DaniiÂł Trifonow - mÂłody, genialny pianista

Ravinia Festival... czytaÂłam o nim juÂż podczas ostatniego mojego pobytu w Stanach, ale wtedy wÂłaÂśnie siĂŞ koĂączyÂł. OczywiÂście, przez trzy lata zdÂąÂżyÂłam zapomnieĂŚ o tej wakacyjnej imprezie, ale juÂż w drodze z lotniska zobaczyÂłam wielki bilboard, informujÂący o moÂżliwoÂści rezerwacji i zakupu biletĂłw przez internet. Kiedy opadÂły pierwsze emocje, zwiÂązane z powitaniami, niezbĂŞdna aklimatyzacja i przyzwyczajenie do zmiany czasu (7 godz.), pierwszego nieprzespanego wieczora znalazÂłam stronĂŞ (www.ravinia.org) i zaczĂŞÂłam siĂŞ rozglÂądaĂŚ co tam ciekawego proponujÂą. Owszem, ciekawostek i wielkich gwiazd bardzo wiele m. in. Santana, na ktĂłrego wystĂŞp miaÂłam wielkÂą chrapkĂŞ, Joshua Bell i jeszcze kilka innych nazwisk od czytania ktĂłrych, ja, biedna prowincjuszka dostajĂŞ zawrotu gÂłowy! Niestety, jestem tu absolutnie uzaleÂżniona od samochodĂłw moich dzieci, przy czym moja cĂłrka w pierwszych tygodniach mojego pobytu, wÂłaÂściwie wyÂłÂączyÂła siĂŞ z jakichkolwiek dziaÂłaĂą, oczekujÂąc na dzidziusia, a potem... sami rozumiecie! CĂłÂż, kapaÂła mi Âślinka na rĂłÂżne okazje, ale musiaÂłam siĂŞ obejÂśĂŚ smakiem :-(((.
Nie mniej, kiedy zobaczyÂłam, Âże w programie na kolejny tydzieĂą przewidziany jest recital naszego kochanego chÂłopca, postawiÂłam Âżycie caÂłej rodziny na gÂłowie i stwierdziÂłam, Âże mogÂą sobie robiĂŚ co chcÂą, a babci teÂż siĂŞ coÂś od Âżycia naleÂży!!! ( Ha, ha, ha... Nie jest tak Âźle, bilety na 17 listopada, kupione zostaÂły juÂż wczeÂśniej!)
OczywiÂście, jak to czÂłowiek uzaleÂżniony, zamiast dojechaĂŚ godzinĂŞ wczeÂśniej i przy okazji zobaczyĂŚ caÂły kompleks, dotarÂłam przed bramĂŞ tego zielonego, kapiÂącego kwiatami miejsca, na 10 minut przed czasem. Galopkiem dotarÂłam do Bennett Gordon Hall i weszÂłam (po kolejnym! zeskanowaniu kodu kreskowego biletu) na salĂŞ. Sala fajna (oczywiÂście jak to w Ameryce, na zdjĂŞciach elegancka, w rzeczywistoÂści trochĂŞ gorzej), kameralna, 460 miejsc z balkonem i co najwaÂżniejsze o Âświetnej akustyce! Zamiast dzwonkĂłw oznajmiajÂących poczÂątek koncertu, trzykrotnie przygasÂło ÂświatÂło, raz a potem drugi, jeszcze poproszono o wyÂłÂączenie telefonĂłw, aparatĂłw fotograficznych (niestety!!!!) etc. ... i nadejszÂła wiekopomna chwyla...
Na scenĂŞ, witany oklaskami, zdecydowanym, dÂługim krokiem wszedÂł DaniiÂł (wreszcie Âświetnie ubrany, elegancki, dobrze dopasowany garnitur i piĂŞkne buty) i niemal z marszu zaczÂąÂł graĂŚ SonatĂŞ Skriabina. CĂłÂż, ja jeszcze siĂŞ do koĂąca Skriabina nie nauczyÂłam, ale pasja z jakÂą zagraÂł nasz ulubieniec, porwaÂła niemal wszystkich (na poczÂątku sÂłychaĂŚ byÂło niestety szeleszczÂące papierki i rĂłÂżne inne straszne dÂźwiĂŞki, na tyle intensywnie, Âże przypomniaÂły mi siĂŞ czasy szkoÂły podstawowej i wycieczek do kina!). ÂŻeby byÂło ciekawiej, rĂłwno z ostatniÂą nutÂą drugiej czĂŞÂści sonaty, rozlegÂł siĂŞ sygnaÂł jakiegoÂś zapomnianego telefonu komĂłrkowego! Na szczĂŞÂście nie rozproszyÂło to zbytnio ani Daniila, ani publicznoÂści.
PrzyszÂła kolej na pierwsze wykonanie Daniila Trzech BaÂśni Medtnera Op. 9. Beatko, rozpÂłynĂŞÂłabyÂś siĂŞ w zachwytach tak jak ja, bo juÂż badziej chyba nie moÂżna! Burzliwe oklaski na stojÂąco potwierdziÂły moj odbiĂłr. ZresztÂą, juÂż wszystkie kolejne brawa wykonywaliÂśmy na stojÂąco , a i okrzykĂłw "Brawo" nie zabrakÂło!
SÂłuchajÂąc Piekielnego TaĂąca z Ognistego Ptaka StrawiĂąskiego, pomyÂślaÂłam, Âże (zwÂłaszcza ostatnio) szaleĂącze brykanie po klawiszach, to jest to co paluszki Trifonowa lubiÂą najbardziej! Ale jaki to przynosi efekt!!!!! Moje serce rozbrykaÂło siĂŞ z nimi niemal do utraty tchu! Jejku! to co widziaÂłam i sÂłyszaÂłam przez internet na festiwalu w Verbier trzeba spotĂŞgowaĂŚ... juÂż nie wiem do ktĂłrej. NaprawdĂŞ genialne wykonanie, no i na Âżywo! Potem przeÂśliczna KoÂłysanka i znĂłw energetyczny FinaÂł.
Ufff... Przewa? Jak to juÂż? PrzecieÂż przed chwilÂą siĂŞ zaczĂŞÂło...
W czasie przerwy (tylko 10 minut), zorientowaÂłam siĂŞ, Âże przynajmniej poÂłowĂŞ publicznoÂści stanowiÂą Rosjanie, jest sporo JapoĂączykĂłw i... nie usÂłyszaÂłam sÂłowa po polsku! Ech, szkoda.
Po przerwie Debussy - Obrazki Zeszyt pierwszy. JakÂże ten chÂłopak potrafi zbudowaĂŚ nastrĂłj, delikatnie muskajÂąc klawisze swoimi dÂługaÂśnymi palcami!!! Taaak, zdecydowanie, to nie tylko Âświetny chopinista, ale rĂłwnieÂż doskonaÂły interpretator Claude`a. OczywiÂście po tych plumkaniach i pluskaniach, stanĂŞÂłam nieodwoÂłalnie u bram muzycznego nieba. Chyba nie tylko ja, bo wybuchÂła taka owacja, Âże poczuÂłam siĂŞ prawie jak w Dusznikach.
Po ukÂłonach i piĂŞknym chÂłopiĂŞcym, skomnym uÂśmiechu, DaniiÂł na chwilĂŞ zamknÂąÂł oczy, nabraÂł tchu i zaczÂąÂł cykl dwunastu Etiud z opusu 25. Sami wiecie jak to brzmi, bo sÂłyszeliÂśmy te cuda nie raz na youtube. Ale na Âżywo, na obcej ziemi, poczuÂłam siĂŞ stasznie dumna! PomyÂślaÂłam TO MOJE! POLSKIE! I niech wszyscy padnÂą na kolana przed geniuszem naszego muzycznego wieszcza. PomyÂślaÂłam teÂż, Âże my Polacy mamy Chopina, a oni Rosajnie majÂą Czajkowskiego, Rachmaninowa i Trifonowa. ZbudowaÂło mi siĂŞ to w tak okrÂąglutkie zdanie, Âże nie omieszkaÂłam go powtĂłrzyĂŚ , w rozmowie z DaniiÂłem. OczywiÂście z tej dumy i emocji uroniÂłam wiele Âłez, szczegĂłlnie przy Etiudzie nr 3, uwaÂżajÂąc jednakÂże na odÂświĂŞtny makijaÂż

)).
No cĂłÂż, szczerze mĂłwiÂąc, mam nieco podobne odczucia jak Dorotka. Etiudy grane przed rokiem, byÂły wzorcem z Sevres. Teraz, mam waÂżenie, Âże sÂą zbyt szybkie, chociaÂż wygrane doskonale i nie tracÂą nic ze swojego piĂŞkna. MoÂże to tylko nasze - polskie uszy, przyzwyczajone do innego tempa czujÂą dyskomfort?
MuszĂŞ jeszcze napisaĂŚ o Etiudzie Rewolucyjnej. W angielskim, jak wiecie, okreÂśla siĂŞ jÂą jako "Zimowy Wiatr". ZastanawiaÂłam siĂŞ, patrzÂąc na diabolicznÂą minĂŞ DaniiÂła (znanÂą nam z Walca Mefisto), jakÂą gra etiudĂŞ? Czy RewolucyjnÂą, czy Wiatr Zimowy? Cokolwiek jednak widziaÂł, byÂło to przewspaniaÂłe, aÂż trudno byÂło siĂŞ powstrzymaĂŚ od owacji! Ale wytrzymaliÂśmy. Natomiast to, co dziaÂło siĂŞ po wystĂŞpie nie zdarza siĂŞ tutaj chyba aÂż tak czĂŞsto, bo JapoĂączycy i wiekowi Amerykanie, poczÂątkowo powÂściÂągliwi, przyglÂądali siĂŞ nam - sÂłowianom z lekka zdziwieni, ale w koĂącu rĂłwnieÂż dali siĂŞ ponieÂśĂŚ entuzjazmowi.
DaniiÂł nie daÂł siĂŞ zbyt dÂługo prosiĂŚ i ponownie zasiadÂł do fortepianu, doÂśĂŚ chyba leciwego, ale cudownie brzmiÂącego Steinwaya. Szybciutko zapowiedziaÂł pierwszÂą EtiudĂŞ z op. 10 Chopina i zagraÂł!!! ZnĂłw burza oklaskĂłw (na stojÂąco), powtĂłrne wejÂście i zapowiedÂź: Etiuda nr 2 z op.10. RozlegÂły siĂŞ chichoty i zapadÂła martwa cisza. PopÂłynĂŞÂły dÂźwiĂŞki i po raz kolejny wiĂŞkszoÂśĂŚ dusz uleciaÂła wysoko... no w kaÂżdym razie moja. Kolejne owacje i kolejny bis: dla odmiany Chopin, Etiuda op. 10 nr 3. No, teraz to juÂż wybuch Âśmiechu, ale krĂłciutki bo wszyscy chcieli wiĂŞcej muzyki! Nie znam sÂłĂłw, ktĂłre wyraziÂłyby to co sÂłyszeliÂśmy, ale Wy przecieÂż doskonale wiecie na co staĂŚ tego chÂłopca! I znĂłw dÂłuuugie standing ovations i kolejny bis. Podejrzewam, Âże wszyscy chcieliby usÂłyszeĂŚ resztĂŞ etiud z opusu 10, ale tym razem DaniiÂł zapowiedziaÂł: Johann Strauss Overture to "Die Fledermaus", nie dodajÂąc, Âże to jego wÂłasna transkrypcja, ale my juÂż to przecieÂż doskonale wiemy. Jak rĂłwnieÂż to, Âże jego technika gry jest wrĂŞcz niewiarygodna. W niektĂłrych utworach, chyba nikt normalny nie jest w stanie nadÂąÂżyĂŚ za bÂłyskawicznymi ruchami jego palcĂłw! Tak byÂło i tym razem!
ZmĂŞczony, ale szczĂŞÂśliwy i uÂśmiechniĂŞty, wstaÂł zÂłoÂżyÂł kolejny gÂłĂŞboki ukÂłon i wyszedÂł. Owacje trwaÂły jeszcze jakiÂś czas, ale juÂż chyba wszyscy czuli, Âże daÂł z siebie wszystko i wymagaĂŚ wiĂŞcej byÂłoby nieprzyzwoitoÂściÂą.

W kolejce do wyjÂścia, staÂłam obok uÂśmiechniĂŞtego szeroko, zachwyconego Amerykanina, ktĂłry zwacajÂąc siĂŞ do mnie powiedziaÂł: Hi`s amazing! O yes! - odparÂłam i nie trzeba byÂło wiĂŞcej sÂłĂłw. TenÂże przesympatyczny czÂłowiek (nie, nie... duÂżo ode mnie mÂłodszy!), potem zobiÂł mi z DaniÂłem zdjĂŞcie!
Tutaj sÂą nieco inne zwyczaje, niÂż u nas. To nie wielbiciele oblegajÂą kulisy, by spotkaĂŚ ulubionego atystĂŞ, to On wychodzi do foyer. Bardzo to miÂłe, chociaÂż tworzy siĂŞ straszny tÂłok i trudno siĂŞ dostaĂŚ po autograf i zamieniĂŚ kilka sÂłĂłw. Mnie siĂŞ jednak udaÂło w caÂłym zamieszaniu nie tylko dostaĂŚ autograf (niestety bez dedykacji dla nas kurieowiczĂłw), ale rĂłwnieÂż chwilĂŞ porozmawiaĂŚ, przekazaĂŚ Wasze Âżyczenia (dziĂŞki sÂłuchaniu radia Orfiej doskonale poradziÂłam sobie w rozmowie po rosyjsku, natomiast DaniiÂł podziĂŞkowaÂł mi piĂŞknÂą polszczyznÂą!) i naszym szafarskim zwyczajem, zrobiĂŚ wspĂłlne zdjĂŞcie.
Przyznam, Âże to emocjonalne szaleĂąstwo, jakie dane mi byÂło wczoraj przeÂżyĂŚ, miaÂło szczegĂłlny wymiar, bo tu, tak daleko od domu - ojczyzny, odczuwa siĂŞ szczegĂłlnie bliskoÂśĂŚ muzyki Chopina, a i sÂąsiadĂłw z Europejskiego podwĂłrka traktuje siĂŞ jak bliskich znajomych.