Z teologiÂą na TY

[Mozart]

ŒmierÌ celem ¿ycia? Szkoda nawet czasu, by to komentowaÌ. Z ca³¹ pewnoœci¹, g³upota Mozarta w dziedzinie eschatologii mia³a swe Ÿród³o w jego herezji. Przypomnê- Mozart by³ masonem.

Nie mogê siê z tym w pe³ni zgodziÌ. Mozart uwa¿any jest przez wielu badaczy za jednego z najg³êbiej wierz¹cych kompozytorów. To, ¿e nale¿a³ do lo¿y masoùskiej nie przeszkadza³o mu w uczêszczaniu na katolickie nabo¿eùstwa we Wiedniu czy w Baden. W okresie salzburskim, jak wiadomo, stworzy³ ogromn¹ liczbê dzie³ koœcielnych - póŸniej faktycznie znacznie mniej - ale w œwietle znanych nam dziœ faktów [rozwinê temat póŸniej] - nie mo¿na nazwaÌ go heretykiem, agnostykiem itp. Mozart zawsze podkreœla³ swe przywi¹zanie do wiary katolickiej, wpojonej mu przez bardzo konserwatywnego w sprawach religii Leopolda - który zreszt¹ sam zapisa³ siê do lo¿y podczas wiedeùskich odwiedzin syna!
Có¿, trzeba na to spojrzeÌ w kontekœcie realiów oœwieceniowych, w których dopatrujemy siê (sk¹din¹d s³usznie) wielu sprzecznoœci.

To ówczesny, XVIII-wieczny Koœció³ og³osi³ Mozarta masonem-heretykiem - wiedeùska Katedra odmówi³a przecie¿ pe³nej ceremonii pogrzebowej. Dziœ jest inaczej - w noc œmierci 4/5 XII w wielu œwiatyniach Europy odprawiane s¹ ³aciùskie Msze ¿a³obne za jego duszê, których mistycyzm wzmaga odgrywane wówczas niedokoùczone Requiem...

Mozartowska eschatologia jest - moim zdaniem - niezmiernie ciekawa, takÂże w aspekcie filozoficznym...  Takie listy jak ten do Lorenzo da Ponte czy Leopolda Mozarta z 1787 r. (przeÂłoÂżony przez KasiĂŞ - ze sÂłynnym stwierdzeniem mit diesem wahren, besten Freund des Menschen - ÂŚmierĂŚ jako najlepsza przyjació³ka czÂłowieka), ale rĂłwnieÂż ten napisany do ojca i Abbate Bullingera po Âśmierci matki w ParyÂżu (pisaÂłem o tym ileÂś ileÂś postĂłw temu  ) - pokazujÂą niezwyk³¹ dojrzaÂłoœÌ tego czÂłowieka, istniejacego niestety w umysÂłach wielu ludzi jako bawidamek, roztrwaniacz pieniĂŞdzy, wieczny imprezowicz (). Mimo caÂłej swej nieporadnoÂści Âżyciowej byl czÂłowiekiem niezwykle wraÂżliwym - ukazuje to nie tylko poprzez swÂą muzykĂŞ.

ŒmierÌ jako cel ¿ycia... Myœlê, ¿e Mozart porównuje tu ¿ycie do drogi, która nieuchronnie prowadzi do bramy na jej koùcu. W tym sensie ŒmierÌ-Przyjació³ka, jedyne co pewne - jest celem wêdrówki po tej drodze.
 
Niezmiernie to przykre, Âże Mozart pod koniec Âżycia nie poczuÂł twĂłrczego samospeÂłnienia. UmarÂł z innym uczuciem w sercu niÂż wielki humanista Beethoven, Rossini, Verdi... UmieraÂł usilnie wierzÂąc w to, Âże nie nadszedÂł jego czas. ÂŻe Jego Opus nie zostaÂło zamkniĂŞte, ze nie pozostawiÂł ludzkoÂści caÂłego owocu swego niesÂłychanego talentu...

JakÂże chciaÂłoby siĂŞ dziÂś wieczorem byĂŚ przy Rauhensteingasse 8, ostatnim mieszkaniu Mozarta...

[Aleksias]

Mozart mia³ niezwykle piêkn¹ i bogat¹, szlachetn¹ duszê, niezale¿nie od tego, w co i jak wierzy³. I widaÌ, ¿e ostatecznie jego podejœcie do spraw ¿ycia i œmierci istotnie dozna³o zadziwiaj¹cego rozwoju od tego czasu, kiedy pamiêtamy go jako szukaj¹cego zabaw, beztroskiego lekkoducha. Tylko czy lekkoduch potrafi³by dŸwign¹Ì tak potê¿ne, monumentalne konstrukcje, jak symfonia g-moll, jak Jowiszowa, jak Wielka Msza, jak Requiem?

Zreszt¹ te wszystkie opowieœci o jego lekkoduchostwie, to s¹ sprawy powierzchowne, które czêsto nijak siê maj¹ do g³êbi, która skrywa siê pod migoc¹c¹ powierzchni¹. Mo¿e i bywa³ beztroski, hulaszczy, weso³kowaty. Przede wszystkim by³, jak wielu ludzi wra¿liwych, a i przy okazji chowanych w pewnej izolacji od od ¿ycia, nieprzystosowany do walki z nim, nie przygotowany do znoszenia jego trudów. I rekompensowa³ sobie te trudy, jak i niezwyk³y, bezustanny twórczy wysi³ek na najwy¿szym poziomie, ucieczkami w beztrosk¹, dzieciêc¹ swawolê. Jednak pod tymi œwiecide³kami b³yszcza³ wielki duch œwiat³em czystym jak gwiazda.

To poczucie, ¿e ¿ycie nieuchronnie koùczy siê, ca³e jest biegiem ku œmierci, i powinno byÌ postrzegane w³aœnie z takiej perspektywy, ¿e œmierÌ, przypomnienie i symbol tej skoùczonoœci, mo¿e byÌ pozytywn¹ wartoœci¹, nadaj¹c¹ szczególn¹ cennoœÌ dniom naszego ¿ycia, ucz¹c¹ nas szacunku i uwa¿noœci wobec skoùczonego czasu, wobec ostatecznego rozliczenia, jest œwiadectwem podejœcia filozoficznego, wcale nie powszechnego w owych czasach - i tak¿e nie w naszych. Brzmi¹ w nim echa stoików, choÌ raczej niemo¿liwym jest, by Mozart czyta³ Marka Aureliusza. WielkoœÌ muzyki jednak sz³a w parze ze szlachetnoœci¹ duszy, która j¹ tworzy³a i wysy³a³a ku gwiazdom.
 
Tak, smutno i mnie, Âże nie czuÂł spokoju speÂłnienia, choĂŚ miaÂł peÂłnÂą ÂświadomoœÌ i poczucie swego talentu. ChoĂŚ wÂłaÂśnie jego tak mocny determinizm pociesza mnie - on znajdowaÂł w nim uspokojenie. To byÂło jego "es muss sein". Pocieszam siĂŞ teÂż, Âże byĂŚ moÂże jednak choĂŚ w jakimÂś stopniu byÂł zadowolony z tego, co nam pozostawia. I moÂże podejrzewaÂł, Âże juÂż tÂą czÂąstkÂą swoich moÂżliwoÂści, sam podlegÂły wÂładzy Âśmierci, zapracowaÂł na nieÂśmiertelnoœÌ. Szkoda mi teÂż, Âże nie czuÂł siĂŞ w peÂłni szczĂŞÂśliwy jako czÂłowiek, i Âże tutaj caÂłkiem juÂż chyba nie byÂł pewien swojej wartoÂści, jakby nie mĂłgÂł przerzuciĂŚ  ÂświatÂła swego geniuszu na resztĂŞ swojej osobowoÂści.

Wiem, gdzie chciaÂłabym dzisiaj byĂŚ... Nie zawsze moÂżna zrealizowaĂŚ wszystko, co by siĂŞ pragnĂŞÂło, jednak bĂŞdzie jeszcze, jak wierzĂŞ, wiele okazji... MoÂże w przyszÂłym roku...

http://www.youtube.com/watch?v=6EGWmElj6PM&feature=related

[chingate]

Naprawdê wzruszaj¹ mnie szlachetne intencje moich znakomitych Przedmówców, wszelako zgodziÌ siê z ich tezami nie mogê. Piszesz, Drogi Patryku: " To ówczesny, XVIII-wieczny Koœció³ og³osi³ Mozarta masonem-heretykiem - wiedeùska Katedra odmówi³a przecie¿ pe³nej ceremonii pogrzebowej. Dziœ jest inaczej - w noc œmierci 4/5 XII w wielu œwiatyniach Europy odprawiane s¹ ³aciùskie Msze ¿a³obne za jego duszê, których mistycyzm wzmaga odgrywane wówczas niedokoùczone Requiem..."
Patryku, oficjalne zdanie Koœcio³a nie ma chyba znaczenia wobec faktu, ¿e Mozart, wstêpuj¹c do lo¿y masoùskiej, sam obra³ drogê herezji. Znam oczywiœcie te wypowiedzi Mozarta, które jego wielbiciele wykorzystuj¹ do apologii Wolfiego jako cz³owieka wierz¹cego. Przy okazji odniosê siê do postu Koz³a- teza o rzekomym "heretyŸmie" chrzeœcijaùstwa to jeden z ulubionych argumentów niedowiarków i socjalistycznych "teologów". Chrzeœcijaùstwo nigdy nie by³o sekt¹ ani herezj¹, albowiem pierwsi chrzeœcijanie nie byli judaistami odstêpuj¹cymi od judaistycznych dogmatów. Podobnie jak muzu³manie, chrzeœcijanie stali siê SOB¥ w jednym dniu, gwa³townie i cudownie, nie tworz¹c sekty i nie heretyzuj¹c. Oczywiœcie w czasach komuny lansowano pseudonaukowe teorie, wedle których chrzeœcijaùstwo wywodzi³o siê z "sekty esseùczyków". Przemilczmy to litoœciwie. Ale ad rem. Nie w¹tpiê w to, ¿e Mozart mia³ szlachetn¹ i bogat¹ duszê. Bynajmniej, nie jest tu dla mnie argumentem jego Requiem, napisane w szczególnym momencie jego ¿ycia, raczej wolê postrzegaÌ jego duchowoœÌ przez pryzmat "Don Giovanniego". Muszê ju¿ spadaÌ, bo rano do roboty wstajê o 4 i rowerem bêdê pogina³ przez pó³ wyspy, pozdrav, dobranoc pch³y na noc, kalaruchy do poduchy i co tam jeszcze.

[Aleksias]

Zatem zgadzamy siê w najwa¿niejszej sprawie - wielkoœci Mozartowskiego ducha:) Mniej istotne jest, w moim mniemaniu, jakie konkretnie dzie³a doprowadzi³y nas do tej konkluzji;) Zaœ co do jego religijnoœci - có¿, s¹ rzecz jasna jego wypowiedzi, raczej nie œwiadcz¹ce o braku wiary w OpatrznoœÌ - w jakim to pozostawa³o stosunku do oficjalnych dogmatów katolicyzmu, trudno mi dyskutowaÌ. I jest ten ogrom dzie³ muzyki sakralnej, jakie stworzy³ - samych w sobie bêd¹cych, a przynajmniej mog¹cych byÌ rodzajem modlitwy.

Dalej, SÂławku, wchodzimy w delikatnÂą sferĂŞ dyskusji o religii. TwĂłj post, jak i Konrada, i Patryka, otwiera pole fascynujÂącej dyskusji, i aÂż siĂŞ o niÂą prosi:)) Ale i znĂłw moÂże staĂŚ siĂŞ potencjalnym ÂźrĂłdÂłem spiĂŞĂŚ. Nie wÂątpiĂŞ, Âże potrafimy dyskutowaĂŚ z najwiĂŞkszym obiektywizmem i szacunkiem wobec siebie i swoich przekonaĂą. Jednak przeszliÂśmy tu juÂż kilka kryzysĂłw z powodu sprzeczek i zadraÂżnieĂą. ProponujĂŞ, aby jeÂśli juÂż koledzy mieliby rozmawiaĂŚ o takich kwestiach, jak: czy chrzeÂścijaĂąstwo byÂło czy nie byÂło sektÂą, oraz czy masoneria jest herezjÂą, podyskutowali o tym na przykÂład na wÂątku historycznym, i przestrzegajÂąc maksymalnej tolerancji. Zachowajmy ten jeden z piĂŞkniejszych wÂątkĂłw na tym forum w moÂżliwie jak najlepszym stanie.   
 

[fille007]

Bynajmniej, nie jest tu dla mnie argumentem jego Requiem, napisane w szczegĂłlnym momencie jego Âżycia

Do póŸnych dzie³ sakralnych nale¿y te¿ g³êboki, zamyœlony motet Ave verum D-dur KV 618 z czerwca 1791.

OsobiÂście jestem caÂłkowicie spokojna o duszĂŞ Wolfganga. ZresztÂą nie nam jÂą osÂądzaĂŚ.

[Mozart]

To poczucie, ¿e ¿ycie nieuchronnie koùczy siê, ca³e jest biegiem ku œmierci, i powinno byÌ postrzegane w³aœnie z takiej perspektywy, ¿e œmierÌ, przypomnienie i symbol tej skoùczonoœci, mo¿e byÌ pozytywn¹ wartoœci¹, nadaj¹c¹ szczególn¹ cennoœÌ dniom naszego ¿ycia, ucz¹c¹ nas szacunku i uwa¿noœci wobec skoùczonego czasu, wobec ostatecznego rozliczenia, jest œwiadectwem podejœcia filozoficznego, wcale nie powszechnego w owych czasach - i tak¿e nie w naszych. Brzmi¹ w nim echa stoików, choÌ raczej niemo¿liwym jest, by Mozart czyta³ Marka Aureliusza. WielkoœÌ muzyki jednak sz³a w parze ze szlachetnoœci¹ duszy, która j¹ tworzy³a i wysy³a³a ku gwiazdom.

Piszesz, Asiu, uderzaj¹c w najczulsze struny... Zupe³nie w duchu Annette Kolb, autorki niezwyk³ej, rozfilozofowanej biografii Mozarta (choÌ jej muzyczne fascynacje objê³y tak¿e innych twórców, choÌby Wagnera). Nikt z tak¹ wra¿liwoœci¹ nie podj¹³ siê psychoanalizy geniuszu Wolfiego. Jesteœcie pokrewnymi duszami...
Równie¿ Kolb uwa¿a Mozarta za cz³owieka g³êboko wierz¹cego; na ten temat rozpisuje siê bardzo piêknie, porównuj¹c jego religijnoœÌ (która, jak zauwa¿a, mo¿e byÌ elementem krytyki ze strony religijnych purystów) z religijnoœci¹ Bacha itd. (niestety, nie mam w Poznaniu tej ksi¹¿ki).

PonoĂŚ w rozmowie z pewnym Niemcem-protestantem w czasie podró¿y do Frankfurtu (rok przed ÂśmierciÂą) Mozart wyÂłoÂżyÂł swĂłj poglÂąd na sprawy wiary... PrzyznaÂł, Âże jest ufajÂącym w OpatrznoœÌ katolikiem, wspomniaÂł swe lata mÂłodzieĂącze i swojÂą niezwyk³¹ (uwarunkowanÂą ojcowskim wychowaniem  ) poboÂżnoœÌ. PóŸniej we Wiedniu - jak przyznaÂł - ulegÂło to zmianie, ale ilekroĂŚ wchodzi do ÂświÂątyni, wsÂłuchuje siĂŞ w Kyrie, Gloria, wyznanie wiary Symbolum Nicaenum itd - Âłza krĂŞci mu siĂŞ w oku, z trwogÂą prĂłbuje sobie wyobraziĂŚ rzeczy ostateczne. MiaÂł teÂż zarzuciĂŚ swemu luteraĂąskiemu rozmĂłwcy brak odniesieĂą do religii, laicyzacjĂŞ protestanckiego, oÂświeceniowego spoÂłeczeĂąstwa, kultury.
Oczywiœcie, obcuj¹cy w krêgach arystokracji oœwieceniowej Mozart odrzuca³ pewne zasady Koœcio³a, w inne - te podstawowe, dogmatyczne - wierzy³ ca³ym swym sercem. Jego duchowoœÌ wyra¿a siê w filozofii Requiem, ale i Czarodziejskiego fletu. Jest pe³na sprzecznoœci - ale w jej centrum stoi chrzeœcijaùskie Credo.

OsobiÂście jestem caÂłkowicie spokojna o duszĂŞ Wolfganga. 

Ja rĂłwnieÂż! Tylko osoba o g³êbokim przywiÂązaniu do tradycji KoÂścioÂła - mimo ogromnych trudnoÂści stwarzanych  przez jednego jego przedstawiciela, ksiĂŞcia arcybiskupa Colloredo - stworzyĂŚ moÂże takie arcydzieÂła. 

http://www.youtube.com/watch?v=6KUDs8KJc_c - Ave Verum Corpus (L. Bernstein !)
http://www.youtube.com/watch?v=M4pCxdWu1lo - Laudate pueri z Vesperae solennes de Confessore (S. Stuligrosz, M. Cichocka)
http://www.youtube.com/watch?v=1eZ5SqqXXCk - Kyrie d-moll KV 341 (Philippe Herreweghe)

Na mozart-archiv.de znaleŸÌ mo¿na najpiêkniejsze (obok KV 341) Kyrie C-dur KV 323 i Es-dur KV 322.

[Aleksias]

Ne t'en fais pas, mon ami;))    Chyba nasz kolega wprowadziÂł nam na forum atmosferĂŞ jĂŞzykowego stresu
ByĂŚ moÂże czĂŞÂściej mĂłwimy, Âże ufamy czemuÂś, jednak ufaĂŚ w coÂś, choĂŚ rzadsze, jest rĂłwnieÂż wÂłaÂściwe.

Niestety nie znam Annette Kolb, a jeœli jest pokrewn¹ dusz¹, bardzo chêtnie j¹ poznam. Pewnie tak, bo idea filozofowania jest mi bardzo bliska:)) Musisz mi kiedyœ po¿yczyÌ tê ksi¹¿kê:)

Zanim zacznê kontemplowaÌ Offertorium, do tego wspania³ego zestawu, jaki przygotowa³eœ, chcia³am dorzuciÌ jeszcze jedn¹ per³ê.
Kyrie z Wielkiej Mszy c-moll - sama esencja duchowoÂści:)
http://www.youtube.com/watch?v=hieCzEZwRw4&feature=related

[kozioÂł]

Przy okazji odniosĂŞ siĂŞ do postu KozÂła- teza o rzekomym "heretyÂźmie" chrzeÂścijaĂąstwa to jeden z ulubionych argumentĂłw niedowiarkĂłw i socjalistycznych "teologĂłw". ChrzeÂścijaĂąstwo nigdy nie byÂło sektÂą ani herezjÂą, albowiem pierwsi chrzeÂścijanie nie byli judaistami odstĂŞpujÂącymi od judaistycznych dogmatĂłw. Podobnie jak muzuÂłmanie, chrzeÂścijanie stali siĂŞ SOBÂĄ w jednym dniu, gwaÂłtownie i cudownie, nie tworzÂąc sekty i nie heretyzujÂąc. OczywiÂście w czasach komuny lansowano pseudonaukowe teorie, wedle ktĂłrych chrzeÂścijaĂąstwo wywodziÂło siĂŞ z "sekty esseĂączykĂłw". Przemilczmy to litoÂściwie.

Musammanie drogi, bez urazy ale mo¿e tak oto odpowiem ze swej strony - to o czym piszesz, to kompletna bzdura, podobnej bzdury dawno ¿em ju¿ nie slysza³..a utrzymujê kontakt z ludzmi dla których temat ten, stanowi przedmiot badaù od wielu d³ugich lat..Powtórzê wiêc raz jeszcze - nie rzekomym "heretyzmie', ale wrêcz niemal oczywistym heretyzmie w ³onie judaizmu - i to od samej podstawy, g³ównego za³o¿enia tej pierwotnej sekty (bo w tamtym czasie jeszcze nie uznanej za oficjaln¹ religiê na mocy litery prawa)..
Teza o owym heretyzmie chrzeœcijaùstwa nigdy nie by³a te¿ argumentem jedynie dla niedowiarków i jak to okreœli³eœ "socjalistycznych teologów", lecz rzeczowym stwierdzeniem opartym na rzetelnych d³ugotrwa³ych badaniach powa¿nych ludzi nauki w ró¿nych czêœciach œwiata (historyków, biblistów, archeologów itd..) - zreszt¹ stwierdzenie to niebezpodstawne, bo opieraj¹ce siê na podobnych stwierdzeniach ludzi obeznanych (wtajemniczonych) z tematem ¿yj¹cych w wiekach poprzednich - i czerpi¹cych ze Ÿróde³, których datowanie siêga g³êboko wstecz, nawet do pierwszych wieków chrzeœcijaùstwa i wczeœniej..Z kolei ci w ¿adnej mierze nie mogli byÌ i nie byli "socjalistycznymi teologami"..
Ca³e bowiem chrzeœcijaùstwo zawiera w sobie wiele zapo¿yczeù z innych oficjalnych i tych mniej oficjalnych wyznaù o charakterze czysto sekciarskim..Ju¿ nawet pomijaj¹c judaizm z którego wysz³o, weŸmy chocia¿by zaratusztrianizm z którego zapo¿yczono takie elementy jak: zmartwychwstanie, niepokalane poczêcie, mesjanizm-zbawiciel, s¹d ostateczny, czyœciec, niebo, piek³o..nawet dogmatu Trójcy mo¿na siê doszukiwaÌ..Dalej, mazdaizm i co chyba najwa¿niejsze (pomijaj¹c przy tym cal¹ ta sektê esseùczyków) Mitraizm - który powsta³ i sta³ siê religi¹ paùstwow¹ na d³ugo przed chrzeœcijaùstwem..Z mitraizmu ewidentnie zapo¿yczono: nieœmiertelnoœÌ duszy, dzieù narodzin cz³owieka-boga (25 XII by³ wczeœniej czczony jako dzieù narodzin boga Mitry), krwawa ofiara i zbawienie - zdumiewaj¹co zbie¿ne z odkupieniem, chrzest poprzez rytua³ obmycia (zreszt¹ w judaizmie równie¿ stosowany), chleb i wino..ba, nawet komunia i znak krzy¿a (hostie) - w tym okresie znakiem chrzeœcijaùskim nie by³ krzy¿, lecz RYBA..nie wspominaj¹c o kilku cudach z ¿yciorysu Jezusa, jak choÌby przemiana wody w wino (cud w Kanie - wspomina o tym jedynie Jan, tak jakby pozostali nie mieli o nim zielonego pojêcia..hm, Jan spisa³ swoj¹ relacjê jako ostatni, wtedy wiêc kiedy wszyscy ju¿ dawno nie ¿yli )
Nic wiêc dziwnego, ¿e chrzeœcijaùstwo ju¿ po zdobyciu prymatu zwalcza³o mitraizm tym bardziej, im bardziej siê do niego upodabnia³o..Nieprzypadkowo zatem w okresie póŸnego cesarstwa na ruinach licznych mitreów (tylko w samym Rzymie by³o ich chyba z seta, podczas gdy w tym samym czasie chrzeœcijaùskich, dos³ownie wcale) powstawa³y chrzeœcijaùskie koœcio³y (np bazylika San Clemence, czy koœció³ Santa Prisca), a gdy za cezara Konstantyna i potem Teodozjusza sta³o siê religi¹ paùstwow¹, proces ten osi¹gn¹³ swoje apogeum - do V-VI w wszystkie je przejêto, zamieniono na koœcio³y, lub po prostu zburzono..
Taka ciekawostka - nawet grota w Bethelem w której to rzekomo (wg przyjetej tradycji) mia³ przyjœÌ na œwiat przysz³y Zbawiciel, s³u¿y³a pierwotnie jako miejsce kultu boga Mitry..
Tak Musammanie, to prawda ¿e pierwsi chrzeœcijanie, wliczaj¹c w to zarówno bezpoœrednich œwiadków wydarzeù (uczniowie) jak i samego za³o¿yciela tego wyznania byli judaistami, byli krótko rzecz ujmuj¹c ¯ydami - wszyscy bowiem byli obrzezani, w³¹cznie z Jezusem z Nazaretu (mówi o tym wyraŸnie ewangelista £k). Pocz¹tkowo przestrzegali równie¿ litery Prawa, ale tylko pocz¹tkowo..tj do momentu dzia³aù podjêtych przez Szaw³a (Paw³a) z Tarsu - odrzucaj¹cego nakaz stosowanie tego¿ rytua³u i zezwalaj¹cego na przyjmowaniu do grona nowych wyznawców wszystkich nieobrzezanych (tj pogan)..jak równie¿ pod wp³ywem jedynie "snu piotrowego" - zezwolenie na spo¿ywanie nie tylko stworzeù "nieczystych", ale wszystkiego co siê rusza...by³o to zatem ewidentne przeciwstawienie siê zapisanym prawom w judaizmie, prawom ustanowionym przez samego Boga Ojca..

dla pewnoœci, coby znów samo siê nie skasowa³o..t¹ czêœÌ posta wbije teraz
cd za moment..

[kozioÂł]

cd odpowiedzi na post Musammana..

Problem tkwi jednak w czymœ znacznie powa¿niejszym, stanowi¹cym podstawê judaizmu tj uderzeniem w podstawowy dogmat tego wyznania - wiarê w jedynego i tylko jedynego Boga Ojca..Natomiast wypowiadane przez Jezusa s³owa "Jestem, Jam Jest" (YHWH) odnosz¹ce siê w stosunku do samego siebie, by³y tego dogmatu zaprzeczeniem - bo oto cz³owiek z krwi i koœci, nie doœÌ ¿e osmiela siê wypowiadaÌ g³oœno zakazane w Prawie imiê Boga, to jeszcze tym samym zrównuje istotê ludzk¹ z Bogiem..Wiecej, okreœla samego siebie tym¿e imieniem - jakoby On i Ojciec s¹ jednym, stanowi¹ jedno, s¹ jednym i tym samym w trzech osobach..
Owa troista natura Boga, nie byÂła wiĂŞc w rozumieniu Ăłwczesnych wyznawcĂłw judaizmu czystym monoteizmem, a wrĂŞcz zgoÂła czymÂś przeciwnym - byÂło to zatem najwieksze z dopuszczalnych bluÂźnierstw..juÂż wiĂŞkszego byĂŚ nie mogÂło (i m.in. za to wÂłasnie Rabbuni zostaÂł skazany na ÂśmierĂŚ, zresztÂą zamachĂłw na jego Âżycie byÂło znacznie wiĂŞcej - choĂŚby taki oto przykÂład pierwszy z brzegu, w rodzinnym mieÂście Nazaret (ÂŁk 4;28-30)..
Skoro wiêc bluŸnierstwo, to tym samym i herezja w ³onie judaizmu (potem z kolei "odczepieùstwo", zas w oczach Rzymu - jedna z b.wielu sekt dzia³aj¹cych w owym czasie na obszarze ogromnego Imperum Romanum) - taka sama herezja jak parê wieków póŸniej Arianie w ³onie chrzeœcijaùstwa, kwestionuj¹cy dogmat Trójcy i jedynie bosk¹ naturê Chrystusa (czy analogicznie jak d³ugo d³ugo potem odczepieùcy od wiary katolickiej - protestantyzm, prawos³awie itd..w³¹cznie z ca³¹ rzesz¹ sekt typu Jehowi i tym podobnych..
Tak wiĂŞc stwierdzenie Âże "stali siĂŞ SOBÂĄ w jednym dniu" - to nazbyt wielkie uproszczenie, na dodatek zasadniczo mijajÂące siĂŞ z prawdÂą..
To Twój osobisty pogl¹d Musammanie ?..kto w ogóle tak powiedzia³, gdzie to jest napisane ?? - no chyba ¿e tylko w jakimœ katechizmie.. W ka¿dym bez wyj¹tku procesie historycznym (a wiêc i tym przypadku) nic nie powstaje ot tak samo z siebie. Wszystko musi mieÌ swój pocz¹tek i kolejne etapy rozwoju, a¿ do osi¹gniêcia w pe³ni ukszta³towanego tworu, zjawiska..Musi istnieÌ przyczyna i koùcowy skutek - samo z siebie to mo¿na np odruchowo chwyciÌ i zapaliÌ papierosa..ale i tu nie bardzo, bo nawet takowa prosta czynnoœÌ jest wynikiem kilku sk³adowych elementów, czynników - wystepuj¹cych w zwi¹zku przyczynowo-skutkowym..
Co do sekty esseùczyków (aram.hassayah - uzdrowiciel, uzdrowiciele) - otó¿ nie przemilczajmy tego litoœciwie.. Nie jest to bowiem ani teoria pseudonaukowa, ani lansowana jedynie w czasach komuny (to kolejna nieprawda) - opiera siê ona na wynikach d³ugoletnich badaù Ÿród³owych, prowadzonych na d³ugo przed komun¹ i trwaj¹cych wci¹¿ nadal i po niej (równiez w czasie obecnym) - trwajacych odk¹d tylko z pocz. XX w odkryto zwoje w Qumram (zwane te¿ zwojami znad M.Martwego), a Ÿród³a to niema³ej wartoœci..bo powsta³e nie tylko w pierw.wiekach chrzescijaùstwa, ale i pochodz¹ce z II-III wieku p.n.e
I tak na dobra sprawê teoria wcale nie pozbawiona sensu - wiele cech zbie¿nych z pierwotnym, czy nawet i póŸniejszym chrzeœcijaùstwem (praktykowanie celibatu, rytua³ obmycia poprzez chrzest, Nauczyciel Sprawiedliwoœci, chleb i wino podczas wieczerzy, czy w geœcie protestu wzglêdem œwiatyni jerozolimskiej - obchodzenie œwiêta Pesach dzieù wczeœniej...coœ to przypomina - w W.czwartek, a nie pi¹tek jak wiêkszoœÌ wyznawców judaizmu..)
Ale to szeroka tematyka, wiĂŞc mozna pisaĂŚ i pisaĂŚ...szkoda nadwyrĂŞÂżaĂŚ sobie miĂŞÂśni dÂłoni..

[chingate]

ChrzeÂścijaĂąstwo narodziÂło siĂŞ w jednym momencie- w momencie Zmartwychwstania, a wiĂŞc wtedy, gdy wypeÂłniÂło siĂŞ SÂłowo. EsseĂączycy nie mieli nic wspĂłlnego z chrzeÂścijanami. 

[kozioÂł]

A to ciekawe, ¿e dopiero od tego momentu...szkoda tylko, ¿e Kefas a uœciœlaj¹c Marek pisz¹cy pod jego dyktando, nic a nic nie wiedzieli o tym najwiêkszym z cudów (podobnie zreszt¹ jak o innym, cudzie "pokrewnym" tj wskrzeszeniu £azarza, bo zdaje siê wzmiankuje o tym jedynie czwarty, ostatni z ewangelistów Jan - przy okazji warto zwróciÌ uwagê na oryginalne hebrajskie t³umaczenie imienia £azarz..brzmi niezwykle ciekawie )..nie wiedzieli, bo jest rzecz¹ niebywa³¹ ¿eby o najwiêkszym z cudów w dziejach ludzkoœci nie wspomnieÌ ni s³owem - nie wiedzieli, poniewa¿ ostatnie perykopy z euangelion Marka o tym wydarzeniu mówi¹ce - to nic innego jak póŸniejsza interpolacja, pochodz¹ca pewnikiem z wieków œrednich..Ich wspólnie spisana relacja koùczy siê bowiem jedynie na krótkiej, jednowersowej wzmiance o pustym grobie..

A czy esseĂączycy mieli, czy nie mieli coÂś wspĂłlnego z chrzeÂścijaĂąstwem ?..trudno jednoznacznie dociec (nawet jeÂśli podobnie jak u pierwotnych chrzeÂścijan, cechowaÂła ich wspĂłlnota dĂłbr materialnych, ÂżyjÂąc tak jak i oni w tworzonych przez siebie komunach..) - przecieÂż zniknĂŞli nagle (moÂże gwaÂłtownie) z areny dziejĂłw, w trakcie lub w chwilĂŞ po upadku powstania Âżydowskiego z 70 r..w tym miejscu Âślad po nich juÂż bezpowrotnie siĂŞ urywa.
OsobiÂście, bardziej niÂż chrzeÂścijan widziaÂłbym w nich sektĂŞ joanitĂłw (pokrewne - ugrupowanie uczniĂłw Jana Chrzciciela...Tak tak, Chrzciciel teÂż posiadaÂł swoich uczniĂłw..i to nie tylko przed, czy w trakcie, ale teÂż juÂż i po zakoĂączeniu dziaÂłalnoÂści swojego rĂłwieÂśnika kuzyna (pomimo iÂż obydwaj juÂż od dawna nie Âżyli) - momentami, jeszcze za Âżycia i po..wyraÂźnie dostrzegalna jest nawet owa rywalizacja pomiĂŞdzy dwoma "pokrewnymi" odÂłamami..

[Aleksias]

DziÂś na TVP Kultura La Betulia liberata - czyli Betulia wyzwolona
Oratorium z librettem wedÂług Pietro Metastasia, stworzonym na podstawie biblijnej historii Judyty i Holofernesa z apokryficznej KsiĂŞgi Judyty.
Opisuje ona historiĂŞ konfliktu IzraelitĂłw z Asyryjczykami, ktĂłrych wojskami dowodziÂł Âświetny wĂłdz Holofernes. Armia Izraela zajĂŞÂła wĂłwczas miasto BetuliĂŞ. Holofernes rozpocz¹³ oblĂŞÂżenie i kiedy miasto nie mogÂło siĂŞ juÂż dÂłuÂżej broniĂŚ, jedna z  kobiet, piĂŞkna wdowa Judyta, postanawia sama ocaliĂŚ BetuliĂŞ. Po modlitwie wieczornej, piĂŞknie odziana, udaje siĂŞ do obozu AsyryjczykĂłw, kaÂże siĂŞ zaprowadziĂŚ do Holofernesa i uwodzi go w ciÂągu trzech dni. Czwartego dnia podczas wieczerzy, gdy wĂłdz  upija siĂŞ i zasypia, Judyta odcina mu gÂłowĂŞ, wkÂłada do kosza i wraca do Betulii. O Âświcie gÂłowĂŞ Holofernesa wywieszono na murach miasta. Na ten widok wojsko asyryjskie pierzchÂło w popÂłochu, a Izraelici udali siĂŞ za nimi w pogoĂą i pokonali. Có¿, moÂże byÂło to doœÌ drastyczne posuniĂŞcie,
jednak niewÂątpliwie okazaÂło siĂŞ skuteczne:)
Podobna jest i treœÌ libretta do oratorium, zwanego "Azione sacra", œwiêt¹ sztuk¹. Wystêpuj¹ tu Ozjasz, gubernator Betulii, Judyta wdowa po Manassehu, Achior ksi¹¿ê Ammonitów, Amital ksiê¿niczka Izraelska, wodzowie Coro i Cabri oraz chór Betulian.
Asyryjski genera³ przystêpuje do oblê¿enia Betulii. Otacza miasto i odcina mu dop³yw wody. Los obroùców wydaje siê przes¹dzony. Kiedy ksi¹¿ê Betulii, Ozjasz, jako przywódca religijny, d³ugo rozwa¿a, co nale¿y czyniÌ, Judyta decyduje siê na stanowcze dzia³anie. Œmia³o wkracza do obozu nieprzyjaciela, gdzie zdobywa zaufanie Holofernesa, oczarowuje go, po czym ucina mu g³owê.
Oratorium skÂłada siĂŞ z dwĂłch czĂŞÂści, w ktĂłrych mieÂści siĂŞ szesnaÂście arii, z partiami solowymi i chĂłralnymi. Podobno nie zostaÂło w ogĂłle wykonane za Âżycia Mozarta.
Oto uwertura do tego dzieÂła:
http://www.youtube.com/watch?v=tKhcfx-N6Fc

[Monika_Aleksandra]

Mam nadziejĂŞ, Âże siĂŞ odnajdziecie po modyfikacji wÂątku.

[aro 59]

Wiele pracy Moniko zrobiÂłaÂś
DziĂŞkujĂŞ

[aro 59]

CzÂłowiek czy chce czy nie chce jest istotÂą religijnÂą. I nawet teraz i w przyszÂłoÂści to siĂŞ nie zmieni.
Jest to nasze ewolucyjne dziedzictwo. Wiara w Boga byÂła ludziom potrzebna i jest ludziom potrzebna.
Jako, Âże byÂła potrzebna i byÂła kultywowana, przez to wpisaÂła siĂŞ na trwaÂłe w nasze geny (bo) i
bez tej wiary ludzie nie potrafili i nie potrafiÂą daĂŚ sobie rady ze sobÂą, swoim Âżyciem w spoÂłeczeĂąstwie.

Religie powstaÂły i sÂą nawet nie po to, by wierzyĂŚ w Âżycie po Âśmierci, ale by lepiej nam siĂŞ ÂżyÂło ze sobÂą.
W religiach chodzi o regulacjĂŞ naszych zachowaĂą,
wierzymy, Âże za dobre uczynki spotka nas nagroda, bo „dobro wraca”,
ale korzyÂści, jakie z tego odnosimy, sÂą przede wszystkim spoÂłeczne.
Religia wymaga od nas Âżycia zgodnego z nienaruszalnymi zasadami
(bo obkÂłada konkretnymi sankcjami intencje jakie stojÂą za naszym sposobem zachowania),
bo tylko takie ¿ycie gwarantuje spo³eczeùstwu stabilnoœÌ,
inaczej z kaÂżdego z nas wyszÂłoby zwierzĂŞ („hulaj dusza piekÂła nie ma”) i
wypracowany przez pokolenia porzÂądek szybko zaÂłamaÂłby siĂŞ.

Celebrowanie boskoÂści w miejscach kultu rĂłwnieÂż odnosi siĂŞ do naszej estetyki.
Ludzie od zarania dziejĂłw chcÂą przeÂżywaĂŚ coÂś wzniosÂłego.
Jest nawet takie powiedzenie, jeœli chce siê podnieœÌ rangê jakiegoœ wydarzenia kulturalnego:
 „ludzie (chodzili) chodzÂą na to jak na mszĂŞ”.