dramatyczne o du¿ej sile oddzia³ywania. Dzie³o by³o rekonstruowane po œmierci Mozarta (ostatnio chyba w roku 2006) przez Vladimira Mendelsshona, Franza Beyera czy Johannesa Holika. Posiadam wersjê orkiestrow¹, której - niestety - nie mogê znaleŸÌ na YT. Miejscami wydaje siê, ¿e Mozart zapowiada beethovenowskiego Prometeusza (Die GeschÜpfe des Prometheus op. 43).

Oto wersja kameralna - niewiele sÂłychaĂŚ wskutek chichotu tÂłumu  :
http://www.youtube.com/watch?v=522cxdfre74


Agnieszko, Concentus Musicus i Harnoncourt - jak zwykle Âświetni.  Praskiej sÂłucham ostatnio doœÌ czĂŞsto w wykonaniu Freiburger Barockorchester i Rene Jacobsa:
http://www.youtube.com/watch?v=MnwbzC2iStY
http://www.youtube.com/watch?v=u2PIW13pM7I

[fille007]

Z Bastien, wczesnego arcydzieÂła 12-letniego Mozarta: http://www.youtube.com/watch?v=reEdfrWZxVY&feature=related

W Intradzie do Bastien und Bastienne sÂłychaĂŚ temat z I czĂŞÂści Eroiki op. 55. Ciekawe, czy to przypadek, Âświadome zapoÂżyczenie (z KV 50 oczywiÂście ), czy teÂż Wolfgang i Ludwig czerpali wspĂłlnie z jeszcze innego ÂźrĂłdÂła?
 

DokÂładnie, Kasiu.    Po 1,5 taktowym orkiestrowym tutti. Rzecz wielce w owym czasie nowatorska. 

Patryku-AmadĂŠ, zainspirowaÂłeÂś mnie!  Od jutra bĂŞdĂŞ mieĂŚ nowe hobby, czyli sÂłuchanie wielkich dzieÂł z partyturÂą przed oczami. Welche Freude wird das sein  ÂŻe teÂż wczesniej na to nie wpadÂłam  Na pierwszy ogieĂą pĂłjdzie das Jeunehomme-Konzert 

[Janusz1228]

W Intradzie do Bastien und Bastienne sÂłychaĂŚ temat z I czĂŞÂści Eroiki op. 55. Ciekawe, czy to przypadek, Âświadome zapoÂżyczenie (z KV 50 oczywiÂście ), czy teÂż Wolfgang i Ludwig czerpali wspĂłlnie z jeszcze innego ÂźrĂłdÂła?

MoÂże ÂźrĂłdÂła trzeba by szukac w twĂłrczoÂści Leopolda Mozarta? GdybyÂż jego "Toy symphony" zataktowaĂŚ nieco wolniej i trochĂŞ inaczej rytmicznie - podobieĂąstwo byÂłoby zapodane jak na tacy

http://www.youtube.com/watch?v=qDnrL46wY44

Podobne mam podejrzenia wobec czwartego Koncertu organowego Haendla (polecam np. kawaÂłek frazy 9-21 sek. )
http://www.youtube.com/watch?v=hnatlPz6gZg

[chingate]

Myœlê, ¿e trafi³eœ w sedno, Szanowny Janku! Takie poszukiwania wêdrówki motywów s¹ nadzwyczaj ciekawe, a u mnie wywo³uj¹ specyaln¹ nostalgyê. Otó¿ bêd¹c m³odem, a w zasadzie gówniarzem, przeczyta³em by³em zbiorek staroindyjskich opowieœci, zwany "25 Opowieœci wampira". Wiêksz¹ czeœÌ tekstu zajmowa³a przedmowa i objaœnienia tudzie¿ przypisy, z których dowiedzia³em siê, jakimi drogami bajka o ksiê¿niczce na ziarnku grochu zawêdrowa³a z Indii do Andersena ¯e o Sindbadzie ¯eglarzu (ar. "sindibadi al- bahri") nie wspomnê

[Aleksias]

JeÂśli ktoÂś z Was bĂŞdzie oglÂądaĂŚ dziÂś na TVP Kultura (lub w przyszÂłoÂści) RzekomÂą ogrodniczkĂŞ, byĂŚ moÂże libretto okaÂże siĂŞ pomocne w zrozumieniu caÂłoÂści fabuÂły.

Rzecz dzieje siê wspó³czeœnie (to jest w XVIII wieku), w maj¹tku burmistrza miasta Lagonero.

Historia zaczyna siĂŞ mocnym, wrĂŞcz kryminalnym akcentem. Hrabia Belfiore w ataku wÂściekÂłoÂści napada i przebija sztyletem swÂą dawnÂą kochankĂŞ, markizĂŞ Violante Onesti.
PrzywrĂłcona cudem do Âżycia, markiza i jej sÂługa Roberto w przebraniu, pod imionami Sandrina i Nardo znajdujÂą schronienie i pracĂŞ w posiadÂłoÂści miejscowego burmistrza (zwanego po wÂłosku Podesta), imieniem Don Anchise.

Akt I.
OgrĂłd w majÂątku Don Anchise.

Podestà (Don Anchise), kawaler Ramiro i Serpetta schodzÂą za schodĂłw, zaÂś Sandrina i Nardo pracujÂą w ogrodzie. Razem chwalÂą wspaniaÂły dzieĂą, choĂŚ ich szczĂŞÂście jest nieco udawane ("Che lieto giorno"). Sandrina jest nieszczĂŞÂśliwa, poniewaÂż Don Anchise siĂŞ w niej kocha. Nardo natomiast  jest nieszczĂŞÂśliwy z powodu Serpetty, ktĂłra draÂżni siĂŞ z nim, lecz nie chce odwzajemniĂŚ jego uczuĂŚ. Ramiro z kolei przeÂżywa rozczarowanie po odrzuceniu go przez ArmindĂŞ, a Serpetta zÂłoÂści siĂŞ na SandrinĂŞ, poniewaÂż zastawia sidÂła na Don Anchise. Podestà usiÂłuje pocieszyĂŚ Ramira, jednak on nie potrafi myÂśleĂŚ o nikim innym prĂłcz Armindy ("Se l'augellin sen fugge"). Kiedy Don Anchise zostaje sam na sam z SandrinÂą, wyznaje jej miÂłoœÌ ("Dentro il mio petto"). Sandrina odtrÂąca jego awanse tak uprzejmie, jak potrafi i kiedy wtrÂąca siĂŞ Serpetta, korzysta z okazji, by uciec.
ZarĂŞczony z ArmindÂą hrabia Belfiore przybywa i jest oczarowany jej urodÂą ("Che beltà"). Arminda prĂŞdko daje mu do zrozumienia, Âże he is someone to be reckoned with ("Si promette facilmente"), jednak to nie zniechĂŞca hrabiego. On sam chwali siĂŞ przed PodestÂą swoimi czynami i genealogiÂą, wywodzÂąc swojÂą rodzinĂŞ od Scypiona, Katona i Marka Aureliusza ("Da Scirocco"). Don Anchise odpowiada z mieszankÂą podziwu i sceptycyzmu, nie awe and skepticism, not caring who this buffoon of a Count is as long as he marries his niece.
W ogrodzie Arminda widzi SandrinĂŞ i od niechcenia wspomina o swoich zarĂŞczynach z Belfiore.  Sandrina mdleje z wraÂżenia. Kiedy przybywa hrabia, Arminda zostawia go aby czuwaÂł nad SandrinÂą i biegnie po sole trzeÂźwiÂące. Belfiore jest wstrz¹œniĂŞty odkryciem, Âże rzekoma ogrodniczka to nikt inny ale jego zaginiona Violante (FinaÂł: "Numi! Che incanto e questo?"). Arminda wraca i spotyka siĂŞ z Ramirem. Sandrina budzi siĂŞ twarzÂą w twarz ze swoim niedoszÂłym zabĂłjcÂą. Wkracza Podestà i domaga siĂŞ wyjaÂśnieĂą, jednak nikt nie wie dokÂładnie, co powiedzieĂŚ. Sandrina decyduje siĂŞ nie ujawniaĂŚ siĂŞ jako Violante, Arminda zaÂś podejrzewa, Âże jest oszukiwana. Podestà obwinia SerpettĂŞ, ktĂłra z kolei oskarÂża SandrinĂŞ, a Ramiro jest pewny tylko tego, Âże Arminda nadal go nie kocha.

Akt II
Hall w majÂątku Podesty

Ramiro gani ArmindĂŞ za jej niestaÂłoœÌ. Ona nie chce go sÂłuchaĂŚ, zatem odchodzi ale przedtem przysiĂŞga zemstĂŞ na rywalu. Zjawia siĂŞ poruszony Belfiore, narzekajÂąc, Âże nie ma spokoju odkÂąd odnalazÂł SandrinĂŞ. Arminda sÂłyszy jego sÂłowa  ("Vorrei punirti indegno"). Sandrina spotyka  Belfiore, i omal siĂŞ nie zdradza,  pytajÂąc go, dlaczego chciaÂł zabiĂŚ i opuÂściĂŚ swojÂą kochankĂŞ. Belfiore jest znĂłw pewien, Âże jÂą odnalazÂł, ale Sandrina nie przyznaje siĂŞ do swojej prawdziwej toÂżsamoÂści. WyjaÂśnie, Âże nie jest Violante, lecz twierdzi, Âże takie byÂły ostatnie sÂłowa markizy. Belfiore jest jednak urzeczony, poniewaÂż "Sandrina" ma twarz Violante, i zaczyna ÂśpiewaĂŚ jej serenadĂŞ ("Care pupille"). Przerywa mu Podestà , i Belfiore, przez pomyÂłkĂŞ wziÂąwszy go za rĂŞkĂŞ zamiast Sandriny, oddala siĂŞ zmieszany.
Zostawszy sam z SandrinÂą, Podestà znĂłw rozpoczyna zaloty. WtrÂąca siĂŞ Ramiro, przybyÂły z Mediolanu z wieÂściami, Âże hrabia Belfiore jest poszukiwany za zamordowanie markizy Violante Onesti. Don Anchise wzywa Belfiore na przesÂłuchanie i hrabia, caÂłkowicie zmieszany, plÂącze siĂŞ w zeznaniach.  Sandrina przynaje siĂŞ, Âże jest Violante i dochodzenie zostaje przerwane. Hrabia zbliÂża siĂŞ do Sandriny, ale ona twierdzi, Âże udawaÂła markize, aby go uratowaĂŚ, i odchodzi. Przybywa Serpetta, i zawiadamia Don Anchise, Narda i Ramira Âże Sandrina uciekÂła, podczas gdy faktycznie zostaÂła porwana przez niÂą i ArmindĂŞ Podestà organizuje poszukiwania.

Opuszczone miejsce w gĂłrach

Porzucona na odludziu, Sandrina odchodzi od zmys³ów z przeraÂżenia (Crudeli, fermate!"). Jednak wkrĂłtce nadchodzi pomoc w postaci hrabiego, Nardo, Armindy, Serpetty i Don Anchise (Finale: "Fra quest'ombra"). W ciemnoÂści Podestà myli ArmindĂŞ z SerpettÂą a ona jego z hrabiÂą, podczas gdy hrabia myÂśli, Âże Serpetta to Sandrina, natomiast ona bierze go za Don Anchise. Nardo znajduje SandrinĂŞ idÂąc za jej gÂłosem. Kiedy pogubione pary wreszcie siĂŞ rozpoznajÂą, Belfiore i Sandrina  znajduÂą siĂŞ i tracÂą zmysÂły. WidzÂą siebie jako greckich bogĂłw, MeduzĂŞ i Alcydesa, a resztĂŞ towarzystwa biorÂą za nimfy leÂśne, i zaczynajÂą taĂączyĂŚ.

Akt III

Dziedziniec
Nadal wierzÂąc, Âże sÂą  bogami, Sandrina i Belfiore pod¹¿ajÂą za Nardo, dopĂłki nie odwraca ich uwagi wskazujÂąc na niebo ("Mirate che contrasto") i ucieka.  Sandrina i Belfiore odchodza, pojawiajÂą siĂŞ Arminda  i Ramiro wraz z Don Anchise. Arminda bÂłaga wuja o pozwolenia na Âślub z hrabiÂą, natomiast Ramiro domaga siĂŞ, by Podestà nakazaÂł Armindzie, by wyszÂła za niego. Don Anchise nie wie, jak z tego wybrn¹Ì i obiecuje obojgu, Âże zrobi jak zechca, jeÂśli zostawiÂą go w spokoju ("Mio Padrone, io dir volevo"). Arminda jeszcze raz wyÂśmiewa afekt Ramira i odchodzi. Ramiro w gniewie przysiĂŞga, Âże nigdy juÂż nie pokocha i Âże umrze w rozpaczy, z dala od Armindy ("Va pure ad altri in braccio").
OgrĂłd
Hrabia i Sandrina budzÂą siĂŞ juÂż w peÂłni wÂładz umysÂłowych ("Dove mai son?"). Belfiore jeszcze raz przemawia do Sandriny, ktĂłra przyznaje wreszcie, Âże jest Violante, lecz oÂświadcza, Âże juÂż go nie kocha. Hrabia jest zasmucony, lecz zgadza siĂŞ odejœÌ. ZaczynajÂą siĂŞ rozstawaĂŚ, lecz wahajÂą siĂŞ przez jakiÂś czas, i w koĂącu ... padajÂą sobie w objĂŞcia. ("Tu mi lasci?"). Arminda ostatecznie wraca do Ramira, a Serpetta gives way to Nardo's suit. Podestà zostaje sam i przyjmuje filozoficznie swĂłj los. ByĂŚ moÂże, twierdzi, w koĂącu kiedyÂś znajdzie jak¹œ innÂą SandrinĂŞ (FinaÂł: "Viva pur la giardiniera").

[aro 59]

Na razie dobrze siĂŞ bawiĂŞ

[Aleksias]

Ja teÂż bawiÂłam siĂŞ Âświetnie
Ta inscenizacja, choÌ niezupe³nie klasyczna;) muszê przyznaÌ, bardzo przypad³a mi do gustu. Jest tu barwna opowieœÌ, niby realizm, ale cokolwiek magiczny, baœniowy klimat, oryginalny pomys³ - podró¿ w czasie?? - i ¿ywio³owe wykonanie:)
MoÂże niech na pamiÂątkĂŞ pozostanie tu kilka arii z tego dzieÂła.

Uwertura:
http://www.youtube.com/watch?v=eW__mySMcd0
Akt I
Che lieto giorno:
http://www.youtube.com/watch?v=LCFF6EBTg1E&feature=related
Se l'augellin sen fugge
http://www.youtube.com/watch?v=nM7bIWUcAGw&feature=related
Dentro il mio petto
http://www.youtube.com/watch?v=p42jFxSauc8&feature=related
Noi donne poverine
http://www.youtube.com/watch?v=0PCX4iNdsKg&feature=related
Che belta
http://www.youtube.com/watch?v=A-98em3nU9Y&feature=related
Si promette facilmente
http://www.youtube.com/watch?v=1p7I48Bc6DM&feature=related
Appena mi vedon chi cade
http://www.youtube.com/watch?v=BmEkg4xdK9Q&feature=related
Geme la tortorella
http://www.youtube.com/watch?v=5mne_md_6Qc&feature=related
Numi che incanto e questo
http://www.youtube.com/watch?v=q_ahZ7J4Zdg&feature=related
Fra quest'ombra
http://www.youtube.com/watch?v=AlxKTxpITGQ&feature=related
FinaÂł
http://www.youtube.com/watch?NR=1&feature=endscreen&v=kTuPWTPDoac

Akt II
Vorrei punirti indegno
http://www.youtube.com/watch?v=MFyaO3WNte0&feature=related
Care pupille
http://www.youtube.com/watch?v=81Sz9cCkg2Q
Crudeli fermate
http://www.youtube.com/watch?v=VuJt5a2l5Og&feature=related
FinaÂł
http://www.youtube.com/watch?v=ocrzzZOAux4&feature=related

Akt III
Mio padrone io dir volevo
http://www.youtube.com/watch?v=2z8qm3YvQ2I
Va pure ad altri
http://www.youtube.com/watch?v=Y7nOrCyzfUc
FinaÂł: Viva pur la giardiniera
http://www.youtube.com/watch?v=DekiTHuR-QU
Wybaczcie niedoróbki w tekœcie. Spieszy³am siê z t³umaczeniem, a i tak by³o spóŸnione. Ale mo¿e przyda siê na przysz³oœÌ.

[Aleksias]

Du¿o przyby³o piêknych rzeczy - kiedy zd¹¿ê wys³uchaÌ i przeczytaÌ...

Mozart lubiÂł przeprowadzki:) PonoĂŚ w ciÂągu 9 lat swego pobytu w Wiedniu zmieniaÂł mieszkania 11 razy. Zapewne zastĂŞpowaÂło mu to w jakimÂś stopniu wieloletniÂą wĂŞdrĂłwkĂŞ po Âświecie, do ktĂłrej byÂł od dzieciĂąstwa przyzwyczajony. JeÂśli ktoÂś nie jest, nie jest to miÂła odmiana w monotonii codziennej rutyny, lecz przeraÂźliwy kataklizm:))

http://www.youtube.com/watch?v=Ao3jG-cOEPg
To wyglÂąda w rzeczywistoÂści nieco podobnie (albo i gorzej, duÂżo gorzej), zwÂłaszcza, jeÂśli zamiast Zuzanny do pomocy jest kudÂłate psisko