Ex libris

[Janusz1228]

Zmar³ Gabriel Garcia Marquez, autor wielu doskona³ych ksi¹¿ek ale dla mnie przede wszystkim "Stu lat samotnoœci"
Jeszcze dziÂś pamietam, choc to juz to tyle lat chwile spĂŞdzone nad tym arcydzieÂłem.Prawdziwa magia!

Aga... I ja do dziœ wspominam tê niezwyk³¹ ksi¹¿kê, a teraz razem z ni¹ jej nieod¿a³owanego autora...

[TeresaGrob]

Keats, Mahler i Benedict= czyste piekno

https://www.youtube.com/watch?v=HrAGCJJkNbE

[TeresaGrob]

BrzdĂŞÂśniaÂło juÂż; Âślimonne prztowie
WyrÂło i warÂło siĂŞ w gulbieÂży;
ZmimszaÂłe ĂŚwiÂły borogowie
I rcie grdypaÂły z mrzerzy.

O strzeÂż siĂŞ, synu, DziaberÂłaka!
ÂŁap pazurzastych, zĂŞbnej paszczy!
OmiĂą Dziupdziupa, zÂłego ptaka,
Z ktĂłrym siĂŞ Brutwiel piastrzy!

A on j¹³ w garœÌ worpalny miecz:
Nim wroga wdepcze w grzĂŞbrnÂą krumaĂŚ,
Chce tu, gdzie szum, wÂśrĂłd drzew Tumtum
staĂŚ parĂŞ chwil i dumaĂŚ.

Lecz gdy tak tonie w dumaĂą glÂąpie,
DziaberÂłak pÂłomienistooki
Z dala przez gÂąszcze tulÂżyc tÂąpie,
Brdli, bierze siĂŞ pod boki!

Ba-bach! Ba-bach! I rach, i ciach
Worpalny brzeszczot cielsko ciachn¹³!
A on wzi¹³ ³eb i poprzez step
W powrotny szlak siê szlachn¹³.

TyÂżeÂś wiĂŞc ubiÂł DziaberÂłaka?
PĂłjdÂź, chÂłopcze, chlubo jazd i piechot,
Obj¹Ì siê daj! Ho-hej! Ha-haj!,
RÂżaÂł rupertyczny rechot.

BrzdĂŞÂśniaÂło juÂż; Âślimonne prztowie
WyrÂło i warÂło siĂŞ w gulbieÂży;
ZmimszaÂłe ĂŚwiÂły borogovie
I rcie grdypaÂły z mrzerzy.

https://www.youtube.com/watch?v=S9TTzTU6Lnc

[bartus]

BrzdĂŞÂśniaÂło juÂż; Âślimonne prztowie
WyrÂło i warÂło siĂŞ w gulbieÂży;
ZmimszaÂłe ĂŚwiÂły borogowie
I rcie grdypaÂły z mrzerzy.

O strzeÂż siĂŞ, synu, DziaberÂłaka!
ÂŁap pazurzastych, zĂŞbnej paszczy!
OmiĂą Dziupdziupa, zÂłego ptaka,
Z ktĂłrym siĂŞ Brutwiel piastrzy!

A on j¹³ w garœÌ worpalny miecz:
Nim wroga wdepcze w grzĂŞbrnÂą krumaĂŚ,
Chce tu, gdzie szum, wÂśrĂłd drzew Tumtum
staĂŚ parĂŞ chwil i dumaĂŚ.

Lecz gdy tak tonie w dumaĂą glÂąpie,
DziaberÂłak pÂłomienistooki
Z dala przez gÂąszcze tulÂżyc tÂąpie,
Brdli, bierze siĂŞ pod boki!

Ba-bach! Ba-bach! I rach, i ciach
Worpalny brzeszczot cielsko ciachn¹³!
A on wzi¹³ ³eb i poprzez step
W powrotny szlak siê szlachn¹³.

TyÂżeÂś wiĂŞc ubiÂł DziaberÂłaka?
PĂłjdÂź, chÂłopcze, chlubo jazd i piechot,
Obj¹Ì siê daj! Ho-hej! Ha-haj!,
RÂżaÂł rupertyczny rechot.

BrzdĂŞÂśniaÂło juÂż; Âślimonne prztowie
WyrÂło i warÂło siĂŞ w gulbieÂży;
ZmimszaÂłe ĂŚwiÂły borogovie
I rcie grdypaÂły z mrzerzy.

https://www.youtube.com/watch?v=S9TTzTU6Lnc

W jakim to jezyku?

[TeresaGrob]

RzeczywiÂście, powinnam byÂła napisaĂŚ.PrzekÂład z angielskiego na polski StanisÂława BaraĂączaka.
Gdy wczoraj szukaÂłam przekÂładĂłw tego wiersza  zauwaÂżyÂłam,Âże przetÂłumaczyÂł go takÂże Janusz Korwin-Mikke.
Nie znaÂłam go od tej strony.

[TeresaGrob]

Wiem,Âże przynudzam ale to juz ostatni wiersz w interpretacji Cumberbatcha:

https://www.youtube.com/watch?v=YM8LAbuateI

ÂŚwiat jest teatrem, aktorami ludzie,
KtĂłrzy kolejno wchodzÂą i znikajÂą.
Teatr, Obraz Âświata,
Kondycja ludzka,
KaÂżdy tam aktor niejednÂą gra rolĂŞ, MĂŞÂżczyzna
Bo siedem wiekĂłw dramat Âżycia skÂłada.
W pierwszym wiĂŞc akcie sÂłabe niemowlÂątko
Na piersiach mamki Âślini siĂŞ i kwili;
NastĂŞpnie student z tekÂą, zapÂłakany,
Z rumianÂą twarzÂą jak poranne niebo,
ÂŚlimaczym krokiem wlecze siĂŞ do szkoÂły;
Potem kochanek jak miech wzdychajÂący
Pisze sonety do brwi swej kochanki;
Z kolei ÂżoÂłnierz, dziwnych przekleĂąstw peÂłny,
Z brodÂą jak kozioÂł, draÂżliwym honorem,
ÂŻywy, gwaÂłtowny, do sporĂłw pochopny
Leci w gardzieli armat szukaĂŚ sÂławy,
Tej pustej baĂąki; nastĂŞpnie wiĂŞc sĂŞdzia
Z okrÂągÂłym brzuchem, na kapÂłonach spasÂły,
Z surowym okiem, podstrzyÂżonÂą brodÂą,
ZdaĂą mÂądrych peÂłny i nowych przykÂładĂłw,
Gra swoj¹ rolê; póŸniej, w szóstym wieku,
Chudy pantalon w pantoflach siĂŞ zjawia,
Nos w okulary uj¹³, a u boku
Sakwy zawiesiÂł; w przestronnych poĂączochach,
KtĂłre zachowaÂł od lat swej mÂłodoÂści
Gubi¹ siê dr¿¹ce, pokurczone ³ydki,
GÂłos mĂŞski wrĂłciÂł do dziecka dyszkantu,
Cienki, ÂświszczÂący jak piszczaÂłki tony;
AÂż i na koniec przychodzi akt siĂłdmy,
Koniec historii zdarzeĂą dziwnych peÂłnej
PamiĂŞĂŚ zagasÂła w drugim niemowlĂŞctwie,
Bez zĂŞbĂłw, oczu, smaku, bez wszystkiego.
tÂł.Leon Urlich

[xbw]

"Pokoik byÂł malutkÂą filharmoniÂą, wszystko w nim bowiem wdziĂŞczne wydawaÂło gÂłosy: bolesnym skrzypienie pÂłakaÂł szafa, skrzypiaÂły deski w podÂłodze, a wiatr huczaÂł w piecu".

(Kornel MakuszyĂąski "Szatan z siĂłdmej klasy")

[xbw]

"Manuskrypt Chopina", powieœÌ sensacyjna napisana przez 15 autorów. Ktoœ czyta³?
http://ksiazki.wp.pl/bid,14183,tytul,Manuskrypt-Chopina,ksiazka.html?ticaid=11334e

Fragment:
http://ksiazki.wp.pl/bid,14183,tytul,Manuskrypt-Chopina,fragment.html

[Aleksias]

Mia³am to wkleiÌ 17. W okr¹g³¹ rocznicê wpisu bohaterki. Nie starczy³o czasu. Jednak warto przeczytaÌ sobie to - w³aœnie teraz, tym bardziej w tym roku.
Przy okazji reklamujê stronê, której gospodarz wêdruje wraz z kolejnymi datami przez ¿yciorysy spisane w dziennikach i biografiach. Poniewa¿ uwielbiam biografie, jest to dla mnie wspania³e, niewyczerpane Ÿród³o wiedzy i wzruszeù. CzêœÌ tych zapisków jest powszechnie znana, czêœÌ mniej popularna, nie na wszystkie starczy³oby czasu. Dobrze byÌ jednak choÌ chwilowym goœciem w œwiecie tych osób, których ju¿ nie ma, a wci¹¿ dociera do nas ich g³os, jak œwiat³o dalekiej gwiazdy.

17. wrzeÂśnia dostajemy przekaz od Krysi WaĂąkowiczĂłwny. CzytajÂąc fragment jej listu do siostry moÂżna wspomnieĂŚ lekturĂŞ "Ziela na kraterze", tego przejmujÂącego wspomnienia ojca o utraconej krainie bezpiecznego Âżycia, dzieciĂąstwa, dorastania, o Âświecie, ktĂłry siĂŞ zawaliÂł, o domu, ktĂłry przepadÂł, o dziecku, ktĂłre umarÂło. Ten list to jeszcze jedna z ostatnich oznak Âżycia, wzrastania tego ziela przed ostatecznym wybuchem krateru.
 
http://plaszcz-zabojcy.blogspot.com/2012/08/odcinek-422-krystyna-wankowiczowna-1941.html

PrzepiĂŞkna dusza, jeszcze jeden diament wystrzelony do nieprzyjaciela.

"Wszystkiemu winien sierpieù. Pyszny miesi¹c. Jarzêbiny s¹ ju¿ dawno czerwone, a przedwczoraj, na Zieln¹, na wsi tam pewnie oni pojechali do Olchowca na mszê z bukietami kwiatowo-k³osowo-owocowo-jarzynowymi. I œcierniska na œwiêcickim gaju s¹ najlepsze do galopów, bo podorywki jeszcze pewno nie zaczête. W sierpniu upa³y s¹ najbardziej nasycone i w ¿adnym innym miesi¹cu tak g³êbokie i wilgotne cienie nie le¿¹ pod drzewami w suche, gor¹ce dni. I ¿adne inne noce nie maj¹ takiego ciemnego nieba z lec¹cymi gwiazdami, ani ogórków z miodem, ani pierwszych jab³ek, ani takich niebieskich zmierzchów. I jeszcze nigdy sierpnia nie spêdza³am w Warszawie..."

"Czy nie myœlisz, ¿e przyjemnoœÌ wtedy jest najpe³niejsza, gdy obok niej stoi smutek, gdy jest tym smutkiem jakby podkreœlona? Dlatego lubiê sierpieù, ¿e w ¿adnym innym miesi¹cu nie ma takiego natê¿enia radoœci dojrza³ego, pe³nego lata i tak intensywnego smutku lata prze³amuj¹cego siê ku jesieni jednoczeœnie."

Z jakim dreszczem czyta nam siê tê pochwa³ê sierpnia; nam, którzy wiemy, jak dramatycznie prze³amie siê natê¿enie m³odzieùczego entuzjazmu ku rozpaczy i œmierci, ju¿ w trzecim kolejnym sierpniu...

[TeresaGrob]

DziĂŞki Asiu, nie znaÂłam tego listu.

[xbw]

Przykra wiadomoœÌ, zmar³ Hennig Mankell...

[xbw]

No fajnie siê m³ody Rumun zaprezentowa³. Cristian Ioan Sandrin. S¹ pianiœci maj¹cy dar poskramiania i zaklinania fortepianu. Etiuda h-moll 25/10 i Yamaha - Cristian przep³yn¹³ jak okrêt przez tajfun, kompletnie bez szwanku, cieszy mnie to ogromnie.

[fille007]

No fajnie siê m³ody Rumun zaprezentowa³. Cristian Ioan Sandrin. S¹ pianiœci maj¹cy dar poskramiania i zaklinania fortepianu. Etiuda h-moll 25/10 i Yamaha - Cristian przep³yn¹³ jak okrêt przez tajfun, kompletnie bez szwanku, cieszy mnie to ogromnie.

Beatko, widzĂŞ, Âże go polubiÂłaÂś

Powiem Ci, Âże ÂścisnĂŞÂło mi siĂŞ serce przy tym kiksie na koniec etiudy F-dur op. 10 nr 8

[Aleksias]

W zaanga¿owaniu i emocjach wokó³ Konkursu trudno jest odwróciÌ tak bardzo skupion¹ uwagê, zwróciÌ j¹ na coœ innego. a przecie¿ tak wiele wokó³ siê dzieje.

Niedawno ogÂłoszono nazwisko zwyciĂŞzcy tegorocznej nagrody Nobla w dziedzinie literatury. LaureatkÂą zostaÂła SwietÂłana Aleksijewicz.
Pisarka i dziennikarka urodzona na Ukrainie (w StanisÂławowie), piszÂąca po rosyjsku, mieszkajÂąca na BiaÂłorusi, choĂŚ od 200o r. mieszka g³ównie poza BiaÂłorusiÂą (miĂŞdzy innymi ze wzglĂŞdu na zakaz wydawania tam jej pisarstwa i szykany ze strony rzÂądu). Jest - jak sama twierdzi - w „nieustajÂącej podró¿y” miĂŞdzy EuropÂą o Nowym ÂŚwiatem, spotykajÂąc siĂŞ z wydawcami, krytykami i czytelnikami. No i oczywiÂście piszÂąc. A pisze duÂżo i zawsze pod prÂąd.

Nagrodê otrzymuje za "polifoniczn¹ twórczoœÌ, bêd¹c¹ pomnikiem cierpienia i mêstwa w naszych czasach".

NadszedÂł czas, aby doceniĂŚ wartoœÌ reportaÂżu literackiego, jako peÂłnoprawnego, peÂłnowartoÂściowego nurtu w literaturze. Prasa zwrĂłciÂła uwagĂŞ, Âże krytycy szwedzkiego dziennika „Dagens Nyheter” zaapelowali wrĂŞcz do swoich akademickich kolegĂłw, by wreszcie uhonorowali przedstawiciela tego gatunku i jak widaĂŚ, ich gÂłos takÂże zostaÂł wziĂŞty pod uwagĂŞ.

"Z Nobla dla SwietÂłany Aleksijewicz powinni cieszyĂŚ siĂŞ takÂże Polacy" - piszÂą dziennikarze. "Po pierwsze to reprezentantka naszej czĂŞÂści Europy, po wtĂłre zaÂś kontynuatorka dziennikarsko-reporterskich dokonaĂą Ryszarda KapuÂściĂąskiego. To on byÂł murowanym kandydatem do Nobla w 2007 r., niestety zmarÂł w styczniu tegoÂż roku i laur trafiÂł do Brytyjki Doris Lessing". Nobla dla KapuÂściĂąskiego faktycznie Âżal, o wÂłos minĂŞÂła okazja, byÂśmy zaliczyli do tego szacownego grona kolejnego Polaka.
Jednak trudno teÂż siĂŞ nie cieszyĂŚ z nominacji Aleksijewicz.

Jej pierwsza i od razu sÂłynna ksi¹¿ka „Wojna nie ma w sobie nic z kobiety” ukazaÂła siĂŞ w 1983 r. i od razu wzbudziÂła wiele emocji. "PosypaÂły siĂŞ gÂłosy potĂŞpienia: o pacyfizm, naturalizm, antysocjalizm i dyskredytowanie bohaterskiego etosu kobiety radzieckiej. Aleksijewicz szybko doczepiono ÂłatkĂŞ buntowniczki i feministki. A fala krytyki wzmogÂła siĂŞ po publikacji w 1993 roku „Urzeczonych ÂśmierciÂą”, opisujÂących problem samobĂłjstw w paĂąstwach postradzieckich". Aleksijewicz jest zresztÂą bywa ogĂłlnie kontrowersyjna, naraÂża siĂŞ wielu Âśrodowiskom i nie daje siĂŞ Âłatwo zaszufladkowaĂŚ pod ÂżadnÂą etykietÂą.

Pisarka ma na koncie juÂż wiele nagrĂłd. MiĂŞdzy innymi: PokojowÂą NagrodĂŞ im. Ericha Marii Remarque’a, NagrodĂŞ Szwedzkiego Pen Clubu, NagrodĂŞ im. Andrieja Siniawskiego National Book Critics Circle oraz NagrodĂŞ Fundacji im. Friedricha Eberta. ZostaÂła ponadto odznaczona francuskim Orderem Sztuki i Literatury stopnia oficerskiego. Nobel wieĂączy dzieÂło:)

W Polsce otrzyma³a Literack¹ Nagrod¹ Europy Œrodkowej Angelus oraz dwukrotnie przyznan¹ Nagrodê im. Ryszarda Kapuœciùskiego. Pierwszy raz (wraz z "Angelusem") - w 2011 r. w³aœnie za "Wojna nie ma w sobie nic z kobiety." Trudno siê dziwiÌ. Ta ksi¹¿ka boleœnie wbija³a siê w mózg i d³ugo pozostawa³a w pamiêci.

W tym roku - za „Czasy secondhand. Koniec czerwonego czÂłowieka”, poruszajÂący zbiĂłr reportaÂży, ktĂłry zostaÂł uznany za najlepszÂą ksi¹¿kĂŞ 2013 r. we Francji. Aleksijewicz otrzymaÂła za niÂą francuskÂą nagrodĂŞ MĂŠdicis w kategorii esej. RĂłwnie zasÂłuÂżenie.

[Aleksias]

„[...] "Musimy porwaĂŚ za sobÂą 90 ze stu milionĂłw mieszkaĂącĂłw Rosji Radzieckiej. Z pozostaÂłymi ni e moÂżna rozmawiaĂŚ, naleÂży ich zlikwidowaĂŚ”
"PowiesiĂŚ (koniecznie powiesiĂŚ, tak Âżeby ludzie widzieli) co najmniej tysiÂąc zatwardziaÂłych kuÂłakĂłw, bogaczy…. ZabraĂŚ im zboÂże, wyznaczyĂŚ zakÂładnikĂłw… ZrobiĂŚ tak, Âżeby na setki wiorst dookoÂła ludzie to widzieli i trzĂŞÂśli siĂŞ ze strachu…"
„-Moskwa dosÂłownie umiera z gÂłodu!
- To Âżaden g³ód. Kiedy Tytus oblegaÂł JerozolimĂŞ, Âżydowskie matki zjadaÂły swoje dzieci. JeÂśli przeze mnie wasze matki zacznÂą jeœÌ dzieci, to bĂŞdziecie mogli przyjœÌ i powiedzieĂŚ „Cierpimy g³ód””
[...] Ludzie czytali gazety, tygodniki i milczeli. Spad³o na nich coœ przera¿aj¹cego, coœ, czego nie byli w stanie udŸwign¹Ì. Jak maj¹ z tym ¿yÌ?
[...] „ByÂłem uczestnikiem wielkiej przegranej bitwy o rzeczywistÂą odnowĂŞ Âżycia” – napisaÂł czÂłowiek, ktĂłry przesiecziaÂł 17 lat w stalinowskich Âłagrach. PrzetrwaÂła w nim tĂŞsknota za ideaÂłem…"
Aleksijewa opowiada o tych, którzy prze¿yli, i o tych, którzy nadal nie wiedz¹, jak ¿yÌ. To niezwyk³a i poruszaj¹ca opowieœÌ.