XVIII Konkurs im F. Chopina 2021 - finaÂł.

[bartus]

Znalazlem metode w ocenianiu. Metoda pedagogiczno - psychologiczna. Ludzka i sprawiedliwa.
Wydaje mi sie ze w tym roku mamy jury nienaburmuszone (stuffy), nadete  i nonszalanckie, lecz jury pelne sympatii, dobroci i niemalze opieki nad tymi mlodymi artystami-klejnotami.
Jurorzy eliminowali pianistow grupami w ten sposob, zeby im nie bylo smutno.
Latwiej zniesc porazke w parze z inna, podobna osoba. Jest jakos razniej.
Np.
Do finalu nie doszedl Nehring razem z Hozjajnowem. Dwoch rewelacyjnych muzykow na podobnym poziomie i szansach na wygrana.
Teraz, poza laureatami znalezli sie Eva, Hao, Hyuk. Trojka mlodzikow, podobnych sobie, ktorzy tez mieli szanse na zwyciestwo.
Smutno mi ze Kamil Pacholec jest jakos przemilczany w ocenach. Jego niektore kawalki byly najlepsze. Wzruszajace.
Jestem pewny, ze uslyszymy go na wielu estradach swiata.
OK ide na kawe i... do roboty. 

[tuco82]

W werdykcie dostrzegam wielop³aszczyznow¹ m¹droœÌ jury.

1) Ktoœ z 12-stki musia³ pozostaÌ bez nagrody. A mo¿e to w³aœnie dla pianistów, którzy sytuowali siê najni¿ej w rankingu punktowym po 3 etapie, sam fakt nadania im statusu Finalisty Konkursu nale¿y uznaÌ za jak¹œ nagrodê.

2) Geolokalizacja trofeum. Z³oty medal idzie tym razem do Kanady, a wiêc mamy odpoczynek od pierwszego miejsca reprezentanta dla Europy i Azji, choÌ z drugiej strony Bruce Liu niew¹tpliwie posiada genom azjatycki. Kanadyjczykowi siê nale¿a³o zwyciêstwo, zaskoczenia nie by³o. Dodajmy, ¿e listê wyró¿nionych nagrod¹ laureatów zamyka inny Kanadyjczyk.

3) Druga nagroda dla pianistĂłw z WÂłoch/Serbii i Japonii. UkÂłon w stronĂŞ japoĂąskiej szopenistyki odnajduje teÂż wyraz w IV miejscu Aimi Kobayashi.

4) "Br¹zowy medal" otrzyma³ Garcia Garcia, laur to wyró¿nienie dla Hiszpanii i nadzieja, ¿e i w te rejony Europy zawita koncertowanie Chopinem. Ponadto jury w tej decyzji przyzna³o, ¿e oryginalnoœÌ wykonaù nie przekreœla szansy na wysokie miejsce. Na niew¹tpliwy sukces Martina Garcii mo¿na patrzeÌ te¿ z perspektywy brania przez jury pod uwagê reakcji publicznoœci, nie ukrywajmy ¿e hiszpaùski pianista cieszy³ siê du¿¹ sympati¹. Dziêki jego usposobieniu na scenie i poza ni¹, Chopin jakiego prezentowa³ by³ bliski takiej ludzkiej warstwie pojmowania kompozytora. Jego wykonania uœmiecha³y siê do publicznoœci.

5) Tu¿ poza podium mamy Polaka, niezwykle skromnego pianistê. Czwarte miejsce to wysoka lokata, ale moim zdaniem zas³u¿ona. Jakub Kuszlik prezentowa³ najrówniejsz¹ formê spoœród Polaków, jak te¿ jedn¹ z najstabilniejszych dyspozycji spoœród innych pianistów na tle wszystkich stadiuów Konkursu. Moj¹ uwagê z etapu na etap zwraca³a technika gry Jakuba, jego koncentracja i pewnoœÌ siebie przy klawiaturze. Zrównanie jego artyzmu z dorobkiem Ami Kobayashi te¿ wiele dobrego mówi o tym pianiœcie.

6) Decyzja o V nagrodzie dla Armellini moÂże niektĂłrych smuciĂŚ i rozczarowaĂŚ. Z drugiej strony WÂłosi bĂŞdÂą i tak zadowoleni, z racji II miejsca Gadjeva.

7) Ostatnia (VI) nagroda wyró¿nia najm³odszych uczestników Konkursu. Jury wybra³o J J Jun Li Bui , nie zaœ Evê Gevorgyan. Myœlê jednak, ¿e nale¿a³o siê jej ex-aequo z Kanadyjczykiem, ale czy to nie by³aby przesada z praktyk¹ dzielenia miejsc ex-aequo? Eva sobie jeszcze poradzi, jest atrakcyjna i z pewnoœci¹ bêdzie koncertowaÌ bez posiadania w CV lauru w postaci nagrody z KCH. Tak m³odzi uczestnicy maj¹ szansê jeszcze dwa razy spróbowaÌ swoich si³ na KCH (o ile siê nie mylê).

Dla pozostaÂłej nienagrodzonej dwĂłjki pianistĂłw Âświat na pewno siĂŞ nie zawali. W koĂącu to finaliÂści KCH, zaÂś obsadzenie finaÂłu 12 osobami Âświadczy o wysokim poziomie muzycznego spektaklu i rywalizacji.

Chyba najbardziej rozczarowani sÂą ChiĂączycy, moÂże teÂż Rosjanie.

[Aleksias]

Nie mĂłwiÂąc o argumencie bardziej prozaicznym, Âże moÂże i nie starczyÂłoby budÂżetu na dwie pierwsze nagrody...

Ja rozpatrywaÂłam to teÂż z takiego punktu widzenia:
jury nie punktowa³o wy¿ej niew¹tpliwie bardzo dobrych uczestników, którzy na poprzednim Konkursie doszli do fina³u, lub byli blisko - Chozjainowa czy Nehringa (to dotyczy tak¿e Osokinsa) - poniewa¿ byÌ mo¿e uzna³o, ¿e oni siê pod od tamtego czasu wyraŸnie jakoœ nie rozwinêli; a poza tym maj¹ ju¿ na tyle ugruntowan¹ pozycjê i rozpoznawalnoœÌ, ¿e status laureata i tak niczego w ich karierze nie zmieni.
No i zajĂŞliby miejsce tych nowych, fantastycznie zdolnych pianistĂłw, ktĂłrzy nie byli jeszcze tak znani, a warci sÂą promocji.

Natomiast tych kilku wspaniaÂłych 17-latkĂłw nie rozwinĂŞÂło z kolei jeszcze w peÂłni swojego potencjaÂłu, wiĂŞc moÂże warto im daĂŚ szansĂŞ na rozwĂłj i zaprosiĂŚ na Konkurs za 5 lub 10 lat.

[tuco82]

jury nie punktowa³o wy¿ej niew¹tpliwie bardzo dobrych uczestników, którzy na poprzednim Konkursie doszli do fina³u, lub byli blisko - Chozjainowa czy Nehringa (to dotyczy tak¿e Osokinsa) - poniewa¿ byÌ mo¿e uzna³o, ¿e oni siê pod od tamtego czasu wyraŸnie jakoœ nie rozwinêli; a poza tym maj¹ ju¿ na tyle ugruntowan¹ pozycjê i rozpoznawalnoœÌ, ¿e status laureata i tak niczego w ich karierze nie zmieni.

Albo inaczej mówi¹c, jury mia³o wobec nich wiêksze oczekiwania To chyba nie do koùca sprawiedliwa taktyka, aczkolwiek wszyscy z tej trójki pianistów (których wymieni³aœ) na swój sposób zawiedli. Nehring nie czu³ siê najlepiej, sam nie by³ z siebie zadowolony, gra³ z etapu na etap coraz gorzej. Kozyainov przeceni³ dog³êbnoœÌ analizy jego gry przez jury - pozorna prostota wykonaù okaza³a siê w oczach i uszach jurorów faktyczn¹ prostot¹ w jej negatywnym rozumieniu, tj. prostot¹ niewyró¿niaj¹c¹ siê w dostatecznym stopniu od pozosta³ych przeciêtnych graczów. Osokins zagra³ w swoim oryginalnym stylu, ale najwyraŸniej przesadzi³ w ostatnim etapie swojej przygody w Konkursie.

Z powyÂższego wynika, Âże Armellini i Kobayashi zrobiÂły postĂŞp, a przynajmniej uniknĂŞÂły stagnacji czy regresu.