Koncert Ingolfa Wundera - 2 XII Warszawa

Witam po dÂłuÂższej przerwie. CzytaÂłem dyskusjĂŞ na temat koncertu, ale nie znalazÂłem czasu, Âżeby coÂś napisaĂŚ, tyle roboty siĂŞ zwaliÂło.

MuszĂŞ powiedzieĂŚ, Âże nie czujĂŞ siĂŞ zawiedziony, aczkolwiek rozumiem mechanizm tego rozczarowania - mechanizm speÂłnionej bajki. W sumie teÂż tak czĂŞsto mam, ale staram siĂŞ wtedy jakoÂś ten mechanizm przeÂłamaĂŚ, by spojrzeĂŚ na danÂą rzecz w miarĂŞ obiektywnie, ale bez popadania w skrajnoÂśĂŚ.
MyÂślĂŞ, Âże najbardziej reprezentatywne bĂŞdÂą uczucia zapamiĂŞtane z sali.

Pogadanka przed samym wystĂŞpem chyba rzeczywiÂście byÂła przesadzona, a idea pokazania, Âże Wunder byÂł najlepszym pianistÂą konkursu, aÂż nazbyt widoczna. TrochĂŞ mnie to draÂżniÂło, bo nie lubiĂŞ, jak mnie ktoÂś przekonuje do moich wÂłasnych poglÂądĂłw. Ale koncert to koncert. Wunder faktycznie zaskoczyÂł mnie swoim wyglÂądem. Przesympatycznie wyglÂądaÂł. PrawdĂŞ mĂłwiÂąc, spodziewaÂłem siĂŞ kogoÂś wiĂŞkszego, ale cĂłÂż - coÂś za coÂś, tj. wielkoÂśĂŚ talentu zamiast postury. Wunder zaczÂąÂł spokojnie. I w zasadzie w czasie caÂłego koncertu nie forsowaÂł tam, gdzie nie trzeba. Znakomicie oddawaÂł nastrĂłj utworĂłw. SzczegĂłlnie ta cicha i spokojna gra pasowaÂła do nokturnu. PiĂŞknie i nastrojowo zagrany utwĂłr. Bardzo ciekawy byÂłem ballady, zwÂłaszcza po tym, co usÂłyszaÂłem w zapowiedzi. Czy faktycznie Chopin nie pisaÂł ballady w odniesieniu do Âżadnego z utworĂłw Mickiewicza? A moÂże - jak przekonywaÂł pewien badacz - odmalowaÂł w niej historiĂŞ o trzech budrysach? UsiadÂłem wiĂŞc wygodnie i zatopiÂłem w muzyce, czekajÂąc, co mi przyjdzie do gÂłowy. ZachwycajÂąc siĂŞ piĂŞknem muzyki, doszedÂłem do wniosku, Âże teoriĂŞ trzech budrysĂłw trzeba miĂŞdzy bajki wÂłoÂżyĂŚ. JeÂśli juÂż szukaĂŚ jakichÂś Mickiewiczowskich inspiracji, to najbardziej pasowaÂłyby "Lilie". Ale upieraÂł siĂŞ nie bĂŞdĂŞ, bo podejrzewam, Âże Chopin wcale nie zamierzaÂł oddawaĂŚ w balladzie Âżadnego utworu literackiego, tylko stworzyĂŚ romantycznÂą balladĂŞ muzycznÂą. I cieszĂŞ siĂŞ, Âże mogÂłem jÂą usÂłyszeĂŚ na Âżywo w takim wykonaniu, bo siedzÂąc w sali FN, mogÂłem siĂŞ przekonaĂŚ, jak bardzo to wykonanie rĂłÂżniÂło siĂŞ od tego, co sÂłyszaÂłem w TV w czasie konkursu i potem z dostĂŞpnych w Internecie nagraĂą. Nagrania jednak bardzo spÂłaszczajÂą i nie oddajÂą gry artysty - chociaÂżby rĂłÂżnicy miĂŞdzy piano i forte. A Wunder naprawdĂŞ pokazaÂł, Âże potrafi rĂłÂżnicowaĂŚ dÂźwiĂŞk i zarĂłwno w cichych, jak i gÂłoÂśnych partiach radzi sobie Âświetnie. SzczegĂłlnie do gustu przypadÂły mi spokojniejsze fragmenty, zagrane tak ciekawie i barwnie - w moim przekonaniu trudniej w nich bÂłysnÂąĂŚ niÂż w partiach gÂłoÂśnych. Wunder naprawdĂŞ Âświetnie panuje nad instrumentem, precyzyjnie kontroluje parametry dÂźwiĂŞkĂłw i w jego grze nie ma miejsca na jakieÂś lapsusy czy zachwiania w zakresie kontroli dÂźwiĂŞku.
W zasadzie mĂłgÂłbym to powtarzaĂŚ przy kaÂżdym utworze, wiĂŞc przejdĂŞ do bisĂłw. ByÂło ich piĂŞĂŚ. Reakcje publicznoÂści trochĂŞ na zasadzie: wstaÂłbym, ale niech najpierw wstanie ktoÂś inny. StÂąd teÂż wraÂżenie, jakoby byÂły nieco wymuszone. Nie byÂły. SiedziaÂłem nieco dalej, ale w bardzo dobrym miejscu i miaÂłem lepszy oglÂąd publicznoÂści niÂż z pierwszych rzĂŞdĂłw. Ale po Marszu Tureckim w transkrypcji WoÂłodosa nikt nie czekaÂł - sala momentalnie powstaÂła, ale teÂż wykonanie byÂło porywajÂące. Ten tak skomplikowany utwĂłr Wunder zagraÂł... bawiÂąc siĂŞ w Mozarta. To byÂł po prostu popis i przedstawienie. W szczegĂłlnie trudnych fragmentach uÂśmiechaÂł siĂŞ i przyjmowaÂł pozy oraz stroiÂł miny jak Amadeusz ze sÂławetnego filmu! SÂłĂłw brakuje, Âżeby to opisaĂŚ. Tym bardziej, Âże pod koniec ten wesoÂły utwĂłr zagrany zostaÂł... groÂźnie! Tego siĂŞ nie spodziewaÂłem... Kolejne bisy byÂły juÂż krĂłtsze, a przerwy miĂŞdzy nimi dÂłuÂższe. Artysta byÂł juÂż wyraÂźnie zmĂŞczony.
Tym wystĂŞpem Wunder pokazaÂł, Âże jest Âświetnym pianistÂą, a zachwyty jego grÂą nie byÂły nieuzasadnione.
Co do telefonu - odezwaÂł siĂŞ dwukrotnie w pierwszych rzĂŞdach po prawej stronie, patrzÂąc od sceny. Dziwne, Âże nikt nie zareagowaÂł. Tym bardziej, Âże gdy miĂŞdzy utworami bÂłysnÂąÂł flesz od aparatu, wyskakiwaÂł jakiÂś pan ze wÂściekÂłÂą minÂą i szukaÂł winowajcy. ZresztÂą takich ÂłowcĂłw fotografĂłw pÂłci obojej byÂło wiĂŞcej. Nie to, Âżebym kwestionowaÂł ich dziaÂłania, bo zakaz fotografowania byÂł rĂłwnieÂż wyraÂźny, ale tej niekonsekwencji w dziaÂłaniu nie jestem w stanie zrozumieĂŚ. A na pewno ktoÂś z porzÂądkowych dzwonek sÂłyszaÂł, skoro byÂł on rĂłwnieÂż dobrze sÂłyszalny w Âśrodkowej czĂŞÂści sali.
Co do obecnoÂści mÂłodych osĂłb, nawet jeÂśli byÂły tam krzyczÂące nastolatki, to nie znalazÂły siĂŞ tam chyba tak do koĂąca przypadkowo, bo gdyby byÂły typowymi przedstawicielkami swojej warstwy, to o Âżadnym Wunderze w Âżyciu by nie usÂłyszaÂły, bo w Filipince o nim chyba nie piszÂą, a w Radiu Eska nie mĂłwiÂą, w MTV czy Vivie teÂż chyba nie pokazujÂą. Mnie tam nie przeszkadzaÂły. ByÂło teÂż nieco dzieci - i dobrze. Sam ÂżaÂłujĂŞ, Âże swojego nie wziÂąÂłem na koncert. Nie przeszkadzaÂły innym, wiĂŞc jest ok. Dobrze, Âże rodzice postanowili pokazaĂŚ im coÂś takiego. Nie oszukujmy siĂŞ - po wycieczce szkolnej do filharmonii nikt melomanem siĂŞ raczej nie stanie, ale jeÂśli rodzice sÂą Âświadomi odpowiedzialnoÂści za rozwĂłj kulturalny dzieci i robiÂą coÂś w tym kierunku, to naleÂży ich za to pochwaliĂŚ. To nawet lepsza lekcja niÂż udziaÂł w poranku muzycznym dla dzieci.

Powiem tak. Roboty miaÂłem od diabÂła. Gdybym wiedziaÂł wczeÂśniej, Âże tak mi siĂŞ uÂłoÂży, zastanawiaÂłbym siĂŞ, czy bĂŞdĂŞ miaÂł czas iÂśĂŚ na koncert. Nic w przyrodzie nie ginie i czas poÂświĂŞcony na uczestnictwo w koncercie spowodowaÂł koniecznoÂśĂŚ szaleĂączego gonienia z robotÂą w dniach nastĂŞpnych, tym bardziej Âże tego dnia postanowiÂłem wczeÂśniej pĂłjÂśĂŚ spaĂŚ, by sprawami przyziemnymi (czyli wspomnianÂą robotÂą) nie psuĂŚ sobie nastroju, w ktĂłry wprawiÂł mnie koncert. A jednak nawet przez chwilĂŞ nie pomyÂślaÂłem, Âże lepiej byÂło nie iÂśĂŚ.A to jest najlepszym wyznacznikiem mojej oceny koncertu - warto byÂło iÂśĂŚ. Tym bardziej, Âże w czasie koncertu, patrzÂąc na artystĂŞ, zrozumiaÂłem, Âże wiele zachowaĂą w czasie gry, ktĂłre czĂŞsto sÂą nierozumiane i wyÂśmiewane lub odbierane jako przesadna egzaltacja ma dodatkowy, zupeÂłnie inny, caÂłkiem konkretny sens. Bo mĂłwiÂąc szczerze, nigdy siĂŞ nad tym nie zastanawiaÂłem wczeÂśniej, wychodzÂąc z chyba bÂłĂŞdnego zaÂłoÂżenia, Âże obcujÂąc z muzykÂą, nie ma co zaprzÂątaĂŚ sobie gÂłowy czymÂś, co wprawdzie z niÂą zwiÂązane, ale muzykÂą samo w sobie nie jest.

Wybaczcie, jeÂśli napisaÂłem to nieco nieskÂładnie. Dopiero wychodzĂŞ na prostÂą po ostatnich przepeÂłnionych wyÂścigiem z czasem dniach. Poza tym chciaÂłbym o tak wielu rzeczach napisaĂŚ...