Fortepian szlachetny i poetycki... Ingolf Wunder w Âświecie Chopina i nie tylko.

21.11.2011 – Berlin, Konzerthaus Kl. Saal

DÂługo czekaÂłam na ten wieczĂłr w Berlinie.
CzekaÂłam na Ingolfa Wundera i jego Mozarta i jego Liszta, na Andante Spianato i Wielkiego Poloneza, BalladĂŞ i Bolero, by mĂłc nareszcie usÂłyszeĂŚ go w tym repertuarze na Âżywo!

Na poczÂątek
MaÂła Sala Konzerthaus mieÂści siĂŞ na drugim piĂŞtrze.
Koncert zaczynaÂł siĂŞ o 20.00. PrzyszliÂśmy duÂżo wczeÂśniej.
JuÂż o 19.20 byÂłam gotowa na Âświadome chÂłoniĂŞcie kaÂżdej chwilki. Nie chciaÂłam, Âżeby cokolwiek z tego wieczoru mi umknĂŞÂło! Numerek z szatni schowaÂłam do kieszonki w torbie, ulotkĂŞ programowÂą rĂłwnieÂż i wyjĂŞÂłam aparat

Widownia byÂła jeszcze pusta, wiĂŞc szybko pstryknĂŞÂłam kilka fotek. JakaÂż piĂŞkna jest ta maÂła sala! Prawdziwe cacko

MarzyÂłam o filiÂżance kawy, ale miÂły pan w bufecie poinformowaÂł nas, Âże kawa wÂłaÂśnie siĂŞ skoĂączyÂła ( sic!), ale jak tylko wyjdziemy na przerwĂŞ, 3 filiÂżanki bĂŞdÂą na nas czekaĂŚ i poprosiÂł o wskazanie stolika, przy ktĂłrym bĂŞdziemy chcieli usiÂąÂśĂŚ ( „ miÂły pan” sÂłowa dotrzymaÂł, a kawa byÂła pyszna!

O 19.30 zaczĂŞÂło siĂŞ robiĂŚ tÂłoczno – Âśrednia wieku 40.
Bilety kupowaliÂśmy on - line, na podglÂądzie sali rzÂąd E byÂł rzĂŞdem czwartym, tymczasem siedzieliÂśmy w rzĂŞdzie drugim – blisko!!! I troszkĂŞ bardziej w prawo.
Tym razem chciaÂłam Ingolfa sÂłuchaĂŚ i patrzeĂŚ na jego twarz

Po trzech gongach zajĂŞliÂśmy miejsca, a ja sÂłyszaÂłam juÂż tylko bicie swojego serca.

Recital
Ingolf wszedÂł na estradĂŞ minutĂŞ po 20.00.
Fantastycznie wyglÂądaÂł w grafitowym garniturze

Twarz miaÂł spokojnÂą i wypoczĂŞtÂą.
SwĂłj recital rozpoczÂąÂł SonatÂą B- Dur Mozarta KV 333.
JuÂż w drugiej minucie usÂłyszaÂłam, Âże Ingolf jest w dobrej formie. ByÂł bardzo skoncentrowany, ale swobodny.
SÂłuchajÂąc go miaÂłam nieodparte wraÂżenie, Âże przy fortepianie siedzi Mozart, ktĂłry wÂłaÂśnie w tym momencie komponuje swoje dzieÂło. Skojarzenia w filmem Milosa Formana byÂły nieuchronne, tak, Ingolf BYÂŁ MOZARTEM, bawiÂł siĂŞ klawiaturÂą, cieszyÂły go kolejne frazy i akordy, jego twarz dyskretnie! mĂłwiÂła mi – o, tak, to brzmi ciekawie, ooo, a teraz jest jeszcze piĂŞkniej!
Po fantastycznej pierwszej czĂŞÂści sonaty z ostatnich rzĂŞdĂłw sali usÂłyszeliÂśmy brawa!

....
Skonsternowany Ingolf znad klawiatury, z lekko przechylonÂą gÂłowÂą, posÂłaÂł nam w pierwsze rzĂŞdy rozbrajajÂący uÂśmiech i lekko zakÂłopotane spojrzenie

PiĂŞkna byÂła ta sonata!
Mozart Wundera pozostaje niewÂątpliwie klasykiem wiedeĂąskim, ale Ingolf nadaje mu swĂłj indywidualny wyraz – w czĂŞÂści drugiej, w Andante Cantabile usÂłyszaÂłam prawdziwie romantyczne nutki

MiÂłoÂśnicy Liszta teÂż mogli byĂŚ naprawdĂŞ usatysfakcjonowani!
PiĂŞknie, piĂŞ- knie! zabrzmiaÂły „ Soirees De Vienne– Neun Walzer nach Schubert” S 427: Valse– Caprice nr 6; jak cudownie Ingolf czuje rytmy taneczne! Tak, tak, wiemy, pamiĂŞtamy, ale zawsze mnie to na nowo zachwyca.
A brawurowo zagrana Rapsodia WĂŞgierska Des– dur zamknĂŞÂła pierwszÂą czĂŞÂśĂŚ programu.

Po przerwie byÂł juÂż tylko Chopin.
I niemal z marszu, na poczÂątek Ingolf zagraÂł nam fantastyczne Bolero – i znĂłw zachwyciÂła mnie jego sylwetka, oddech – ja te wraÂżenia odczytujĂŞ jako peÂłne „ wejÂście w rolĂŞ”, peÂłnÂą identyfikacjĂŞ z emocjami i ÂświadomoÂśĂŚ przekazu muzycznego.
Potem byÂła przepiĂŞkna Ballada - na sali chwilami panowaÂła magiczna cisza, a ciarki wĂŞdrowaÂły nam po plecach.
No i Andante Spianato! - moja koleÂżanka przy Andante Spianato pochlipywaÂła.
Mnie Âłzy popÂłynĂŞÂły przy Wielkim Polonezie.
Ze wzruszenia i z Âżalu, Âże zbliÂżamy siĂŞ, niestety, do koĂąca recitalu Smutny

Na koniec
Ingolf naprawdĂŞ byÂł, JEST! w Âświetnej formie.
SÂłyszaÂłam jego peÂłny, gÂłĂŞboki oddech – sÂłyszaÂłam, czuÂłam, jak muzyka przez niego przepÂływa i jakÂą przyjemnoÂśĂŚ sprawia mu granie.
Ingolf naprawdĂŞ tworzyÂł muzykĂŞ na naszych oczach.
Perfekcyjnie i Âświadomie prowadzona myÂśl muzyczna, piĂŞkna fraza, wiemy, prawda?!

dawaÂła nam moÂżliwoÂśĂŚ odczuwania li tylko samego piĂŞkna muzyki.
Na malutkim marginesie dodam, Âże podczas caÂłego recitalu nie usÂłyszaÂłam ani jednego nieczystego dÂźwiĂŞku.
ZwaÂżywszy, Âże Ingolf 1/3 recitalu zagraÂł ze wzrokiem utkwionym gdzieÂś przed siebie, ten fakt jest, myÂślĂŞ, godzien odnotowania.
Ingolf kondensuje, redukuje, moim zdaniem, zewnĂŞtrzne Âśrodki wyrazu – jak coÂś go raduje, to go raduje, ale tak bardziej w Âśrodku, a silne wzruszenie daje mu jeszcze wiĂŞkszÂą siÂłĂŞ wewnĂŞtrznÂą.
„ NajwaÂżniejsze jest niewidoczne dla oczu”, prawda?...
Takie sÂą moje odczucia. Jak napisaÂłam, z uwagÂą obserwowaÂłam jego twarz.

Ingolf dojrzewa jako artysta i to mnie zachwyca.
Ale najpiĂŞkniejsze dla mnie jest to, Âże on pozostaje takim samym czÂłowiekiem – ujmujÂącym, skromnym, czystym, szczerym i otwartym na ludzi.
Tak, Ingolf jest szczery. Jego emocje sÂą szczere. I dlatego jego muzyka trafia prosto do serca sÂłuchaczy!
Nie ma Âżadnej tamy dla pÂłynÂących emocji i intencji. SÂłuchacz je chÂłonie i juÂż.

W Berlinie Ingolf zostaÂł gÂłoÂśno i z mocÂą „ wytupany''

Tu nie ma owacji na stojÂąco, tylko to tupanie. No i byÂły, oczywiÂście, owacyjne okrzyki!

WytupaliÂśmy u Ingolfa 3 bisy – Preludium i FugĂŞ Bacha d- moll, Lot trzmiela ( tym razem zagraÂł go wolniej ) i Nokturn D- dur ( o ile dobrze rozpoznaÂłam?!)– no i przy czuÂłym nokturnie Ingolf daÂł nam do zrozumienia, Âże pora snu nadchodzi.
WstaÂł i powolutku zniknÂąÂł za kulisami.
Jestem pewna, Âże nie tylko ja po tym koncercie dÂługo nie mogÂłam zasnÂąĂŚ.

Aha- dogoniÂłam Ingolfa przy bocznym wyjÂściu, zawoÂłaÂłam go, a on siĂŞ odwrĂłciÂł, uÂśmiechnÂąÂł, uÂściskaliÂśmy siĂŞ i mam jego autograf w ksiÂąÂżeczce do nowej pÂłyty

Zwyczaju stania po autografy teÂż tu siĂŞ nie kultywuje.
Dlatego teÂż nie ulegÂłam pokusie fotografowania Ingolfa i z Ingolfem, itp., itd.

Na spotkanie z „ mÂłodzieÂżÂą” do Yellow Lounge nie miaÂłam juÂż ochoty jechaĂŚ.
WolaÂłam pozostaĂŚ w swojej bajce.

Do zobaczenia 4 lutego w Warszawie!