XVII Konkurs im F. Chopina 2015 - II etap

[bartus]

Juz na odchodnym, zatrzymal mnie walc Wiercinskiego.
Kapitalnie po prostu. Trzymam kciuki i ide. Po walcu oczywiscie.
Spoznie sie to ....

[xbw]

Andrzej Wierciùski - ca³oœÌ jakoœ obok mnie, przykro mi. Nieuwa¿nie s³ucha³am i czêsto mia³am dyskomfort, ci¹gle za g³oœno, do tego kilka razy trochê kulawo. Nawet nie chce mi siê s³uchaÌ powtórki.

[Bodek1]

No proszĂŞ jak nam "roztaĂączyÂł" siĂŞ Andrzej - piĂŞkne Walce...Szkoda, Âże wybraÂł tego najbardziej oklepanego Poloneza...
P. As-dur najbardziej podoba³ mi siê w wykonaniu Seonga po sonacie - gdy wybrzmia³ patriotycznie z patosem, bohatersko...a ju¿ tak nieco oderwany z ca³oœci to inna bajka...Co do Andrzeja jest dobrze i mam nadziejê, ¿e pos³uchamy go w III rundzie oprócz Ksi¹¿ka i Miko³ajczyka

[Mozart]

WspaniaÂły polonez, fragmentami rewelacyjny - wsluchajcie siĂŞ w jego puls i narracjĂŞ!

Niew¹tpliwie Andrzej ma ten Chopinowski feeling. Musi przejœÌ do III etapu.

[xbw]

Zi Xu - no, nein, nicht, keine. Silence please.

[xbw]

Asia, gdzieÂś jest?

Gra ostatni przedpoÂłudniowy uczestnik.
ZI XU (China)

Prelude in C sharp minor Op. 45
Polonaise in F sharp minor Op. 44
Waltz in A flat major Op. 42
Polonaise-fantasy in A flat major Op. 61

[Bodek1]

Jak ci Chiùczycy graj¹ w tym roku Chopina . Czasami tego ponosi w Polonezie -tylko nie bardzo ich jeszcze rozró¿niam ;)bo maj¹ podobne krótkie nazwiska Pewnie inaczej gdybym mia³ relacjê w tv...Beatko czy nie boli g³owa? Bo coœ cierpisz przy forte...

[Mozart]

Najbardziej irytuje mnie teraz brzmienie Yamahy. KtoÂś z obecnych na sali moÂże rozwikÂłaĂŚ zagadkĂŞ, czy to wina transmisji, czy faktycznie Chinczyk poprzez forsownÂą grĂŞ wydobywa z fortepianu nieprzyjemny, metaliczny dÂźwiĂŞk?

Beata, przesÂłuchaj Antka na spokojnie, za parĂŞ godzin. GwarantujĂŞ, bĂŞdÂą miejsca, ktĂłrym nie odmowisz swojego zachwytu Jego forte - fortissimo jest wiĂŞcej niÂż znoÂśne!

[Bodek1]

ZI XU musi graæ dobrze Chopina - skoro studiuje u TAKICH PEDAGOGÓW w Bydgoszczy...

[xbw]

No, mo¿e faktycznie mam chwilow¹ nadwra¿liwoœÌ na g³oœne dŸwiêki, ale piêkno, w moim rozumieniu, raczej wy³awiam bez wahania. Czasem zmieniam zdanie, jeœli Bartus poka¿e palcem, o tu, i wyt³umaczy, dlaczego. Teraz, na przyk³ad, Chiùczyk Zi Xu zagra³ cud piêknoœci, idealnie. Nie przeczê i zachwycam siê.

Antka (? czyli kogo?) posÂłucham, pewnie chodzi o Andrzeja. Za chwilĂŞ.

[xbw]

Zachwyca³am siê przy piano, przy forte ju¿ znowu szar¿uje ponad moj¹ wytrzyma³oœÌ. Koniec Zi Xu, na sali okrzyk BRAWO. Niespe³na 21 lat.

[Mozart]

Moje wskazanie: scherzo i polonez; w tych utworach Wiercinski absolutnie do przes³uchania. Kulminacje robi³y wra¿enie, pocz¹tek cis-molla demoniczny i posêpny, w znakomitym tempie, pierwsze przeprowadzenie kody niemal idealne. Dramat otwieraj¹cy dzie³o wraca ze zdwojon¹ si³¹, staje siê w³asnym crescendem. Wybitna integralnoœÌ - mimo heterogennosci materia³u; œrodkowy chora³ otoczony fioriturami nie stanowi³ odrêbnej kompozycji - co niektórym siê zdarza, furie uspokoi³y siê, na chwilê.

Polonez wybitnie charakterystyczny, czas pod peÂłnÂą kontrolÂą, dziĂŞki ciekawej pedaÂłowej artykulacji peÂłen barw, pozbawiony tej heroicznej monotonii. Konie rwaÂły siĂŞ na przĂłd, zamiast pendolino, w trio, w koĂącu szarÂża husarii.

Szkoda mi tylko tej przycieÂżkiej ballady, do ponownego zanalizowania.

[xbw]

Archiwalny wpis z forum tvp z 19 paÂździernika 2010:

"Trifonov to w jaki¶ niezrozumia³y i niewyt³umaczalny sposób MÓJ CZ£OWIEK, od pierwszego momentu, jeszcze kiedy wchodzi³ na salê podczas 1 etapu. Co prawda wszyscy Rosjanie mieli u mnie du¿y plus z za³o¿enia, ale Daniil szczególnie. Podczas jego wystêpu w 3 etapie zaliczy³am inny wymiar. A wczorajszy Trifonov, graj±cy koncert w finale poderwa³ mnie do góry w jakie¶ bezkresne przestrzenie, dok³adniej, unios³a mnie muzyka Chopina w wykonaniu Trifonova. Nigdy wcze¶niej nic mnie tak nie porywa³o, oprócz Mozarta i Rachmaninowa. Przeszed³ próbê, nadal wytrwale na niego stawiam, teraz w konkursie i pó¼niej."

Tak mĂłwiÂłam, myÂślaÂłam i pisaÂłam 5 lat temu. Teraz zbliÂżone odczucia ogarniajÂą mnie JEDYNIE przy nazwisku Olof Hansen.

Mam nadziejĂŞ, Âże myli siĂŞ profesor DyÂżewski, Âże myli siĂŞ redaktor Rozlach, Âże myli siĂŞ Mozart ( i wygram kawĂŞ, tĂŞ, o ktĂłrÂą siĂŞ w koĂącu nie zaÂłoÂżyliÂśmy ) i Âże jurorzy nie oprÂą siĂŞ pokusie usÂłyszenia sonaty w wykonaniu Hansena.

[anelik]

Niewiele udaÂło mi siĂŞ wysÂłuchaĂŚ. Praca z ludÂźmi niesie ryzyko spotkania egzemplarzy, oglĂŞdnie mĂłwiÂąc, trudnych. DziÂś – moÂże z uwagi na pogodĂŞ – dzieĂą obfitowaÂł w postaci agresywne, przekonane o istnieniu ogĂłlnoÂświatowego spisku, ktĂłrego sÂą celem.  Wrr.. OdsÂłucham sobie wiĂŞc to, czego nie sÂłyszaÂłam. ChiĂączyka wyÂłowiÂłam na etapie nokturnĂłw. Pozorna sprzecznoœÌ nastroju nokturnĂłw, bo w moll i dur, a jednak Âżadnej polemiki. Chyba nie sÂłyszaÂłam obu tych nokturnĂłw w jednym recitalu, zagranych zgodnie z numeracjÂą i – niespodzianka – drugi jest kontynuacjÂą narracji, zaczĂŞtej w pierwszym. SÂą ró¿ne a w jakiÂś ich atmosfera przenika siĂŞ i ³¹czy. ChiĂączyk zagraÂł je ciepÂło i z wyrazem. Nasz Andrzej trochĂŞ zdenerwowany. Ballada chyba nie do koĂąca udana. Z tego, co sÂłyszaÂłam w miarĂŞ dobry polonez. Recitalu sÂłuchaÂłam w porwanych fragmentach – moÂże akurat w tych mniej udanych. Zu Xi podobaÂł mi siĂŞ  - myÂślĂŞ, Âże idzie dalej. PiĂŞkne preludium. PiĂŞkne. Jak wymalowane przez Moneta, z impresjonistycznym rozmyciem konturu a przecieÂż nie ma wÂątpliwoÂści, Âże ten kontur istnieje i tylko gra ÂświatÂła gubi nam jego ostroœÌ. Polonez Fantazja – rzeczywiÂście fantazja ze snĂłw.   

[Mozart]

Piêkne preludium. Piêkne. Jak wymalowane przez Moneta, z impresjonistycznym rozmyciem konturu a przecie¿ nie ma w¹tpliwoœci, ¿e ten kontur istnieje i tylko gra œwiat³a gubi nam jego ostroœÌ.

Zawsze, kiedy sÂłucham preludium cis-moll mam te impresjonistyczne skojarzenia. Uwielbiam muzykĂŞ fortepianowÂą Ravela i Debussy'ego, ale za pierwszy manifest tej estetyki uwaÂżam wÂłaÂśnie to Chopinowskie arcydzieÂło - odpowiednik Impresji... Moneta z paryskiego Marmottan.

Xu mnie nie zachwyci³, choÌ s³ucha³em go z du¿ym zainteresowaniem. Brakowa³o mi potoczystej naturalnoœci we frazie, odbiera³em jego grê w kategoriach pewnego przerysowania, zw³aszcza w obu skrajnych stopniach dynamiki. Trochê wybrzydzam, mimo, ¿e jest pianist¹ wyœmienitym, z technik¹ z najwy¿szej pó³ki i bardzo charakternym (oba polonezy) - ale na naszym Konkursie niemal tylko tacy.